Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

3 Ιουνίου 2011

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΜΟΡΑΝ-πολιτική λύση και ομοσπονδιακή Ευρώπη

Η ευρωζώνη θα τιναχτεί στον αέρα χωρίς πολιτική λύση και ομοσπονδιακή Ευρώπη

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΜΟΡΑΝ συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

“Μάτι” του σοσιαλιστή Πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν στη διοίκηση της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Τουλούζης και συγγραφέας πολλών βιβλίων Francois Morin θεωρείται ένας από τους καλύτερους Γάλλους ειδικούς στον πολύ δύσκολο τομέα της χρηματοπιστωτικής. Μιλήσαμε μαζί του για τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια διακυβεύματα της ελληνικής κρίσης.


Eρ. Γίνεται μεγάλη συζήτηση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους

Απ. Συγκρούονται εντονότατα δύο απόψεις με τελείως αβέβαιο αποτέλεσμα και πιθανώς σοβαρότατες συνέπειες. Οι οικονομολόγοι βλέπουν χρέος αυξανόμενο ταχύτερα από το ΑΕΠ, αύξηση ποσών αποπληρωμής και τόκων. Ο προϋπολογισμός γονατίζει. Το ελληνικό χρέος δεν είναι υποστηρίξιμο. Το ίδιο λένε αγορές και οίκοι αξιολόγησης και σειρά μεγάλων, πολύ κερδοσκοπικών φορέων. Αυτοί πόνταραν πολλά στην υποτίμηση χρέους κατόπιν αναδιαρθρώσεως, 30-50%. Aυτό θα κερδίσουν όσοι κερδοσκοπούν. Ταυτόχρονα κερδοσκοπούν στην αύξηση των CDS. Οι αγορές πόνταραν πολλά λεφτά, ζητάνε αναδιάρθρωση.

Ερ. Ποιοί ποντάρουν;

Απ. Νομίζω τμήματα της Goldman επιδίδονται στο κερδοσκοπικό παιχνίδι. Τα τμήματα “δραστηριότητες αγορών” των μεγάλων τραπεζών, τα κερδοσκοπικά τμήματά τους το παίζουν. Από την άλλη υπάρχουν όσοι αποκλείουν αναδιάρθρωση, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η Λαγκάρντ πολύ κατηγορηματικά, προτείνει βοήθεια στην Ελλάδα με το ειδικό Ταμείο. Μιλάνε για 30-50 δις επιπλέον. Θα είχε ήδη αποφασιστεί, αλλά προέκυψε το ζήτημα του Στρως-Kαν. Οι Γερμανοί θέτουν επίσης θέμα ύψους στήριξης. Υπάρχει λοιπόν μια πτέρυγα που λέει «δεν κάνουμε αναδιάρθρωση, θα δώσουμε βοήθεια». Αλλά η βοήθεια αυτή μοιάζει τελείως ανεπαρκής.

Ερ. Γιατί το υποστηρίζουν;

Απ. Φοβούνται ότι, αν δώσουν στην Ελλάδα την αναδιάρθρωση, θα γίνει ντόμινο, με Πορτογαλία, Ιρλανδία, ίσως Ισπανία και Ιταλία. Η Λαγκάρντ φοβάται συστημικά αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη. Υποστηρίζουν ότι μπορεί να προκληθεί ευρωπαϊκό τραπεζικό κραχ.

Ερ. Το πιστεύετε;

Απάντ. Αν κυττάξουμε αντικειμενικά τα πράγματα βλέπουμε αφενός μη υποστηρίξιμο χρέος. Αφετέρου, για να βοηθήσουμε ουσιαστικά την Ελλάδα και τις άλλες χώρες, δεν μιλάμε για 30-50 δις. Για Πορτογαλλία, Ιρλανδία, τις χώρες με πολύ δύσκολα χρέη όπως Ισπανία, Ιταλία, χρειάζονται δύο τρις. Αυτή είναι η πραγματική εναλλακτική στην αναδιάρθρωση. Δεν είμαστε σε τέτοιο κλίμα. Για να βρεθούμε, πρέπει να κάνουμε προηγουμένως ένα σημαντικό πολιτικό βήμα προς την ομοσπονδιακή Ευρώπη, με προϋπολογισμό ανάλογο του αμερικανικού. Αν θέλουμε να βγούμε “προς τα πάνω” από την κρίση, με συνεργασία, πρέπει να ανακοινώσουμε, από τώρα, το τονίζω, μια δημοσιονομική ομοσπονδία. Δεν είμαστε εκεί.

