Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

17 Ιουλίου 2012

Η κατασκευή πολυπολιτισμικών κοινωνιών και ο μύθος της «διαφορετικότητας»

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ: Ο.ΤΙ ΠΙΟ ΒΔΕΛΥΡΟ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΕ ΠΟΤΕ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ!
ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΘΝΙΣΜΩΝ!

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Η κατασκευή πολυπολιτισμικών κοινωνιών και ο μύθος της «διαφορετικότητας»

Του Sebastiaan Biehl (Alternative Right) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Μια από τις λέξεις κλισέ της εποχής μας είναι η "διαφορετικότητα" (‘diversity’) ή, με άλλα λόγια, η ανάγκη να μετατραπεί μια ομοιογενής κοινωνία μέσα, από κυβερνητικές παρεμβάσεις σε ένα ακαθόριστο μίγμα.

Η εθνική ομοιογένεια θεωρείται από το πολιτικώς ορθό κατεστημένο, σαν κάτι το βαθιά απεχθές και επικίνδυνο, και θεωρείται συνώνυμο με την «απομόνωση», τον «τοπικισμό», τον «ρατσισμό», την «(φυλετική) ανωτερότητα», την «οπισθοδρόμηση», μεταξύ άλλων όρων. Για τους λεγόμενουςδιαμορφωτές γνώμης,  για τους ανθρώπους που συνήθως ζουν σε πολυπολιτισμικές πόλεις, η ομοιογένεια είναι ημέγιστη προσβολή. Ένα μικτό ζευγάρι, ή μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικές φυλές και θρησκείες, είναι αυτό που κάνει τους διαμορφωτές γνώμης και τους περισσότερους δημοσιογράφους να αισθάνονται υπέροχα. Μια κοινότητα που ζει σύμφωνα με τις παραδόσεις της, δημιουργεί αμέσως την δυσπιστία, ειδικά εάν προίκειται για λευκή κοινότητα(ενώ εάν πρόκειται για ομοιογένεια σε παραδοσιακές αφρικανικές φυλές ή ινδιάνικες κοινότητες, δεν υπάρχει καμία καταδίκη).

Στη Νότια Αφρική το αιώνιο κάλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής είναι για περισσότερη "εκπροσώπηση". Αυτό λειτουργεί προφανώς μόνο για έναν στόχο, που είναι ο συνολικός έλεγχος του ANC (African National Congress) σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Επειδή ο στόχος του πλήρους ελέγχου της κοινωνίας δεν ακούγεται ωραίος, χρησιμοποιείται συνεχώς από τους αφελείς λευκούς διαμορφωτές γνώμης, το τσιτάτο που ακούγεται ακίνδυνο, η "διαφορετικότητα". Φυσικά, η πολυμορφία λειτουργεί μονόπλευρα : κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για μια ποδοσφαιρική ομάδα που αποτελείται μόνο από μαύρους, για τον " Σύνδεσμο Μαύρων Επιχειρηματιών" ή για ένα ‘εθνικά καθαρό’ χωριό Ξόζα ή Ζουλού.

Ενώ στη Νότια Αφρική το κίνητρο για τη διαφορετικότητα είναι προφανώς ο συνολικός έλεγχος σε μια φυλετικά διαιρεμένη κοινωνία από ένα οιονεί-σοσιαλιστικό κόμμα και ως εκ τούτου γίνεται κατανοητό, η ανάγκη για ποικιλομορφία στις χώρες που έχουν μια λευκή πλειοψηφία, ή που είναι σε μεγάλο βαθμό ομοιογενείς , είναι δύσκολο να κατανοηθεί και συχνά δεν έχει κανένα νόημα για εκείνους που αγωνίζονται υπέρ της διαφορετικότητας.

Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, η ποικιλομορφία έγινε σύνθημα από το 1960 και μετά, και σήμερα είναι σχεδόν κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ένα είδος υπέρτατης διαταγής. Οι κοινωνίες που παραδοσιακά ήταν ομοιογενείς (σε ποσοστό άνω του 90% να ανήκουν στον ίδιο λαό) έχουν ως στόχο σήμερα να βάλουν τα δυνατά τους ώστε  να γίνουν όσο το δυνατόν πιο πολυπολιτισμικές και πολυμορφικές (πολλοί λαοί, πολλές εθνότητες, πολλές θρησκείες).
Αν μια κοινωνία είναι πολυπολιτισμική λόγω της ιστορίαςτης που έχει ως τόπος που συγκεντρώθηκαν μετανάστες από διαφορετικά μέρη (όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Βραζιλία) και αποτελείται από ανθρώπους από διάφορες πολιτισμικά διαφορετικές πατρίδες που εστάλησαν σε ακατοίκητες ή αραιοκατοικημένες περιοχές, και όπου οι ηγέτες προσπαθούν να καλύψουν τις διαφορές προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκρουση και τριβή, εκεί δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτό. Στις ΗΠΑ, η πολιτική του πατριωτισμού χωρίς αποκλεισμούς ασκήθηκε για να μετατρέψει μέσα σε λίγες γενιές Άγγλους, Ιρλανδούς, Γερμανούς, Γάλλους, Ισπανούς, κλπ. σε Αμερικανούς, οι οποίοι δέχθηκαν ο ένας τον άλλον ως ίσο. Αφότου ξέσπασε το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων τη δεκαετία του 1960, η «θετική δράση»(‘affirmative action’, οι πολιτικές που κάνει το κράτος για να βοηθήσει τις μειονότητες σε τομείς όπως η εκπαίδευση και η εργασία) έγινε πολιτική στη δεκαετία του 1980, στην αρχή για να εξαλείψει (ανεπιτυχώς) τις τεράστιες οικονομικές διαφορές μεταξύ μαύρων και λευκών, αλλά όλο και περισσότερο, το επιχείρημα της διαφορετικότητας ως υπέρτατη αξία έγινε η κατευθυντήρια αρχή της θετικής δράσης. Ένα πανεπιστήμιο με κυρίως λευκούς φοιτητές, ακόμη και χωρίς μέτρα διακρίσεων (εκτός από τις ακαδημαϊκές επιδόσεις), θεωρείται πρόβλημα. Οι λευκοί φοιτητές, σύμφωνα με την άποψη αυτή, θεωρούνται κάπως ‘χαμένοι’, αν δεν έρθουν σε επαφή με μαθητές από άλλους πολιτισμούς.

Στην Ευρώπη, η πίεση για τη διαφορετικότητα είναι ακόμη πιο πρόσφατη και τεχνητή. Οι κάποτε ομοιογενείς χώρες όπως η Σουηδία, η Γερμανία, η Δανία, κλπ. τώρα θέλουν να ξεφορτωθούν την εθνική τους ταυτότητα και γίνονται πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Σε αντίθεση με τις χώρες που δημιουργήθηκαν από μετανάστες, όπως οι ΗΠΑ ή η Βραζιλία, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καμία ανάγκη να γίνουν πολυπολιτισμικοί.

Το επιχείρημα είναι ότι συνήθως πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι καλύτερες από τις ομοιογενείς κοινωνίες, επειδή είναι πιο "δυναμικές", προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες σε ταλαντούχους ανθρώπους, και είναι πιο ελκυστικές για να ζήσεις Για το λόγο αυτό, κάθε σχετικά ομοιογενής κοινωνία έχει την υποχρέωση να γίνει ως δυνατόν πιο ανομοιογενής.

