Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

4 Απριλίου 2010

ΜΗΠΩΣ ΓΙΝΟΥΝ ΕΛΛΑΔΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ Η ΚΕΝΥΑ & Η ΡΟΥΑΝΤΑ-ΟΥΡΟΥΝΤΙ!!!

East Africa: Lessons From Greek Crisis as EAC Seeks Common Currency

Date Posted: Sunday 04-Apr-2010
By Mbui Wagacha
Acting mostly in their self-interest, leaders occasionally challenge their countries and regions to greater heights; and succeed.
When they stumble, going back can be messy.
Examples are the exploits of the British empire for its people, or the United States, which achieved greatness via its version of Mau Mau-- breaking away from British control.
The European Union (EU) is a positive example.
Yet its struggles, trapped in a Greek fiscal tragedy, demonstrate that when leaders implement leaky ideas, even foreign taxpayers pick the bill. In economic integration, the East African Community (EAC) has learned quickly from the EU.
It seems to be the newly confident kid on the block, enjoying new members and the rumoured applications of others to join.
While EAC commands a market of 127 million people, a combined gross domestic product (GDP) of $73 billion and oil and gas discoveries among other benefits have emboldened the dreams of integration.
In the next few years, the region could be flush with petro-dollars.
The five EAC states--Kenya, Uganda, Tanzania, Rwanda and Burundi-- contemplate a common currency.
It would be a centerpiece of EAC.
The benefits are numerous: cheaper transactions, safer cross-border investments, capture of a quantity known as seignorage, etc.
To avoid driving the EAC's vehicle into a gully, the authorities had better study the unfolding story of the EU.
While Greece had difficulty explaining its fiscal irresponsibility--some say dubious accounting of public debt that rose to above 12 per cent of GDP, well above EU's three per cent benchmark-- accords to offer support have stopped a noisy brawl; but not before the euro took historic knocks, depreciating considerably.
Political pressure is rife. Some members conditioned support on procurements of military equipment.
Yet, it is the monetary lessons, not the fiscal that should worry the EAC most.
The architects of European integration would be appalled.
They envisioned a rosy future shed of national identities, rejuvenated with a European identity.
The picture blurred recently as old resentments re-emerged.
It has seemed that decades of German fiscal discipline to nurture integration are squandered on wastrels to the south of the EU-Spain, Italy, Portugal and Greece.
With the euro shaken, markets have punished Greece with record spreads between its bonds and equivalents issued to Germany (yields of six per cent, twice the German rates).
On March 26 2010, EU pondered bailouts in a support mechanism roping in the International Monetary Fund (IMF). If activated, it could bring down the spreads.
The support is reminiscent of recent US bank rescues, this time across European borders.
But domestic politics oppose fiscal bailouts. US-type replication is problematic even in theory.
To work, the support would need massive financial resources complemented with flexibility of labour and resource movements that allow price adjustments across EU borders.
Since workers and capital do not move as easily across Europe as they do, say, across States in the US (or between Kenya and Rwanda--to provide an example closer to home following recent accords on labour movements between the two countries) the crisis exacerbates cross-country differentials in inflation rates and production costs.
Other policy instruments that would help adjustment to Greece-style crisis are automatic stabilisers such as operated in US through social security and medicare.
However, the EU has little in these.
Despite being a trailblazer with many successes behind it, the EU sacrificed years of progress backed with cutting-edge economic theory at the altar of the euro.
Leading economists, especially across the Atlantic, warned early about euro creation as an irrational challenge driven more by discontent on the supremacy of the US dollar in world trade than by hard-nosed timing and economic concepts.
While in ascendency, the euro captured many of the benefits targeted by the EAC common currency plan.
It took its place among reserve currencies that the world keeps in its coffers.
Trade, reduced investments risks and cheaper transactions all lifted EU's poorer southern economies, handsomely.
A newly confident EU, like the EAC, enjoyed a membership spree, politically flaunting associations with Turkey and countries of Eastern Europe instead of strengthening economic policy coordination among core members.
Authorities seemed oblivious of the fact that members had lost key instruments of monetary policy.
Without the opportunity to depreciate the national currency in times of shocks, an external crisis in a common currency area that has little in cross-border adjustment mechanisms forces a member to default on debt or commence painful economic contraction. That is the Greek tragedy.
Economic crises
The bitter aftermaths are un-European.
Voters always suspected the elites downplayed their fears on future economic crises, the consequences to domestic sovereignty and the bills that could accrue to national taxpayers.
Voters matter in EU; they will punish politicians.
But while national horizons still tend to end at EU borders, retreat from the euro would be an economic disaster.
Member states are discovering their economies are inextricable in one monetary (and now fiscal) family.
Private and public sector fortunes are tethered more closely than the elites revealed in the rush to establish the euro, all against the eminent cautions of some thinkers.
What can EAC learn for its on-going project?
In the developing story, EAC Central Bank governors seem to dither on a key criterion--the amount of dollar reserves each country needs to keep ahead of the introduction of a single regional currency in 2012. Worry they should, very much.
Underlying the disagreements are strategic miscalculations and misinterpretations on how the proposed regional currency would work, and how it would hinge on the convergence criterion to maintain enough dollar reserves for at least six months of imports-- a rule to be implemented by a regional monetary policy committee.
Would this import cover help stave off a euro-type speculative attack on the EAC's common currency in case one country or a number of countries ran into Greece-style crisis?
Do preparatory measures exist for labour and resource movements or automatic stabilisers among member countries of the EAC to adjust prices and costs in the event of such a hypothetical crisis?
Does any member country have the financial muscle--Kenya being the major economy among the five-- to mobilise a bailout--with or without the IMF?
The answers would seem to be negative. Many other questions have no answers.
No one knows how the common currency would react to developments such as the ethnic punch-ups in Kenya in 2008; or the genocide of 1994 in Rwanda; or the exploits of the Lord's Resistance Army in Uganda.
Other economic questions abound.
What is the consistency of the criteria with progress of economic integration and the major players in EAC
Begin with major economic disparities that contradict the reserves requirement.
Kenya has a huge fixed capital base approximated to exceed the stock held by all the other members of EAC combined.
Based on this stock, Kenya absorbs by far the largest quantities of imported inputs that go to the manufacture of the processed goods that help actualise the industrial benefits of economic integration in the region.
Kenya now commands not just EAC trade, especially on exports, but trade in Common Market for Eastern and Southern Africa (Comesa) as well.
Economic objectives
While Kenya's reserve requirements to meet the reserves criterion of the common currency would be highly disproportionate to its economic objectives, and the objectives of economic integration, attempts to purchase the reserves from the market to meet the reserves requirement would distort what remains of the country's troubled monetary policy.
The requirements also run counter to the global recession that has recently lowered the main categories of inflows.
These include inflows from EAC markets and overall remittances and earnings from exports and tourism.
Under the circumstances, it would pay to deepen regional consultation and reflection on the preparatory measures first; to institutionalise them in order for adjustment capacity to emerge in such a way that it would kick in and support the common currency if implemented.
The damage to EAC of a failed experiment in a common currency would be a scenario too costly to contemplate.
Dr Wagacha is an international macroeconomics consultant.
Original date published: 1 April 2010

Χ. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ: ΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ»




ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ

ΔΗΛΩΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ»


Ὁ πρῴην Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Κύριος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης προέβη, μὲ ἀφορμὴ τὶς διαγραφόμενες ἐξελίξεις ἐπὶ τοῦ ψευδωνύμου «Μακεδονικοῦ, στὴν ἀκόλουθη δήλωσι :