Ερώτ. Αδιέξοδο δηλαδή

Απ. Με αναδιάρθρωση διακινδυνεύουμε συστημική κρίση. Σημαντική βοήθεια, που θάταν ευχής έργο, σημαίνει πορεία προς ομοσπονδία, την καλύτερη λύση. Τώρα διακινδυνεύουμε μεγάλη, αδιέξοδη τραπεζική κρίση, κρίση του ευρώ, έξοδο αρκετών χωρών, μάλλον κατάρρευση της ευρωζώνης, με όλους τους πολιτικούς και γεωπολιτικούς κινδύνους, άνοδο δεξιού εξτρεμισμού, αναδίπλωση στις ταυτότητες, κινδύνους συγκρούσεων, ευρωπαϊκό χάος.

Ερ. Τέτοια προοπτική τη βλέπετε πιθανότερη σε ποιό σενάριο;

Απ. Το πιο σύντομο είναι η αναδιάρθρωση. Υπάρχουν άνθρωποι που πόνταραν σημαντικά ποσά, υπάρχει μια διαρκής πίεση των αγορών, γερμανικά κόμματα που λένε δεν βοηθάμε άλλο. Υπάρχουν πολύ σύνθετα, διαφορετικά τμήματα που την επιθυμούν. Υποθέτω, υπάρχουν και στην Ελλάδα πολλοί που τη θέλουν. Η πίεση αυξάνεται καθημερινά. Αντιστέκονται έντονα, πόσο όμως; Κατά τη γνώμη μου, μόνη λύση είναι το πολύ σημαντικό πολιτικό βήμα προς ομοσπονδιακή Ευρώπη. Πρέπει να το εξαγγείλουμε, συνοδεύοντάς το με σημαντικούς πόρους της ΕΕ στα κράτη, πιθανώς με παράλληλη αναδιάρθρωση, ίσως όχι πολύ σημαντική, για να μην πάει πολύ χρήμα στην κερδοσκοπία και με πολύ σημαντικότερη βοήθεια στην Ελλάδα.

Ερ. Ο Σόιμπλε φλέρταρε με την αναδιάρθρωση…

Απ. Η κοινή γνώμη λέει «όχι άλλη βοήθεια». Αυτό σημαίνει αναδιάρθρωση. Υπάρχουν κυβερνητικές φωνές υπέρ. Υπάρχει αντίφαση, γιατί η αναδιάρθρωση εμπεριέχει κινδύνους εξαφάνισης για τις ελληνικές ή κάποιες γερμανικές τράπεζες. Η Μέρκελ βάζει το συμφέρον των γερμανικών τραπεζών πάνω από όλα. Είναι μάλλον στη γραμμή του όχι στην αναδιάρθρωση. Αλλά δεν θέλουν να δώσουν και λεφτά. Τριάντα δις είναι το μάξιμουμ. Χρειάζονται πολύ περισσότερα. Βρισκόμαστε στην καρδιά των αντιφάσεων, ενώ ένα κοινωνικό κίνημα αρχίζει ίσως στην Ελλάδα. Χωρίς πολιτική λύση, πηγαίνουμε σε επικίνδυνη κατάσταση.

Ερ. Η λεγόμενη βοήθεια στην Ελλάδα είναι δάνειο υψηλών επιτοκίων που χρηματοδοτεί ξένες τράπεζες που δάνεισαν την Ελλάδα, όχι την ελληνική οικονομία.

