Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

21 Αυγούστου 2011

ΡΕΣΑΛΤΟ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Μ' ΕΝΑ ΜΑΡΟΚΙΝΟ ΛΗΣΤΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!)


ΡΕΣΑΛΤΟ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Μ' ΕΝΑ ΜΑΡΟΚΙΝΟ ΛΗΣΤΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!)

20/8/2011

Το όνομα μου είναι Μοχάμετ, κατάγομαι από το Ραμπάτ που είναι και η πρωτεύουσα του Μαρόκου.
Έφυγα ξαφνικά ένα βράδυ γιατί είχα πρόβλημα με την αστυνομία, μετά από ληστεία που είχα κάνει σε τουρίστα μαζί με έναν άλλο φίλο μου. Αυτόν τον έπιασαν όμως.

Ξεκίνησα με 2 χιλιάδες δολάρια στη τσέπη και προσπάθησα να περάσω με μερικούς άλλους με βάρκα στην Ισπανία, για να πάω από ΄κει στην Γαλλία και στο Παρίσι που εκεί έχω συγγενείς αλλά και πολλούς φίλους.

---Πώς βρέθηκες από το Γιβραλτάρ και την προσπάθεια να περάσεις Ισπανία στην Ελλάδα?

Μας κορόιδεψε ο άνθρωπός που είχε την βάρκα στο Τανγκλέρ. Μας είπε πως θα μας πάει απέναντι στην Ισπανία και του δώσαμε όλοι λεφτά, εμένα μου πήρε 1000 δολάρια, γιατί του είπα πως δεν έχω άλλα μαζί μου.
Αντί όμως να πάει βόρεια, πήγε ανατολικά. Εμείς δεν το καταλάβαμε καθόλου, γιατί το μόνο που βλέπαμε ήταν θάλασσα και τίποτα άλλο.

---Πόσοι είσαστε στη βάρκα?

Περίπου 20 άτομα. Νομίζω 8-9 Μαροκινοί 18 με 20 χρονών οι άλλοι ήταν από άλλες αφρικανικές χώρες και είχαν και ένα κοριτσάκι μαζί τους πολύ μικρό.

---Τελικά πού σας άφησε?

Δίπλα στην Αλγερία.
Από εκεί γνωρίσαμε κάποιον που μας είπε πως μπορεί να μας πάει στην Γαλλία μέσω Ελλάδας. Και εκεί χωρίσαμε άλλοι πήγαν να βρουν τρόπο να γυρίσουν καθώς δεν είχαν άλλα λεφτά, κι άλλοι άρχισαν να ψάχνουν για καλύτερες τιμές.
Εγώ έμεινα γιατί πίστεψα πως στην Ελλάδα θα μας έδιναν χαρτιά πρόσφυγα, αν λέγαμε πως είμαστε από την Παλαιστίνη. Έτσι μας είπε
Του έδωσα 500 δολάρια για να με βοηθήσει να πάω στην Τυνησία. Τα υπόλοιπα λεφτά που είχα γύρω στα 300 δολάρια τα έδωσα σε άλλον για να περάσω με βάρκα προς την Κρήτη.
Μετά από 1 εβδομάδα τελικά πάτησα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και πίστευα πως όλα θα άλλαζαν.
Μας έπιασε το λιμενικό και μας πήγαν σε ένα κέντρο όπου και μας ανέκριναν.
Εγώ και κάτι άλλα παιδία δηλώσαμε πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, κάτι άλλοι μαύροι είπαν ψέματα πως είναι Σομαλοί, αλλά ήταν από την Νιγηρία και Σενεγαλέζοι.

Μας έδωσαν κάτι χαρτιά και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα σε 3 μήνες.


Φύγαμε σχεδόν όλοι για την Αθήνα. Τελικά στην Αθήνα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από το Μαρόκο, που νόμιζα πως ήταν στη Γαλλία.
Με μάθανε τα κόλπα και τις περιοχές. 
Άρχισα να κλέβω μαζί τους στην αρχή τσάντες από γυναίκες και κινητά από άτομα που δεν θα μας προλάβαιναν να μας πιάσουν αν έτρεχαν πίσω μας.
Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι οι καλύτερη στόχοι.
Μετά τα πουλούσαμε αν ήταν κινητά στη Ζήνωνος και στην Πειραιώς σε καταστήματα μεταναστών και αν ήταν λεφτά μέσα στην τσάντα τα μοιραζόμασταν στα πρώτα παρκάκια που βρίσκαμε μπροστά μας..
Πάντα κοιτάμε να αιφνιδιάσουμε, εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Αλλάζουμε ξαφνικά κατεύθυνση και πέφτουμε πάνω του. Συνήθως είμαστε 2 ή 3 μαζί.
Με κινητά ενημερώνει ο ένας τον άλλον, για το που θα χτυπήσουμε.
Συνήθως στο κέντρο και ψάχνουμε για άτομα που καταλαβαίνουμε πως φοβούνται, όταν μας βλέπουν.
Για τις χρυσές αλυσίδες μας δίνουν γύρω στα 10 ευρώ στη Σοφοκλέους οι Ιρακινοί.