Αλλά έχει αυτό το επιχείρημα κάποια βάση; Μόνο στο βαθμό που μια χώρα έχει μία μεταναστευτική πολιτική που προσελκύει καταρτισμένους ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι διαθέσιμοι σε τοπικό επίπεδο, έχει αυτό το νόημα. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση αυτή θα ήταν προφανώς καλύτερα για μια χώρα, να επενδύσει στην καλή εκπαίδευση και να δημιουργήσει τους δικούς της εξειδικευμένους πολίτες, οι οποίοι θα έχουν το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι θα ταιριάξουν στη δική τους κοινωνία. Ένα άλλο σημείο που κάνει το επιχείρημα για τη μετανάστευση παράλογο, είναι το γεγονός ότι η παρούσα φιλο-μεταναστευτική πολιτική δεν φέρνει ειδικευμένα άτομα, αλλά άνεργους και οι πρόσφυγες που έρχονται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, και σπάνια έχουν σημαντική συνεισφορά στο κράτος που μεταναστεύουν. Δεν υπάρχει κάτι το πιο «δυναμικό» σε ένα άνεργο Πακιστανό από έναν Άγγλο άνεργο, με την εξαίρεση ότι ο τελευταίος έχει το δικαίωμα της ύπαρξης στη χώρα που γεννήθηκε, ενώ ο άλλος φέρνει μόνο πρόσθετα προβλήματα.

Το επιχείρημα ότι οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες προσφέρουν«πολύτιμες πολιτιστικές επιρροές» είναι επίσης συχνά μια κενή έκφραση. Τι αξία φέρνει σε μια χριστιανική χώρα ένα τζαμί ή ένας ινδουιστικός ναός; Τις περισσότερες φορές, φέρνουν μόνο πρόκληση. Αν ενδιαφέρεται κάποιος να γνωρίσει άλλους πολιτισμούς, είναι πιο εύκολο να πάρει ένα αεροπλάνο και να πάει σε εξωτικές χώρες. Και αξίζει άραγε το να έχουμε πολλά εξωτικά ξένα εστιατόρια και καταστήματα μπροστά σε  όλα τα καθημερινά προβλήματα που φέρνουν τόσοι απροσάρμοστοι άνθρωποι; Και που  είναι η μαγεία του να κάνει ένα ταξίδι, εάν έχεις όλο τον πλανήτη στην πόλη σου;

Η υπόσχεση επίσης ενός «πολιτιστικού εμπλουτισμού» που θα έχει κάποιος εάν έχει επαφή με άλλους πολιτισμούς αποτελεί συχνά, επίσης, μια παρανόηση. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για άλλους πολιτισμούς, ακόμα και όσοι ζουν σε σχετικά ομοιογενείς χώρες, έχουν πολλές ευκαιρίες να μάθουν γι’ αυτούς. Στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες με υψηλό αριθμό ξένων ανθρώπων ακριβώς το αντίθετο από την «επαφή εμπλουτισμού» συμβαίνει: λόγω της δυσπιστίας και της αίσθησης εκφοβισμού (όχι πάντα αβάσιμη), διαφορετικοί άνθρωποι διαμορφώνουν τα γκέτο τους και είναι επικίνδυνο για κάποιον από έναν άλλο πολιτισμό να περάσει από εκεί. Στην πατρίδα μου τη Νότια Αφρική, οι ομοιογενείς κοινωνίες υπερχειλίζουν από φιλοξενία, ενώ οι άνθρωποι σε πολυπολιτισμικές πόλεις δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους πολιτισμούς. Η εγκληματικότητα είναι ένας από τους λόγους, αλλά όταν αναγκάζεσαι σε καθημερινή βάση να έρχεσαι σε επαφή με πλήθος ανθρώπων  διαφορετικών πολιτισμών και παντού προκύπτει ερεθισμός, δεν έχεις καμία επιθυμία να συναναστρέφεσαι μαζί τους μετά από ώρες, κάτι το οποίο είναι θλιβερό, αφού ορισμένοι από αυτούς θα μπορούσε πραγματικά να είναι καλοί και φίλοι που θα σε εμπλουτίσουν.

Οι συγκρούσεις είναι επίσης αυξημένες σε ετερογενείς κοινωνίες και υπάρχει πολύ συχνά ένα εθνικό στοιχείοσχεδόν σε κάθε σύγκρουση οποιασδήποτε ομάδας. Το γιατί κοινωνίες που είναι ασφαλείς, ειρηνικές και ευημερούν να θέλουν να πάρουν το ρίσκο της αλλαγής της κατάστασής τους μέσω της μαζικής μετανάστευσης, είναι κάτι που δεν το χωράει το μυαλό μου.

Το κόστος μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη. Περισσότεροι άνεργοι που θα πρέπει να έχουν επιδόματα από το κράτος χωρίς να δίνουν πίσω κάποιο αντάλλαγμα. Πολλά χρήματα που ξοδεύονται σε συνέδρια και σεμινάρια σχετικά με την ποικιλομορφία, για να μην αναφέρουμε τις κρατικές υπηρεσίες που έχουν να διαχειριστούν τις συνέπειες της πολυπολιτισμικότητας (υγεία, ασφάλεια, σίτιση). Δημιουργούνται συνεχώς προβλήματα, τα οποία στη συνέχεια πρέπει να αντιμετωπιστούν από το κράτος (βλ. πχ. σε εμάς την ανάγκη δημιουργίας κέντρων φύλαξης παρανόμων μεταναστών), αντί από την αρχή ν απούμε ότι τα οφέλη της πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι σαφώς λιγότερα από τα μειονεκτήματα. Οι άνθρωποι που προπαγανδίζουν την πολυπολιτισμική κοινωνία είναι επίσης κατά κανόνα αυτοί που την διαχειρίζονται, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες και όλοι οι παράγοντες για την «ενσωμάτωση» και την «μεταμόρφωση» που κάθε εταιρεία πλέον και μεγάλο πανεπιστήμιο πρέπει να έχει σήμερα, διαφορετικά θα μείνουν χωρίς δουλειά.

Η μεγάλη ειρωνεία του θέματος είναι ότι κανείς δεν επωφελείται από την πολυπολιτισμική κοινωνία: οι μετανάστες αισθάνονται κατώτεροι επειδή ζουν με κοινωνικές παροχές και αισθάνονται αποξενωμένοι στη χώρα υποδοχής τους. Ούτε οι ιθαγενείς κάτοικοι είναι ευχαριστημένοι, επειδή αισθάνονται ότι απειλούνται από την παρουσία των ξένων.

Την ίδια στιγμή, επί μονίμου βάσεως, όσοι αντιστέκονται στην πολυπολιτισμική φάρσα, χαρακτηρίζονται «ρατσιστές»που πρέπει να αγνοηθούν ή να στιγματιστούν, κάτι που κάνει το πρόβλημα χειρότερο. Φτιάξτε την κοινότητά σας, αντί να ρίχνετε χρήματα στην άβυσσο μιας αμφίβολης ιδεολογίας η οποία έχει ήδη αποδειχθεί ανέφικτη.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Κυριακή, 15 Ιουλίου 2012

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Φεμινίστρια πήγε να βοηθήσει μουσουλμάνα γυναίκα που κουβαλούσε ψώνια και βρέθηκε κατηγορούμενη για «έγκλημα μίσους»

Ο κόσμος της Αγγλίδας φεμινίστριας δημοσιογράφου,Cinnamon Heathcote-Drury, αναποδογύρισε κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, και όλη η ‘προοδευτική’ της κουλτούρα της κλονίστηκε σοβαρά.

Αυτό είναι το σκηνικό. Μια Βρετανίδα φεμινίστρια δημοσιογράφος (φωτογράφος για την ακρίβεια) βλέπει μπροστά της, στο ταμείο ενός super market, μια έγκυο γυναίκα με μαντίλα να κουβαλάει ένα μεγάλο αριθμού από ψώνια. Η φεμινιστική της συνείδηση την οδηγεί να επέμβει, καθώς οργισμένη βλέπει τον σύζυγο της μουσουλμάνας να στέκεται άπραγος χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα για να βοηθήσει την καταπονημένη γυναίκα του με τα ψώνια.