Απ. Η ιδέα δεν είναι να βοηθήσουμε την Ελλάδα, αλλά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Να εμποδίσουμε την κατάρρευσή του, γιατί, αν καταρρεύσει, θα σπάσουν κι άλλες τράπεζες.

Ερ. ΕΚΤ και ΔΝΤ είναι συλλογικοί εκπρόσωποι του χρηματιστικού κεφαλαίου. Γιατί είναι κατά της αναδιάρθρωσης;

Απ. Υπάρχουν αντιθέσεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Big Brother, που καθορίζει τον γενικό προσανατολισμό των φραξιών του χρηματιστικού κεφαλαίου. ¨Αλλοι το νομίζουν. Ακόμα και στο εσωτερικό των τραπεζών υπάρχουν αντιφατικές συμπεριφορές διαφορετικών τμημάτων. ¨Ολες έχουν τμήματα δραστηριοτήτων αγοράς, που παράγουν τα περισσότερα κέρδη. Είναι κερδοσκοπικές δραστηριότητες, καζίνα. Βγάζεις λεφτά σε picosec. Στη BNP Paribas τρεις χιλιάδες trader στην αίθουσα αγοράς αντιδρούν σε κλάσματα δευτερολέπτου, δεν υπάρχει στρατηγική προοπτική. Μιλάω με μερικούς. Γνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι εκρηκτική. ¨Εχουν μια ορισμένη πολιτική συνείδηση, ότι πηγαίνουμε σε εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις. Αλλά η δουλειά τους είναι να βγάζουν λεφτά σε picosec. Υπάρχει αντίφαση μεταξύ αιθουσών αγοράς και στρατηγικής σκέψης.

Ερ. Δεν υπάρχει πολιτικο-στρατηγική σύνθεση σε κάποιο επίπεδο;

Απ. Εκεί λένε όχι στην αναδιάρθρωση, για λόγους ευρωπαϊκού-παγκόσμιου συστημικού κινδύνου. ΔΝΤ, ΕΚΤ, κυβερνήσεις είναι όμηροι των αγορών. Λένε: αν εκραγούν οι ελληνικές τράπεζες, θάχουμε γερμανικές, ισπανικές, πορτογαλικές που θα χαθούν, η κερδοσκοπία θα επιτεθεί σε ότι εύθραυστο υπάρχει μόλις κερδίσει στην Ελλάδα.

Ερ. Μοιάζει σαν να προτιμάμε τον κίνδυνο για κράτη ή την ΕΕ, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο για τις τράπεζες.

Απ. Χρειάζονται περισσότεροι δημόσιοι πόροι για να στηριχθεί το σύστημα.

Ερ. Το σύστημα είναι βιώσιμο;

Απ. Η ιδέα είναι να πληρώσουν οι φορολογούμενοι για να μη χρεωκοπήσουν οι τράπεζες. Πάμε σε ακρωτηριασμό προϋπολογισμών, αφαίμαξη φορολογούμενων, πολιτών. Βλέπουμε την Ελλάδα. Το ίδιο θα γίνει παντού. Απέναντι δεν υπάρχει πολιτική προοπτική, μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης συνεργασίας. Πρέπει να ξαναδούμε ένα σύστημα αλληλεγγύης.

Ερ. Μερικοί προτείνουν κεϋνσιανισμό, προστατευτισμό, εσείς μόλις εκδόσατε ένα βιβλίο που προτείνει απαγόρευση παραγώγων.

Απ. Το σημαντικότερο είναι οι εξωφρενικές διαστάσεις της κερδοσκοπίας. Οι κυβερνήσεις έγιναν όμηροι των αγορών. Για να σπάσει πρέπει να απαγορευθούν τα παράγωγα, που συνδέονται με επιτόκια και ισοτιμίες. Είναι το 90% της κερδοσκοπίας. Χρειάζεται μεταρρύθμιση του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Χρειαζόμαστε κοινό, όχι ενιαίο νόμισμα, όπως πρότεινε ο Κέινς. Αν τόχεις, η πραγματική οικονομία αναδύεται. Δεν χρειάζεσαι ασφάλιστρα. Επανεισάγεις μακρύ χρόνο. Τα επιτόκια που ζητάνε στη δευτερεύουσα αγορά ελληνικού κρατικού χρέους καθορίζονται από τα CDS, την αγορά ασφαλίστρων κινδύνου. Στην αγορά των CDS διαμορφώνονται τα ρίσκα και τα επιτόκια και γίνεται τεράστια κερδοσκοπία.