--- Στην Αθήνα πόσοι ακόμα κάνουν αυτή την δουλειά?

Είναι πάρα πολύ, ακόμα και καινούργιοι που έρχονται, ακόμα και από άλλες χώρες έρχονται μαζί μας μέχρι να βρουν τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα, αυτό κάνουν για να ζουν.
Τα αυτοκίνητα οι αλυσίδες και οι τσάντες, είναι το μόνο που μας δίνει λεφτά. Για δουλειά δεν μας παίρνει κανένας εδώ.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούν να μας απελάσουν, ούτε να μας βάλουν φυλακή για μικρές ποινές.
Εμένα με έχουν πιάσει πάνω από 5 φορές και φυλακή δεν έχω πάει, γιατί αλλάζω χαρτιά αμέσως μετά την αναστολή.
Πρώτα στην αρχή μας χτυπούσε η αστυνομία, τώρα εντάξει δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι νορμάλ.
Τώρα κάθε μέρα έρχονται κι άλλοι, και έρχονται και δια μέσου Τουρκίας.
Πάνε εκεί αεροπορικώς, κλείνουν ξενοδοχεία μέσω ίντερνετ για διακοπές, αλλά μετά περνάνε εδώ με βάρκες. Όλα γίνονται πιο οργανωμένο τώρα. Με εμένα ήταν άλλη περίπτωση γιατί με κυνηγούσε η αστυνομία.

---Με τα ναρκωτικά στο κέντρο τι συμβαίνει?

Δεν υπάρχουν πολλοί Μαροκινοί που να πουλάνε, είναι λίγοι.
Οι μαύροι και οι Αλγερινοί με τους Αφγανούς ασχολούνται. Και οι Αλβανοί έχουν δουλειές με αυτούς..
Οι Αλβανοί μπορεί και να σε σκοτώσουν αν τους πειράξεις.
Δεν τους πλησιάζουμε αυτούς είναι επικίνδυνοι.
Κανέναν πρεζάκια ναι, αν τον πετύχουμε μόνο του, του παίρνουμε ότι έχει πάνω του.

---Με τους Έλληνες τι πρόβλημα έχετε?

Κοίτα με τους Έλληνες δεν έχουμε κανένα κοινό. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σαν άνθρωποι.
Εμείς πιο πολύ νιώθουμε Γάλλοι παρά κάτι άλλο. Ούτε και θέλει κανένας Μαροκινός από όσους ξέρω να μείνει εδώ. Εδώ νιώθουμε πιο πολύ σαν κρατούμενοι στην χώρα σας. Για αυτό και υπάρχει μια οργή για οτιδήποτε ελληνικό.

---Εντάξει αλλά οι Έλληνες πολίτες τι φταίνε, που εσείς έχετε εγκλωβιστεί εδώ?

Δεν φταίνε, αλλά σκέψου εμείς δεν έχουμε τίποτα ενώ αυτοί έχουν τα πάντα, χωρίς να το αξίζουν.
Από όσο έχω δει μέχρι τώρα οι Έλληνες είστε λαός που δεν κάνει τίποτα σωστά. Δεν έχετε δουλειές, δεν έχετε πολιτικούς και ο καθένας κοιτάει την δουλειά του. Εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Και έχετε και πολλούς ναρκομανείς και gay.
Συνέχεια μας πλησιάζουν οι gay και μας δίνουν λεφτά να πάμε μαζί τους. Ειδικά στην περιοχή του Μεταξουργείου κοντά στου Ψυρρή.

---Θα φύγεις από την Ελλάδα?

Θα ξαναπροσπαθήσω, έχω πάει 2 φορές στην Πάτρα αλλά μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω.
Εκεί κάνουν κουμάντο οι Αφγανοί. Αν δεν τα έχεις καλά μαζί τους, δεν πλησιάζεις στο λιμάνι.

---Στην Αθήνα ποιοι σας βοηθάνε?

Είναι κάποιοι που εργάζονται σαν εθελοντές σε κάποιες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ γνώρισα δυο από αυτούς στο παλιό εφετείο, που έμενα στην αρχή, μέχρι να μας διώξουν. Εκεί μας είπαν ποια είναι τα δικαιώματα μας και τι να κάνουμε όταν μας πιάνει η αστυνομία.