1.-  Στὴν μακρόχρονη ἱστορία της χιλιετηρίδων οὐδέποτε ἡ Ἑλλὰς ὑπέστη τόσον ἀπροσχημάτιστον ἐμπαιγμὸ καὶ τόση κοροϊδία ὅσο τώρα μὲ τὶς κατάπτυστες προτάσεις Νίμιτς ἐπὶ τῆς Ἑλληνοσκοπιανῆς διαφορᾶς. Μόνον ἀθεράπευτη ἠλιθιότης ἠμπορεῖ νὰ μαστίζει ὅλους μας, τὸν ἁπανταχοῦ  Ἑλληνισμό, γιὰ νὰ μὴ καταλαβαίνουμε, ὅτι οἱ προτεινόμενες, ἁπλῶς πρὸς παρηγορία μας, γιὰ τὸ γειτονικό μας κρατίδιο, ποὺ μὲ πρωτοφανῆ στὰ παγκόσμια χρονικὰ ἀπάτη νοσφίζεται τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας, -  ὀνομασίες «Λαϊκὴ  Συνταγματικὴ ἢ Ἀνεξάρτητη Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἢ «Νέα Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας ἢ Δημοκρατία τῆς Ἄνω Μακεδονίας» καὶ ὅσες παρόμοιες κατὰ τίποτε δὲν διαφέρουν ἀπὸ τὸ καταφανέστατα ἀπαράδεκτο σκέτο «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας».

2.-  Ἡ ἔλλειψι διαφοροποιήσεως ὑπηρετεῖ τὸν ἀμετακίνητο σκοπὸ τῶν ἐπιβούλων, ἀπὸ τῆς δημιουργίας, ἤδη κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος ἀπὸ ἐξωβαλκανικὲς δυνάμεις, κυριολεκτικῶς ἐκ τοῦ μηδενός, τοῦ, γι' αὐτὸ μόνον ψευδωνύμου, «Μακεδονικοῦ» ζητήματος. Σκοπός, ποὺ συνίστατο μέχρι μὲν τῶν βαλκανικῶν πολέμων τοῦ 1912 -1913 στὴν παρεμπόδισι ἀπελευθερώσεως τῆς ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια καὶ πάντοτε ἑλληνικῆς Μακεδονίας, μετὰ δὲ τοὺς πολέμους ἐκείνους,  ποὺ συνετέλεσαν στὴν ἀπελευθέρωσι ἑλληνικῶν περιοχῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ 71 % τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας, -  στὴν σταθερὴ ἐπιδίωξι ὑποβιβασμοῦ τῶν βορείων ἑλληνικῶν συνόρων μέχρις Ὀλύμπου.
Τὴν σκυτάλη τῆς ἀνόμου ἐπιβουλῆς κατὰ τὴν δεύτερη αὐτὴ περίοδο ἀνέλαβεν ἡ, διάδοχος τῆς Τσαρικῆς Ρωσίας στὶς πανσλαβιστικὲς ἐπιδιώξεις της καθόδου στὸ Αἰγαῖο, Σοβιετικὴ Ἕνωσις ὑπὸ τὴν σταλινικὴ καθοδήγησι, μὲ ὄργανο κυρίως τὴν ἐκσλαβισθεῖσα τουρκομογγολικὴ φυλὴ τῶν Βουλγάρων, χωρὶς νὰ λείψουν παράλληλες φιλοδοξίες καὶ τῶν, ἐπίσης σλάβων, Σέρβων, καίτοι οἱ Σλάβοι γενικῶς ἀνεφάνησαν στὸν Δούναβι μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6ου μ.Χρ. καὶ ἄρχισαν κατερχόμενοι στὴν Βαλκανικὴ μόλις ἀπὸ τοῦ 7ου μ.Χρ. αἰῶνος. Ἡ ἐπιβουλὴ ἀνεπτύχθη ἀρχικά, κατὰ τὸν μεσοπόλεμο, μόνον διὰ τῆς προπαγάνδας ἀκολούθως ὅμως καὶ μὲ τὸν κατὰ τῆς Πατρίδος μας συμμοριτοπόλεμο τῆς περιόδου 1946-1949, μὲ διακηρυγμένο, μεταξὺ ἄλλων, σκοπό του καὶ τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίαςσυμμοριτοπόλεμο, τὸν ὁποῖον ὠργάνωσαν, ἐξώπλισαν καὶ κατηύθυναν οἱ βόρειοι ὑπὸ κομμουνιστικὸ τότε καθεστὼς γείτονές μας, ὅπως διεπίστωσε μὲ τὴν ἀπὸ 23.5.1947 ἔκθεσί της καὶ Διεθνὴς Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ Ο.Η.Ε. Καὶ σύσσωμη ἡ Ἑλλὰς ἀπέτρεψε τότε, μὲ τὴν τελειωτικὴ Νίκη τοῦ Ἔθνους τὸ 1949  καὶ τὸ ἄφθονο αἷμα τῶν ἡρωϊκῶν παιδιῶν της, τὴν ἀνίερη ἐπιβουλή.

3.-  Μετὰ ὅμως τὴν κατάρρευσι τοῦ σοβιετικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, πρωταγωνιστοῦν στὴν ἐπιδίωξι ὑποβιβασμοῦ τῶν συνόρων μας μέχρις Ὀλύμπου κυρίως οἱ Η.Π.Α. Οἱ ἴδιες Η.Π.Α., οἱ ὁποῖες, ὅταν ὁ νοτιοσλάβος ἡγέτης Τίτο τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944 συνεκρότησε τὴν χώρα του σὲ Ὁμοσπονδία καὶ ἀνέδειξε μὲ μετονομασία τὴν μέχρι τότε γνωστὴ ὡς «Βαρδαρία» νοτία περιοχή της σὲ «Ὁμόσπονδη Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», εἶχαν διακηρύξει μὲ δήλωσι τῆς 26ης Δεκεμβρίου 1944 τοῦ Ὑπουργοῦ των Ἐξωτερικῶν Edward Stettinius, κατὰ λέξιν, ὅτι «Ἡ Κυβέρνησις τῶν Η.Π.Α. θεωρεῖ, ὅτι συζήτησις περὶ «Μακεδονικοῦ ἔθνους, Μακεδονικῆς πατρίδος καὶ Μακεδονικῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως» ἰσοῦται μὲ δημαγωγία, ποὺ δὲν ὑποκρύπτει ἐθνικὴν ἢ πολιτικὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ ὑποκρύπτει ἐπεκτατικὲς διαθέσεις κατὰ τῆς Ἑλλάδος».  Ἡ κατάπτυστη, μετὰ 50 τώρα χρόνια, μεταβολὴ τῆς ἐπὶ τοῦ θέματος πολιτικῆς τῶν Η.Π.Α. εἶναι βεβαίως ἐξηγήσιμη. Οἱ Η.Π.Α. καὶ οἱ ἀφανεῖς διατάκτες της τῶν σκοτεινῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, μόνη τώρα ὑπερδύναμι τῆς οἰκουμένης, ἐργάζονται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἀναδιάταξι τῶν συνόρων στὴν νευραλγικὴ περιοχὴ ἰδίως τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, μὲ προφανεῖς γεωπολιτικοὺς σκοπούς. Ποὺ ὑλοποιοῦνται μὲ τὴν δημιουργία προτεκτοράτων καὶ ὑποτελῶν κρατιδίων (ὅπως τοῦ Σκοπιανοῦ καὶ τοῦ Κοσσόβου), ὑπηρετούντων τὴν δημιουργία ἀσφυκτικοῦ κλοιοῦ ἔναντι τῆς ἀναδυομένης ἀπὸ τὸν πολυετῆ κομμουνιστικό της λήθαργο Ρωσίας, πρὸς διαιώνισι τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας των. Ἔτσι καὶ δὲν διστάζουν νὰ θυσιάζουν ἀκόμη καὶ τὴν Ἑλλάδα, τὴν μόνη σταθερὴ καὶ ἀποδεδειγμένη σύμμαχό τους στὴν περιοχὴ καὶ πρόμαχο τοῦ ἀνθρωπισμοῦ.