Ερ. Δηλαδή κερδίζουν λεφτά όχι μόνο παίζοντας, αλλά και αποφασίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού!

Απ. Ναι. Πρέπει να σταματήσει. Στην τελευταία συνεδρίαση του G-20 αναγνωρίστηκε ο αποσταθεροποιητικός ρόλος των παραγώγων. Το μόνο όμως που πρότειναν ήταν καλύτερη ρύθμιση, περισσότερη σαφήνεια της αγοράς, εισαγωγή αιθουσών αποζημίωσης! Τα παράγωγα είναι καρκίνος. Τον καρκίνο δεν τον βοηθάς να αναπτυχθεί, τον ξεριζώνεις!

Ερ. Ποιος να τον ξεριζώσει, με την επιρροή πούχει σε κυβερνήσεις και θεσμούς;

Απ. Είναι και στα κεφάλια μας. Πρέπει να επανεξετάσουμε την “απελευθέρωση” των παραγώγων, που ακολούθησε εκείνη των ισοτιμιών (1971) και των επιτοκίων (δεκαετία 1980). Η απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν οδήγησε σε βελτιστοποίηση τοποθετήσεων. Δέστε το χρηματιστήριο, αν λειτουργούσε κανονικά, με νόμους προσφοράς/ζήτησης, μια μετοχή που ανατιμούνταν, θα προκαλούσε αντίστροφη πορεία, αντίδραση. Η ζήτηση θα μειωνόταν λόγω υψηλής τιμής. Στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο, έστω κι αν κάποτε η φούσκα σπάει. Αυτό που βλέπουμε στο παράδειγμα αυτό είναι ότι οι αγορές χρήματος δεν αυτορυθμίζονται. Αλλά πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι η φιλελευθεροποίηση όλων των αγορών είναι πολύ καλή ιδέα. Μεταξύ 1945 και 1970, πριν τις απελευθερώσεις, δεν υπήρξε καμμία χρηματοπιστωτική κρίση. Το χρήμα δεν είχε τρελλαθεί. Πρέπει να επαναβεβαιώσουμε τον ρόλο της ισχυρής πολιτικής επί της αγοράς. Οι κίνδυνοι είναι μακροχρόνιοι και τεράστιοι, αλλά οι αγορές υπερβραχυπρόθεσμες.

Ερ. Χρειάζεται εθνικοποίηση τραπεζών;

Απ. Χρειάζεται επανέλεγχος του συστήματος χρηματοδότησης. Ϊσως εθνικοποιήσεις, κρατικός έλεγχος βασικών χρηματοπιστωτικών εργαλείων, πλήρης αντιστροφή της σημερινής κατάστασης. Το 2009, η Γαλλία χρωστούσε 1,5 τρις. Ο ισολογισμός (bilan) μόνο μιας τράπεζας, της BNP Paribas ήταν τρία τρις. Ο ισολογισμός των δέκα μεγαλύτερων τραπεζών παγκοσμίως ισοδυναμεί με το παγκόσμιο χρέος. Το χρέος είναι ένας δείκτης κρατικής αδυναμίας, οι ισολογισμοί ένας δείκτης τραπεζικής ισχύος, το σύνολο των κινητοποιήσιμων πόρων. Δέκα τράπεζες έχουν την ισχύ όλων των κρατών. Πρόκειται για τραπεζικό-χρηματιστικό τέρας.