---Έλληνες ήταν?

Ναι, αλλά από ότι κατάλαβα δεν τους ενδιέφερε και τόσο πολύ η Ελλάδα. Πιο πολύ ήθελαν να βοηθήσουν τα παιδιά που έμεναν στο εφετείο. Τώρα αν θέλουμε κάτι πάμε στα Εξάρχεια στον χώρο μεταναστών που υπάρχει εκεί. Μας βοηθάνε και μας ενημερώνουν για όλα κάποια παιδιά που είναι αναρχικοί

---Στα επεισόδια που έγιναν για το "κοράνι" είχες πάει?

Είχα πάει άλλα έφυγα, γιατί όταν πήγα είχε έρθει η αστυνομία και μας διέλυσε.
Ήμουν όμως στα επεισόδια τότε που σκότωσαν ένα παιδί οι αστυνομικοί. Εκεί κλέψαμε πολλά καταστήματα.
Σπάγαμε τα τζάμια και μπαίναμε μέσα. Αλβανοί, Πακιστανοί, εμείς και όλοι οι άλλοι, ότι μας άρεσε σπάζαμε την τζαμαρία και μπαίναμε μέσα.
Είχα βρεθεί με 10 τζάκετ και πολλά αθλητικά παπούτσια.

---Τώρα που ζεις?

Μένω μαζί με 4 άλλους Μαροκινούς σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στις γραμμές του τραίνου.
Κοντά στην Λένορμαν.
Και ελπίζω φέτος πριν πιάσουν τα κρύα να έχω καταφέρει να φύγω. Βρήκαμε έναν Ιρακινό στο Αγ.Παντελεήμονα που μας είπε πως μπορεί να δώσει διαβατήρια για να πάμε στην Γαλλία. Αλλά θέλει 3.000 ευρώ. Τα έχω μαζέψει, αλλά θέλω και κάποια ακόμα για τις πρώτες μέρες που θα είμαι στο Παρίσι.
Μόλις τα μαζέψω, θα φύγω.


Αυτά ήταν μερικά από όσα μας είπε ένας Μαροκινός, που πιάσαμε όταν προσπάθησε να κλέψει μια γυναίκα κοντά στο Μετρό του Μεταξουργείου.

Τελικά η γυναίκα δεν του έκανε μήνυση (κάτι που δεν το περίμενε) μας εξομολογήθηκε σχεδόν τα πάντα καθώς μόλις του μιλήσαμε στα Γαλλικά (ο ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου) λύθηκε η γλώσσα του αμέσως.
Είπε και άλλα πράγματα, αλλά τα κρίνω ανούσια να σας τα παρουσιάσω.

Την "συνέντευξη" την πήρε και την έγραψε φίλος που δουλεύει σε ξενοδοχείο του κέντρου.
Την βάζουμε αυτούσια όπως μας την έστειλε.
Για τυχόν παραλείψεις ή ορθογραφικά λάθη δεν φέρουμε ευθύνη.

Ν. Ξυδακη-Ζηλωτισμός, απάθεια, κατάθλιψη

 ΠΟΛΥ ΕΥΣΤΟΧΟΣ ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΞΥΔΑΚΗ! ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ!

20-08-11

Ζηλωτισμός, απάθεια, κατάθλιψη

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Οι τελευταίοι μήνες και ιδίως οι θερμοί Ιούλιος και Αύγουστος βρήκαν την Ελλάδα σε μια ιστορική καμπή. Η οικονομική κρίση ασφαλώς είναι αυτή που ορίζει τις συμπεριφορές, ατομικές και συλλογικές, αλλά γίνεται όλο και πιο φανερό, ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο, ότι η κρίση είναι και κοινωνική και πολιτική. Θα τολμούσα να πω και πνευματική, υπό την έννοια ότι η κρίση αχρηστεύει τα εν χρήσει γνωστά εργαλεία και τις ορθόδοξες προσεγγίσεις· απαιτεί νέα σκέψη, τολμηρά βήματα, αυτοαναίρεση κι αυτά λείπουν.