4.-  Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν ἐδαφικὴ ἀναπόσπαστα ἐπέρχεται καὶ ἡ ἐθνική μας συρρίκνωσι. Διότι μὲ τὴν ἀναγνώρισι σὲ ἄλλους τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἄλλους αὐτοὺς τὴν οἰκειοποίησι ὅλης τῆς ἱστορίας της, πρᾶγμα ποὺ τὸ κάνουν ἤδη οἱ σκοπιανοί, διεκδικοῦντες καὶ αὐτὸν τὸν Μέγαν Ἀλέξανδρο καὶ αὐτοονομαζόμενοι «Μακεδόνες» !  Ἔτσι ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν Ἱστορίαν μας ὁλόκληρος ἡ περίοδος τῶν ἕξη ὁλοκλήρων αἰώνων, ἀπὸ τοῦ 3ου  π.Χρ. μέχρι καὶ τοῦ 3ου μ. Χρ. αἰῶνος, τῶν ὀνομαζομένων ὑπὸ τῆς διεθνοῦς ἐπιστήμηςἑλληνιστικῶν χρόνων, κατὰ τὴν ὁποίαν  καὶ κυρίως ἐπετέλεσεν ὁ Ἑλληνισμός, μὲ τὴν πρωτοπορίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν Μακεδόνων, τὸ πανανθρώπινον εἰς οἰκουμενικὴν κλίμακα  ἐκπολιτιστικόν του ἔργον, τὴν ἀδιαμφισβήτητη αὐτὴ κρηπίδα τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ.

5.- Ὁ Ἑλληνισμὸς ὅπου τῆς γῆς δὲν παραπλανᾶται μὲ τὶς ἀνοησίες γιὰ δῆθεν ἀδιέξοδα ἐπὶ τοῦ ζητήματος μὲ ἑτοιμόρροπες πάντοτε δικαιολογίες : π.χ.  (α)  ὅτι δῆθεν οἱ Σκοπιανοὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὸ συνταγματικό τους ὄνομα∙  ἀλλὰ τότε, ἀφοῦ αὐτοὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀλλάξουν ὀνομασία, καὶ μάλιστα προϊὸν κλοπῆς καὶ ἀπάτης, ποὺ τὴν ἔχουν λίγα μόνον χρόνια,  πῶς καλούμεθα ἐμεῖς νὰ ξεχάσουμε ἱστορικά, ἀρχαιολογικά, γλωσσικά, γεωγραφικά, κλπ  δεδομένα καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὴν ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια Ἱστορία μας ; -   (β) Ἢ, ὅτι δῆθεν, πρέπει νὰ μᾶς ἱκανοποιεῖ  ἡ ἔστω ψευδώνυμη ἀπὸ τοὺς σκοπιανοὺς ὀνομασία «Μακεδονία», ἐὰν ἡ χρῆσι της γίνεται ὑπὸ γεωγραφικὴ μόνον ἔννοια∙ ἀλλὰ πῶς δικαιολογεῖται τέτοια χρῆσις ἀπὸ αὐτούς, ὅταν εἶναι δεδομένο, ὅτι τὸ σκοπιανὸ κρατίδιο κατέχει μὀνον τὸ 17 % τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας, τὸ ὁποῖο πάλι καλύπτει μόνον τὸ 1/3 τῆς ἐκτάσεώς του ; Ἀκόμη, πῶς θὰ διαχωρισθοῦν οἱ δύο ἔννοιες, ὥστε νὰ γίνεται χρῆσις τοῦ ὀνόματος μόνον ὑπὸ γεωγραφικὴ καὶ ὄχι ὑπὸ ἐθνολογικὴ ἔννοια Καὶ μάλιστα, ὅταν τὸ λεγόμενον «Μακεδονικὸν» ἐδημιουργήθη καὶ καθ' ὅλες τὶς μέχρι τώρα δεκαετίες συνετηρήθη ὡς καθαρῶς ἐθνολογικὸ πρόβλημα Καὶ κυρίως, γιατὶ λησμονεῖται τὸ αὐτονόητο, ὅτι, ὅταν τὰ ἱστορικὰ ἀποσιωπῶνται, τότε τὰ ἀρχικῶς ἄχρωμα γεωγραφικὰ ἐπεκτείνονται καὶ καλύπτουν συνειρμικῶς καὶ αὐτομάτως καὶ ἐκεῖνα ; -  (γ)  Ὅπως τὸ ἴδιο προφανέστατα συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἐφευρεθεῖσα κωμῳδία τῶν συνθέτων ὀνομασιῶν, μὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ κατὰ καιροὺς προταθέντα σύνθετα ὀνόματα.-  (δ)  Ἢ,  ὅτι 120 ἄλλα κράτη ἀνεγνώρισαν ἤδη τὰ Σκόπια ὑπὸ τὸ κλοπιμαῖο τους ὄνομα∙  ἀλλὰ ἔχει σημασία ἡ ἀναγνώρισις αὐτή, ὅταν ἔγινε γιὰ θέμα παντελῶς ἄσχετο πρὸς τὰ κράτη αὐτὰ καὶ μάλιστα στὸ πλαίσιο προθυμίας των νὰ ἱκανοποιήσουν ἐπ' αὐτοῦ τὴν ἐπιθυμία τῆς μεγάλης ὑπερδυνάμεως (Η.Π.Α.) χωρὶς καμμιὰ ἰδική τους θυσία ;  Ἐξ ἄλλου, ἐὰν σᾶς ἐκδιώξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας καὶ τὸ καταπατήσω, καὶ ὅλοι οἱ γείτονες  ἀναγνωρίσουν ὡς παραδεκτὴ τὴν αὐθαίρετη αὐτὴ πρᾶξι μου, σεῖς θὰ ἐξακολουθήσετε νὰ εἶσθε κύριος τοῦ σπιτιοῦ σας, θὰ παύσετε  μόνον, ἐὰν ἐγὼ ἀναγνωρίσω τὴν πρᾶξι σας. Ἔτσι καὶ στὸ προκείμενο  ἡ ἀναγνώρισις τῶν Σκοπίων ὡς «Μακεδονίας» ἀπὸ ὁσαδήποτε κράτη στερεῖται κάθε σημασίας, μόνον ἡ ἰδική μας ἐνδιαφέρει νομικῶς καὶ οὐσιαστικῶς, γι' αὐτὸ καὶ ἐπιδιώκεται ἐμμανῶς ἀπὸ τοὺς ἐπιβούλους ἡ ἑλληνικὴ ἀναγνώρισις, δηλαδὴ οὐσιαστικῶς ὁ ἐδαφικὸς καὶ ἐθνικός μας αὐτοχειριασμός.-

