Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

31 Μαρτίου 2012

Αγοράζουμε Ελληνικά: Τι πρέπει να προσέχουμε στις ενδείξεις των προϊόντων που αγοράζουμε.

Αγοράζουμε Ελληνικά: Τι πρέπει να προσέχουμε στις ενδείξεις των προϊόντων που αγοράζουμε.
  CASSS
Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες καταναλωτές συνειδητοποιούν πως η ανάγκη να επιλέγουν, για τις καθημερινές καταναλωτικές τους ανάγκες, προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ: Η πλέον αποτελεσματική αντιμετώπιση της τεράστιας ανεργίας που μαστίζει την Ελλάδα του 2012 περνάει υποχρεωτικά μέσα από την αύξηση της παραγωγής Ελληνικών προϊόντων που είτε θα εξάγονται είτε θα αγοράζονται μέσα στην Ελλάδα από  συνειδητοποιημένους καταναλωτές που κάνουν τις αγορές τους προσεκτικά και όχι μηχανικά.
Η αύξηση της απασχόλησης μέσα από την παραγωγή περισσότερων Ελληνικών προϊόντων σημαίνει αυτόματα αύξηση των εσόδων των Ασφαλιστικών Οργανισμών και μια μεγάλη ανάσα τόσο για το Εθνικό Σύστημα Υγείας όσο και για τα Συνταξιοδοτικά Ταμεία.  Σημαίνει ακόμα μείωση της εισαγωγής αντίστοιχων προϊόντων και περιορισμό του τεράστιου ελλείμματος του εμπορικού μας ισοζυγίου το οποίο, όπως προκύπτει από τον πίνακα που ακολουθεί, εξακολουθεί να είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των εξαγωγών μας, δηλαδή οι εισαγωγές που κάνουμε είναι ακόμα υπερ-διπλάσιες από το σύνολο των εξαγωγών μας – μαζί με πετρελαιοειδή! (βλπ. σχετικό άρθρο μας 8/2/2012 Ελληνικές εξαγωγές σε ύψος - ρεκόρ δεκαετίας, συρρίκνωση εισαγωγών και εντυπωσιακή δυναμική του κινήματος «Αγοράζουμε Ελληνικά!» μέσα και έξω από την Ελλάδα).

ΠΙΝΑΚΑΣ: ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ. Όλα τα ποσά σε δισεκατομμύρια Ευρώ
ΕΤΟΣ
Σύνολο εισαγωγών
Σύνολο εξαγωγών
Εμπορικό ισοζύγιο
2008
62,658
17,931
-44,729
2009
49,767
14,684
-35,083
2010
48,107
16,392
-31,715
2011
43,272
20,450
-22,822
Πίνακας: 03/2012 – Πηγή: Επικαιροποιημένα στοιχεία Ελληνικής Στατιστικής Αρχής

Επι πλέον, η μείωση του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο σημαίνει και την μείωση της εξάρτησης μας από ανιστόρητους και αδίστακτους «δανειστές» - τοκογλύφους που εξοντώνουν συστηματικά, ψυχρά και μεθοδικά την εθνική και κοινωνική μας συνοχή.
Θεωρητικά λοιπόν έχουμε κάθε λόγο, σαν ευαισθητοποιημένοι καταναλωτές να προτιμάμε με επιμονή για τις καθημερινές καταναλωτικές μας ανάγκες προϊόντα που παράγονται στην χώρα μας. Αυτό όμως πρακτικά, πόσο εφικτό είναι; Πως μπορούμε να «Αγοράζουμε Ελληνικά» όταν τα ράφια των αλυσίδων λιανικής της χώρας μας είναι κυριολεκτικά πλημμυρισμένα από εισαγόμενα προϊόντα, αρκετές φορές ακριβότερα των αντίστοιχων ελληνικών, τα οποία όμως δεν υπάρχουν καν σε ράφια διαφόρων αλυσίδων λιανικής;
Πως ένας συνειδητοποιημένος καταναλωτής δεν θα αγοράσει υποχρεωτικά (θέλει, δεν θέλει) ένα εισαγόμενο προϊόν όταν στα ράφια υπάρχει μόνο αυτό; Τα πανίσχυρα δίκτυα των πολυεθνικών που «καταλαμβάνουν» τα ράφια των αλυσίδων λιανικής (όχι όλων – υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα αλυσίδων καταστημάτων που έχουν πάρα πολλά ελληνικά προϊόντα) εκμεταλλεύονται την αδιαφορία των πολλών, το «ωχ αδελφέ», την κάλπικη δικαιολογία πως δήθεν το εισαγόμενο είναι φθηνότερο (για καλύτερο ή χειρότερο δεν συζητάμε ποτέ) και «κυριεύουν» τα περισσότερα ράφια και μαζί τους, τις αγοραστικές επιλογές των Ελλήνων.
Ο μύθος πως ο αριθμός Γραμμωτού Κώδικα (EAN BAR Code) που αρχίζει από 520 σημαίνει ότι το προϊόν είναι Ελληνικό ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Και επειδή μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις, ας εξετάσουμε προσεκτικά τις παρακάτω φωτογραφίες:

    

Ένα γάλα (ΝΕΣΤΛΕ) 1 λίτρου έχει κωδικό που αρχίζει από 520 .... αλλά εισάγεται από την Ισπανία! Φυσικά, συσκευάζεται στην Ελλάδα, όπως και πολλά άλλα γάλατα (ακόμα και ΝΟΥΝΟΥ 1,5 λίτρου που έχει κωδικό ο οποίος αρχίζει από 520 αλλά... εισάγεται από την Γερμανία!). Σε μια χώρα στην οποία η Γαλακτοβιομηχανία της αποτελεί πραγματικό καμάρι, βλέπεις στα ράφια των αλυσίδων λιανικής πλήθος γαλακτοκομικών προϊόντων που έχουν την ένδειξη 520 αλλά είναι εισαγωγής!  Ακόμα και το περίφημο βούτυρο Κερκύρας (ΣΑΒΟΙ) με την ένδειξη 520 αναφέρει πλέον ότι (απλά) «Συσκευάζεται στην Ελλάδα». Το που παράγεται δεν αναφέρεται πουθενά!
 

Ειδικά στα βούτυρα η κατάσταση είναι απελπιστική: Πιο εύκολα κερδίζεις κάτι στο Τζόκερ και πιο δύσκολα βρίσκεις στα ράφια μας ένα βούτυρο που θα γράφει «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» (Όλυμπος, Δωδώνη, Αγνό, Δέλτα και τόσα άλλα!). Θες δεν θες θα αγοράσεις Lurpak. Θες δε θες θα πληρώσεις τους Σκανδιναβούς που σε κοιτούν «αφ΄υψηλού» προσυπογράφοντας τις «οδηγίες» των Ολλανδών, των Γερμανών και των άλλων τοκογλύφων. Στα κατεψυγμένα λαχανικά το ίδιο. Διαλέγεις ένα «Ελληνικό προϊόν» (και μάλιστα με την ένδειξη Μεσογειακή Διατροφή) ρίχνεις μια ματιά στον κωδικό (είναι 520) και πας ήσυχος στο σπίτι σου. Αν όμως πρόσεχες λίγο περισσότερο τις ενδείξεις της συσκευασίας θα ανεκάλυπτες έκπληκτος ότι η ... Μεσογειακή Διατροφή εισάγεται από την Βουλγαρία ή την FYROM!
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν οτι οι «ελληνικότατες» σταρένιες φρυγανιές με σουσάμι (Elite), με αριθμό Ean Bar Code που αρχίζει από  520 της γνωστής μας ΕLBISCO εισάγονται από την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της (ψευτο) Μακεδονίας; Πόσοι γνωρίζουν ότι ο κατεψυγμένος αρακάς ή τα κατεψυγμένα φασολάκια που αγοράζουμε (πάντα με κωδικό 520) με ιδιωτική ή και επώνυμη ετικέτα γνωστών εταιριών είτε εισάγονται από το Βέλγιο είτε εισάγονται αορίστως ........ από αλλού;
 
      