Ερ. Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί πήραν δηλαδή από τα κράτη την οικονομική εξουσία που είχαν προ 30 ετών

Απ. Ακριβώς. Δεν λέω να εθνικοποιήσουμε τις δέκα τράπεζες. Αλλά παίρνουμε μια ιδέα της κρατικής αδυναμίας έναντι της τρομακτικής εξουσίας που απέκτησαν οι τράπεζες σε σαράντα χρόνια.

Ερ. Τι θα συμβουλεύατε τον Παπανδρέου;

Απ. ‘Όλα εξαρτώνται ασφαλώς από τα περιθώρια που έχει. Και μάλλον δεν έχει κανένα. Αλλά μας χρειάζεται στην Ευρώπη μια μεγάλη φωνή που να θέσει τα προβλήματα σε όλες τις διαστάσεις, ένας Ρούζβελτ ή Τσώρτσιλ που να πει την αλήθεια, ότι ή πάμε σε μια Ευρώπη αλληλέγγυα, ή σε ανεξέλεγκτη καταστροφή. Χρειαζόμαστε αγώνα εναντίον του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Ερ. Κι αν τα πει, θα τον ακούσουν;

Απ. Η Ελλάδα είναι το παιχνίδι τους στη σύγκρουση για την αναδιάρθρωση. Πρέπει να βγει από τη θέση αυτή, με έναν λόγο αλήθειας για την ανάγκη της ομοσπονδιακής λύσης. Αλλοιώς, θα πάμε σε πολύ σοβαρότερες πολιτικο-οικονομικές κρίσεις, που θα μας αναγκάσουν να ξαναθέσουμε το πρόβλημα αφού υποστούμε πολύ μεγάλες ζημιές.

Ερ. Τι σκέφτονται οι Γάλλοι Σοσιαλιστές;

Απ. Οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα. ‘Ισως μόνο ο Μοντεμπούρ ή ο Μελανσόν κάτι, αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη επιρροή. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ελάχιστοι Γάλλοι πολιτικοί έχουν οξεία αίσθηση της σημασίας του ελληνικού θέματος.

Konstantakopoulos.blogspot.com

KAI ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΟΛΟΠΛΟΚΟΣ Ο ΟΛΙΓΙΣΤΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 03 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011

Το μυστικό δείπνο στο Παρίσι και το αίτημα του Γιώργου

Ήταν το βράδυ της 25ης Μαΐου , πριν από λίγες μέρες δηλαδή, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου περνούσε το κατώφλι της Αμερικανικής Πρεσβείας στο Παρίσι. Εκεί, κεκλεισμένων των θυρών, η Χίλαρι Κλίντον παρέθεσε δείπνο σε λίγους και εκλεκτούς. Οι δύο βρέθηκαν στην Γαλλία για να γιορτάσουν  τα 50χρονα του ΟΟΣΑ όμως δεν άφησαν την ευκαιρία να συζητήσουν τα της Ελλάδας και βεβαίως της ευρωζώνης. Όπως μας ψιθύρισε  ένα πουλάκι, ο ΓΑΠ, ζήτησε ανοικτά  νέα στήριξη από τις ΗΠΑ στις προσπάθειές του να πιέσει τους Ευρωπαίους εταίρους να του δώσουν νέο δάνειο και παράταση πολιτικής ζωής. Μάλιστα ζήτησε από την κυρία Κλίντον να επισκεφθεί την Αθήνα σύντομα «για να σταλεί μήνυμα στην ΕΕ ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν Παπανδρέου» Απ’ ότι μαθαίνουμε το αίτημα έγινε δεκτό και το ταξίδι ετοιμάζεται για το καλοκαίρι ενώ η κ. Χίλαρι διαβεβαίωσε τον ΓΑΠ ότι θα ασκήσει όλη της την επιρροή για να πιέσει τους Ευρωπαίους. Άλλο που δεν ήθελαν οι Αμερικανοί. Μέσω του ΔΝΤ έχουν κάνει την ευρωζώνη να παραμιλάει. Το ΔΝΤ  απειλεί  ότι δεν θα δώσει το μερίδιο που του αναλογεί στην πέμπτη δόση  αν δεν αρπάξει τις μισές αποκρατικοποιήσεις. Για τον πραγματικό ρόλο του ΔΝΤ σας έχουμε γράψει πολλές φορές. Τώρα σιγά-σιγά επιβεβαιωνόμαστε για τις πραγματικές προθέσεις που κρύβονταν πίσω από την μάσκα του «χαλαρού» δανειστή.
Είναι απορίας άξιο όμως πώς είναι δυνατό ο πρωθυπουργός να το παίζει δίπορτο. Γιατί σήμερα πάει στο Λουξεμβούργο για να ζητήσει από τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ, κ. Γιούνκερ την στήριξη της Ευρώπης. Ζητά από την ΕΕ, που βάζει τα 2/3 των δανείων,  να αγνοήσει την αποτυχημένη οικονομική πολιτική του και να δώσει κι άλλα ώστε να διασωθεί ο ίδιος πολιτικά. Αλλά ταυτοχρόνως γίνεται το «όχημα» μέσω του οποίου, ΗΠΑ και ΔΝΤ προκαλούν κάθε είδος προβλήματα στην ευρωζώνη.  Και ο ΓΑΠ ουδέποτε έκρυψε ότι δεν πιστεύει στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της ΕΕ.
Λέτε να μην το ξέρει αυτό ο κ. Γιούνκερ;