Έτσι αποφασίζει να μιλήσει στον άντρα αιφνιδιαστικά και να του πει ότι πρέπει να βοηθήσει και αυτός στο κουβάλημα. Αλλά, χωρίς να χάνει και καιρό, τον προσπερνάει και αρχίζει να βοηθά τη μαντιλοφορούσα γυναίκα, διότι, "αυτό σημαίνει φεμινισμός  - γυναίκες να βοηθούν γυναίκες"

Όμως η κίνησή της δεν φαίνεται να… συγκίνησε τον άντρα, ούτε και τη γυναίκα του, οι οποίοι δεν είχαν όρεξη για "κοινωνικά μαθήματα". Και, όπως κάνουν τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι στη Βρετανία, χρησιμοποίησαν τον φιλελευθερισμό των Βρετανών εναντίον τους. Το ζευγάρι άρχισε να φωνάζει «ρατσισμός!» και η δημοσιογράφος συνελήφθη για «έγκλημα μίσους». Προηγουμένως ο άντρας την είχε βρίσει και η γυναίκα την είχε χαστουκίσει και την είχε κλωτσήσει…

Όπως και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, έτσι και αυτή η γυναίκα σκέφτηκε να ακολουθεί τις προδιαγραφές των φιλελεύθερων αρχών. Ήταν, βλέπετε, η ‘βασίλισσα του φεμινισμού’, που τα ήξερε όλα και φρόντιζε για τη «δεινή κατάσταση των μειονοτήτων», όπως της έμαθαν. Έλα όμως, που την κατηγορούν τώρα για «ρατσισμό» και για «έγκλημα μίσους», ακόμη! Τι στο καλό, πήγε στραβά;

Δεν ήξερε, ότι η αδιαφορία αυτού του μουσουλμάνου άνδρα μπροστά στην σύζυγό του που σήκωνε όλα τα βάρη είναι χαρακτηριστική σε πολλές μουσουλμανικές κοινωνίες; Ότι τα ψώνια είναι μια «γυναικεία δουλειά»; Ότι οι γυναίκες συχνά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Και ότι στον ανδροκρατούμενο μουσουλμανικό κόσμο, οι γυναίκες κάνουν όλές τις δουλειές για το σπίτι και τα παιδιά;

Νόμιζε η φεμινίστρια δημοσιογράφος ότι με την ιδεολογία της επρόκειτο να φοβερίσει τον μουσουλμάνο. Ωστόσο, ακόμη και αν νόμιζε ότι θα έδινε σε αυτόν τον ‘σοβινιστή’ ένα μικρό μάθημα ‘δυτικού φιλελευθερισμού’, η ιδεολογία της είναι αυτή που επέτρεψε αμέτρητους παράνομους μετανάστες να έρθουν και να εγκατασταθούν στην χώρα της, φέρνοντας μαζί τους, τους σοβινιστικούς τους τρόπους και φέροντας σε αδιέξοδο την νοοτροπία της ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι «ίδιοι» και κάθε κουλτούρα είναι «καλή», είτε η δική μας η δυτική, είτε των «άλλων».

Η ‘φιλελεύθερη’ ιδεολογία της είναι υπεύθυνη που δεν έδωσε σε αυτό το ζευγάρι των μουσουλμάνων κανένα λόγο για να υιοθετήσουν τις δικές της πολιτιστικές διαδρομές. Έτσι, γιατί αυτός ο άνθρωπος δηλαδή, θα πρέπει να βοηθήσει τη μουσουλμάνα σύζυγό του; Η κουλτούρα του δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο, και η κουλτούρα της δημοσιογράφου του λέει ότι η κουλτούρα του είναι "εντάξει".

Το γεγονός ότι το μουσουλμανικό ζευγάρι χρησιμοποίησε στη συνέχεια την αδυναμία της κουλτούρας της δημοσιογράφου για να της επιτεθεί κατηγορώντας την ως υπαίτια «εγκλημάτων μίσους», κάνει το περιστατικό αστείο.

Στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες που υποστηρίζουν την «ισότητα» και τον «σεβασμό στην διαφορετικότητα», οι αυτόχθονες ιθαγενείς κάτοικοι θα είναι πιο …ένοχοι από τους υπόλοιπους, ειδικά στο άκουσμα της διάπραξης ενός «εγκλήματος μίσους» που θα καταγγείλει κάποιος τριτοκοσμικός (λαθρο) μετανάστης.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Σύγκρουση θρησκευτικών και πολιτικών γεωστρατηγικών στη Συρία


Σύγκρουση θρησκευτικών και πολιτικών γεωστρατηγικών στη Συρία


Στη Συρία εξελίσσεται ένας σκληρός και αιματηρότατος πόλεμος, που οφείλεται στο αυταρχικό καθεστώς του Μπασίρ αλ Άσαντ, αλλά και στη σύγκρουση θρησκευτικών και πολιτικών γεωστρατηγικών. Θύμα του ο ίδιος ο λαός της Συρίας και ιδιαίτερα οι Χριστιανοί της χώρας, οι οποίοι από φόβο θανάτου τηρούν σιωπή, όμως στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Οι συγκρουόμενες και αλληλομισούμενες ισλαμικές παρατάξεις τους θεωρούν εξίσου «μαύρα πρόβατα» και κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους με οποιοδήποτε ισλαμικό καθεστώς κι αν επικρατήσει*.

Εδώ και δεκαετίες το αυταρχικό Μπααθικό καθεστώς της Συρίας κυριαρχείται από την ισλαμική παραφυάδα των αλαουιτών και καταπιέζει τους Σουνίτες, που αποτελούν τη μεγάλη πλειονοψηφία στη χώρα και βέβαια τους Χριστιανούς, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιοχείας. Οι αλαουίτες είναι συγγενείς με τους σιίτες μουσουλμάνους και η Συρία βρίσκει στήριγμα στο σιιτικό καθεστώς των μουλάδων του Ιράν, έχει δε την ίδια ισλαμική – σιιτική αντίληψη με τους χεζμπολάχ του Λιβάνου. Οι σιίτες ουσιαστικά κυριαρχούν και στο Ιράκ, στο οποίο αποτελούν την πλειονοψηφία του πληθυσμού. Ιράν – Ιράκ – Συρία – Λίβανος δημιουργούν ένα άξονα, που θέλουν να εξουδετερώσουν από την μία πλευρά οι σουνιτικές χώρες, κυρίως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, και από την άλλη η Δύση. Λαμβανομένου υπόψη ότι το Ιράν είναι το ισχυρότερο κράτος του άξονα, το Ιράκ ελέγχεται ακόμη από τις ΗΠΑ, ο Λίβανος αποτελεί ενοχλητική μεν αλλά αμελητέας ισχύος χώρα, μένει ως πρώτος στόχος προς εξουδετέρωση το φιλοϊρανικό καθεστώς της Συρίας. Έτσι προωθήθηκε η χρηματοδότηση από τις αραβικές σουνιτικές χώρες και η εξώθηση σε εξέγερση των σουνιτών της Συρίας προς ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Σημειώνεται ότι τα καθεστώτα στη Σαουδική Αραβία και στο Κατάρ δεν είναι λιγότερο αυταρχικά από αυτό της Συρίας, αλλά αυτό ουδείς το αναφέρει...Επίσης στη Σαουδική Αραβία οι Χριστιανοί υποφέρουν πολύ περισσότερο από αυτούς της Συρίας...