Οι εκτιμήσεις για το προσεχές μέλλον είναι δυσοίωνες. Τα οικονομικά στοιχεία της χώρας επιδεινώνονται σταθερά, η ύφεση ώς το τέλος του 2011 εκτιμάται ότι θα υπερβεί το 5%, ίσως και το 6%, η ανεργία θα υπερβεί το 17,5%. Οι δείκτες αυτοί περιγράφουν μια οικονομία που πλήττεται από πολεμική σύρραξη. Το πολεμικό φόντο καταγράφεται πράγματι σε μια στάση του κοινωνικού σώματος όλο και πιο έκδηλη: σε μια διχοστασία, έναν ψυχικό και πολιτικό διχασμό, έναν ακήρυκτο εμφύλιο. Η εξήγηση δεν είναι μία και δεν είναι απλή. Ωστόσο, στη ρίζα αυτής της διχοστασίας βρίσκεται ο φόβος ενώπιον της κατάρρευσης του παλαιού, του γνώριμου, του οικείου – καλό, ψυχρό, ανάποδο, δεν έχει σημασία. Η παλαιά κατάσταση καταρρέει υπό το βάρος των αμαρτιών της και ο καθείς σπεύδει να προφυλαχθεί κραδαίνοντας μια εξήγηση: φταίει αυτό το πρόσωπο, αυτό το κόμμα, αυτή η πολιτική ιδεολογία ή πρακτική. Ολες οι εξηγήσεις αναφέρονται στο παρελθόν, όλες αναζητούν υπεύθυνους και όχι άδικα. Εντούτοις, οι εξηγήσεις αυτές πάσχουν στον πυρήνα τους: πρώτον, αρθρώνονται με τα ίδια διανοητικά υλικά, τα υλικά της παλαιάς ερειπώδους κατάστασης. Δεύτερον, οι εξηγήσεις λειτουργούν περισσότερο σαν εξορκισμός του κακού και ελάχιστα σαν εφαλτήριο για υπερπήδηση της δυσχέρειας και δημιουργία.

Η κρίση παγώνει τη σκέψη, ο φόβος πνίγει τις δημιουργικές δυνάμεις. Παρότι θα περιμέναμε η απειλή να αφυπνίσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης και να κινητοποιήσει δυνάμεις αντίστασης και αναγέννησης, αυτό που παρατηρείται προς το παρόν είναι το αντιδιαμετρικό του: ο φόβος απελευθερώνει καταστροφικές ενορμήσεις, ο θυμός μένει αμετουσίωτος και στρέφεται εναντίον του διπλανού και εναντίον του συλλογικού εαυτού εντέλει. Είναι μια αναγκαία φάση ασφαλώς, πλην όμως δαπανάται ζωτική ενέργεια σε μια κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία ο ιστορικός χρόνος κυλά εξαιρετικά συμπυκνωμένος και εξαιρετικά απαιτητικός.

Αυτό το αδρό σχήμα ενδοψυχικής και ενδοκοινωνικής σύγκρουσης, αμφιθυμίας, ενδοβεβλημένου θυμού, μπορεί να εξηγήσει μέσες-άκρες και τη ζηλωτική συμπεριφορά κυβερνητικών ανδρών που εφαρμόζουν οδυνηρές πολιτικές, συχνά καταστροφικές και αδιέξοδες, ισχυριζόμενοι ότι μόνο αυτό μπορεί να γίνει και επιπλέον αυτό είναι το καλύτερο. Δεν λένε ψέματα, το πιστεύουν· το έχουν εσωτερικεύσει και το πιστεύουν, διότι δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν διαφορετικά. Ασφαλώς υπάρχουν και οι κυνικοί και οι υποκριτές, ακόμη και οι κουτοί πολιτικοί, αλλά δεν συζητάμε αυτό. Με τον ίδιο τρόπο σκέψης-δράσης, ένα είδος αυθυποβολής, πορεύονται και άλλοι πολίτες, τασσόμενοι με τη μία ή την άλλη ολοκληρωτική εξήγηση: αυτή είναι η μόνη λύση, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι αυτή η ζηλωτική στάση, η αρραγής σκέψη η σχεδόν φονταμενταλιστική, χωρίς καμία αμφιβολία, καμία ρωγμή ή αμυχή, περικλείει έναν πυρήνα ολοκληρωτισμού και εφόσον η πεισματάρα πραγματικότητα επιμένει να διαψεύδει διαρκώς τους ζηλωτές, μπορεί να εκλύσει τεράστια ποσά ματαίωσης.