Τα παραδείγματα από την Ελληνική αγορά συνθέτουν ένα ατέλειωτο κατάλογο τον οποίο μπορούμε να αχρηστέψουμε και να πετάξουμε (κυριολεκτικά) στον κάλαθο των αχρήστων με ένα και μοναδικό τρόπο:
Να εξετάζουμε προσεκτικά τις ενδείξεις των προϊόντων που αγοράζουμε, να εντοπίζουμε και να χρησιμοποιούμε για τις καθημερινές καταναλωτικές μας ανάγκες μόνο προϊόντα που έχουν τις ενδείξεις «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» ή «ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ». Είναι τόσο απλό!
Όλοι γνωρίζουμε ότι στην τόσο μεγάλη «ένταση» της οικονομικής κρίσης που βιώνει όλη η Ελλάδα, ο παράγοντας τιμή έχει μεγάλη σημασία. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό και σεβαστό όταν και όποτε ισχύει. Γιατί όλοι έχουμε υποστεί «πλύση εγκεφάλου» ότι το Ελληνικό προϊόν είναι «πολύ ακριβό» - κάτι που σίγουρα δεν είναι πάντα αλήθεια! Αντίθετα, πολλές φορές τα Ελληνικά προϊόντα είναι και καλύτερα και φθηνότερα!
Ένα απλό παράδειγμα: Όταν αγοράζουμε ένα εισαγόμενο, πολυδιαφημισμένο σαπούνι κάποιας γνωστής πολυεθνικής που απλώνεται στην μεγαλύτερη έκταση των ραφιών των αλυσίδων λιανικής, με τα έντονα (χημικά) αρώματα, τον εύκολο αφρό (επίσης με χημικά μέσα), πληρώνουμε λίγα χρήματα, δηλαδή θεωρείται  φθηνό και (φυσικά) «εξαφανίζεται» (λυώνει) σε 15 έως 20 χρήσεις. Αν όμως επιλέξουμε π.χ. ένα παραδοσιακό ελληνικό σαπούνι από την Σκόπελο, το οποίο παράγεται 100% από ελαιόλαδο, είναι εμπλουτισμένο με αιθέριο έλαιο βάλσαμου και είναι χειροποίητο (ναι, ναί χειροποίητο!) θα πληρώσουμε την τετραπλάσια (τουλάχιστον) τιμή. Είναι όμως πραγματικά πιο ακριβό, όπως φαίνεται; Όχι, δεν είναι! Γιατί δεν λειώνει εύκολα, «αντέχει» 70 (περίπου) χρήσεις και ταυτόχρονα είναι ένα αυθεντικό, φυσικό καλλυντικό για το πρόσωπο, το σώμα, την πιτυρίδα, τις αιμοροίδες και πολλά, πολλά άλλα! Είναι λοιπόν «ακριβότερο» όπως πιστεύουμε οι περισσότεροι;
Γνωρίζουμε άραγε πόσα ακόμα Ελληνικά προϊόντα έχουν ανάλογα «μυστικά»; Είναι σίγουρα εκατοντάδες – αν όχι χιλιάδες!           
Άρα εναπόκειται σε εμάς να ψάχνουμε, να εντοπίζουμε και να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα συνειδητά, με υπομονή και επιμονή. Για να προσφέρουμε δουλειά μέσα στην χώρα μας, για να προσφέρουμε ανάσα στα συστήματα ασφάλισης και περίθαλψης, για να βάλουμε «ένα πάτο» στην εξάρτησή μας από Γερμανούς, Ολλανδούς, Αυστριακούς και τόσους άλλους που επιμένουν να μας ταίζουν ή να μας εξοπλίζουν με το ζόρι για να μας «δανίζουν» και να δημιουργούν μεθοδικά αλυσίδες εθνικής, κοινωνικής και πολιτικής αιχμαλωσίας για ολόκληρες δεκαετίες. [.....]
Μέσα στην Ελλάδα, σαν συνειδητοποιημένοι καταναλωτές, έχουμε υποχρέωση να ψάχνουμε, να βρίσκουμε και να επιλέγουμε συνεχώς προϊόντα που έχουν την ένδειξη «Ελληνικό προϊόν» (ή κάποια ανάλογη όπως Παρασκευάζεται στην Ελλάδα ή Ελληνικής παραγωγής κ.α.) ακόμα κι΄αν είναι ακριβότερα από τα αντίστοιχα εισαγόμενα (καλύτερο και φθηνότερο εισαγόμενο είναι πλέον σπάνια περίπτωση), εφαρμόζοντας το σοφό αρχαιοελληνικό Το μη χείρον, βέλτιστον!
[....]
Λεωνίδας Κουμάκης
28 Μαρτίου 2012

Β. Βιλιάρδος - ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ: Η κρίση χρέους της Ελλάδας ήταν εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης – επειδή τα χρήματα βρίσκονταν μέσα στη χώρα, αλλά ήταν λάθος κατανεμημένα, οπότε αρκούσε η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα

Από τις σημερινές ειδήσεις, χωρίς σχόλια περί υπευθυνότητας: "Με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και της Δημοκρατικής Αριστεράς κυρώθηκε κατά πλειοψηφία στη Βουλή, μετά από ονομαστική ψηφοφορία, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την θέσπιση του νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ESM (σσ. με το οποίο μάλλον θα μπορεί στο μέλλον να αποβληθεί κράτος-μέλος της Ευρωζώνης), αλλά και της συνθήκης για την διακυβέρνηση της Ευρωζώνης.
Ειδικότερα, ψήφισαν 194 βουλευτές υπέρ της αρχής του νομοσχεδίου (σσ. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΣΥ), καθώς και του άρθρου 4, στο οποίο ενσωματώθηκε η προσθήκη για τη δημιουργία Ειδικού Λογαριασμού του Ελληνικού Δημοσίου με στόχο την αποκλειστική και άμεση εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (σσ. η πληρωμή των δόσεων του οποίου προηγείται από τους μισθούς, τις συντάξεις και τις λοιπές δαπάνες του προϋπολογισμού!)".  


Επανάληψη μέρους από το άρθρο μας ΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ

Οι υπουργοί οικονομικών ενέκριναν στις Βρυξέλες το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας – όπου οι χώρες της Ευρωζώνης, μαζί με το ΔΝΤ, αναλαμβάνουν έως 130 δις €, ενώ ο ιδιωτικός τομέας επιβαρύνεται με διαγραφή χρέους 107 δις €. Η συμφωνία είναι σε γενικές γραμμές η εξής:

(α)  Οι χώρες της ζώνης του ευρώ θέτουν στη διάθεση της Ελλάδας πιστώσεις ύψους 100 δις €, περιορίζοντας παράλληλα τους τόκους από το πρώτο πακέτο στήριξης – αποφάσεις που θα πρέπει να εγκριθούν από τα Εθνικά Κοινοβούλια.  Δυστυχώς, για τη συμμετοχή τους στη μείωση των τόκων, θα χρησιμοποιήσουν τα μερίσματα από τα οφέλη που κατέγραψε η ΕΚΤ στον Ισολογισμό της, κερδοσκοπώντας εις βάρος της Ελλάδας. Το ΔΝΤ θα συμμετέχει με πολύ χαμηλότερο μερίδιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα αυξηθούν τα κεφάλαια του μηχανισμού στήριξης.

(β)  Θα διατεθούν επί πλέον 30 δις €, με σκοπό την διασφάλιση των ομολόγων που θα λάβουν οι ιδιώτες επενδυτές – έτσι ώστε να έχουν κίνητρο ανταλλαγής των παλαιοτέρων ομολόγων με τα νέα. Προφανώς, δεν πρόκειται για τη διάσωση της Ελλάδας, αλλά των ευρωπαϊκών τραπεζών – με «Ιφιγένεια» τις δικές μας τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία. 

(γ)  Οι ιδιώτες-επενδυτές θα διαγράψουν το 53,5% των ονομαστικών απαιτήσεων τους, οπότε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα περιορισθεί κατά 107 δις € περίπου. Συμπεριλαμβανομένων των διαφυγόντων κερδών από τη μείωση των επιτοκίων, η επιβάρυνση των δανειστών υπολογίζεται στο 70% των απαιτήσεων τους. Ειδικότερα, οι επενδυτές θα λάβουν για τα παλαιότερα ομόλογα τους, ύψους περί τα 200 δις €, ασφαλή ομόλογα του EFSF αξίας 30 δις €, συν νέα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου ύψους 63 δις € - με μέσο χρόνο αποπληρωμής 30 έτη, αγγλικό, αποικιοκρατικό δίκαιο και μέσο επιτόκιο της τάξης του 3,65%.

(δ)  Η ΕΚΤ δεν θα συμμετέχει στη διαγραφή, επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε ανάμιξη στη χρηματοδότηση ενός κράτους-μέλους, η οποία απαγορεύεται(!). Για να το αποφύγει, η ΕΚΤ έχει ήδη ανταλλάξει τα παλαιά ομόλογα της με νέα – τα οποία έχουν την ίδια ακριβώς μορφή, με μοναδική εξαίρεση τα διακριτικά νούμερα. Το γεγονός αυτό αποτελεί, κατά την άποψη μας, ένα μεγάλο σκάνδαλο – όχι μόνο επειδή έτσι η ΕΚΤ κερδοσκοπεί εις βάρος της Ελλάδας, αλλά και λόγω του ότι χαρακτηρίζεται εύλογα ως μία απαράδεκτα επιλεκτική αντιμετώπιση της, σε σχέση με τους ιδιώτες πιστωτές.     

(ε)  Οι προϋποθέσεις, οι οποίες έχουν απαιτηθεί από την Ελλάδα τόσο για την παροχή πιστώσεων, όσο και για τη διαγραφή, είναι πάρα πολλές. Θα πρέπει να εξοικονομηθούν αρκετά δις € από τον προϋπολογισμό, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα υποχρεωθεί σε ύφεση και σε συνθήκες, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από τη χρεοκοπία – σε μαζικές απολύσεις ΔΥ, σε μείωση των συντάξεων, σε περιορισμό των δαπανών υγείας, παιδείας, άμυνας, σε ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ.

(στ)  Οι τόκοι και τα χρεολύσια των υφισταμένων δανείων της Ελλάδας θα εξοφλούνται από ένα ειδικό ταμείο εκτός Ελλάδας, στο οποίο θα κατατίθενται τα νέα δάνεια – έτσι ώστε να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα η εξυπηρέτηση τους. Δηλαδή, πρώτα θα πληρώνονται οι δανειστές και μετά όλες οι άλλες υποχρεώσεις του δημοσίου. Στην Ελλάδα θα εγκατασταθεί μόνιμα μία ειδική μονάδα (task force), η οποία θα στελεχωθεί από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ (Τρόικα) – με στόχο τον πλήρη και στενό έλεγχο της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα μας, ψηφίζοντας το πρόσφατο, εγκληματικό από κάθε πλευρά, μνημόνιο.