Ο πόλεμος μεταξύ σιιτών και σουνιτών για την επικράτηση στο Ισλάμ και γενικότερα στον κόσμο ( αφού και οι δύο κλάδοι δέχονται πως ο πόλεμος προς τους «απίστους» συνεχίζεται έως ότου όλοι τους δεχθούν ότι ένας είναι ο Θεός και προφήτης του ο Μωάμεθ) εξελίσσεται σε πολύ αιματηρότερο από τους θρησκευτικούς πολέμους που έζησε η Δυτική Ευρώπη στους περασμένους αιώνες. Στους σιίτες το Ιράν είναι η αναμφισβήτητη ηγετική δύναμη, ενώ στους σουνίτες πολλές είναι οι χώρες που διεκδικούν την ηγεσία τους. Μεταξύ αυτών η Σαουδική Αραβία, που έχει όμως εξασθενημένη ηγεσία, το πολύ πλούσιο Κατάρ, που έχει μια αυταρχική, δυναμική και με πολλές φιλοδοξίες ηγεσία αλλά είναι μικροσκοπικό σε έκταση και σε πληθυσμό, η Τουρκία, με τους φιλοδοξους νεοοθωμανιστές Ερντογκάν και Νταβούτογλου, η Αίγυπτος, ιδιαίτερα τώρα με την ισλαμική κυβέρνηση που απέκτησε, το Πακιστάν, που έχει εσωτερικά προβλήματα και η Ινδονησία, που είναι αρκετά μακριά από τις γεωστρατηγικές ζώνες ανταγωνισμού.

Η περίπτωση της Συρίας δεν έχει σχέση με αυτές της Αιγύπτου, της Τυνισίας και της Λιβύης. Στη σουνιτική Τυνισία το διεφθαρμένο καθεστώς κατέρρευσε, όπως το ίδιο συνέβη και στη σουνιτική Αίγυπτο, ενώ στη σουνιτική Λιβύη πέραν της φρικτής καταπίεσης του καθεστώτος Καντάφι υπάρχουν και οι οξύτατες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κατοίκων των τριών αλληλομισούμενων μέχρι θανάτου περιοχών και φυλών, της Κυρηναϊκής, με πρωτεύουσα τη Βεγγάζη, της Τριπολίτιδας, με πρωτεύουσα την Τρίπολη και της Φεζάν, από την οποία καταγόταν ο Καντάφι, με πρωτεύουσα τη Σεββά. Η Συρία έχει την ιδιαιτερότητα ότι το 18% των αλαουιτών καταπιέζει το 75% των Σουνιτών, οπότε φαίνεται φυσική η εξέγερση τους... Οι αλαουίτες αποτελούν από δεκατίες στη Συρία την ελίτ σε όλους τους κρατικούς τομείς, δηλαδή στο στρατό, στην αστυνομία, στις μυστικές υπηρεσίες και στο διπλωματικό σώμα.

Οι σουνίτες μουσουλμάνοι με την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, που επιδιώκουν και χρηματοδοτούν, επιθυμούν να αποδυναμώσουν τους σιίτες του Ιράν και να μειώσουν έτσι μέχρι και να εξουδετερώσουν πλήρως τις εντός των χωρών τους κινήσεις των αντικαθεστωτικών ισλαμιστών, οι οποίοι υποκινούνται από το Ιράν, για την ανατροπή των μοναρχικών τους καθεστώτων, ιδιαίτερα στην Αραβική χερσόνησο. Οι «τζιχαντιστές» οργανώνονται σε διάφορες χώρες αποκτούν οργάνωση όπως εκείνη της Αλ Κάϊντα και αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για τα αυταρχικά καθεστώτα στις σουνιτικές χώρες. Ως προς τον Λίβανο η αντίληψη των σουνιτών είναι πως όποιος κατέχει την εξουσία στη Συρία ελέγχει και τη γειτονική χώρα...

Η γεωστρατηγική για την περιοχή, που έχει ως επίκεντρο τη Συρία, πέρα από τη θρησκευτική έχει και την πολιτική και στρατιωτική της διάσταση. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους βλέπουν με ανησυχία την αύξηση της ισχύος των σιιτών αγιατολάχ και μουλάδων του Ιράν, που δεν μπορεί να την ελέγξει. Με τη λογική αυτή επιθυμούν να εξουδετερώσουν με κάθε τρόπο το ευνοϊκό για το Ιράν καθεστώς Ασαντ, που αποτελεί ένα προπύργιο του στη Μεσόγειο. Αντίθετα η Μόσχα και το Πεκίνο βλέπουν κάθε παρενόχληση της Δύσης ως ευνοϊκή εξέλιξη και έτσι προστατεύουν τα αυταρχικά καθεστώτα του Ιράν και, κατ’ επέκταση, της Συρίας. Στη στάση τους αυτή Μόσχα και Πεκίνο καταλήγουν και γιατί δεν μπορούν να επηρεάσουν υπέρ τους τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα των σουνιτών...

Η γεωστρατηγική του Ισραήλ επηρεάζει σαφώς τη στάση των ΗΠΑ και των άλλων χωρών της Δύσης. Το Ισραήλ βλέπει μεν ως μέγιστο εχθρό του το Ιράν, που κατ’ επανάληψη έχει απειλήσει ότι «θα το σβήσει από τον χάρτη», κι επομένως επιθυμεί την πτώση του φιλοϊρανικού καθεστώτος Άσαντ στη γειτονική Συρία, αλλά δεν παραβλέπει το γεγονός ότι τα ίδια αισθήματα προς αυτό τρέφουν και οι σουνιτικές χώρες, έστω κι αν οι ηγεσίες τους δημόσια δεν εκφράζονται όπως αυτή του Ιράν. Η έναντι του Ισραήλ στάση των ηγεσιών αυτών οφείλεται και στο ότι ελέγχονται από τις ΗΠΑ... Το Ισραήλ σήμερα έχει απέναντι του και τη σουνιτική Τουρκία, με την οποία έως πριν από λίγο καιρό διατηρούσε άριστες σχέσεις και τη σουνιτική Αίγυπτο των αδελφών μουσουλμάνων, που σταμάτησαν μια περίοδο ευνοϊκής ουδετερότητας που διατηρούσε το καθεστώς Μουμπάρακ. Επομένως το Ισραήλ επιθυμεί την πτώση του Ασαντ, αλλά δεν περιμένει να βελτιωθούν οι σχέσεις του με τη Συρία, με ένα σουνιτικό καθεστώς που θα τον αντικαταστήσει. Με βάση τις εξελίξεις που αναφέρουμε πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διέξοδο του Ισραήλ αποτελούν σήμερα μόνον η Κύπρος και η Ελλάδα...



*Στη Συρία και από τα 25 περίπου εκατομμύρια του συνολικού πλθυσμού οι Χριστιανοί υπολογίζονται σε 1,8 εκατομμύρια, από τα οποία τα 1,2 ανήκουν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας. Τα μέλη της λένε με υπερηφάνεια πως η αραμαϊκή λειτουργική τους γλώσσα είναι αυτή που μιλούσε ο Ιησούς Χριστός και πως στην πόλη της Αντιοχείας οι μαθητές Του πήραν το όνομα Χριστιανοί ( Πρ. ια΄ 26). Στο διάβα των αιώνων υπέφεραν από πολλούς και αιματηρούς διωγμούς, αλλά διατήρησαν ακέραιη την Ορθόδοξη Χριστιανική τους συνείδηση. Λόγω της απάνθρωπης καταπίεσης, που από χρόνια υφίστανται, πολλοί επέλεξαν το δρόμο της μετανάστευσης. Σήμερα υπάρχουν πολυπληθείς κοινότητες τους στην Ελλάδα και γενικά στη Δυτική Ευρώπη, καθώς και στη Βόρεια και Νότια Αμερική.- 

Νίκος Λυγερός-ΑΟΖ: δέσμευση, αποφάσεις, επιτροπή και πρόταση για νομοσχέδιο!


ΑΟΖ: δέσμευση, αποφάσεις, επιτροπή και πρόταση για νομοσχέδιο!