Την ίδια στιγμή, σε έναν παράλληλο κόσμο, η ίδια κρίση δρα σαν ισχυρό ναρκωτικό. Ικανό μέρος του πληθυσμού πορεύεται παγωμένο και μουδιασμένο, αναίσθητο, σαν ανέπαφο από οιωνούς, σημάδια και πλήγματα. Η τερατώδης αμεριμνησία των προηγούμενων χρόνων κυλά ακόμη στις φλέβες , η αδράνεια υπερνικά κάθε πραγματικό εμπόδιο, η αδράνεια αποκλείει τα εξωτερικά ερεθίσματα. Η αδράνεια μαζί με τον φόβο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο φόβος κινητοποιεί άλλον μηχανισμό: την άρνηση του πραγματικού. Εκεί όπου ο ζηλωτής δρα υπεραναπληρωτικά και φανατικά, πεπεισμένος ότι μπορεί να αναστρέψει την καταστροφή με τα ίδια εργαλεία που προκάλεσαν την καταστροφή, ο «αδρανής» αναχωρεί από το πραγματικό, το αρνείται, το σβήνει. Και εφόσον διαγράφει την πηγή του φόβου του, είναι σαν να μην αισθάνεται φόβο και πόνο. Μένει απαθής.

Αναπτύσσονται και άλλες συμπεριφορές, κινητοποιούνται και άλλοι μηχανισμοί άμυνας, μετουσίωσης της τρομακτικής πραγματικότητας της κρίσης, άλλοτε πιο πρωτόγονοι και άλλοτε πιο εκλεπτυσμένοι και σύνθετοι. Η βαριά δυσθυμία, η εκτεταμένη αθυμία, η κατάθλιψη, εντοπίζονται διάχυτες σε όλο το κοινωνικό σώμα· η δυσπιστία και η καχυποψία γενικεύονται, ο στοιχειώδης σχεδιασμός του μέλλοντος αναστέλλεται. Ολες αυτές οι συμπεριφορές έχουν ως κοινό παρονομαστή τη βία, είτε εσωτερικευμένη, συμπιεσμένη και μη εκτονωμένη είτε εξωτερικευμένη, θορυβώδη, χαοτική.

Η κρίση διαρρηγνύει το άτομο, τις σταθερές του βίου του, απειλεί την οικογένειά του. Η κρίση διαρρηγνύει τις σταθερές του συλλογικού βίου, τις κανονικότητες, τις ροές. Φέρνει μαζί της και την πικρή, ακριβή επίγνωση: η κρίση, η ρήξη, η ανατροπή, η καταστροφή είναι σύμφυτες της νεωτερικότητας. Η μεταπολεμική ευημερία, η ειρήνη, ήταν ένα φωτεινό μακρύ διάλειμμα. Και τέλειωσε.
[ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ! Ο ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ (αυτοί ησαν οι πραγματικοί υποκινηταί και των ΔΥΟ παγκοσμίων πολέμων -που πραγματι ητο ΕΝΑΣ- κιαι ΒΕΒΑΙΩΣ οι πραγματικοί νικηταί-ΒΛΕΠΟΜΕ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΟΥ ΤΟ "ΚΑΡΤΕΛ" ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΑΡΠΑΚΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ "ΔΙΧΝΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ" ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ --ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΙΑ-- ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ) ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ! 

Ο ΜΙΣΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΖΗΣΕ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΡΟΜΟ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑ-ΦΟΝΩΝ (Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΦΟΝΕΥΕ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ, ΕΦΟΝΕΥΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ--π.χ. Ο ΜΑΟ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ ΕΦΟΝΕΥΣΕ ΑΝΩ ΤΩΝ 160 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ --ΝΑΙ, ΑΝ ΦΟΝΕΥΣΕΤΕ ΕΝ ΑΤΟΜΟΝ ΕΙΣΘΕ "ΦΟΝΙΑΣ", ΑΝ ΦΟΝΕΥΣΕΤΕ ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΕΙΣΘΕ Ο "ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ"!), ΤΗΣ ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ (αντίστοιχο ελληνικό η ευτυχώς βραχύβια ΟΠΛΑ) ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΚΟΥΛΑΓΚ! 

Ο ΑΛΛΟΣ ΜΙΣΟΣ ΕΖΗΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ (παράδειγμα, το αρθρο 70 του Γερμανικου ποινικου κώδικος) ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΩΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΜΙΑ ΨΕΥΤΟΕΥΗΜΕΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΤΗΡΙΖΕΤΟ ΣΕ ΥΓΙΕΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΗΣΙ ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!]

Χρ. Γιανναρᾶς-H ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία

Hμερομηνία :  20-08-11

H ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία

Tου Χρηστου Γιανναρα

H υπουργός Παιδείας, κυρία Aννα Διαμαντοπούλου, τόλμησε απόπειρα πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης. Oσοι ειλικρινά ενδιαφέρονται να αποκτήσει η χώρα και πάλι προϋποθέσεις σοβαρής ανώτατης παιδείας, περιμένουν το αποτέλεσμα – αν η καλών προθέσεων απόπειρα θα καταστεί μεταρρύθμιση. Yστερα από την εφιαλτική παρένθεση είκοσι εννέα χρόνων εξευτελισμού κάθε ακαδημαϊκής λογικής.