(ζ)  Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε κάποιο πρόγραμμα ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας – γεγονός που πιθανότατα τεκμηριώνει το ότι, πρόκειται για ένα ακόμη «παιχνίδι καθυστερήσεων» εκ μέρους της Γερμανίας, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα είναι έτοιμο το ESM και η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός του Ευρώ ή στην ανεξέλεγκτη και στη δραχμή. Ίσως οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ ότι, στο ESM θα αρκεί η συμφωνία του 85% των μελών  του για τη λήψη αποφάσεων – κάτι που μάλλον θα διευκολύνει την «αποβολή» κάποιων.

(η)  Η ΕΕ έστειλε πρόσφατα στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα 38 νέων αλλαγών, οι οποίες οφείλουν να πραγματοποιηθούν μέχρι την επόμενη Τετάρτη – εάν η χώρα θέλει να λάβει το νέο δάνειο των 130 δις €, το οποίο επικυρώθηκε (θεωρητικά) από τη σύνοδο των υπουργών οικονομικών στις Βρυξέλες. Οι διαρθρωτικές αυτές αλλαγές περιγράφονται σε ενενήντα πυκνογραμμένες σελίδες – ενώ πρέπει υποχρεωτικά να συμβούν μέσα σε ένα εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα.

«Το πρόγραμμα φαίνεται καταδικασμένο εκ των προτέρων σε αποτυχία, αφού πολλοί από τους στόχους του είναι φύσει αδύνατον να πραγματοποιηθούν», συμπεραίνουν οικονομικοί αναλυτές συνεχίζοντας: «Με τόσο λεπτομερείς οδηγίες, οι Έλληνες δεν χρειάζονται πλέον καμία δική τους κυβέρνηση. Οι ενέργειες αυτές σημαίνουν πιθανότατα ότι, η Ευρωζώνη θέλει να αναγκάσει την Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή – το αργότερο το 2013, αφού θα έχει τεθεί σε λειτουργία το ESM».

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με κριτήριο όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι οδηγούμαστε στο δρόμο της Αργεντινής – επειδή πολύ δύσκολα θα ανταπεξέλθουμε με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε. Οι φόβοι μας αυτοί επαληθεύονται από τους αναθεωρημένους πίνακες του προϋπολογισμού του 2012, σύμφωνα με τους οποίους το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης αυξάνεται στο 6,7% του ΑΕΠ (13,73 δις €), από 5,4% πριν (11,43 δις €).

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, σύμφωνα με την οποία η ύφεση δεν θα καταπολεμηθεί, ενώ το δημόσιο χρέος θα επιβαρυνθεί με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – η οποία υπολογίζεται στα 40 δις € το ελάχιστο, με τους μετόχους των τραπεζών να συμμετέχουν με 10-20% στην αύξηση κεφαλαίου. Η περίπτωση αυτή «υιοθετείται» στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Απαισιόδοξη εξέλιξη των μεγεθών της Ελλάδας σε δις € - χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Μεγέθη
2011
*2011
**2012
2013
2014
2015







ΑΕΠ
218
218
206
200
198
200
Χρέος
370
263
319
333
345
355
Χρέος/ΑΕΠ
170
120
155
166
174
178
* Χρέος μετά τη διαγραφή των 107 δις € και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κατά 40 δις € εκ μέρους του κράτους, με το δανεισμό του από την Τρόικα
** ΑΕΠ μετά την αναθεώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης, Έλλειμμα περίπου 8% (16 δις €)
Παραδοχές: Ύφεση 2013 στο 3%, έλλειμμα στο 7% (14 δις €) – ύφεση  2014 στο 1% και έλλειμμα 6%  (12 δις €) -  ανάπτυξη 1% το 2015 και έλλειμμα 5% (10 δις €)
  
Συνεχίζοντας είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είχε μέχρι πρόσφατα πρόβλημα δημοσίου χρέους - σε αντίθεση με όλες τις άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες της Ευρωζώνης, οι οποίες έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους. Για την επίλυση του, είχε στη διάθεση της μία σειρά πανεύκολων λύσεων (μεταξύ άλλων τα εθνικά ομόλογα), αφού πρόκειται για ένα «θεσμικό» (πολιτικό) ουσιαστικά πρόβλημα.  

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ζητηθεί, αντί της διαγραφής του χρέους των 107 δις € (όπου στην κυριολεξία «πυροβολούμε τα πόδια μας», αφού τα μισά από αυτά ανήκουν σε εμάς τους ίδιους – στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία μας,), να επενδυθούν στην Ελλάδα τα 107 δις €, μέσω μίας εξειδικευμένης ελληνικής τράπεζας όπως η γερμανική Kfw, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού νέων επιχειρήσεων – έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα έσοδα του δημοσίου, θα περιοριζόταν η ανεργία και θα έβρισκαν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όλοι όσοι ΔΥ θα υποχρεώνονταν σε απολύσεις.

Φυσικά αυτά τα 107 δις €  δεν θα διαγράφονταν από το χρέος, αλλά θα χρησιμοποιούνταν ως δάνεια για επενδύσεις, με στόχο την επαναβιομηχανοποίηση της χώρας μας – θα μπορούσαν δε να επιστραφούν με ετήσιες δόσεις, τις οποίες θα είχαμε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουμε.

Ολοκληρώνοντας, η κρίση χρέους της Ελλάδας ήταν εντελώς διαφορετική, από την κρίση των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η επίλυση της ήταν εξαιρετικά εύκολη, ενώ τα περιουσιακά της στοιχεία είναι κατά πολύ υψηλότερα των οφειλών της. Απλούστερα, τα χρήματα βρίσκονταν μέσα στη χώρα, αλλά ήταν λάθος κατανεμημένα – οπότε αρκούσε η σωστή κατανομή τους, για να λυθεί το πρόβλημα.

Ειδικότερα, γνωρίζοντας ότι το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 170% του ΑΕΠ της, ενώ το δημόσιο 160% (συνολικό 330%), αρκούσε να αυξηθεί το ιδιωτικό στα 250%, όσο περίπου της Ιταλίας (μέσω επενδύσεων των ιδιωτών σε κρατικές εταιρείες, ακίνητα κλπ.), για να περιορισθεί το δημόσιο στο 80% του ΑΕΠ της.

Αυτό που χρειαζόταν η πατρίδα μας, ήταν η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών της, με μη τοκογλυφικά επιτόκια – ίσα με αυτά που προσφέρει η ΕΚΤ στις εμπορικές τράπεζες (1%). Επίσης οι επενδύσεις εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα, με στόχο την ανάπτυξη – γεγονός όμως που απαιτεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των Πολιτών στην Πολιτική και τη λειτουργία ενός Κράτους Δικαίου.



Συνεχίζοντας η  Πολιτική, στην προσπάθεια της να «κατευνάσει» τους Έλληνες, τους οποίους οδήγησε έντεχνα στα νύχια του ΔΝΤ, του συνδίκου των διεθνών τοκογλύφων, προτείνει την «ενίσχυση» των τραπεζών με κοινές μετοχές - την κρατικοποίηση τους κατά κάποιον τρόπο. Ξεχνάει φυσικά να αναφέρει ότι, ο μοναδικός λόγος που κινδυνεύουν οι Ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ήταν μέχρι πρόσφατα οι υγιέστερες του πλανήτη (χρέος 22% του ΑΕΠ, όταν οι γερμανικές έχουν 98% του ΑΕΠ και οι ιρλανδικές 689% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ), δεν είναι άλλος από τη διαγραφή του 53,5% της αξίας των ομολόγων του δημοσίου, τα οποία έχουν στα χαρτοφυλάκια τους.

Αφενός μεν λοιπόν τις αναγκάζει σε διαγραφή, αφετέρου τις υποχρεώνει να πληρώσουν ξανά, με την κρατικοποίηση τους. Ευτυχώς που δεν επιμένει στην ανάληψη του management εκ μέρους εκείνου του «ικανού» Δημοσίου, το οποίο οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια της ντροπής.

Για να μπορεί να έχει κανείς την πλήρη εικόνα του εγκλήματος εις βάρος της Ελλάδας, οφείλει να σημειώσει ότι, έναντι (ενυπόθηκων) δανείων «μόλις» 70 δις € μέχρι στιγμής, η χώρα έχει ζημιωθεί τουλάχιστον κατά 700 δις €. Μόνο από τη μείωση των τιμών των ακινήτων χάθηκαν περί τα 300 δις €, ενώ από την απαξίωση του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €. Αρκεί να σημειώσουμε ότι, όλες οι εισηγμένες εταιρείες του Ελληνικού χρηματιστηρίου σήμερα μπορούν να εξαγοραστούν με μόλις 29,6 δις € - όσο σχεδόν χρειαζόταν κανείς πριν από λίγα χρόνια για να αγοράσει μόνο την Εθνική Τράπεζα, ενώ η Nestle κοστίζει περί τα 150 δις € (πέντε φορές περισσότερο από όλες μαζί τις Ελληνικές εταιρείες).   