Πέντε κείμενα των τελευταίων 2 ημερών από τον Νίκο Λυγερό με συγκεκριμένες προτάσεις περί θέσμισης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την Ελλάδα. 
ΑΟΖ και πρωθυπουργική δέσμευση
Είχαμε βέβαια την προγραμματική σύγκλιση, όπου ήταν γραμμένη η συστηματική προετοιμασία για ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά ο καθένας μας μπορούσε με επιφυλακτικότητα να θεωρήσει ότι ήταν απλώς μια διπλωματική έκφραση από την τρικομματική κυβέρνηση. Τώρα όμως με τη δήλωση του Πρωθυπουργού στη Βουλή των Ελλήνων, έχουμε στην ουσία μια πρωθυπουργική δέσμευση, η οποία δεν ήταν μόνο μια αναφορά στο γραπτό κείμενο, αλλά και μια επισήμανση δίχως διπλωματικό ύφος, διότι η επιλογή της λέξης σύντομα, που μάλιστα έγινε δύο φορές, δεν ήταν απαραίτητη. Πιο συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός είπε: «Μπορεί να φαίνονται συνοπτικά, αλλά και τα τέσσερα αυτά σημεία ανοίγουν νέους δρόμους για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Χωρίς να αμφισβητούνται τα παραδοσιακά ερείσματα και οι συμμαχίες της Ελλάδας αναζητούνται νέες τοπικές συνεργασίες, δίνεται έμφαση στην ανακήρυξη της ΑΟΖ που πρέπει να γίνει πολύ σύντομα. Προσεχτικά, αλλά σύντομα». Πριν από αυτή τη δήλωση δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα ένας Πρωθυπουργός να πει κάτι το ανάλογο και μάλιστα δύο φορές η Ελλάδα δεν έκανε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο, ακόμα και αν δύο Πρόεδροι της τελευταίας το πρότειναν. Μόνο στις τελευταίες εκλογές είχαμε μια επίσημη αναφορά από τα κόμματα της Ελλάδας. Στη συνέχεια είχαμε την πρώτη γραπτή αναφορά της Κυβέρνησης στο θέμα της ΑΟΖ. Τώρα με αυτήν την πρωθυπουργική δέσμευση δικαιώνονται άνθρωποι σαν τον Θ. Καρυώτη, τον Β. Μαρκεζίνη, τον Η. Κονοφάγο, τον Α. Φώσκολο και τον Σ. Κασσίνη που τόσα χρόνια παλεύουν για να δώσουν στην Ελλάδα το πλαίσιο της ΑΟΖ. Πρέπει όμως τώρα να περάσουμε σε πρακτικό επίπεδο και να δούμε τις λεπτομέρειες για τη διατύπωση του κειμένου της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και να αναπτύξουμε τα στρατηγικά σχήματα που απαιτούν οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ, έτσι ώστε να περάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στα επόμενα στάδια αυτού του ανοίγματος. Ας καθοριστούν σύντομα οι αρμοδιότητες για να περάσουμε στην υλοποίηση. Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα περνάει σε άλλη φάση. Αυτό το έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αλλά και οι στρατηγικές επενδύσεις που θα προσφέρουν νέες δυνατότητες στην πατρίδα μας. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε το έργο μας, έτσι ώστε να μην υπάρξει καμιά επιπλέον καθυστέρηση λόγω της παραδοσιακής γραφειοκρατίας. Ο αγώνας της ΑΟΖ θα αποκτήσει το πρώτο του νόημα μόνο όταν το νομοσχέδιο της ΑΟΖ ψηφιστεί από την Βουλή των Ελλήνων. Η μαχητικότητα παραμένει μέχρι να έχουμε ένα απτό αποτέλεσμα. Η πρωθυπουργική δέσμευση είναι σημαντική και πρέπει να υποστηριχθεί και από τα άλλα κόμματα ακόμα και αν δεν ανήκουν στην κυβέρνηση, διότι το θέμα της ΑΟΖ είναι υπερκομματικό και εθνικό. Το έχει ανάγκη η Ελλάδα, ήρθε η ώρα να γίνει δικαίωμά της.

ΑΟΖ και ιστορικές αποφάσεις
Τώρα φτάσαμε σε μια νέα φάση με τις προγραμματικές δηλώσεις των κομμάτων της Βουλής των Ελλήνων. Μετά από τις δύο εκλογές και τις δυνητικές κινήσεις εισχωρούμε στην επόμενη πραγματικότητα. Η αλλαγή φάσης δεν προκαλείται μόνο από την ψήφο εμπιστοσύνης, την οποία μερικοί τη θεωρούν μια απλή τυπική διαδικασία. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να παρθούν ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον της Ελλάδας. Δεν μιλάμε πια για κομματικές απόψεις μόνο, αλλά για την ελληνική πραγματικότητα. Και ένα από τα κυρίαρχα θέματα είναι αυτό της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Ήρθε η ώρα να δούμε όχι πια τις εκλογικές δηλώσεις που, όπως το ξέρει ο καθένας μας, αλλάζουν ανάλογα με την κατάσταση, αλλά τις δηλώσεις της κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο θα αξιολογηθούν από όλους και οι θέσεις πάνω στο θέμα της ΑΟΖ. Διότι όλοι ξέρουμε ότι δίχως ΑΟΖ, δεν θα έχει προβλήματα μόνο η Ελλάδα, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση. Οι ημερομηνίες της Κύπρου είναι ξεκάθαρες: 1988 επικύρωση του Δικαίου της θάλασσας, 2003 οριοθέτηση με την Αίγυπτο, 2004 θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ, 2007 οριοθέτηση με το Λίβανο, 2010 οριοθέτηση με το Ισραήλ, 2011 ανακάλυψη φυσικού αερίου. Στην Ελλάδα μετά το 1982 με το Δίκαιο της θάλασσας έχουμε ως ημερομηνία το 1995 με την επικύρωσή του. Από τότε, λες κι έχει σταματήσει ο πολιτικός χρόνος στην πατρίδα και δεν υπάρχει καμιά απόφαση τέτοιας εμβέλειας. Ενώ υπάρχουν ήδη 134 χώρες που έχουν θεσπίσει την ΑΟΖ τους. Στη νέα φάση που βρίσκεται η Ελλάδα πρέπει να παρθεί η απόφασή της. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ θα λειτουργήσει και ως αξιολογία της κυβέρνησης και όχι μόνο αξιολόγηση. Διότι σε αυτή τη νέα φάση, θα μάθουμε με άμεσο τρόπο αν η ΑΟΖ ανήκει πραγματικά στην κυβέρνηση και ποιος πραγματικά την προωθεί επί του πρακτέου. Διότι δίχως πράξεις δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Κι όπως κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για κινδυνολογία περί θέσπισης δίχως να γίνει γελοίος, δεν υπάρχει ούτε αυτό το επιχείρημα. Ακόμα και το πλαίσιο της οριοθέτησης, το οποίο έχουμε αναλύσει στρατηγικά, είναι ξεκάθαρο, ειδικά αν το συνδυάσουμε με τα εκτιμώμενα αποθέματα της Ελλάδας όσον αφορά στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Κατά συνέπεια, αφού πλέον υπάρχει πολιτική ωριμότητα και θέληση, πρέπει τώρα να δούμε αν είναι ικανές να περάσουν στην υλοποίηση του οράματος της ελληνικής ΑΟΖ. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαστε, θα είμαστε άξιοι της μοίρας ως Έλληνες και θα περάσουμε άμεσα στην επόμενη φάση, δηλαδή στις εκλογές, δίχως όμως τα πλεονεκτήματα που έχουμε με το timing που συνδυάζεται με την Προεδρία της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτούς τους λόγους θα απαιτήσουμε τουλάχιστον ιστορικές αποφάσεις από τους πολιτικούς. Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα δώσουμε κουράγιο στο λαό μας και θα πέσει σήμα στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα αρχίζει τον αγώνα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο προς όφελος όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο της χώρας. Έτσι θ’ αλλάξουμε την εικόνα και την πραγματικότητα της Ελλάδας.