Oι καλές προθέσεις της υπουργού διαφαίνονται στην προσπάθεια να γίνει σεβαστή η ακαδημαϊκή λογική, αλλά και η κοινή λογική. Λογικές που θεμελιώνουν αυτονόητα την οργάνωση και λειτουργία των πανεπιστημίων και στις πιο υπανάπτυκτες γωνιές του πλανήτη. Kαι που προκλητικά τις κατέλυσε, για να ψηφοθηρήσει, ο Aνδρέας Παπανδρέου. Kαυχιόταν ο Hρόστρατος ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που δίνει τόσο υψηλά ποσοστά συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα διοίκησης και λειτουργίας των AEI. H κυρία Διαμαντοπούλου σήμερα δεν έχει ούτε μια λέξη συγγνώμης για το έγκλημα. Eίναι αυτό ένα πρώτο ρήγμα στην αξιοπιστία του εγχειρήματός της.

Πάντως έμπρακτα ανέκρουσε πρύμναν, αποτέλεσε την εξαίρεση στη χορεία των συμβιβασμένων, πασόκων και νεοδημοκρατών, που παρήλασαν πομπωδώς, όλα αυτά τα χρόνια, από τον θωκο του υπουργείου Παιδείας. Kαι ανέχθηκαν, δίχως αιδώ ή λύπην, την ατίμωση των ελληνικών πανεπιστημίων, αν δεν συνέπαιξαν ενεργά.

H τωρινή μεταρρυθμιστική απόπειρα πατάει σε αυτονόητες επιταγές της λογικής, αλλά και προσκρούει, επίσης αυτονόητα, σε παγιωμένα συμφέροντα. Στα είκοσι εννέα χρόνια του εφιάλτη, τα πανεπιστήμια αναδείχθηκαν πεδία απίστευτης αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, φαυλότητας, εφαλτήρια για αξιώματα στον δημόσιο βίο, φέουδα κομματικής εκμετάλλευσης, εύκολα παλκοσένικα για να ακκίζονται μετριότητες και κομματικοί μικρόνοες, κόμβοι δικτύωσης κυκλωμάτων «προμηθευτών» ή στημένων «ερευνητικών προγραμμάτων». Mην ξεχνάμε ότι ξεκινάει η μεταρρύθμιση με το ποινικό μητρώο του ελλαδικού πανεπιστημίου βαρυμένο από καταδίκες πρυτάνεων και αντιπρυτάνεων, έως και σε είκοσι πέντε χρόνια ειρκτής, από ένα και μόνο απόστημα που τυχαία έσπασε.

Δυστυχώς όμως έχει και η αντίδραση των συμφερόντων κάποιο λογικό έρεισμα: Kαταργείται με τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, θεμελιώδης προϋπόθεση ακαδημαϊκής ελευθερίας έναντι της οποιασδήποτε εξουσίας. Στο Eλλαδιστάν, ξέρουμε όλοι από πείρα, πως όταν η διοίκηση δημόσιων ιδρυμάτων δεν εκλέγεται με την ψήφο τού αξιοκρατικά (έστω κατ’ επίφασιν) ιεραρχημένου προσωπικού τους, διορίζεται, ωμά και χυδαία, από το κυβερνών κόμμα. Nαι, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι απέτυχαν να αυτοδιοικηθούν, η εκλογή πρυτανικών αρχών, κοσμητόρων, προέδρων Tμημάτων είναι συνάρτηση, κατά κανόνα, άθλιων εξευτελιστικών συναλλαγών με κομματικές νεολαίες και υπαλληλικά συνδικάτα. Aλλά και η κυρία Δ. δεν αντιπροσφέρει απεξάρτηση από την υποτέλεια στα κόμματα, επισημοποιεί την υποτέλεια. Iσως να έχει την πρόθεση, όμως δεν έχει την αξιοπιστία να εγγυηθεί πραγματική αλλαγή.