Εκτός αυτού, τα διαφυγόντα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν τα 100 δις €, από την περικοπή των μισθών χάθηκαν πάνω από 30 δις € κοκ. Το κυριότερο όλων, ο διεθνής διασυρμός της Ελλάδας, ο οποίος κόστισε και θα συνεχίζει να κοστίζει τεράστια ποσά στη χώρα μας – στο δημόσιο, στους Πολίτες και στις επιχειρήσεις της, οι οποίες έχουν αναγκασθεί, εκτός των άλλων, να προπληρώνουν τις εισαγωγές τους, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τεράστια προβλήματα ρευστότητας από την αδυναμία του τραπεζικού συστήματος.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)
Αθήνα, 28. Μαρτίου 2012

Το κατοχικό δάνειο – Ειδήσεις

Το κατοχικό δάνειο – Ειδήσεις: Κανένας δεν γνωρίζει πού βρίσκεται το αρχείο των εγγράφων και στοιχείων, σχετικά με την αποτίμηση των γερμανικών αποζημιώσεων – οι φόβοι της Ευρώπης, η Ισπανία, η Ιταλία και οι περίεργες εξελίξεις στις Η.Π.Α.

Από ανώνυμο διαδικτυακό άρθρο

Το κατοχικό δάνειο

Ο κύριος Ματίας Μορς είναι εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα. Ο κύριος Ματίας Μορς, σύμφωνα με δηλώσεις του στην Suddeutsche Zeitung, «ελπίζει να κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι, θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα περικοπών και μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκε με τους δανειστές της χώρας».

Ο κύριος Σταύρος Δήμας είναι υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος. Ο κύριος Φίλιππος Σαχινίδης είναι υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος. Αμφότεροι είναι από τους ανθρώπους εκείνους, επάνω στους οποίους στηρίζει τις «ελπίδες» του ο κύριος Μορς, για την «ευόδωση» των συμφωνιών της χώρας μας με τους δανειστές της.

Ο κ. Δήμας,  σε συνέντευξή του, παρουσία του κ. Σαχινίδη, καθώς επίσης του υπουργού Δικαιοσύνης, επανέλαβε χθες ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν παραιτήθηκε των αξιώσεών της, σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, καθώς επίσης των αρχαιολογικών θησαυρών που κλάπηκαν – ούτε και πρόκειται να το κάνει».

Όσο για το πότε επιτέλους σκοπεύει η Ελλάδα να προβάλει αυτές τις νόμιμες αξιώσεις, ο κ. Δήμας δεν προσδιόρισε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, αλλά ανέφερε ότι αυτό θα συμβεί «την στιγμή και με τον τρόπο που η Ελλάδα θα κρίνει καταλληλότερο, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των παραμέτρων και έχοντας κάνει την ανάλογη προετοιμασία».
Δίχως να προσδιορίσει ποιες ακριβώς είναι εκείνες οι «παράμετροι» από τις οποίες εξαρτάται η διεκδίκηση των νομίμων εκ μέρους της χώρας, ο κ. Δήμας πρόσθεσε απλά ότι «για την διαμόρφωση ολοκληρωμένης εικόνας, χρειάζεται περαιτέρω μελέτη όλων των στοιχείων και αξιολόγηση».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κ. Σαχινίδης, ο οποίος θεωρεί το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων «ανοιχτό», - ωστόσο συμπλήρωσε ότι αυτό «είναι δύσκολο και σύνθετο θέμα, με νομικά και πολιτικά προβλήματα».

Προβλήματα, τα οποία γίνονται ακόμη πιο σύνθετα, εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι αυτή τη στιγμή κανένας δεν γνωρίζει πού βρίσκεται το αρχείο των εγγράφων και στοιχείων, σχετικά με την αποτίμηση των γερμανικών αποζημιώσεων και το κατοχικό δάνειο.

Όχι, δεν είναι ακόμη Πρωταπριλιά - αν και πλησιάζει - ενώ σίγουρα δεν πρόκειται περί φάρσας. Ο κ. Σαχινίδης παραδέχτηκε ότι δεν γνωρίζει πού βρίσκονται τα παραπάνω στοιχεία, λέγοντας: «Κάποτε υπήρχε ένα τμήμα και ένα αρχείο που αφορούσε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν έχω καταφέρει να αποκτήσω πρόσβαση και το αναζητώ».

«Μήπως, κατά τύχη, το αρχείο βρίσκεται στην Τράπεζα της Ελλάδος»; αναρωτιόμαστε. «Δυστυχώς όχι, ούτε στην Τράπεζα της Ελλάδος βρίσκεται το αρχείο», όπως δήλωσε πρόσφατα στη Βουλή ο υποδιοικητής της, παραπέμποντας στο υπουργείο Οικονομικών (αν και προσδιόρισε το ύψος τους στα 165 δις € - 54 δις € κατοχικό δάνειο χωρίς τους τόκους, επανορθώσεις στα 108,43 δις € χωρίς τους τόκους).

Το Υπουργείο Οικονομικών όμως δεν γνωρίζει τίποτα. «Μήπως» αναρωτιόμαστε ξανά, «το αρχείο βρίσκεται στο υπουργείο Εξωτερικών;». Δυστυχώς, ούτε κι εκεί βρίσκεται.

«Τότε, πού στο διάβολο βρίσκεται αυτό το αρχείο;» σκεφτόμαστε νοερά, αφού κανένας δεν αμφισβητεί ότι αρχείο υπάρχει ή, τουλάχιστον, μέχρι πρότινος υπήρχε, αποδεδειγμένα. Απλά παραμένει άγνωστο πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Είναι φανερό ότι κάπου θα έχει παραπέσει αυτό το αρχείο. Η μόνη άλλη εκδοχή, αλλά αυτή δείχνει κακόπιστη και συνωμοσιολογική, είναι ότι το αρχείο δεν υπάρχει πλέον. Ότι εξαφανίστηκε οριστικά. Κι επειδή τα αρχεία, ειδικά τέτοιου όγκου, αλλά και τέτοιας εθνικής σημασίας, δεν εξαφανίζονται από μόνα τους, κάποιοι θα πρέπει να ενήργησαν, ώστε να «εξαφανιστεί».

Αλλά εμείς δεν είμαστε κακόπιστοι να βάλουμε με το νου μας τέτοιο πράγμα ή να κάνουμε κακοήθεις υποθετικούς συσχετισμούς - σχετικά δηλαδή με το ποιος ακριβώς θα ωφελείτο από την εξαφάνιση του συγκεκριμένου αρχείου.

Ο κ. Μορς ελπίζει ότι η επόμενη των εκλογών στην Ελλάδα θα βρει στις υπουργικές θέσεις τους, ή σε ανάλογες θέσεις, ανθρώπους ικανούς και υπεύθυνους - όπως οι κ.κ. Δήμας, Σαχινίδης, Παπαϊωάννου ή όπως οι προκάτοχοί τους ή όπως οι προκάτοχοι των προκατόχων τους. Επίσης βέβαια και τα λοιπά άξια στελέχη των συγκεκριμένων δύο κυβερνητικών παρατάξεων, με τα πρόσφατα «παρακλάδια» τους, τα οποία μοχθούν για την έξοδο της χώρας από την κρίση  - με τον ίδιον ζήλο, θα έλεγε κανείς, που μόχθησαν για την είσοδο της χώρας στην κρίση. Έτσι ελπίζει ο κ. Μορς, κατά τη δήλωσή του.

Πολλοί διερωτώνται πλέον, για ποιους άραγε λόγους θα ήταν δυνατόν να ελπίζει κάποιος κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο κ. Μορς. Ορισμένοι άλλοι κατανοούν πλήρως για ποιους ακριβώς λόγους θα ήταν δυνατόν να ελπίζει κάποιος κάτι τέτοιο, ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι ο κ. Μορς ή ο οποιοσδήποτε στη θέση του κ. Μορς.

Οι φόβοι της Ευρώπης και οι εξελίξεις στις Η.Π.Α.

Η Ελλάδα θα μπορούσε σχετικά εύκολα να ξεφύγει από την κρίση, αρκεί η ηγεσία της να ήταν τουλάχιστον μονόφθαλμη – όχι όμως τυφλή. Είναι απίστευτα λοιπόν τα «προεκλογικά πυροτεχνήματα» του είδους της διαγραφής χρεών του ιδιωτικού τομέα, χωρίς να υπολογίζεται καν πως ακριβώς θα μπορούσε να γίνει από τις τράπεζες, χωρίς να χρεοκοπήσουν – πόσο μάλλον όταν ακόμη δεν έχει δρομολογηθεί η ανακεφαλαιοποίηση τους, μετά τη διαγραφή των κρατικών ομολόγων (άμεση συνέπεια, η συνέχεια της πτώσης των τιμών των τραπεζικών μετοχών και η επαναφορά των φόβων των καταθετών).    

Η Ισλανδία, την οποία προφανώς σχεδιάζεται να μιμηθούμε, πρώτα αρνήθηκε να αναλάβει το χρέος των τραπεζών, μετά έχασαν οι αποταμιευτές τις καταθέσεις τους, στη συνέχεια οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν, αργότερα η χώρα επανήλθε στην ανάπτυξη και μετά διαγράφηκαν χρέη – χωρίς φυσικά κανένας να ισχυρίζεται αυθαίρετα ότι, η διαγραφή χρεών αυτού καθαυτού δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης.    