Από το όραμα στην επιτροπή της ΑΟΖ
Για να συνειδητοποιήσουμε μερικές φορές ότι γράφεται η ιστορία, μερικά γεγονότα είναι αναγκαία, αλλιώς έχουμε την εντύπωση ότι απλώς εκτελούμε μία καθημερινή αποστολή. Αν όμως θυμηθούμε ακόμα και ελάχιστα γεγονότα, τότε αντιλαμβανόμαστε την ιστορικότητα μιας διαδρομής ή μάλλον ενός μαραθωνίου. Αν καταγράψουμε την άφιξη και μόνο, δεν αναδεικνύουμε την πορεία και τις δυσκολίες της. Η ελληνική ΑΟΖ δεν είναι πια μόνο ένα όραμα, αλλά έγινε ένας στρατηγικός στόχος. Κανείς πια δεν μπορεί να μιλήσει για φαινόμενο μόδας, ούτε για εθνικιστική προσέγγιση, δίχως να γελοιοποιηθεί από τα ίδια του τα λεγόμενα. Κανείς πια δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι ενημερωμένος με το θέμα, μάλιστα μερικοί μας κατηγορούν με αληθινό ελληνικό χιούμορ ότι τους τα έχουμε «κάνει τσουρέκια» με την ΑΟΖ. Σε λίγο ακόμα και φίλοι θα κάνουν αίτηση στα ανώτατα όργανα του κράτους, για να γίνει επιτέλους θέσπιση και να σταματήσουμε να παιδεύουμε τον κόσμο με τις διαλέξεις μας. Ξεχνούν βέβαια ότι όταν κατηγορούσαν τον Σωκράτη ότι έλεγε συνεχώς τα ίδια, εκείνος απαντούσε ότι όντως έλεγε τα ίδια και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Αυτή είναι και η δική μας αποστολή, διότι αν δεν υπάρχει χειροπιαστό αποτέλεσμα, η μαιευτική δεν σταματά το έργο της. Η ελληνική ΑΟΖ ξεπέρασε πλέον το στάδιο του οράματος και μέσω της θέσπισης της θα γίνει μια πραγματικότητα. Αυτός θα είναι και ο πρώτος σκοπός της επιτροπής της ΑΟΖ που πρέπει να λειτουργήσει παρά τον Πρωθυπουργό για την πατρίδα μας, έτσι ώστε να είναι όσο πιο επίσημη γίνεται, για να παράγει ένα έργο άμεσα αναγνωρίσιμο από τις άλλες κυβερνήσεις. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πια, ότι τελείωσαν τα λόγια για την ΑΟΖ και θέλουμε πια πράξεις για την υλοποίησή της. Πρέπει λοιπόν να ενωθούν οι ειδικοί του θέματος για να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται πράξη το νομοσχέδιο της. Αυτή η επιτροπή θα πρέπει να ενημερώσει κι όλα τα άμεσα ενδιαφερόμενα υπουργεία με έναν τρόπο υπερκομματικό, έτσι ώστε να καταλάβουν όλοι ότι το θέμα είναι όντως εθνικό και τίποτα άλλο. Η Ελλάδα χρειάζεται απαραίτητα να έχει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, διότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ν’ αντέχει ες αεί πιέσεις, δίχως να γίνεται τίποτα από την πλευρά μας. Αρκετά κράτησε η άμυνά μας, τώρα πρέπει να περάσουμε σε μία δυναμική αντεπίθεση, για να έχουμε λόγο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να ενισχύσουμε την Κύπρο μας και πρέπει να εκμεταλλευτούμε και τις δυνατότητες που προσφέρει η Κυπριακή Προεδρία. Υπάρχει πολιτική ωριμότητα, υπάρχει στρατηγική ανάγκη. Η επιτροπή της ΑΟΖ πρέπει να έχει όλα αυτά τα δεδομένα στο μυαλό της και να προχωρήσει ορθολογικά και αποτελεσματικά, για να αφήσει ένα ιστορικό έργο στην πατρίδα μας. Μόνο έτσι παράγουμε και μέλλον για την Ελλάδα. 

Περί νομοσχεδίου θέσπισης ΑΟΖ
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Βουλής των Ελλήνων αναφέρθηκε άμεσα και επί του πρακτέου, το θέμα της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Αναφέρθηκαν σε αυτήν και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μέσω πρωθυπουργού, υπουργών, προέδρων και βουλευτών. Αυτό είναι η απόδειξη ότι έχουμε όντως φθάσει σε μια πολιτική ωριμότητα που επιτρέπει να εξετάσουμε και σε αυτό το πλαίσιο το Νομοσχέδιο θέσπισης ΑΟΖ. Με άλλα λόγια πρέπει τώρα να προχωρήσουμε και στο τεχνοκρατικό επίπεδο της ΑΟΖ. Προτείνουμε ήδη ως υπόδειγμα, για να μιλάμε συγκεκριμένα, θέσπισης ελληνικής ΑΟΖ, την τροποποίηση θέσπισης της Κυπριακής ΑΟΖ του 2004. Με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα που λειτουργεί εδώ και χρόνια και είναι βέβαια αποδεκτό από τον ΟΗΕ. Έτσι γίνεται αντιληπτό από όλους ότι δεν αναζητούμε ούτε μια ριψοκίνδυνη θέσπιση, όπως λένε οι μη ειδικοί του θέματος, ούτε μια νομική καινοτομία. Ακολουθούμε πιστά τη διαδικασία που προβλέπεται από το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, το οποίο έχει επικυρώσει η πατρίδα μας από το 1995. Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει αυτή τη στρατηγική και να ανακοινωθεί στους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στις άλλες χώρες που έχουν τεχνογνωσία και τεχνολογία, για να υπάρξουν στρατηγικοί επενδυτές μεγάλης εμβέλειας. Διότι η ΑΟΖ είναι η μόνη που έχει αυτή τη δυνατότητα. Πρέπει λοιπόν το Νομοσχέδιο θέσπισης να περάσει στο επίσημο στάδιο για να μπορέσει να το ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων. Και πριν από αυτή την ψηφοφορία θα πρέπει να γίνει απόλυτα γνωστό το κείμενο από όλους τους βουλευτές, για μπορέσουν να εκφραστούν με πλήρη γνώση και συνείδηση, έτσι ώστε να αποφύγουμε πολιτικάντικες αντιπαραθέσεις δίχως νόημα και ουσία. Διότι θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό αυτή η ψηφοφορία να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα πλειοψηφίας για όλους τους Έλληνες που περιμένουν πώς και πώς αυτή τη θέσπιση. Όταν η πατρίδα μας καταπιέζεται οικονομικά, είναι εγκληματικό να καθυστερούμε αυτή τη διαδικασία του νομοσχεδίου θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ. Ξέρουμε όλοι πλέον ότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ είναι μια πράξη που γίνεται μονομερώς λόγω του Δικαίου της Θάλασσας. Όλα εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς, από τον ελληνικό λαό και τους βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων. Αυτή η Βουλή πρέπει να είναι η Βουλή της Ελληνικής ΑΟΖ. Αυτή η ιδιότητα πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Επιπλέον έχει μια ιστορική αξία που είναι κατανοητή σε όλους. Σπάνια οι πολιτικοί έχουν να πάρουν ιστορικές αποφάσεις. Τώρα αυτή η σπάνια ώρα έχει έρθει. Από αυτήν η Ελλάδα θα αποκτήσει ένα νέο ρόλο και αυτός θα είναι και ενεργειακός και γεωπολιτικός. Το Νομοσχέδιο θέσπισης της Ελληνικής ΑΟΖ είναι η αρχή αυτής της ιστορικής εποχής. 