6.-  Τὸν αὐτοχειριασμὸν αὐτὸν ἀδιστάκτως ἀπορρίπτει σύσσωμος ὁ Ἑλληνισμός, ὅπου τῆς γῆς. Καὶ φυσικὰ περισσότερο ὅλων ὅσοι ἔχουμε τὴν ὑπερηφάνεια τῆς ἐξ αἵματος Μακεδονικῆς καταγωγῆς καὶ ἔτσι αἰσθανόμαστε ἴσως βαθύτερα τὸ χρέος νὰ μὴ προδώσουμε τὴν Ἱστορία μας, καὶ μάλιστα τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς ἀμέτρητες θυσίες τῶν ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες προπατόρων μας ὑπὲρ τῆς  Ἑλληνικῆς ἐλευθερίας.
Ἀπορρίπτουμε λοιπὸν ὁλοκληρωτικῶς, ὅπως σύσσωμος ὁ Ἑλληνισμός, κάθε χρῆσι ἀπὸ ὁποιονδήποτε τρίτο τοῦ ἰδικοῦ μας ὀνόματος «Μακεδονία», ἁπλοῦ ἢ ἐν συνθέσει. Καὶ ἡ ἐπίσημος Ἑλλάς, ἑπομένως, πρέπει νὰ ἐμμείνῃ μὲ ὅλα τὰ εἰς τὴν διάθεσί μας νόμιμα μέσα ( συμπεριλαμβανομένης τῆς ἀρνήσεώς μας εἰσδοχῆς στὸ Ν.Α.Τ.Ο. καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωσι τῶν Σκοπίων ὑπὸ τὴν ψευδωνυμία τους), καὶ νὰ μὴ ἀποστῇ ἀπὸ τὴν κατ' Ἀπρίλιον 1992 εἰς κοινὴν σύσκεψιν ὑπὸ τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν σχετικὴν ἀπόφασιν τῶν Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν. Τίποτε δὲν ἄλλαξε ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν αὐτή. Διότι ἡ Ἱστορία δὲν ἀλλάσσει. Ἐγιγαντώθη μόνον ἡ σκοπιανὴ ἰταμότης καὶ τὸ θράσος τῶν ἐπιβούλων, ἀμφότερα στὸ πλαίσιο τῆς ἰδικῆς μας παγίας ἐθελοτυφλότητος, ἐνδοτικότητος, ἀβουλίας καὶ ἀπραξίας.

7.-  Νὰ μὴ συνθηκολογήσουμε, λοιπόν, παρασυρόμενοι σὲ ἐθνικῶς ἀπαράδεκτο, ἐπαίσχυντο συμβιβασμό,  Καὶ κυρίως οἱ ταγοί μας νὰ συνειδητο-ποιήσουν  ὅλοι τὴν στοιχειώδη ἀλήθεια, ὅτι καμμιὰ ἀπολύτως Κυβέρνησις, καμμιὰ πολιτικὴ παράταξις, κανεὶς ἀπολύτως δὲν δικαιοῦται νὰ βλάψῃ τόσον καιρίως  τὸν Ἑλληνισμό.
Καμμία Κυβέρνησις, κανένα κόμμα δὲν νομιμοποιεῖται νὰ ἐκφράσει συγκατάθεσι  τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὸν ἐπαπειλούμενο ἐδαφικὸ καὶ ἐθνικό του ἀκρωτηριασμό.
Ὡς Ἕλλην πολίτης, ἐνδιαφερόμενος διὰ τὸ μέλλον τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος καὶ τὴν ἠθικὴν ἀκεραιότητα τῆς ἀγαπημένης ἰδιαιτέρας μου Πατρίδος Μακεδονίας, ἐπαναλαμβάνω τὸ ἀπὸ  δεκαετίας καὶ πλέον σταθερὸν ἐπὶ τοῦ θέματος αἴτημά μου, τὸ ὁποῖον καὶ κατέστη αἴτημα τῆς πλειονοψηφίας τῶν Ἑλλήνων.
Ζητῶ δημοψήφισμα, διὰ νὰ ἀποφανθῇ ἐπὶ τέλους ὁ λαός, ὡς μόνος κυρίαρχος, ἐὰν συγκατατίθεται στὴν ἐθνικὴ καὶ ἐδαφικὴ συρρίκνωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν οὐσιαστικὴ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τοὺς κόλπους του, τὴν ὁποίαν ἀπεργάζεται ὁ ἐπιχειρούμενος συμβιβασμός.

Χ. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ:ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Η ΔΗΘΕΝ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ




ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
Πρῴην Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΕΛΛΙΠΟΥΣ  ΕΚΔΟΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ»


Κύριε Πρόεδρε τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης,

 Εὐχαριστῶ ἐγκαρδίως γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκλησί σας, νὰ ἀπευθύνω χαιρετισμὸ γιὰ τὰ 60 χρόνια ἀνελλιποῦς ἐκδόσεως ἀπὸ τὸν Σύλλογό σας τῆς μηνιαίας νομικῆς ἐπιθεωρήσεως «Ἁρμενόπουλος». Τιμητική, γιατὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν γεραρό, κραταιότερο ἐπιστημονικὸ Σύλλογο τῆς γενετείρας μου, τοῦ ὁποίου εἶχα τὴν τιμή, νὰ διατελέσω καὶ ἐγὼ μέλος  στὶς ἀρχὲς τῆς νομικῆς μου σταδιοδρομίας∙ καὶ γιατὶ ἀναφέρεται σὲ ἐπιβλητικὴ ἐπέτειο πνευματικῆς του προσφορᾶς περιωπῆς. Καὶ εὐλόγως μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ ἀνταποκρίνομαι στὴν πρόσκλησιν αὐτή.

Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,
Κυρίες καὶ Κύριοι,

1.-  Προσέρχομαι λοιπόν, πάντοτε εὐλαβὴς προσκυνητὴς τῆς γενεθλίου πόλεως, αὐτὴν τὴν φορὰν εἰδικώτερον τῆς ἀφθίτου πνευματικότητός της. Διότι αὐτὴν φανερώνει ἡ ἀδιάλειπτη ἐπὶ τόσα χρόνια προκειμένη ἐπιστημονικὴ ἔκδοσις. Ἡ ὁποία φέρει μάλιστα καὶ τὸ πρόσημο πανελληνίου πρωτοπορίας, δεδομένου ὅτι προηγήθη ἀναλόγου ἐκδόσεως τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου τῆς πρωτευούσης τῆς χώρας κατὰ ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια∙ ἀφοῦ τὸ ἀντίστοιχο «Νομικὸν Βῆμα» τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν, ἔκανε τήν ἐμφάνισί του μόλις τὸ 1953. Πρωτοπορία τῆς Θεσσαλονίκης βεβαίως ὄχι πρωτόγνωρη, ἀφοῦ αὐτὴ καταγράφεται καὶ σὲ ἄλλες πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις, π.χ. μὲ τὴν ἵδρυσι καὶ λειτουργίαν ἤδη ἀπὸ τὸ 1928 ἐδῶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην τοῦ πρώτου ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ἰδιώτηΤσιγγιρίδη, ἐνῷ ὁ κρατικός μας ραδιοσταθμὸς Ἀθηνῶν ἄρχισε τὶς ἐκπομπές του μόλις μετὰ 10ετίαν ! Καί, ἀναλογισθῆτε πρὸς ὀρθὴ συνειδητοποίησι, κατὰ τὶς ἀληθινές της διαστάσεις, τῆς πρωτοπορίας, ὅτι μεταγενέστερη κατὰ ὀκτὼ δεκαετίες καὶ πλέον ὑπῆρξεν ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Θεσσαλονίκης μας, μόλις κατὰ τὸ 1912.
Καὶ ἡ ἄφθιτος πνευματικότης τῆς Θεσσαλονίκης, γενικώτερον τῆς ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ἔχει διάστασι διαχρονική. Τὴν ὁποίαν ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ τίτλος τοῦ περιοδικοῦ.  Ἀναπαράγων τὸ ὄνομα  τοῦ περιφανοῦς Κωνσταντίνου Ἁρμενοπούλου, Νομοφύλακος καὶ Κριτοῦ, δηλαδὴ Δικαστοῦ στὴ Θεσσαλονίκη, δευτέρα μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν πόλι τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ἑλληνικῆς αὐτῆς Μεσαιωνικῆς Αὐτοκρατορίας,  τὸν 14ον αἰῶνα, ἐκπονήσαντος  δὲ τὸ 1345 τὸ περίφημον Πρόχειρον Νόμων ἢ Ἑξάβιβλον, νομοθετικὴ συλλογή, διαβαλκανικῆς μάλιστα καὶ ὄχι μόνον χρήσεως, ποὺ ἴσχυσεν  ἐπὶ αἰῶνες, σ' ἐμᾶς μέχρι τῆς 23ηςΦεβρουαρίου 1946, δηλ. τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Ἀστικοῦ μας Κώδικος.