Το πρόβλημα βέβαια της Ευρωζώνης έχει πάψει πια να είναι η Ελλάδα – αφού η πλειοψηφία των πολιτικών της συναίνεσε στην αλλαγή των ομολόγων από μη εγγυημένα, Ελληνικού Δικαίου και μετατρέψιμα στο εθνικό νόμισμα, σε ενυπόθηκα, αγγλικού δικαίου και μη μετατρέψιμα σε δραχμές (πλήρης απώλεια της εθνικής κυριαρχίας).  

Το πρόβλημα είναι πλέον (παρακάμπτοντας τις ήδη χρεοκοπημένες Πορτογαλία και Ιρλανδία) η Ισπανία - γεγονός που τεκμηριώνεται από την προθυμία της Γερμανίας να αυξήσει αμέσως το ποσόν του μηχανισμού στήριξης. Οι τράπεζες της χρειάζονται επειγόντως μία ανακεφαλαιοποίηση της τάξης των 200 δις € η οποία, σε ένα ΑΕΠ 1,16 τρις € θα σήμαινε επιβάρυνση του δημοσίου χρέους της κατά 17%. Αν και έχει περιθώρια (χρέος προς ΑΕΠ 68%), τα υπόλοιπα προβλήματα της (ανεργία, φούσκα ακινήτων, υπερχρεωμένοι δήμοι, επιχειρήσεις και νοικοκυριά), δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά και την Ιταλία, οι πρόσφατες κατηγορίες του πρωθυπουργού της οποίας, εναντίον της Γερμανίας και της Γαλλίας, θεωρούνται ως προετοιμασία της άμυνας του απέναντι στα μελλοντικά προβλήματα της χώρας του (την οποία βέβαια δεν θα μπορέσει να προστατεύσει ο μηχανισμός στήριξης, λόγω μεγέθους, ακόμη και αν δεν προηγηθεί το Βέλγιο).

Όσον αφορά την ίδια τη Γερμανία, παραθέτουμε απλά τα λόγια συναδέλφου μας από το Βερολίνο: «Οι περικοπές εδώ είναι παντού. Οι τράπεζες άρχισαν να μην δίνουν πλέον δάνεια ακόμη και σε μεγάλες πόλεις, επειδή είναι καταχρεωμένες. Δρόμοι δεν διορθώνονται, κολυμβητήρια δεν επισκευάζονται, οι επιχορηγήσεις μειώνονται, δουλειές (όχι πρόσκαιρα jobs) δεν υπάρχουν και οι άνεργοι ξεπερνούν τα 8 εκ. - όχι 4 εκ. όπως λένε οι στατιστικές που αποκρύπτουν και ωραιοποιούν την πραγματικότητα, επειδή πολλές κατηγορίες ανέργων δεν συμπεριλαμβάνονται στους πίνακες που δημοσιεύουν».   

Τέλος, αυτό που πρέπει σίγουρα να μας ανησυχεί είναι οι Η.Π.Α. – όπου η κυβέρνηση της δημιουργεί ένα απίστευτα αστυνομικό κράτος, καταργώντας ένα προς ένα τα δικαιώματα των Πολιτών στην ελευθερία και στη δημοκρατία. Οι πρόσφατες αλλαγές στη νομοθεσία της χώρας δημιουργούν την εντύπωση της προετοιμασίας απέναντι σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης – ειδικά η καινούργια τοποθέτηση (National Defense Resources Preparedness Executive Order).

Η απόφαση (δημοσιεύθηκε στις 16.03.12), μαζί με άλλες ανάλογες, αφορά τον υπόγειο πλούτο, το πετρέλαιο, την ενέργεια, τις μεταφορές, τα τρόφιμα και γενικότερα όλα τα «οικονομικά προϊόντα», τα οποία είναι απαραίτητα για την άμυνα της χώρας - μεταξύ άλλων την άμεση γενική επιστράτευση, εάν κριθεί απαραίτητη από την κυβέρνηση, καθώς επίσης τις μεγαλύτερες αρμοδιότητες της μυστικής υπηρεσίας.

Ορισμένοι αναλυτές λοιπόν, επιθυμώντας να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει, αναρωτιούνται εάν όλες αυτές οι αλλαγές οφείλονται στο φόβο εσωτερικών αναταραχών εκ μέρους των Πολιτών της υπερδύναμης (λόγω των τεραστίων οικονομικών προβλημάτων της χώρας) ή στην προετοιμασία ενός πολέμου εναντίον του Ιράν – στον οποίο όμως έχουν αντιτεθεί Κίνα και Ρωσία. 

Β. Βιλιάρδος - ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΤΟ ΕΠΑΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ: Πως η χώρα, αφού διέγραψε μέρος του δημοσίου χρέους της, ακολουθώντας την πολιτική λιτότητας του ΔΝΤ και υιοθετώντας το δολάριο, χρεοκόπησε λίγα χρόνια αργότερα – χάνοντας την πρόσβαση στις αγορές, αλλά βρίσκοντας δάνεια από την Κίνα

Ο Ισολογισμός της Ελλάδας, όπου στη μία πλευρά του (Παθητικό) είναι το δημόσιο χρέος, ενώ στην άλλη (Ενεργητικό) η τεράστια ακίνητη περιουσία του δημοσίου, οι κρατικές επιχειρήσεις, ο υπόγειος πλούτος και οι γερμανικές επανορθώσεις, είναι πολύ περισσότερο «πλεονασματικός», από όλες τις άλλες χώρες – αρκεί φυσικά να υπάρξει μία υπερήφανη πολιτική ηγεσία, η οποία να έχει την ικανότητα και την επάρκεια να τον απεικονίσει σωστά, διαπραγματευόμενη θαρραλέα και ορθολογικά με τους δανειστές της.

Από την άλλη πλευρά, έχοντας (ακόμη) ένα από τα μικρότερα συνολικά χρέη (δημόσιο και ιδιωτικό) στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με όλες τις υποχρεώσεις της – αφού το δημόσιο χρέος, αντίθετα με το ιδιωτικό, είναι πολύ εύκολα διαχειρίσιμο, όπως έχουμε συχνά τεκμηριώσει (αρκεί φυσικά να μην οδηγηθεί η χώρα στην πυρά, καταδικαζόμενη από τους δανειστές της στην ύφεση, με στόχο τη λεηλασία της – σε μία οδύνη δηλαδή χωρίς τέλος).  

Η λύση είναι προφανώς η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δημοσίων χρεών, με ένα χαμηλό επιτόκιο, χωρίς νέο δανεισμό και σε συνδυασμό με ένα σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας της – έτσι ώστε να κατανεμηθεί σωστά το συνολικό χρέος της Ελλάδας, μεταξύ του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, καθώς επίσης να υπάρξει «κάθαρση» του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού. Φυσικά οφείλει να συσταθεί άμεσα μία επιτροπή, για να ελεγχθεί λογιστικά το δημόσιο χρέος – με στόχο να γνωρίζουν ακριβώς οι Πολίτες της τι χρωστάει η πατρίδα τους, με ποια επιτόκια δανείσθηκε και που χρησιμοποιήθηκαν τα δάνεια, τα οποία πήραν διαχρονικά οι κυβερνήσεις τους”.

Ανάλυση

Ο Ισημερινός (Ecuador), με κριτήριο το κατά κεφαλήν εισόδημα στη βάση της αγοραστικής δύναμης, ήταν η δεύτερη φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής – ενώ διακρινόταν ανέκαθεν από μεγάλες οικονομικές ανισότητες, μεταξύ πλουσίων και φτωχών (το ανώτερο 20% κατείχε το 58% του εθνικού εισοδήματος, όταν το κατώτερο 40% του πληθυσμού μόλις το 11%).

Έχει πληθυσμό 14 εκ. ατόμων, με μέση ηλικία τα 23 έτη, όπου το 40% είναι κάτω των 15 ετών (μόλις το 5% έχει ηλικία άνω των 65 ετών, λόγω της μεγάλης θνησιμότητας). Οι συνολικές εξαγωγές της χώρας είναι σήμερα περίπου 23,54 δις $, εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος αφορά το πετρέλαιο. Το εξωτερικό χρέος του Ισημερινού υπολογίζεται στα 19,62 δις $ (εκτιμήσεις 2011), με κυριότερο δανειστή, μετά την πρόσφατη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του (2008), την Κίνα.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1998  

Μετά από μία σειρά διαδοχικών οικονομικών σοκ (πόλεμος με το Περού το 1995, El Nino το 1997, ρωσική και ασιατική κρίση το 1997-98), καθώς επίσης μετά από τις πολύ χαμηλές τιμές του πετρελαίου, το εξωτερικό χρέος του Ισημερινού διαμορφώθηκε στα 13 δις $ - ένα αρνητικό ρεκόρ για τη Λατινική Αμερική, αφού ήταν πάνω από το 66% επί του τότε ΑΕΠ. Αμέσως μετά (1998) ακολούθησε μία μεγάλη τραπεζική και συναλλαγματική κρίση, αρκετά ιδρύματα χρεοκόπησαν, ενώ η κεντρική τράπεζα αύξησε (τύπωσε) την ποσότητα χρήματος, για να μπορέσει να σταθεροποιήσει κάπως το χρηματοπιστωτικό σύστημα – με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μία τεράστια υποτίμηση του νομίσματος (Sucre).