Το τέλος της Ευρωζώνης;

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-06-01-22-51-28-2011060137487/

Το τέλος της Ευρωζώνης;

euroringsΗ Ευρωζώνη, όπως σχεδιάστηκε, απέτυχε. Η αρχιτεκτονική της βασίστηκε σε ένα σύνολο αρχών που στην πρώτη επαφή με μια χρηματοοικονομική και δημοσιονομική κρίση, αποδείχτηκε ότι δεν λειτουργούν. Έχει λοιπόν μόνο δύο επιλογές πια: είτε να προχωρήσει σε μια πιο στενή ένωση είτε να κάνει πίσω, κινούμενη προς τη μερική, τουλάχιστον, διάρρηξή της. Αυτό διακυβεύεται σήμερα.
Υποτίθεται ότι η Ευρωζώνη θα ήταν μια αναβαθμισμένη εκδοχή του κλασικού κανόνα του χρυσού. Οι χώρες με εξωτερικό έλλειμμα λαμβάνουν χρηματοδότηση από το εξωτερικό. Αν η χρηματοδότηση εξαφανιστεί, η οικονομική δραστηριότητα συρρικνώνεται. Η ανεργία πιέζει κατόπιν τους μισθούς και τις τιμές προς τα κάτω, οδηγώντας σε εσωτερική υποτίμηση.
Μακροπρόθεσμα αυτό μπορεί να αποκαταστήσει τις οικονομικές ισορροπίες στις εξωτερικές πληρωμές και τα δημόσια οικονομικά, αλλά πρόκειται για μια διαδικασία με μεγάλο κοινωνικό κόστος και εξίσου μεγάλη διάρκεια – χρειάζεται πολλά χρόνια.
Από την άλλη μεριά πάλι, στην Ευρωζώνη το μεγαλύτερο μέρος αυτής της χρηματοδότησης ρέει μέσω των τραπεζών. Όταν έλθει η κρίση, οι τράπεζες που ξεμένουν από ρευστότητα αρχίζουν να καταρρέουν. Οι κυβερνήσεις στερούνται πιστώσεων, έτσι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αποτρέψουν την κατάρρευσή τους. Αυτό είναι επομένως ο κανόνας του χρυσού με … τραπεζικά αναβολικά.
Ο ρόλος των τραπεζών είναι κεντρικός. Σχεδόν όλο το χρήμα στη σύγχρονη οικονομία αποτελείται από τις υποχρεώσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στην Ευρωζώνη, για παράδειγμα, το χρήμα που κυκλοφορεί αντιστοιχεί μόλις στο 9% του ευρύ δείκτη νομισματικής κυκλοφορίας Μ3.
Αν η Ευρωζώνη ήταν πραγματική νομισματική ένωση, η κατάθεση μιας τράπεζας της Ευρωζώνης θα έπρεπε να ισοδυναμεί με μια κατάθεση σε οποιαδήποτε άλλη τράπεζα. Τι γίνεται όμως αν οι τράπεζες μιας χώρας φτάσουν στο χείλος της κατάρρευσης; Η απάντηση
είναι ότι δεν ισχύει πια η υπόθεση της ίσης αξίας. Ένα ευρώ σε μια ελληνική τράπεζα δεν είναι πια σήμερα το ίδιο με ένα ευρώ σε μια γερμανική τράπεζα. Αυτό ισχύει μόνο στις ΗΠΑ, χάρη στις εγγυήσεις του ομοσπονδιακού συστήματος. 