Mια πραγματική, και όχι στα λόγια, πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση δεν μπορεί σήμερα, δυστυχώς, να προκύψει από πρωτοβουλία και χειρισμούς του υπουργού Παιδείας. Aπαιτείται κεντρική πολιτική βούληση και στρατηγική. Eχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι και οι πιο καλοπροαίρετες «βελτιώσεις» πέφτουν στο κενό, όσο τα πανεπιστήμια μένουν υποταγμένα στον χυδαϊσμό και στην ντροπή της κομματοκρατίας. Kαι η απελευθέρωσή τους από την κομματοκρατία προϋποθέτει περίπου ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος. Θα την τολμήσει η κυρία Διαμαντοπούλου ή ο ολίγιστος πρωθυπουργός;

Tα πανεπιστήμια είναι πεδία άγρας οπαδών από τα κόμματα, εκεί σφυγμομετρείται η δύναμη των κομμάτων – η επιστήμη και η έρευνα δεν ενδιαφέρει ούτε για τα προσχήματα τους κομματανθρώπους. Mε εξωφρενικά σπάταλη κομματική χρηματοδότηση αφιονισμένα παιδάρια των νεολαιών μοχθούν για τα συμφέροντα της συντεχνίας σαν να μην βλέπουν τη φαυλότητα, τη στυγνή ιδιοτέλεια: Oργιώδης η αφισσοκόλληση, θηριώδης η μεγαφωνική «μουσική» υποστήριξη, τραπεζάκια παντού κατάφορτα κρετινική προπαγάνδα, οργανωμένες εκδρομές, ταξίδια, πάρτυ πολλά υποσχόμενα – αλλά το κυρίως δέλεαρ για να γραφτούν οι φοιτητές σε κάποιες κομματικές νεολαίες, είναι η υπόσχεση ότι θα τους δώσουν από πριν τα θέματα για τις εξετάσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα: Yπάρχουν καθηγητές που ανταλλάσσουν τη γνωστοποίηση των εξεταστικών τους ερωτήσεων και θεμάτων με την υποστήριξη των φιλοδοξιών τους από κομματική νεολαία.

Για να ξαναστήσει πανεπιστήμια στη χώρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση, πρέπει να ξεκινήσει από πολύ μακριά: Nα αποκαταστήσει αξιοκρατία σε κάθε παραμικρή πτυχή του δημόσιου βίου, αμείλικτο έλεγχο της ποιότητας. Nα σχεδιάσει από την αρχή πόσα και ποια πανεπιστήμια χρειάζεται η χώρα, να απεξαρτήσει την ύπαρξη πανεπιστημίων από τη λογική εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας. Nα ξεκαθαρίσει τίμια και ειλικρινά ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση – ο πληρωθρισμός του επιστημονικού προλεταριάτου θα χαλιναγωγηθεί μόνο με κεντρικά σχεδιασμένο προγραμματισμό της επαγγελματικής απορρόφησης των πτυχιούχων (ένα καθολικευμένο άτεγκτο AΣEΠ).

H κατάργηση της παράνοιας του «ασύλου» και της καπηλείας της, η θέσπιση χρονικού ορίου σπουδών, η συμμετοχή και αλλοδαπών ειδικών στις κρίσεις των ελλαδιτών πανεπιστημιακών, η πρόσληψη έμπειρου «μάνατζερ» για τα οικονομικά και διοικητικά θέματα, οπωσδήποτε το κλείσιμο τριών ή τεσσάρων περιττών για τη χώρα πανεπιστημίων, είναι στοιχειώδεις απαιτήσεις της ακαδημαϊκής και της κοινής λογικής και μακάρι να τις πραγματοποίησει το εγχείρημα της κυρίας Δ. Aλλά επειδή η εμπειρία (νωπή) έχει αποδεικτική ισχύ, είναι σίγουρη η πρόβλεψη ότι το εγχείρημα θα εξουδετερωθεί επιδέξια αν τα πανεπιστήμια παραμείνουν φέουδα της κομματοκρατίας. Aυτή η βεβαιότητα εξηγεί και γιατί τόσα διακεκριμένα πρωτοπαλίκαρα της κομματοκρατίας στα πανεπιστήμια έσπευσαν να συνυπογράψουν λίστες «συμπαράστασης» στη «μεταρρύθμιση» της Διαμαντοπούλου. Aυτοί ξέρουν. Oι υπογραφές τους είναι πρόγνωση φιάσκου.

Η ΤΖΑΜΑΧΙΡΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ !


Η ΤΖΑΜΑΧΙΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΑΦΙ, ΠΕΦΤΕΙ! Η ΤΖΑΜΑΧΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΕ ΗΘΙΚΟ ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟ ΚΑΙ "ΝΕΑ ΚΟΛΠΑ" ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ !




Σφοδρή επίθεση στην Τρίπολη
Συνεχή πυρά αυτομάτων όπλων και μια σειρά εκρήξεων ακούστηκαν στην Τρίπολη τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή, μεταδίδει ανταποκριτής του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς στην πρωτεύουσα της Λιβύης.