Στη συνέχεια η κεντρική τράπεζα προσπάθησε, με εκτεταμένες συναλλαγματικές παρεμβάσεις, να περιορίσει την υποτίμηση του νομίσματος – αφενός μεν χωρίς επιτυχία, αφετέρου χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της. Ως εκ τούτου, ο Ισημερινός βυθίστηκε για δύο χρόνια σε ένα απίστευτο οικονομικό χάος – με τον πληθωρισμό να υπερβαίνει το 60% το 1999, πλησιάζοντας σχεδόν στο 100% το 2000. Το εθνικό νόμισμα της χώρας υποτιμήθηκε κατά 30% το 1998, καθώς επίσης 67% το επόμενο έτος, χάθηκε η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού, ενώ στο εσωτερικό αναγκάσθηκε η κυβέρνηση να παγώσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς, για να στηρίξει τις τράπεζες, οι οποίες κατέρρεαν.

Τελικά η κεντρική τράπεζα έχασε τον έλεγχο σε όλα τα μέτωπα – στον πληθωρισμό, στην ισοτιμία του νομίσματος και στην ποσότητα χρήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να καταρρεύσει δραματικά το ΑΕΠ, από τα 20 δις $ το 1998 στα 14 δις $ το 1999 (-30%) σε όρους δολαρίου (με κριτήριο το εθνικό νόμισμα, κατά -6,2%). Ο αριθμός των φτωχών διπλασιάστηκε, από 34% στο 71%, ενώ ο αριθμός των υπερβολικά φτωχών σχεδόν τριπλασιάστηκε (από 12% στο 31%). Σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, μετανάστευσαν περίπου 200.000 Πολίτες μεταξύ των ετών 1998 και 2000, κυρίως στις Η.Π.Α., στην Ιταλία και στην Ισπανία, ενώ το δολάριο έγινε το de facto σημαντικότερο νόμισμα της χώρας.       

Η υποτίμηση του νομίσματος επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό τους καταναλωτές, αφού τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν υπερβολικά ακριβά, οι δημόσιες υπηρεσίες κατέρρευσαν, ενώ οι κρατικές δαπάνες για την παιδεία, για την υγεία, για την κατασκευή εργατικών κατοικιών κλπ. σχεδόν μηδενίσθηκαν.


Στις 9 Ιανουαρίου του 2000 ο πρόεδρος της χώρας ανακοίνωσε τη δολαριοποίηση – με τη συμφωνία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Δώδεκα ημέρες αργότερα αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από την εξουσία, μετά από μία κοινωνική εξέγερση, με τη συμμετοχή ενός μέρους του στρατού. Εν τούτοις, δεν άλλαξε τίποτα στον τρόπο διαχείρισης της κρίσης, τον οποίο είχε επιλέξει ο ίδιος, αφού ο αντικαταστάτης του (ο τότε αντιπρόεδρος και βασικός «ανταγωνιστής» του στις εκλογές του 1998), ανακοίνωσε τη συνέχεια της οικονομικής πολιτικής λιτότητας ως είχε.

Ο Ισημερινός λοιπόν, πάντοτε με τη βοήθεια του ΔΝΤ, κατέθεσε μία πρόταση διαγραφής προς τους ξένους δανειστές του, από συνολικά έξι μέρη (tranches), με ομόλογα λήξης μεταξύ των ετών 2002 και 2025. Αφορούσε 6,51 δις $ (το 47% περίπου του τότε ΑΕΠ ή το 50% του εξωτερικού χρέους), με διαγραφές μεταξύ 19% και 47% (κατά μέσον όρο 27,4%) – ενώ έγινε αποδεκτή από το 98% των οφειλετών του.

Η «δολαριοποίηση» τώρα, έτσι όπως εφαρμόσθηκε, δεν σήμαινε για τον Ισημερινό τη σύνδεση του νομίσματος του με το δολάριο, όπως είχε κάνει η Αργεντινή το 1991, αλλά την εισαγωγή του ίδιου του δολαρίου, ως επισήμου νομίσματος της χώρας. Στα καταστήματα δηλαδή οι τιμές ήταν στο τοπικό νόμισμα, αλλά οι κάτοικοι πλήρωναν με δολάρια – ενώ η υιοθέτηση του δολαρίου συνδέθηκε με μία επόμενη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος.

Ειδικότερα, τον Αύγουστο του 1998, το ένα δολάριο αντιστοιχούσε με 5.000 Sucres (1:5.000), ενώ τον Ιανουάριο του 2000 η ισοτιμία διαμορφώθηκε στο ένα δολάριο ανά 25.000 Sucres (1:25.000). Εν τούτοις, ο πληθωρισμός δεν καταπολεμήθηκε αμέσως, αφού ανήλθε στο 91%, παρά τη δολαριοποίηση (αργότερα σταθεροποιήθηκε στο 5,7% μεταξύ των ετών 2002 και 2006, ενώ στο 2,6% τον Ιούλιο του 2007).

Τα αποτελέσματα της κατάστασης αυτής ήταν καταστροφικά για τους Πολίτες της χώρας – αφού το 2001 μία πενταμελής οικογένεια χρειαζόταν 253 $ μηνιαία για να επιβιώσει, ενώ οι μηνιαίες αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα ήταν μόλις 97 $, οι χαμηλότερες συντάξεις στα 18 $ και οι μισθοί στο δημόσιο τομέα 40 $. Αν και η ανεργία διαμορφώθηκε χαμηλά (από 14% έως 16%), η υποαπασχόληση εκτοξεύθηκε στο 58,2%, με τρομακτικά επώδυνες συνέπειες για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.           

Στις αρχές του 2001 αυξήθηκαν σημαντικά οι τιμές της βενζίνης (75%), των μέσων μαζικής μεταφοράς (100%), καθώς επίσης του προπανίου (40%), το οποίο εχρησιμοποιείτο για τις οικιακές ανάγκες από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Οι αυξήσεις αυτές αποτελούσαν μέρος της συμφωνίας της κυβέρνησης με το ΔΝΤ, η οποία είχε γίνει αποδεκτή μετά από διαπραγματεύσεις, ο οποίες διήρκησαν περίπου 18 μήνες.

Ακολούθησαν εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές και διαδηλώσεις εναντίον των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, στις οποίες συμμετείχαν κυρίως μαθητές και φοιτητές – οι οποίοι υπέφεραν από τις αυξήσεις των μέσων μεταφοράς, καθώς επίσης από την έλλειψη μελλοντικών προοπτικών. Αντίθετα, τα εργατικά συνδικάτα παρέμειναν σχετικά αδρανή, αφού δεν μπορούσαν να κινητοποιηθούν από τους ηγέτες τους (ενδεχομένως επειδή οι συνδικαλιστές είχαν χρηματισθεί από τους εισβολείς).   

Η υιοθέτηση του δολαρίου ως επισήμου νομίσματος της χώρας, παράλληλα με τα διαρθρωτικά μέτρα, με τη φτωχοποίηση και με τη μετανάστευση, σταθεροποίησε τελικά την οικονομία της χώρας – με αποτέλεσμα να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης, η οποία όμως στηρίχθηκε στην αύξηση της διεθνούς τιμής του πετρελαίου (όπως η Ρωσία). Μεταξύ των ετών 2002 και 2006 ό μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης διαμορφώθηκε στο 5,2% - στο υψηλότερο σημείο δηλαδή των προηγουμένων 25 ετών (εύλογα, αφού προηγουμένως είχε καταρρεύσει).

Μετά από μία σχετική αναπροσαρμογή το 2007, ο ρυθμός ανάπτυξης έφτασε το 7,2% το 2008 – κυρίως λόγω της αύξησης των τιμών του πετρελαίου, καθώς επίσης των υψηλών δημοσίων επενδύσεων. Φυσικά οι ασθενέστερες τάξεις συμμετείχαν πολύ λιγότερο στα οφέλη της ανάπτυξης – όπως ακριβώς συνέβη στη Βραζιλία, στην Τουρκία και όπου αλλού δραστηριοποιήθηκε το ΔΝΤ, το οποίο συνεργάζεται και αμείβει την εκάστοτε τοπική ελίτ, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των (διατεταγμένων) ΜΜΕ.   

Ο RAFAEL CORREA

Στο τέλος του 2006 εξελέγη ο R. Correa στην προεδρία της χώρας, με βασικά χαρακτηριστικά της προεκλογικής του εκστρατείας την υπόσχεση στους Πολίτες να μην υπογράψει τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με τις Η.Π.Α., την οποία είχε επιβάλλει το ΔΝΤ, καθώς επίσης να ελέγξει λογιστικά και να περιορίσει το εξωτερικό χρέος – το ύψος του οποίου ήταν τότε 10,77 δις $.

Εδώ αναρωτιέται εύλογα κανείς, ποιες ακριβώς δεσμεύσεις απαιτούν οι Έλληνες σήμερα από εκείνα τα κόμματα, τα οποία θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα τους, έτσι ώστε να έχουν τουλάχιστον ήσυχη τη συνείδηση τους, όταν θα τα ψηφίσουν – αν και θεωρούμε ότι, δύσκολα θα επιτραπούν οι εκλογές στη χώρα μας, εάν δεν βεβαιωθεί η σκιώδης κυβέρνηση πως τα δύο κόμματα εξουσίας θα συγκεντρώσουν πάνω από 180 βουλευτικές έδρες.      