Στην οικονομική σύνοδο του Μονάχου τον περασμένο μήνα, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου  Ifo Χανς Βέρνερ Σιν εξήγησε τις επιπτώσεις της αντιμετώπισης αυτής της απειλής από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών. Το σύστημα αυτό ενεργεί  ως δανειστής εσχάτου καταφυγίου για τις προβληματικές τράπεζες. Καθώς όμως οι εν λόγω τράπεζες ανήκουν σε χώρες με εξωτερικά ελλείμματα, το σύστημα χρηματοδοτεί κι αυτά τα ελλείμματα. Συν τοις άλλοις, καθώς οι εθνικές κεντρικές τράπεζες δανείζουν με έκπτωση δεχόμενες ως ενέχυρα κρατικούς τίτλους, στην ουσία χρηματοδοτούν την κυβέρνησή τους.
Ας δούμε τι γίνεται εδώ: η κεντρική τράπεζα χρηματοδοτεί το κράτος. Με τον τρόπο αυτό οι κεντρικές τράπεζες αναπτύσσουν μεγάλες θέσεις ενεργητικού και παθητικού, με την  Bundesbank να αποτελεί τον μεγαλύτερο πιστωτή. Ο καθηγητής  Σιν μάλιστα υπογράμμισε τη συμμετρία ανάμεσα στα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και τις συσσωρευμένες απαιτήσεις της Bundesbank από άλλες κεντρικές τράπεζες, με αφετηρία το 2008 όπου άρχισε να στερεύει η χρηματοδότηση των αδύναμων οικονομιών της Ευρωζώνης από τον ιδιωτικό τομέα.
Η αφερεγγυότητα κάποιων κυβερνήσεων απειλεί συνεπώς  τη φερεγγυότητα και των κεντρικών τους τραπεζών. Κι αυτό με τη σειρά του ενέχει τον κίνδυνο επιβολής τεράστιων ζημιών και στις  κεντρικές τράπεζες των κρατών πιστωτών που στο τέλος θα κληθούν να καλύψουν οι φορολογούμενοι. Πρόκειται για μια δημοσιονομική μεταβίβαση από την πίσω πόρτα. 
Ο καθηγητής Σιν σημείωσε τρία ακόμη πράγματα: Πρώτον, αυτή η χρηματοδότηση από την πίσω πόρτα των υπερχρεωμένων κρατών δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Από τη στιγμή που το σύστημα μεταφέρει τόσο μεγάλο μέρος από τη δημιουργία χρήματος της Ευρωζώνης προς μια έμμεση χρηματοδότηση των ελλειμματικών κρατών, υποχρεώνεται να αποσύρει πιστώσεις από τις εμπορικές τράπεζες των κρατών πιστωτών. Μέσα σε δύο χρόνια, τονίζει, οι εμπορικές τράπεζες θα φτάσουν να έχουν αρνητικές πιστωτικές θέσεις στις εθνικές κεντρικές τους τράπεζες, δηλαδή θα τους χρωστούν λεφτά. Γι’ αυτό οι συγκεκριμένες λειτουργίες  πρέπει να σταματήσουν.
Δεύτερον, ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν, χωρίς να πάμε σε κρίση, είναι να αναλάβουν οι φερέγγυες κυβερνήσεις τις λειτουργίες αυτές που είναι ουσιαστικά δημοσιονομικές. Τρίτον, αν προσθέσουμε τα ποσά που χρωστούν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες στα κρατικά χρέη των εθνικών κυβερνήσεων, φτάνουμε σε τρομακτικά μεγέθη. Η μόνη διέξοδος είναι η επιστροφή σε μια κατάσταση όπου ο ιδιωτικός τομέας θα χρηματοδοτεί τόσο τις τράπεζες όσο και τις κυβερνήσεις. Αυτό όμως θα πάρει πολλά χρόνια – αν είναι κιόλας δυνατό με τόσο υψηλά επίπεδα χρέους.