Ένα ανώτερο στέλεχος των εξεγερμένων είπε ότι αντίπαλοι του καθεστώτος του Καντάφι στην πρωτεύουσα ξεσηκώθηκαν και συντονίζονται με τους εξεγερμένους που περικυκλώνουν την πρωτεύουσα.
«Η ώρα μηδέν άρχισε. Οι εξεγερμένοι στην Τρίπολη ξεσηκώθηκαν», είπε ο Άμπντελ Χάφεζ Γόγκα, αντιπρόεδρος του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου, που εδρεύει στη Βεγγάζη, στην ανατολική Λιβύη.
«Υπάρχει συντονισμός με τους εξεγερμένους στην Τρίπολη. Ήταν ένα προκαθορισμένο σχέδιο. Ετοιμάζονταν για λίγο καιρό. Υπάρχει συντονισμός με τους εξεγερμένους που πλησιάζουν από ανατολάς, δυσμάς και νότο», πρόσθεσε.
Ο Γόγκα ανέφερε ακόμη ότι μαχητικά αεροσκάφη του NATO εξαπολύουν επιδρομές για να απασχολούν τις δυνάμεις του Καντάφι. «Οι επόμενες ώρες είναι κρίσιμες. Πολλές από τις ταξιαρχίες τους και τους διοικητές τους έχουν τραπεί σε φυγή».
 -------------------

ΜΑΛΙΣΤΑ, "ΝΕΑ ΚΟΛΠΑ" ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΖΑΜΑΧΙΡΙΑ !!! 
παράδειγμα απο την εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:
H κυβέρνηση άρχισε τα θαύματα
 
Του Σωκρατη Tσιχλια

Καθώς οι ειδήσεις, τουλάχιστον στα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, επαναλαμβάνονται πανομοιοτύπως από δελτίο σε δελτίο, άκουσα τη συγκεκριμένη τουλάχιστον τέσσερις φορές σε ένα πρωινό: ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους υπουργούς να του αναφέρουν συγκεκριμένα πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα! Εκείνη τη στιγμή πρόχειρος ήταν μόνο ο υπουργός Εργασίας, ο οποίος δήλωσε ότι με τα μέτρα που πάρθηκαν υπολογίζει ότι θα δημιουργηθούν 55.000 θέσεις εργασίας τον επόμενο χρόνο. Δεν διευκρίνισε, βεβαίως, εάν οι θέσεις αυτές θα μειώσουν την ανεργία ή απλώς θα αντικαταστήσουν ανέργους από τη φρικαλέα λίστα. Οι άλλοι υπουργοί μάλλον επιφυλάχθηκαν για μια επόμενη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου είτε για μια κατ’ ιδίαν ενημέρωση του πρωθυπουργού.
Ακόμη και επί υπαρκτού σοσιαλισμού, πάντως, όπου τα περισσότερα προβλήματα «λύνονταν» με αποφάσεις κορυφής, ακόμη και τότε, η «δημιουργία» θέσεων εργασίας ήταν κάτι πολυπλοκότερο από τη βούληση της κυβέρνησης και την προθυμία των υπουργών.
Η ερώτηση του κ. πρωθυπουργού ήταν βεβαίως μέρος ενός σόου επικοινωνίας, συνέχιση του ρεσιτάλ δημιουργίας ψευδαισθήσεων στο οποίο επιδίδεται με θαυμαστή δεξιότητα η κυβέρνηση. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μία πάσα προς τον υπουργό Εργασίας και μία μάλλον σουρεαλιστική προσπάθεια των επικοινωνιολόγων που συμβουλεύουν τον κ. Παπανδρέου να τον παρουσιάσουν ως ηγέτη που δεν αερολογεί, αλλά πιέζει τους υπουργούς του για πρακτικά μέτρα.
Οι άνθρωποι έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Κανένας στόχος τους δεν επετεύχθη από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου έως σήμερα. Καμία πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε. Με τη θηριώδη ανεργία να παραλύει τη ραχοκοκαλιά της πατρίδας, την έλλειψη ρευστότητας και κυρίως τη δηλητηριώδη αβεβαιότητα να γονατίζουν την οικονομία, η παρούσα κυβέρνηση μοιάζει ότι απλώς ψάχνει να βρει μια ευκαιρία για να χάσει αξιοπρεπώς τις εκλογές. Στην ουσία δεν κυβερνά, ίσως γιατί οι συνθήκες την ξεπερνούν. Οποιος δεν κυβερνά, εκπίπτει στη διαχείριση. Και τότε μόνη σανίδα σωτηρίας, μοιάζει η επικοινωνία. Κι αρχίζουν τα... θαύματα: «πόσες θέσεις εργασίας δημιουργήσατε σήμερα;»