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, σύμφωνα με την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του εξωτερικού χρέους (Auditoria), την πρώτη επίσημη κυβερνητική οργάνωση αυτού του είδους παγκοσμίως, την οποία είχε συστήσει ο πρώην υπουργός οικονομικών της χώρας (R.Patino), όφειλαν να ελεγχθούν όλα τα επί μέρους δανειακά συμβόλαια, ένα προς ένα  - μεταξύ των οποίων εκείνα με τους διεθνείς κρατικούς πιστωτές, τα οποία είχαν συμφωνηθεί στο κλαμπ του Παρισιού το 2000, όταν έγινε η διαγραφή χρεών και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων, καθώς επίσης τα ομόλογα δημοσίου.

Τελικός σκοπός της επιτροπής ήταν μία λεπτομερής ανάλυση του χρέους, από νομικής, από οικονομικής, από κοινωνικής και από περιβαλλοντικής πλευράς. Σύμφωνα δε με τη διαπίστωση της επιτροπής, το 80% του εξωτερικού χρέους είχε συναφθεί για την αναχρηματοδότηση των παλαιών οφειλών του Ισημερινού, ενώ μόλις το 20% για την ανάπτυξη και για τα έργα υποδομής.

Ο R. Correa ανακοίνωσε τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές της χώρας, σε σχέση με την εξόφληση χρέους ύψους 3,9 δις $, αποτελούμενου από ομόλογα του δημοσίου, με λήξη τα έτη 2012, 2015 και 2030. Παράλληλα απείλησε ότι δεν θα πληρωνόταν εκείνα τα χρέη του Ισημερινού, τα οποία θα θεωρούταν παράνομα ή επαχθή από την επιτροπή ελέγχου. Την ίδια σχεδόν εποχή η υπουργός οικονομικών ανακοίνωσε την αναβολή της πληρωμής των τόκων ύψους 30,6 εκ. $ ενός ομολόγου, το οποίο έληγε το 2012 – με κίνδυνο να υπάρξει ρήξη με τη Βενεζουέλα, η οποία είχε εγγυηθεί το χρέος με την έκδοση CDS, ύψους 400 εκ. $.        


Τελικά, ο Ισημερινός δήλωσε στάση πληρωμών το Δεκέμβρη του 2008, η οποία αφορούσε χρέος ύψους 3,2 δις $ απέναντι στους ιδιώτες πιστωτές (το 80% περίπου των συνολικών οφειλών προς τους ιδιώτες). Ενδιάμεσα (τέλη Δεκεμβρίου), η χρηματοδότηση του κρατικού προϋπολογισμού (έλλειμμα) εξασφαλίσθηκε από το Κρατικό Ινστιτούτο για την εσωτερική σταθερότητα της χώρας (IESS), το οποίο αγόρασε δύο ομόλογα δημοσίου, ύψους 700 εκ. $, με επιτόκιο της τάξης του 6,5%. Αργότερα, το Μάιο του 2009, η χώρα κατάφερε να επαναγοράσει το 91% των κρατικών ομολόγων, τα οποία είχαν «διαμαρτυρηθεί», σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω μίας διεθνούς δημοπρασίας.

Εδώ οφείλει να συμπεράνει κανείς ότι, εάν μία χώρα, η οποία αδυνατεί να εφαρμόσει έστω μία στοιχειώδη κοινωνική πολιτική, λειτουργώντας μόνο για να εξυπηρετεί τους δανειστές της, όπως η Ελλάδα, δεν αποφασίσει την αναβολή (στάση) πληρωμών (επιλέγοντας ουσιαστικά «ένα εξαιρετικά οδυνηρό τέλος στη δοκιμασία της, αντί για μία οδύνη χωρίς τέλος»), είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές της – πόσο μάλλον να μειώσει τα χρέη της (η σιωπή των αμνών βέβαια που επικρατεί στις τάξεις των Ελλήνων, δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για το μέλλον μας).

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, εάν δεν πάψουν οι Πολίτες της να φοβούνται τη χρεοκοπία, (εντός του ευρώ φυσικά, αφού η δομή του χρέους και το ύψος του δεν επιτρέπουν την έξοδο, χωρίς την κατάρρευση της οικονομίας, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποβάλλει μία χώρα-μέλος), θα είναι πάντοτε θύματα, εκβιαζόμενοι με διάφορα διλήμματα από τους επαγγελματίες εκβιαστές - τους υπαλλήλους δηλαδή των Αγορών και του Καρτέλ.

Σε σχέση δε με το νόμισμα, το παράδειγμα του Ισημερινού, η δολαριοποίηση συγκεκριμένα, τεκμηριώνει το ότι θα μπορούσε η χώρα μας να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό με την υιοθέτηση ενός τρίτου νομίσματος, όπως είχαμε προτείνει έγκαιρα (πριν τη νέα δανειακή σύμβαση, η οποία δυστυχώς μας στέρησε τη δυνατότητα μετατροπής του εξωτερικού χρέους μας σε δραχμές) - με την ανάλυση μας «Ευρωπαϊκή Βαρυχειμωνιά» και το σενάριο του δολαρίου.   

Επιστρέφοντας στον Ισημερινό, έχοντας στη συνέχεια απομονωθεί από τις διεθνείς αγορές δανεισμού, κατάφερε να συνάψει το 2011 ένα δάνειο από την Κίνα, ύψους 2 δις $ - ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης του από μόλις 0,4% το 2009 (όπου απείλησε να μην πληρώσει συνολικά δεκατρία διακρατικά επενδυτικά δάνεια, συμπεριλαμβανομένου ενός με τις Η.Π.Α.), αυξήθηκε στο 3,6% το 2010 και στο 5,8% το 2011 (κυρίως λόγω των αυξήσεων των τιμών πετρελαίου). Η σημερινή δε εικόνα της χώρας φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Βασικά μεγέθη του Ισημερινού και της Ελλάδας σε δις $ - 2011 εκτιμήσεις

Δείκτες
Ισημερινός
Ελλάδα



Ονομαστικό ΑΕΠ
65,3
290,0
ΑΕΠ κατά αγοραστική αξία (ΡΡΡ)
124,8
285,0
ΑΕΠ κατά κεφαλή σε $
8.300
27.600
Γεωργία / ΑΕΠ
6,5%
3,3%
Βιομηχανία / ΑΕΠ
34,6%
17,9%
Υπηρεσίες / ΑΕΠ
58,9%
78,9%
Εργαζόμενοι
4.673.000
4.972.000
Ανεργία
7,5%
21,0%
Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ
25,5%
*168,0%
Έλλειμμα προϋπολογισμού (5,7% / 9,6% ΑΕΠ)
-3,7 δις $
-29,9 δις $
Πληθωρισμός
4,7%
2,9%
Εμπορικό έλλειμμα
-0,04 δις $
-39,15 δις $
Φόροι και άλλα έσοδα / ΑΕΠ
28,5%
39,6%
* Πριν τη διαγραφή
Πηγή: World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ με βάση τον Πίνακα Ι ότι, η αγοραστική αξία του ονομαστικού ΑΕΠ του Ισημερινού (65,3 δις ονομαστικό, 124,8 σε αγοραστική αξία), είναι σχεδόν διπλάσια, από ότι αυτή της Ελλάδας (290 δις ονομαστικό, μόλις 285 δις σε αγοραστική αξία) – γεγονός που οφείλεται στις συγκριτικά υπερβολικά υψηλές τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών στη χώρα μας.

Επίσης τους πολύ υψηλότερους φόρους και άλλα έσοδα του Ελληνικού Δημοσίου, αφού αντιστοιχούν στο 39,6% του ΑΕΠ, όταν στον Ισημερινό είναι μόλις 28,5% του ΑΕΠ – με το έλλειμμα της Ελλάδας να είναι υψηλότερο. Ο ίδιος συντελεστής είναι στη Γερμανία 43,6% του ΑΕΠ – όχι σημαντικά υψηλότερος δηλαδή από την Ελλάδα, η οποία «κατηγορείται» για εκτεταμένη φοροδιαφυγή και παρά το ότι η ανταποδοτικότητα των φόρων στη χώρα μας είναι τουλάχιστον απογοητευτική (μόνο η παιδεία και η υγεία κοστίζει ιδιωτικά στους Έλληνες ένα ποσόν ίσο με το 10% του ΑΕΠ, όταν για τους Γερμανούς είναι σχεδόν μηδενική!).

Τέλος, το χαμηλό ποσοστό με το οποίο συμμετέχει η βιομηχανία στο ΑΕΠ της Ελλάδας, το οποίο τεκμηριώνει την, σε μεγάλο βαθμό, αποβιομηχανοποίηση της – από την οποία προέρχεται και το μεγάλο εμπορικό έλλειμμα, ενώ οφείλεται κυρίως στη δραστηριοποίηση των ξένων εμπορικών πολυεθνικών, οι οποίες εισάγουν τα προϊόντα από τις δικές τους χώρες, στις οποίες τα παράγουν (η επιμονή στην αγορά Ελληνικών προϊόντων είναι πάρα πολύ σημαντική για το μέλλον της χώρας μας).    

ΤΑ ΕΠΑΧΘΗ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΧΡΕΩΝ

Όπως φάνηκε από την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού, είναι πάρα πολύ δύσκολος ο διαχωρισμός μεταξύ θεμιτού και αθέμιτου (επαχθούς) χρέους – σε πλήρη ίσως αντίθεση με το νόμιμο ή παράνομο χρέος, το οποίο όμως οφείλει επίσης να τεκμηριώνεται με σοβαρές νομικές διαδικασίες. Απλούστερα, η έννοια του επαχθούς (αθέμιτου, απεχθούς) χρέους είναι αρκετά ευρύτερη και πολύ πιο υποκειμενική, ενώ του παράνομου χρέους περισσότερο αντικειμενική.

Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε ένα κρατικό χρέος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε μεν για ένα επιτυχημένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, αλλά ο δανειζόμενος υποχρεώθηκε να εισάγει με πίστωση τα προϊόντα (αμυντικό εξοπλισμό ίσως, όπως τα γερμανικά υποβρύχια), από εκείνη τη χώρα, η οποία τον δάνεισε. Οι τιμές των εισαγομένων αυτών προϊόντων θα ήταν κάπως υψηλότερες από αυτές, με τις οποίες θα μπορούσαν να αγοραστούν από τις διεθνείς αγορές, ενώ θα ήταν δυνατόν να βρεθεί καλύτερη ποιότητα, από αυτήν που προσφερόταν με το ίδιο πακέτο (δάνειο-προϊόντα). Είναι επαχθές το χρέος στην προκειμένη περίπτωση;  

Χωρίς να επεκταθούμε σε περαιτέρω παραδείγματα, ακριβώς επειδή η επιτροπή ελέγχου, υπό τον πρώην υπουργό οικονομικών, διαπίστωσε πολλές «γκρίζες ζώνες» στον τομέα της λήψης δανείων από το εξωτερικό εκ μέρους του Ισημερινού, αποφάσισε να διαχωρίσει τα χρέη σε πέντε διαφορετικές κατηγορίες – όπου για κάθε επί μέρους κατηγορία πρότεινε άλλες λύσεις στην κυβέρνηση. Οι κατηγορίες αυτές ήταν οι εξής:

(α)  Παράνομα χρέη: Επρόκειτο για χρέη, τα οποία δεν ήταν νόμιμα σε σχέση με το ισχύον Δίκαιο στην εκάστοτε χώρα – οπότε θα έπρεπε να αναιρεθούν νομικά, ακολουθώντας τη δικαστική οδό.

(β)  Επαχθή χρέη: Επρόκειτο για αθέμιτα χρέη, τα οποία ήταν σύμφωνα με τα κλασσικά κριτήρια καθορισμού τους (Odious Debt – δάνεια, τα οποία λαμβάνονται  από καθεστώτα, συνήθως δικτατορικά, ενώ δεν χρησιμοποιούνται προς όφελος των Πολιτών μίας χώρας). Ο χαρακτηρισμός τους ως τέτοια έγινε τη δεκαετία του 1920 από τον A.N.Sack, έναν Ρώσο υπουργό και μετέπειτα καθηγητή νομικής στο Παρίσι, ο οποίος τα διαίρεσε σε τρεις κατηγορίες:

(β1) Δάνεια που λαμβάνει μία μη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, χωρίς τη συμφωνία των Πολιτών της χώρας της.

(β2)  Δάνεια που χρησιμοποιούνται για την καταπίεση του λαού ενός κράτους, με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες που πληρώνονται από αυτά να προξενούν ζημίες στους πολίτες.

(β3) Όταν οι δανειστές, στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, το γνώριζαν ή θα μπορούσαν να το μάθουν, με μία μικρή έρευνα. 

Ο χαρακτηρισμός δανείων ως επαχθή υιοθετήθηκε από τις Η.Π.Α. το 1923 στην περίπτωση της Κόστα Ρίκα - καθώς επίσης το 2003 για την «αποχρέωση» του Ιράκ, μετά τον πόλεμο του κόλπου. Όσον αφορά τα συγκεκριμένα αυτά δάνεια του Ισημερινού, η πρόταση της επιτροπής ελέγχου ήταν η ολοσχερής διαγραφή τους, με τη βοήθεια μίας πολιτικής διαδικασίας – όχι δικαστικής.   

(γ)  Μερικώς επαχθή χρέη: Η διαφορά τους με τη δεύτερη κατηγορία έγκειται στο εάν είναι δυνατόν να τεκμηριωθεί η συνευθύνη του οφειλέτη, σε σχέση με τις αρνητικές συνέπειες του παρεχομένου δανείου. Η πρόταση της επιτροπής σε αυτήν την περίπτωση ήταν η διαγραφή ενός μέρους του χρέους - εναλλακτικά δε, η απαίτηση αποζημίωσης από το δανειστή.  

(δ)  Πρακτικές, οι οποίες δεν πρέπει να επαναληφθούν: Με τον τρόπο αυτό χαρακτηρίστηκαν εκείνα τα χρέη τα οποία, είτε στη διαπραγμάτευση, είτε στην υλοποίηση τους, ήταν συνδεδεμένα με ρήτρες ή με διαδικασίες, οι οποίες λειτούργησαν υπερβολικά αρνητικά για τον οφειλέτη - είχαν δε διαμορφώσει τα συμβόλαια δανεισμού μονόπλευρα, προς όφελος του δανειστή.

Εν τούτοις, παρά όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά τους, ωφέλησαν εν μέρει και τον οφειλέτη – οπότε δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς εδώ ότι πρόκειται για παράνομα ή για επαχθή χρέη, έτσι ώστε να καταφύγει εναντίον τους δικαστικά ή να τα διαγράψει.

(ε)  Νόμιμα χρέη: Εδώ καταχωρήθηκαν από την επιτροπή όλα εκείνα τα χρέη, τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονταν στις προηγούμενες κατηγορίες – με την πρόταση να πληρωθούν ως είχαν.     

Σήμερα ο Ισημερινός αντιμετωπίζει ξανά προβλήματα – όπως όλες οι χώρες, στις οποίες δραστηριοποιήθηκε στο παρελθόν το ΔΝΤ, επιβάλλοντας τους κανόνες των παιδιών του Σικάγου και λεηλατώντας τες. Αυτό άλλωστε μάλλον θα το διαπιστώσουμε σύντομα και στη γειτονική Τουρκία, το εμπορικό έλλειμμα της οποίας θα ξεπεράσει τα 80 δις $, λόγω της εξαγοράς των εταιρειών της από τις ξένες πολυεθνικές – ενώ υπάρχει μία τεράστια φούσκα ακινήτων, η οποία απειλεί να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται από το παράδειγμα του Ισημερινού, πάντοτε υπάρχουν λύσεις χρηματοδότησης (η Κίνα στην προκειμένη περίπτωση, η Ρωσία σε άλλες) και πάντοτε μπορεί να διαπραγματευθεί κανείς με τους πιστωτές του – αρκεί να έχει τις ικανότητες, να διώξει τους εισβολείς (ΔΝΤ και Γερμανία στην περίπτωση της Ελλάδας), καθώς επίσης να στηρίζεται σε μία μεθοδική, λεπτομερειακή και έντιμη προετοιμασία. Παρά τις όποιες δυσκολίες δε, όλες οι χώρες πρέπει να ελέγχουν τα χρέη των κυβερνήσεων τους, με τη βοήθεια εξειδικευμένων ελεγκτικών επιτροπών – οι οποίες φυσικά θα λογοδοτούν απ’ ευθείας είτε στους Πολίτες, είτε σε έναν έντιμο πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε στη δικαστική εξουσία (σε καμία περίπτωση φυσικά στις όποιες «επιτροπές συγκάλυψης» της Βουλής).  

Αυτό θα βοηθούσε στην αποκατάσταση της διαφάνειας του δημόσιου βίου, στην διενέργεια ανοιχτών συζητήσεων, σε σχέση με την προέλευση των χρεών, καθώς επίσης στην κατανόηση της αναγκαιότητας μίας από κοινού αναμόρφωσης των διεθνών διαδικασιών δανεισμού των κρατών. Εκτός αυτού, θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις των δανειστριών χωρών, καθώς επίσης οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, να αντιμετωπίσουν το παράδειγμα του Ισημερινού σαν μία ηθική πρόκληση, για να εξετάσουν από την πλευρά τους τα δάνεια, την αποπληρωμή των οποίων απαιτούν από τις οφειλέτριες χώρες.

Ειδικά όσον αφορά τα κράτη του Ευρωπαϊκού Βορά, τα οποία ισχυρίζονται ότι διαθέτουν ένα λειτουργικό και έντιμο Κράτος Δικαίου, θεωρούμε ότι έχουν ηθική υποχρέωση να δρομολογήσουν τα ίδια ανάλογες διαδικασίες, σε σχέση με τις χώρες του Νότου – ειδικά με αυτές, όπως η Ελλάδα, τις οποίες οι επιχειρήσεις τους (εξοπλιστικές, κατασκευαστικές κλπ.) έχουν στην κυριολεξία λεηλατήσει, με τη βοήθεια πολλές φορές του χρηματισμού των εγχώριων πολιτικών και λοιπών δημοσίων λειτουργών.

Όλα τα υπόλοιπα, πόσο μάλλον η ανοχή απέναντι στη ενεργητική διαφθορά των δικών τους δημοσίων λειτουργών και πολυεθνικών, δεν τεκμηριώνουν την ύπαρξη ενός πραγματικού Κράτους Δικαίου, για το οποίο υπερηφανεύονται - αλλά ούτε και τη διαφάνεια, τη νομιμότητα ή/και την καθαρότητα, την οποία σωστά θέλουν να επιβάλλουν στους «εταίρους» τους.

Αθήνα, 01. Απριλίου 2012