2.-  Ἡ πνευματικότης προϋποθέτει πνευματικὴν ἀλκήν, δυναμένην νὰ ἐκτραφῇ μόνον ὑπὸ καθεστὼς ἐλευθερίας γνώμης καὶ ἀνεμπόδιστης διακινήσεως ἰδεῶν. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς πιστοποιημένη ἡ ἐλευθερία αὐτὴ ἀνέκαθεν στὸν Μακεδονικὸ χῶρο. Τὴν φανερώνει π.χ. ἡ πάλη τῶν ἰδεῶν εἰς αὐτὴν τὴν Θεσσαλονίκην μὲ τοὺς ζηλωτὲς ἢ τοὺς ἡσυχαστὲς καὶ τὰ κοινωνικὰ ρεύματα, τὰ ὁποῖα ὑπογείως τροφοδοτοῦσε ἡ διαπάλη αὐτή, κατὰ τὸν αὐτὸν μεσαίωνα (14ον αἰῶνα), δηλ. σὲ ἐποχὴ πνευματικῶς ἄνυδρη γιὰ ἄλλες περιοχὲς ἄλλων χωρῶν. Καὶ ἔχει ἡ πνευματικότης αὐτὴ τὶς ρίζες της σὲ χρόνους ἀρχαίους.
Τὴν ἐκπροσωπεῖ κατ' αὐτοὺς ὁ μέγας Ἀριστοτέλης (384-322 π.Χρ.), ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ἀσφαλῶς ὁ μεγαλύτερος πολιτειολόγος ὅλων τῶν ἐποχῶν, καταγόμενος ἀπὸ τὰ Στάγειρα τῆς Χαλκιδικῆς καὶ διδάσκαλος τοῦΜεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ ὁποῖος ἔτσι, προικισμένος καὶ μὲ ἐκπληκτικὴ παιδεία ἀπὸ τὸν μεγάλο του διδάσκαλο, ἐπραγματοποίησε τὴν μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ὄχι κατακτητική, ὅπως ἀτόπως ἀπὸ μερικοὺς ἀνιστορήτους, ἐθελοτυφλοῦντες ἀπὸ ἰδεολογικὴ προκατάληψι, ὑποστηρίζεται, ἀλλὰἐκπολιτιστική του ἐκστρατεία, μὲ τὴν ὁποία καὶ διέδωσε καὶ διέσπειρε τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα, δηλ. τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας, σχεδὸν ἀνὰ τὰ πέρατα τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου. 
Τὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς ἐλευθερίας, χωρὶς καμμία τῶν ἀνθρώπων διάκρισι, εἶχεν ἄλλωστε ἀρχέγονη τὴν ἑλληνικήν του προέλευσι. Ἤδη ὁ Δημόκριτος (περίπου 460-370 π.Χρ.) ἐξέφερε τὸ ὑψηλότατο δίδαγμα «Ἀνδρὶ σοφῷ πᾶσα γῆ βατή∙ ψυχῆς δὲ ἀγαθῆς πατρὶς ὁ ξύμπας κόσμος» (ἀπόσπασμα 247 Diels) καὶ ἀκολούθως τὸν ἑπόμενο 4ο π.Χρ. αἰῶνα ὁ Ἀλκιδάμας εἰς τὸν Μεσσηνιακὸν του λόγον διεκήρυξε, ὅτι«ἐλευθέρους ἀφῆκε πάντας Θεός∙ οὐδένα δοῦλον ἡ φύσις πεποίηκε». Ἔτσι τὸ φιλάδελφον καὶ φιλάνθρωπον, τὸ  κοσμοπολιτικὸν πνεῦμα, ἡ ἀληθινὴ διεθνὴς κατανόησις καὶ ἀλληλεγγύη  ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα γιὰ πρώτη φορὰ ἀνεπτύχθησαν σὲ τέτοια περιωπή. Ἔκφρασιν ἄλλωστε ψηλαφητὴ τοῦ πνεύματος αὐτοῦ ἀποτελεῖ σήμερα καὶ ἡ παροιμιώδης ἑλληνικὴ φιλοξενία, ποὺ τόσον ἐντυπωσιάζει τοὺς ξένους ἐπισκέπτες μας. Ὅμως, ἂς σκεφθοῦμε τὸ οὐσιωδέστερο : τὸ οἰκουμενικό, χωρὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πνεῦμα ἀνεπτύχθη μὲν γιὰ πρώτη στὴν Ἱστορία φορὰν ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅμως κατέστη βαθμιαίως παγκόσμιον ἰδεῶδες μὲ τὴν ἐξάπλωσι τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὡς κυρία συνισταμένη αὐτοῦ. Ἀλλὰ τῆς ἐξαπλώσεως αὐτῆς, μὲ ὄργανο τὴν ἀνεπανάληπτη Ἑλληνική μας γλῶσσαπρωτουργοὶ ὑπῆρξαν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ἡ ἐκπολιτιστική του ἐκστρατεία, μὲ συμμετοχὴ κυρίως Μακεδόνων.  Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χωρὶς αὐτὸν ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμός, παραμένων ἐγχωρία, τοπικὴ ὑπόθεσις, δὲν θὰ ἐξηπλοῦτο ἀνὰ τὴν οἰκουμένη∙ ἔτσι ἡ κυριώτερη συνιστῶσα τοῦ σημερινοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ θὰ ἀπουσίαζε καὶ εἶναι ἄδηλο ποιὰ θὰ ἦτο χωρὶς ἐκεῖνον ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.  