Η αναδιάρθρωση των χρεών είναι λοιπόν αναπόφευκτη. Αλλά συνάμα θα αποδειχτεί κι εφιάλτης, ιδίως αν, όπως επιμένει ο Λορέντζο Μπίνι Σμάγκι, η ΕΚΤ αρνηθεί να δεχτεί να δεχτεί ως ενέχυρο τους κρατικούς τίτλους των χωρών που θα αναδιαρθρώσουν το χρέος τους. Χωρίς τη στήριξη της ΕΚΤ, οι τράπεζες θα καταρρεύσουν. Οι κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να παγώσουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς και να μετατρέψουν το χρέος  σε ένα νέο νόμισμα. Θα ακολουθήσει μια επίθεση στο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος κάθε άλλης ευάλωτης χώρας που θα τις οδηγήσει σε μια ανάλογη καταστροφή. Η Ευρωζώνη αναπόφευκτα θα διαρραγεί. Η εναλλακτική λύση θα είναι ένα πολιτικά εκρηκτικό εγχείρημα για την ανακύκλωση των εκροών του ιδιωτικού τομέα μέσω εισροών του δημόσιου τομέα.
Συνοψίζοντας, τα γεγονότα διέψευσαν ανελέητα τις υποθέσεις του αρχικού σχεδίου του ευρώ. Αν αυτό είναι το σχέδιο στο οποίο επιμένουν τα κυρίαρχα μέλη, θα πρέπει να απομακρύνουν κάποια από τα υπάρχοντα μέλη. Η διαχείριση αυτής της διαδικασίας είναι όμως σχεδόν αδύνατη. Αλλά αν θέλουν να δουλέψει η Ευρωζώνη όπως είναι, χρειάζονται τουλάχιστον τρεις αναπόφευκτες αλλαγές:
Πρώτον, τα τραπεζικά συστήματα δεν μπορεί να παραμείνουν εθνικά. Οι τράπεζες πρέπει να υποστηρίζονται από ένα κοινό Υπουργείο Οικονομικών της Ευρωζώνης, ή ένα Υπουργείο αποτελούμενο από τα απολύτως αξιόχρεα μέλη.
Δεύτερον, η χρηματοδότηση των διακρατικών κρίσεων θα πρέπει να μεταφερθεί από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών σε ένα επαρκώς μεγάλο δημόσιο ταμείο.
Τρίτον, αν θέλουμε να αποφύγουμε τα προβλήματα ενός εθνικού χρεοστασίου, όπως επιμένει η ΕΚΤ, πρέπει να πάψει η χρηματοδότηση των αδύναμων κρατών από τις αγορές για πολλά χρόνια, ίσως για μια δεκαετία. Η χρηματοδότηση αυτή θα πρέπει να προσφερθεί με διαχειρίσιμους όρους σε ό,τι αφορά στο κόστος, αλλά με αυστηρές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις. Αν το σύστημα που θα προκύψει, θα πρέπει να λέγεται ένωση δημοσιονομικών μεταβιβάσεων δεν είναι βέβαιο: εξαρτάται από το εάν οι δανειζόμενοι θα αποπληρώσουν πλήρως το χρέος τους – πράγμα πολύ αμφίβολο. Σίγουρα όμως θα είναι μια ένωση υποστήριξης.