Γαύδος και ελληνική ΑΟΖ
Όταν εξετάζουμε με ακρίβεια τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν ήδη βρεθεί στο Ισραήλ και στην Κύπρο, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε επί του πρακτέου την αξία του τετραγωνικού χιλιομέτρου. Παραδείγματος χάρη το κοίτασμα Αφροδίτη στο οικόπεδο 12, έχει ένα εμβαδόν της τάξης των 140Km2. Ενώ το κοίτασμα Αχιλλέας στην ελληνική ΑΟΖ, στην περιοχή του Ιονίου είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν τώρα εξετάσουμε την περίπτωση της Γαύδου αυτό το μικρό νησί που βρίσκεται μόνο 26 ΝΜ μακριά από την Κρήτη και υπολογίσουμε την πρόσθετη ΑΟΖ που προσφέρει στην Ελλάδα βρίσκουμε ότι το εμβαδόν της είναι 2428Km2. Αμέσως με αυτό το στοιχείο καταλαβαίνουμε την αντικειμενική αξία του νησιού για το όλο θέμα της ΑΟΖ ειδικά αν το συνδυάσουμε με τις γνώσεις που έχουμε όσο αφορά στη Μεσογειακή Ράχη. Διότι δεν είναι μόνο ότι έχουμε ένα μεγάλο εμβαδόν που έχει σημασία, αλλά επιπλέον ότι βρίσκεται σε μία πλούσια περιοχή για τους υδρογονάνθρακες. Η έννοια της ΑΟΖ αφού δίνει έμφαση στην οικονομική δραστηριότητα αποφεύγει έντεχνα τα προβλήματα της υφαλοκρηπίδας. Αφού η Γαύδος έχει κατοίκους, είναι στην ουσία ένα νησί που έχει de facto και de jure μια ΑΟΖ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Η Γαύδος είναι ένα ελληνικό νησί που πρέπει να ενισχύσουμε. Η επιλογή μας για το 2ο Master Class Τοποστρατηγικής και ΑΟΖ δεν είναι τυχαία. Θέλουμε να δώσουμε όλη την πρέπουσα σημασία σε αυτό το νησί. Δεν θα κοιτάξουμε μόνο την καθαρή θεματολογία του Master Class αλλά θα ενσωματώσουμε μέσα του και τις επαφές μας με τους κατοίκους, θα καταγράψουμε τη δραστηριότητά τους στην περιοχή, έτσι ώστε να έχουμε μία επιστημονική βάση δεδομένων ακόμα και για το ανθρώπινο δυναμικό, για να μπορέσουμε να αναδείξουμε τις ανάγκες που υπάρχουν. Δεν πρόκειται να καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια για το θέμα της Γαύδου, αφού ξέρουμε ήδη από τώρα ότι θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο για το θέμα της ΑΟΖ. Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί σε αυτές τις λεπτομέρειες της στρατηγικής που αφορούν τους ανθρώπους μας. Αλλιώς η στρατηγική δεν έχει νόημα. Επιπλέον η τοποστρατηγική δίνει μία ιδιαίτερη σημασία στις σχέσεις και όχι μόνο στις γεωμετρικές αποστάσεις. Αυτός είναι και ένας τρόπος να ενσωματώσει τα στοιχεία της ΑΟΖ, τα οποία είναι διαφορετικά από το πλαίσιο της υφαλοκρηπίδας. Με αυτή την ανάλυση, βλέπουμε τοπικά υλικά ως ψηφίδες μιας ολικής προσέγγισης. Η Γαύδος δεν είναι μόνο ένα μικρό νησί, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Είναι η απόδειξη επί του πρακτέου της αξίας της ΑΟΖ για την Ελλάδα. Τα νησιά της είναι προικισμένα παιδιά, αν δεν έχει το ταλέντο της ΑΟΖ δεν θα μπορέσει να τα αξιοποιήσει και θα παραμείνει στο πλαίσιο της μιζέριας. Η Γαύδος δείχνει ότι οι λίγοι μπορεί να γίνουν σπάνιοι και να αλλάξουν τα δεδομένα, ενώ συχνά οι πολλοί είναι απλώς λίγοι και παρακολουθούν την πραγματικότητα. Η Γαύδος είναι διαφορετική και το αποδεικνύει. 

Η πρόταση νομοσχεδίου στα αγγλικά

A LAW TO PROVIDE FOR THE PROCLAMATION OF THE EXCLUSIVE

ECONOMIC ZONE BY THE HELLENIC REPUBLIC (Day, Month, 2012)



Short title        1.       This Law may be cited as the Exclusive Economic Zone Law of 2012.
Interpretation   2. (1) In this Law, unless the context otherwise requires –
“Exclusive Economic Zone” means the zone beyond and adjacent to the territorial sea of the Republic, the limits of which are determined by Article 3;
“Republic” means the Hellenic Republic;
“Director” means the Director of the Department of Ministry of Environment, Energy and Climate Change;
“Court” means the Court as provided for in Article 10;
“Living resources” include fish and any other living organisms, except for the sedentary species, as determined by Article 77 of the Convention;
“Non-living resources” means the mineral and other non-living resources normally lying on the sea-bed and its subsoil;
“Nautical mile” means the distance of one thousand eight hundred and fifty two meters;
 “Convention” means the United Nations Convention of the Law of the Sea, which was ratified by the United Nations Convention on the Law of the Sea (Ratification) Law of 1995;
“Minister” means the Minister of Environment, Energy and Climate Change and any other person generally or specifically authorized in this regard.
(2) Definitions, unless otherwise interpreted in this Article, shall have the meaning given to them by the Convention and in case of conflict between this Law and the Convention, the interpretation of the Convention prevails.

Proclamation  3. (1) By this Law, the Exclusive Economic Zone is proclaimed, the outer limit of
and                         which shall not extend beyond the 200 nautical miles from the baselines
Delimitation             from which the breadth of the territorial sea is measured.
of the                    
Exclusive
Economic
Zone
(2) In cases where part of the Exclusive Economic Zone overlaps with part of the Exclusive Economic Zone of any other State, with opposite coasts to those of the Republic, the delimitation between the Exclusive Economic Zone of the Republic and the Exclusive Economic Zone of the other State, shall be effected by agreement by the States directly concerned; in the absence of an agreement, the delimitation of this zone shall not extend beyond the median line or the equidistance line measured from the respective baselines from which the breadth of the territorial sea is measured.

(3) The exact limits of the Exclusive Economic Zone at any given time, shall be made public by Notification issued by the Minister of Foreign Affairs, to be published in the official Gazette of the Republic, as these limits will be shaped according to the specific areas and the possible delimitation agreements to be reached in accordance with the provisions of subsections (1) and (2).

Rights and   4. (1) In the exclusive Economic Zone the Republic has:
Jurisdiction
In the
Exclusive
Economic
Zone
(a) sovereign rights for the purposes of exploring and exploiting, conserving and managing the natural resources, whether living or non-living, of the waters superjacent to the sea-bed and of the sea-bed ant its subsoil, and with regard to other activities for the economic exploitation and exploration of the zone, such as the production of energy from the water, currents and winds;
(b) jurisdiction with regard to:
(i) the establishment and use of artificial islands, installations and structures;
(ii) marine scientific research;
(iii) the protection and preservation of the marine environment;
(2) The rights set out in this article with respect to the sea-bed and subsoil shall be exercised in accordance with Part VI of the Convention-Provisions on the Continental Shelf.

Rights and   5. (1) In exercising its rights and performing its duties under this Law in the Exclusive
Duties of              Economic Zone, the Republic shall have due regard to the rights and duties of
other States         other States and shall act in a manner compatible with the provisions of the
in the                   Convention.
Exclusive
Economic
Zone
(2) In the Exclusive Economic Zone of the Republic, the other States enjoy the rights and perform the duties provided under the Convention. In exercising their rights and performing their duties, States shall have due regard to the rights and duties of the Republic and shall comply with the laws and regulations adopted by the Republic in accordance with the provisions of the Convention and other rules of international law in so far as they are not incompatible with the relevant Part of the Convention.