3.-   Ἀπὸ τὸ προκείμενο ζεῦγμα ἰδεῶν τὸ πρῶτο σκέλος, ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ὡς ἀναμφισβητήτως κυρία συνισταμένη τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, καταδεικνύει τὸ πόσον κίβδηλη καὶ ἀνυπόστατη εἶναι ἡ μὲ ἰδιαίτερη θέρμη διασαλπιζομένη στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ μερικοὺς ἀδόλως καὶ μὲ διανοητικὴν ἀθῳότητα, ἐκδοχὴ τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικότητος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, καὶ εἰδικώτερον τῆς Θεσσαλονίκης μας. Διανοητικὴ ἐντιμότης ὑπαγορεύει τὴν σωστὴ χρησιμοποίησιν ἐννοιῶν. Τὴν Θεσσαλονίκη μας ὤργωσαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ποικίλης ἐθνοτικῆς προελεύσεως πληθυσμοί, ἄλλοτε εἰρηνικὰ εἰσχωρήσαντες στὴν περιοχή, ἄλλοτε δὲ μὲ τὴν ρομφαία περιστασιακῶς κραταιοτέρου κατακτητοῦ. Ὅμως ἡ Θεσσαλονίκη δὲν ἀπώλεσεν ἐκ τούτου, οὐδὲ πρὸς στιγμήν, τὸν ἑλληνικόν της πολιτιστικὸν χαρακτῆρα,ἀφοῦ καὶ οἱ ἐπήλυδες αὐτοὶ μὲ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ τὰ νάματα ἐξετρέφοντο,ἀνεξαρτήτως τῆς διαφόρου βαθμοῦ δεκτικότητος, ἱκανότητος ἢ ἔστω διαθέσεώς των, οἰκειώσεως τοῦ πολιτισμοῦ αὐτοῦ. Καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχέωμε τὸν πολιτισμὸν μὲ ἄλλης φύσεως ἐπιφαινόμενα, μὲ ἄλλες λέξεις οἱ τυχὸν ὑφιστάμενες καὶ ἐξηγήσιμες, μὴ θίγουσες καθόλου τὸν πυρῆνα του,  διαφοροποιήσεις δὲν προδίδουν καὶ ἑτερότητα πολιτισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀδιαφιλονίκητη θέσι τῆς ἐπιστήμης. Ἀρκοῦμαι στὸ νὰ ὑπομνήσω σχετικῶς τὸν ἀφορισμὸ τοῦ διασήμου Ἄγγλου ἱστορικοῦ Ἄρνολντ Τόϋμπη στὸ περισπούδαστο δεκάτομο ἔργο του A study ofHistory (Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας), κατὰ τὸν ὁποῖον ὁλόκληρος ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς ἑλληνικὴν ἔχει τὴν προέλευσι, συγκεκριμένως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ κοινωνία, ὅπως καὶ ὁλόκληρος ἡ δυτικὴ κοινωνία εἶναι τέκνο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Τὸ περὶ πολυπολιτισμικότητος λοιπὸν θεώρημα εἶναι ἀστήρικτο, ὡς παραμῦθι ὅμως δὲν ἀνεφάνη ἐν αἰθρίᾳ, ἀλλ' ἐφευρέθη γιὰ τὴν στήριξι ἰδεολογικῶς καταχθονίων σκοπῶν. Διότι ἔχει ἁμαρτωλοὺς γεννήτορες, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀπύθμενη δολιότητα, πρὸς ὑπηρέτησι τῶν σχεδίων τους ἐθνικοῦ καὶ ἐδαφικοῦ τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμοῦἐπιδιώκουν νὰ προωθήσουν συγκεκαλυμμένα τὸ ψεῦδος τῆς δῆθεν πολυεθνικότητος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Συγκεκαλυμμένα, διότι ἀπροκάλυπτα τέτοιο ψεῦδος δὲν ἔχει καμμιὰ πιθανότητα νὰ σταθῇ καὶ νὰ εὐδοκιμήσῃ. Ἀφοῦ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι  ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀπὸ ἀπόψεως πληθυσμιακῆς συνθέσεως ἡ ἐθνικῶς πιὸ ὁμοιογενὴς μεταξὺ ὅλων τῶν χωρῶν, τοὐλάχιστον τῆς Εὐρώπης. Ἄλλωστε μὲ τὸν ὅρο «πολυπολιτισμικότης» ἀποφεύγεται καὶ ἡ χρῆσις τῆς ἰδιαιτέρως ἀνεπιθύμητης στοὺς ἐπιβούλους λέξεως «ἔθνος».  Πρέπει σχετικῶς νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους, ὡς πραγματικότης κοινότητος αἵματος, κοινωνικὴ καὶ ἱστορικὴ δὲν εἶναι γέννημα τῶν τελευταίων χρόνων,  κυρίως τοῦ 19ου αἰῶνος, ὅπως ἀπὸ μερικοὺς ἀνιστόρητα ὑποστηρίζεται ἀλλὰ γεννήθηκε, καὶ αὐτή, κατὰ τὴν ἑλληνικὴν ἀρχαιότητα, μαρτυρουμένη ἤδη μὲ τὴν περίφημη ἀπάντησι τῶν Ἀθηναίων τὸ 479 π.Χρ., πρὸς τοὺς Σπαρτιάτες, ποὺ ἀμφέβαλλαν γιὰ τὴν στάσι τους ἐν ὄψει τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς, ὅτι «τὸ ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι», ὅπως μᾶς παραδίδει τὴν ἀπάντησιν αὐτὴν ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστοριῶν Η´ 144). Ἡ ἀρχέγονη λοιπὸν αὐτὴ ἔννοια τοῦ ἔθνους ἔχει κηρυχθῆ ἀποβλητέα ἀπὸ τὸ λεξιλόγιον ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες μὲ ὠργανωμένη καταιγιστικὴ ἐναντίον της καταφοράν, ὡς δῆθεν γεννήτρια κάθε διαπολιτειακοῦ καὶ κοινωνικοῦ κακοῦ  ἄλλοτε, ἀπὸ τὴν  πολιτικὴν ἐκείνην ἰδεολογία, ποὺ οἰκτρὰ ἐναυάγησε μὲ τὶς δεκάδες ἑκατομμυρίων θυμάτων της καὶ τὰ τρομακτικὰ οἰκονομικὰ ἐρείπια, ποὺ ἄφισε, ἰδίως  στὶς χῶρες τῆς ὑπὸ σοβιετικὸ ζυγὸν ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ἡ πολιτική, καθεστωτική, πτῶσις της τώρα δέ, ἀπὸ τὴν χρονικῶς διάδοχόν της σὲ ὀλεθριότητα «Νέα Ἐποχὴ» τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Καὶ εἶναι γιὰ ἀμφότερες αὐτὲς ἀποβλητέα ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους ὡς ἐπικίνδυνη στὶςἐπιδιώξεις τους πολτοποιήσεως τῶν λαῶν μὲ τὴν ἐξάλειψι τοῦ ἀπὸ τὴν φύσι του συνεκτικοῦ δεσμοῦ, ποὺ συνεπάγεται ἡ ἰδέα τοῦ Ἔθνους, δηλαδὴ ἡ συνείδησις τῆς ἐθνικῆς συμμετοχῆς. Διότι αὐτὴ δημιουργεῖ ἀπὸ μόνη της τὴν συσπείρωσι μεταξὺ ἀτόμων καὶ ὁμάδων, συσπείρωσιν ἀναγκαιοτάτην καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητη  πρὸς ἀποτελεσματικὴν ἄμυναν ἐναντίον ἄλλοτε τῆς τερατώδους καταπιέσεως πολιτικῶν καθεστώτων, τώρα δὲ ἐναντίον τῆς ἀσυστόλου ἐκμεταλλεύσεως τῶν λαῶν ἀπὸ τὸ ἀσύδοτο πολυεθνικὸ κεφάλαιο.

 4.-   Τὸ δεύτερο σκέλος τοῦ ἀνωτέρω ζεύγματος ἰδεῶν, ἡ ἐνατένισι πρὸς τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, δὲν ἔχει καμμία σχέσι πρὸς τὴν ἐπιχειρουμένην σύγχρονον παγκοσμιοποίησιν. Διότι ἐκείνη μὲν ἔχει καθολικὴ διάστασι, καλύπτουσα τὴν συνολικὴ τοῦ ἀνθρώπου παρουσία στὴν ἐφήμερη αὐτὴ ζωή, ὄχι μόνον τὴν φυσική, ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχική,κάθε ὑπόστασί του. Ἐνῷ ἡ παγκοσμιοποίησις μὲ τὰ περὶ ἀκράτου, δηλαδὴ ἀσυδότου, φιλελευθερισμοῦ καὶ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης στὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία κηρύγματά της, περιορίζεται οὐσιαστικῶς σὲ διάστασι μόνον οἰκονομικήν, ὑλικήν, ποὺ ἀναγκαίως ἀποπνίγει αὐτὴν τὴν οὐσία τῆς ἀνθρωπίνης παρουσίας. Ἂς σκεφθοῦμε π.χ., ὅτι ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἰσορροπημένη ἀνάπτυξι δεδομένης οἰκονομίας προϋποθέτειπρὸς ἐπιτυχίαν της, ὅπως κοινῶς διδάσκεται ἀπὸ τοὺς δημοσιονόμους, ἐνδεχομένως καὶεὐθεῖαν ἐπέμβασι καὶ τοῦ Κράτους, μὲ τὴν φορολογική του πολιτική, ἀλλὰ καὶ τὴν πολιτικὴ δαπανῶν, ἰδίως πρὸς ἐνίσχυσι τῶν ἀπορωτέρων καὶ ἀναδιανομὴ τοῦ ἐθνικοῦ εἰσοδήματος. Καὶ ἐν τούτοις ἡ παγκοσμιοποίησις ὑπαγορεύει καὶ θεσμικῶς ἐπιβάλλει μὲ κυρώσεις τὴν ἀποχὴ τοῦ Κράτους ἀπὸ κάθε ἐπέμβασι. Βλέπετε, π.χ. τὴν πρόσφατη περίπτωσι τῶν ἀναμενομένων οἰκονομικῶν κυρώσεων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως σὲ βάρος τῆς χώρας μας γιὰ τὴν παρασχεθεῖσα κρατικὴ στήριξι τῆς Ὀλυμπιακῆς Ἀεροπορίας, ἤδη Ὀλυμπιακῶν Ἀερογραμμῶν. Καὶ ἕπεται συνέχεια. Δηλαδή, ὁ παραλογισμός, ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀπαγόρευσι στὴν ἐθνικὴ κοινότητα νὰ συνδράμῃ χρήζοντα βοηθείας μέλη της, μὲ συνακόλουθες σὲ ἀντίθετη περίπτωσι τὶς κυρώσεις !

5.-   Ἐπανέρχομαι, μετὰ τὴν  ἀναγκαίαν αὐτὴν ἐπὶ εἰδικωτέρων θεμάτων παρέκβασι, στὴν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορικὴν ἀλήθειαν : χάρις σὲ Μακεδόνες, τὴν ἐκπολιτιστικὴν ἐκστρατείαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς διεδόθη καὶ ἀπετέλεσε τὴν κρηπίδα τοῦ συγχρόνου δυτικοῦ τοὐλάχιστον πολιτισμοῦ.Αὐτὸ ὑπῆρξε καὶ τὸ μεγαλύτερον ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ἐπίτευγμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.Ἐκ τούτου καὶ ἡ ἑλληνιστική, ὅπως καθολικῶς ὀνομάζεται στὴν Ἱστορία, περίοδος τῶν ἕξη αἰώνων, ἀπὸ τὸν 3ο π.Χρ. μέχρι καὶ τὸν 3ο μ. Χρ. αἰῶνα, ἀποτελεῖ τὴν ἐνδοξότερη περίοδο τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας. Τὴν ὁποία καὶ ἐπιδιώκουν νὰ διαγράψουν ἀλλογενεῖς, ἐμφανισθέντες στὴν Βαλκανικὴ μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6ου μὲ ἀρχὲς τοῦ 7ου μ. Χρ. αἰῶνος, μὲ οἰκειοποίησί της διὰ πρωτοφανοῦς πλαστογραφήσεως τῆς Ἱστορίας, ἐμμανῶς βοηθούμενοι σ' αὐτὸ ἀπὸ ἄλλους μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς ἐπιβούλους, ποὺ ἀποβλέπουν σὲ ἰδικά των γεωπολιτικὰ συμφέροντα καὶ ἰδικές των ἐπιδιώξεις στὴν γεωγραφικήν μας περιοχήν. Συνακόλουθη λοιπὸν ἡ συνέπεια : ἡ ἄμυνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι δεδομένη. Οὐδεὶς Ἕλλην θὰ στέρξῃ ποτὲ σὲ ἀπεμπόλησι τῆς Μακεδονίας, τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος καὶ τῆς μόνον ἑλληνικῆς ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες Ἱστορίας της.

6.-  Ἐπαφίεμαι, Κυρίες καὶ Κύριοι, στὴν φιλάγαθη διάθεσί σας γιὰ τὴν σημειωθεῖσα γενικώτερη ἀνάπτυξι. Ἄλλοι θὰ ὁμιλήσουν μὲ γνῶσι καὶ προσηκόντως εἰδικώτερον. Προσωπικῶς ἐπεδίωξα νὰ ἐμφανίσω τὴν ἔκδοσι τοῦ περιοδικοῦἉρμενόπουλος ὄχι ὡς ἕνα περιστασιακοῦ χαρακτῆρος γεγονός, ἀλλὰ ὡς ἐντασσομένη στὴν πάντοτε, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ζῶσα καὶ ἀναδεικνυομένη πνευματικότητα τῆς ἀγαπημένης Θεσσαλονίκης μας καὶ τοῦ λαοῦ της.

Συγχαίρω ἐγκαρδίως τὸν Δικηγορικὸν Σύλλογον Θεσσαλονίκης γιὰ τὴν πνευματικήν του αὐτὴν προσφοράν, ἡ ὁποία μάλιστα ἄρχισε τὸ 1946, σχεδὸν τὴν ἐπαύριο τῆς λαίλαπος τοῦ β´παγκοσμίου πολέμου καὶ μάλιστα, αὐτὸ δὲν θὰ πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε, σὲ χρόνους ἰδιαιτέρως χαλεποὺς γιὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν ἐθνική μας κοινότητα. Ὅπως καὶ ὅτι στὴν πορείαν της προσετέθη, ἐδῶ καὶ 26 ἐφέτος χρόνια, τὸ λαμπρὸν παράρτημα, ἡ ἐτησία Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρίδα μὲ τὸν αὐτὸν τίτλον«Ἁρμενόπουλος»Καὶ εὔχομαι τὸ ἀπὸ ὅλον τὸν νομικὸν κόσμον τῆς Πατρίδος μας ποθούμενον : τὴν ἀπρόσκοπτη μὲ τὸν ἴδιο παλμὸ συνέχισιν ἐπὶ ἔτη μακρά, εἰς τὸ διηνεκές, τῆς προκειμένης πνευματικῆς καρποφορίας, ὑψηλόφρονος δείγματος δικαιικοῦ πολιτισμοῦ τῆς Μακεδονίας μας.
Σᾶς εὐχαριστῶ

Χ. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ: ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ


Μ Η Ν Υ Μ Α
ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

ΔΙΑ ΤΗΝ 61ην ΕΠΕΤΕΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ (12.2.1949)