Conservation  6. The Minister may by order published in the official Gazette of the Republic, to
of the living       determine the allowable catch and the species of the living resources which may be
resources         caught in the Exclusive Economic Zone.

Exploration and  7. (1) No one is allowed to undertake in the Exclusive Economic Zone any
exploitation of         exploration or exploitation of the living resources, except in the cases where
the living                 a permission is given by the Minister, in accordance with this Law or any
resources               other Law or Regulations, or by the Director in accordance with the Law on Fisheries.

(2) (a) Any person violating the provisions of sub-section (1) of this Article, commits an offence and, in case of conviction, he is subject to pecuniary penalty not exceeding one hundred thousand Euro (€ 100.000) or imprisonment for a period not exceeding three years or to both of these penalties. In case of a second or subsequent conviction, this person is subject to pecuniary penalty not exceeding two hundred thousand Euro (€ 200.000) or imprisonment for a period not exceeding five years of to both of these penalties.
(b) In addition to any penalty imposed under the provisions of paragraph (a) of this sub-section, the Court may order the confiscation of any vessel, object, equipment or material, including catch, which was used or caught during the commitment of the offence.

Exploration and 8. (1) No one is allowed to undertake in the Exclusive Economic Zone, any
exploitation          exploration or exploitation of the non-living resources, except for in the
of the non-          cases where a permission is given by the Council of Ministers, in accordance
living                   with this Law or any other Law, or by any other competent authority under
ressources           any other Law or Regulations.

(2) (a) Any person violating the provisions of sub-section (1) of this Article, commits an offence and, in case of conviction, he is subject to pecuniary penalty not exceeding two hundred fifty thousand Euro (€ 250.000) or imprisonment for a period not exceeding five years or to both of these penalties. In case of a second or subsequent conviction, this person is subject to pecuniary penalty not exceeding five hundred thousand Euro (€ 500.000) or imprisonment for a period not exceeding ten years or to both of these penalties.
(b) In addition to any penalty imposed under the provisions of paragraph (a) of this sub-section, the Court may order the confiscation of any vessel, object, equipment, or material, including the non-living resources catch, which was used or caught during the commitment of the offence.


Liability of   9. When an offence is committed by a legal person in violation of the provisions of this Law
legal                and it is proven that this offence is committed with the assent or consent or
person            it is attributed to any negligence of any managing counselor, director, secretary or other
                   officer of the legal entity, this person as well as the legal entity is guilty
                  for the commitment of such an offence. 

Exclusive   10. The District Court of Athens or the Criminal Court, according to the seriousness of
Jurisdiction     the offence, holding its sessions in Athens, shall have exclusive jurisdiction to try
of Court         all offences under this Law and shall have power to impose any penalty provided
                  under this Law or any regulations made thereunder.
Regulations  11. (1) The Council of Ministers may make regulations for the better carrying out of the provisions of this Law.
(2) Without prejudice to the generality of sub-section (1), these regulations may serve all or some of the following purposes, that is:
(a) the preservation of the living resources of the Exclusive Economic Zone;
(b) the protection of the environment in this zone;
(c) with reference to foreign vessels, the regulation of the fishing areas, the types, sizes and amount of gear, and the types, sizes and number of fishing vessels that may be used;
(d) the regulation of matters pertaining to marine scientific research;
(e) the authority of boarding on foreign vessels, inspecting, arresting and confiscating, as may be necessary to ensure compliance with the laws and regulations adopted in order to safeguard the relevant sovereign rights of the Republic; and
(f) licensing procedures for rights to be enjoyed in the Exclusive Economic Zone.
Entry into  12.  This Law enters into force on the Day. Month. 2012
force of this Law

ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ-ΡΕΜΑΛΙΑ


Οι δάσκαλοι θέλουν επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας;




Του Κώστα Ροδινού
«..Η σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση….. αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου….ενδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής….θα αποτελέσει αιτία πολέμου».
Τρέφω ιδιαίτερα μεγάλη εκτίμηση για τους  δασκάλους. Ίσως, επειδή μεγαλώνοντας σ’ ένα ακριτικό χωριό στον Έβρο, ο δάσκαλος ήταν η ψυχή του χωριού μου. Ίσως, πάλι, γιατί οι δάσκαλοι, τους οποίους εγώ  είχα την ευλογία να έχω στο Δημοτικό, ήταν σκαπανείς, με όλη τη σημασία του όρου. Δίδασκαν γράμματα, διαμόρφωναν χαρακτήρες, σμίλευαν συνειδήσεις. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την συνολική πορεία των μαθητών τους για το υπόλοιπον  του βίου τους. Άλλωστε, αυτοί έθεταν τα θεμέλια της γνώσης και επ’ αυτής οικοδομείτο η ζωή. Ακόμα και τώρα τους αναπολώ, με νοσταλγία, είναι αλήθεια…
Είμαι, βέβαιος, ότι  υπάρχουν πολλοί, τέτοιοι δάσκαλοι…
Οργίστηκα, λοιπόν, όταν διάβασα την επιστολή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος προς τον Υπουργό Παιδείας, από την οποία και το απόσπασμα που παρατίθεται ανωτέρω.
Δηλαδή, το συνδικαλιστικό όργανο των Δασκάλων δεν θέλει η μισθολογική και η βαθμολογική εξέλιξη των δασκάλων να εξαρτάται από την αξιολόγησή τους!
Λαμπρά! Ε, τότε τι την θέλουμε να την αξιολόγηση; Από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ένας δάσκαλος η εξέλιξή του να είναι…γραμμική! Να μη συναρτάται από το έργο του.
Θεωρώ οτι η επιστολή αυτή  αποτελεί την  πιο βάρβαρη προσβολή προς  τους δασκάλους. Τους ντροπιάζει. Τους εμφανίζει να φοβούνται για το λειτούργημα που υπηρετούν. Να μην έχουν εμπιστοσύνη στο έργο που προσφέρουν. Να ενδιαφέρονται μόνο για το μισθό και τους βαθμούς και αυτά «βρέξει – χιονίσει».
Λυπούμαι, αλλά από τους Δασκάλους ανέμενα να έχουν την αξιολόγησή του έργου τους στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.
Να αποτελεί διαρκές και αδιαπραγμάτευτο αίτημά τους.
Γιατί  έτσι θα ανταμείβεται ο κόπος τους.
Γιατί έτσι, θα ξεχωρίζει η «ήρα από το σιτάρι».
Έτσι θα έχουν κίνητρο να διακριθούν και να ξεχωρίσουν!
Άλλωστε οι ίδιοι οι δάσκαλοι, από την πρώτη μέρα και καθημερινά, δεν αξιολογούν τα παιδιά μας;
Πως είναι δυνατόν, αυτοί που αξιολογούν παιδιά, να μη δέχονται να ….αξιολογηθούν οι ίδιοι;
Μπορώ να δεχτώ κάθε συζήτηση για το πως και ποιοί πρέπει να κάνουν την αξιολόγηση. Θεωρώ, όμως, αδιανόητο για τους δασκάλους να   αντιτίθενται στην αξιολόγηση. Και ναι, η αξιολόγηση  πρέπει να συνδέεται και με τη βαθμολογική και με τη μισθολογική τους εξέλιξη. Γιατί διαφορετικά δεν θα πρόκειται για αξιολόγηση, αλλά για εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Για επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας.
Αυτό θέλουν οι δάσκαλοι; Αυτό το παράδειγμα θέλουν να δώσουν
Τους αφιερώνω το ποίημα του Εθνικού μας Ποιητή, Κωστή Παλαμά.
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε , ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν  Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας  το  παλάτι !»