Πρὸς
ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΥ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Ἡ άκριτικὴ Φλώρινα δὲν ξεχνᾷ. Ἔτσι κάθε χρόνο ἀναθυμᾶται καὶ τὴν σημαντικώτερη ἡμέρα τῆς μεταπολεμικῆς ἱστορίας της. Αὐτήν, τῆς ἱστορικῆς Νίκης τῆς  Μάχης τῆς Φλωρίνης τῆς 12ης Φεβρουαρίου 1949. Νίκης, ἡ ὁποία προετοίμασε τὴν τελειωτικήν, μετ'ὀλίγους μῆνες, συντριβὴν τοῦ ἐθνοπροδοτικοῦ καὶ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ. Ὁ ὁποῖος εἶχεν ὀργανωθῆ, ἐξοπλισθῆ  καὶ κατευθύνετο ἀπὸ τοὺς ἐπιβούλους, τότε ὑπὸ κομμουνιστικὸν καθεστώς, βορείους γείτονές μας, οἱ ὁποῖοι ἀπροκαλύπτως ἐπεδίωκαν τὸν ἀκρωτηριασμὸ τῆς Πατρίδος μας μὲ τὴν ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας καὶ τὴν αὐτονόμησί της. Αύτονόμησι,  στὴν ὁποία καὶ εἶχε ρητῶς συμφωνήσει ἤδη ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1920 ἡ ἡγεσία τοῦ ἐγχωρίου Κ.Κ.Ε., συμμορφούμενη πρὸς τὶς σταλινικὲς ἐπιταγές, κατὰ τὸν συμμοριτοπόλεμο δέ, καὶ εἰς ἀνταπόδοσι τῆς βοηθείας, ποὺ ἐλάμβανε γιὰ τὴν διεξαγωγή του, ἀπὸ τοὺς ἐπιβούλους γείτονές μας.  
Ἔτσι, μὲ τὴν συντριβὴ τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ διεσώθη ἡ ἀπειληθεῖσα ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας καὶ διεφυλάχθη τὸ δημοκρατικὸν καθεστὼς καὶ  ἡ ἐδαφική της ἀκεραιότης. Καὶ αὐτὰ ἐπετεύχθησαν μὲ τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἔνθερμη συμπαράστασι ἀνεξαρτήτως κομματικῆς τοποθετήσεως ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἀνεπιφύλακτη ὁμοφροσύνη καὶ συνεργασία ὅλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, μὲ τὴν ἐξαίρεσι φυσικὰ μόνον τοῦ στασιάσαντος ἐθνοπροδοτικοῦ Κ.Κ.Ε.
Τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες αὐτὲς τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος στὰ πεδία τῶν μαχῶν ἀναθυμᾶται ἡ Φλώρινα μὲ τὴν ἐπέτειο καὶ τῆς ἰδικῆς της σωτηρίας μὲ τὴν Νίκην τῆς Μάχης εἰς τὰ πρόθυρά της κατὰ τῶν κομμουνιστοσυμμοριτῶν τῆς 12ηςΦεβρουαρίου 1949. Καὶ τὴν μνήμην της αὐτὴν διαλαλεῖ πανηγυρικῶς μὲ ἐπιβλητικὰ Μνημόσυνα, ὁμιλίες καὶ σχετικὲς ἐκδηλώσεις.
Εἰς ἀπάντησιν προσκλήσεως πρὸς συμμετοχὴν εἰς τὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἐφετεινῆς 61ηςἐπετείου τῆς Μάχης τῆς Φλωρίνης ὁ Πρόεδρος ἀπέστειλεν εἰς τοὺς διοργανωτές των  τὸ ἀκόλουθον Μήνυμα  

ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ
Νέα Πεντέλη, 3η Φεβρουαρίου 2010.

Πρὸς τὴν ΕΝΩΣΙΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΟΥ

Ἀγαπητοὶ φίλοι,

Σᾶς συγχαίρω καὶ διὰ τὴν ἐφετεινὴν πρωτοβουλίαν σας ὀργανώσεως ἐκδηλώσεων εἰς τὴν Φλώριναν καὶ τὴν Πρώτην πρὸς ἀπόδοσιν τιμῶν εἰς τοὺς πεσόντας κατὰ τὴν ἱστορικὴν Νίκην τῆς 12ης Φεβρουαρίου 1949 τῶν Ἐθνικῶν Δυνάμεων τῆς δημοκρατικῆς ὑπὸ κοινοβουλευτικὸν καθεστὼς Ἑλλάδος ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου καὶ ξενοδούλου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ.
Ἐκφράζετε ἔτσι τὴν ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια Ἑλληνικὴν ἀρετήν, ποὺ εἶναι συγχρόνως καὶ ὑπέρτατο χρέος, τῆς ἀποδόσεως τῆς ὀφειλομένης τιμῆς σὲ ὅσους ἔπεσαν γιὰ τὴν ἀπόκτησι καὶ τὴν διαφύλαξι τῆς ἐθνικῆς μας ἐλευθερίας.
Καὶ διαδηλώνετε, ὅτι δὲν ξεχνᾶτε τὴν μεγίστη σημασία τῆς Νίκης ἐκείνης τῆς Μάχης τῆς Φλωρίνης, ἡ ὁποία προετοίμασε τὴν ὁριστικὴ συντριβὴ μετ' ὀλίγους μῆνες εἰς τὸν Γράμμον καὶ τὸ Βίτσι, τοῦ ξενοδούλου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ.Συντριβή, μὲ τὴν ὁποία καὶ ἀπέφυγεν ἡ Πατρίδα μας ἀφ' ἑνὸς τὴν ὑποδούλωσί της στὴν σταλινικὴ κτηνωδία καὶ κομμουνιστικὴ ἀπανθρωπία καὶ ἀφ' ἑτέρου τὸν ὑπεσχημένο ἀπὸ τοὺς ἐγχώριους ἐθνοπροδότες  ἐδαφικό της ἀκρωτηριασμὸ μὲ παραχώρησι τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης μας στοὺς ἐπιβούλους γείτονές μας. Ἐπιβουλή, ποὺ καὶ στὶς ἡμέρες μας συνεχίζεται ἀπὸ τὸ διάδοχο, θνησιγενὲς ξενοκίνητο κρατίδιο τῶν Σκοπίων, μὲ τὴν οἰκειο-ποίησι τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας καὶ τὶς προβαλλόμενες εἰς βάρος μας ἀξιοθρήνητες διεκδικήσεις του. Στὶς ὁποῖες καὶπρωτοστατοῦν ὡς σύγχρονοι ἐφιάλτες - καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει - κυρίως καταφυγόντες ἐκεῖ, μετὰ τὴν ἧττα τους, συμμορίτες, φυγόδικοι ἔνοχοι τοῦ ἐγκλήματος τῆς προδοσίας τῆς χώρας, ὡς καὶ ἀπόγονοι αὐτῶν.  Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἀπεικονίζει καὶ τὴν διαχρονικὴ ἐφιαλτικὴ διάστασι τοῦ φοβεροῦ ἐγκλήματος εἰς βάρος τῆς Πατρίδος μας, τοῦ ἐγχωρίου ξενοκινήτου κομμουνισμοῦ.    
Τέλος, μὲ τὶς ἐκδηλώσεις σας αὐτὲς φρονηματίζετε  τὴν νέα γενεὰ ἑλληνοπαίδων, καὶ ἔτσι ἀποτρέπετε τὴν συστηματικὴ ἐξαπάτησί της μὲ ἐξωφρενικὲς κατάπτυστες ψευδολογίες. Ἐξαπάτησι, ἡ ὁποία προγραμματισμένως ἐπιχειρεῖται κατὰ τὶς ἡμέρες μας πρὸς τὸν σκοπὸ τοῦ ἀφελληνισμοῦ της.

Εὖγε σας λοιπὸν καὶ πάλιν ! Εἶμαι νοερῶς μαζί σας, εὐλαβὴς προσκυνητὴς τῆς μνήμης τῶν ἀθανάτων ἐκείνων ἀγωνιστῶν τῆς ἐθνικῆς μας ἐλευθερίας.-