Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

26 Αυγούστου 2012

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Ικέτης στο Βερολίνο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ικέτης στο Βερολίνο
26/8/2012
Με προσβλητικά δημοσιεύματα υποδέχθηκε ο γερμανικός Τύπος τον Αντ. Σαμαρά, ο οποίος δεν ζήτησε τίποτα από τη Μέρκελ και έδωσε την εντύπωση ότι την επισκέφτηκε για προσωπικούς πολιτικούς λόγους
Βαρύτατα προσβλητική απέναντι στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ήταν και πάλι η χυδαία γερμανική δεξιά εφημερίδα «Μπιλντ» προχτές, την ημέρα δηλαδή της επίσκεψής του στο Βερολίνο για να συναντηθεί με την Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ. Δημοσίευσε ένα υποτιθέμενο κείμενο με τίτλο «Εγγύηση - Δήλωση», γραμμένο στα γερμανικά με αρχαιοελληνικού τύπου γράμματα και περικλειόμενο από μαιάνδρους. Στο φανταστικό αυτό έγγραφο ο Αντώνης Σαμαράς «εγγυάται προσωπικά» μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα για να πληρώσει τα χρέη της «θα κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα, συμπεριλαμβανομένης της πώλησης ακατοίκητων νησιών εν ανάγκη»!!! Ο απόλυτος προσωπικός και εθνικός διασυρμός.
Στο «απόσπασμα» έστησε τον Ελληνα πρωθυπουργό το πρωί της ίδιας ημέρας και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών, του κόμματος της Μέρκελ. Ο Φόλκερ Κάουντερ βγήκε στο πρωινό μαγκαζίνο της ZDF, του μεγαλύτερου γερμανικού τηλεοπτικού καναλιού, και είπε ορθά - κοφτά: Εξοδος της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα «δεν θα συνιστούσε κανένα πρόβλημα για το ευρώ»! Τελεία και παύλα.
Απαξιωτικά ή περιφρονητικά παρουσίασαν τα αποτελέσματα της συνάντησης Μέρκελ - Σαμαρά οι περισσότερες γερμανικές εφημερίδες. «Δάγκωσε γρανίτη (!) ο Σαμαράς με τη Μέρκελ», έπεσε δηλαδή σε βράχο που λέμε εμείς, ήταν ο τίτλος της ηλεκτρονικής έκδοσης της «Χάντελσμπλατ», της μεγαλύτερης ημερήσιας οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας, αμέσως μετά τη συνάντηση. «Η πικρή λιτανεία του Σαμαρά στο Βερολίνο - Για να σώσει τη χώρα του κάνει πολλά: κολακεύει, ορκίζεται και υπόσχεται» ανέφεραν άλλοι τίτλοι της.
«Η Μέρκελ απαιτεί: Η Ελλάδα πρέπει να κρατήσει τις υποσχέσεις της» τιτλοφορούσε το δικό της ρεπορτάζ η δεξιά «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Η κεντροαριστερή «Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ» του Μονάχου είχε σχεδόν ταυτόσημο τίτλο: «Η Μέρκελ απαιτεί από την Ελλάδα την τήρηση των υποσχέσεων». Για τα μέτρα της «Μπιλντ», της απείρως μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Γερμανίας, μπορεί να πει κανείς ότι ο τίτλος της ήταν θετικός: «?Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει μέρος της Ευρωζώνης? αλλά η καγκελάριος απαιτεί κτηνώδη λιτότητα».
«Καμία ελπίδα για την Ελλάδα» είναι ο τίτλος άλλου δημοσιεύματος της «Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ», ο οποίος απορρέει από τη συζήτηση της εφημερίδας με έναν κορυφαίο Γερμανό οικονομολόγο, θεωρητικό θεμάτων χρήματος, ονόματι Μάνφρετ Νόιμαν. «Δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα για την Ελλάδα» απεφάνθη αυτός. «Ολες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης μπορούν να τα καταφέρουν να λύσουν τα προβλήματά τους» πρόσθεσε. Δεν είναι βέβαια τυχαίο το γεγονός ότι η κεντροαριστερή εφημερίδα επέλεξε την ημέρα της επίσκεψης Σαμαρά για να δημοσιεύσει τη δήλωση του Νόιμαν.
Δεν ζήτησε τίποτα ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς από την Ανγκελα Μέρκελ. Δεν τόλμησε να θέσει επί τάπητος ούτε καν το τελείως δευτερεύον ζήτημα της επιμήκυνσης του προγράμματος εξοντωτικής λιτότητας, το οποίο άφησε για αργότερα. Κανένα θέμα δεν έθεσε προς επαναδιαπραγμάτευση. Αφησε την εντύπωση ότι πήγε στο Βερολίνο για προσωπικούς πολιτικούς λόγους. Να γνωριστεί δηλαδή εκ του σύνεγγυς με τη Μέρκελ και να την πείσει ότι ο ίδιος συμφωνεί απολύτως με όλους τους στόχους του Μνημονίου, ότι θα κάνει τα πάντα για να το εφαρμόσει και ότι η αντιμνημονιακή στάση του ήταν ένα σφάλμα του παρελθόντος που πέρασε ανεπιστρεπτί.
Δεν έδωσε τίποτα η Ανγκελα Μέρκελ. Αρκέστηκε μόνο να δηλώσει: «Θα επιθυμούσα να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της Ευρωζώνης». «Τώρα τα λόγια πρέπει να τα ακολουθήσουν πράξεις» για να γίνει αυτό, πρόσθεσε.
Ολο και πιο εχθρική απέναντι στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ γίνεται μέσα στο κλίμα αυτό η γερμανική κοινή γνώμη. Το 61% των ερωτηθέντων Γερμανών σε δημοσκόπηση για το ZDF επιθυμεί την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ και μόνο το 31% τάσσεται υπέρ της παραμονής της στην Ευρωζώνη.

Άστραψε και βρόντηξε ο Άνθιμος για την λαθρομετανάστευση!!!..(Ηχητικό).

ΑΥΤΑ ΠΟΥΠΡΕΠΕ ΝΑ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΕΙΣ (ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑΧΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΕΔΑΦΟΣ ΝΑ ΠΑΤΗΣΗ!) ΤΑ ΛΕΓΕΙ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΤΩΝ Χ.Ο. ! ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΜΑΣ!!!
Παν. Μαρίνης
---------------------------------------

Άστραψε και βρόντηξε ο Άνθιμος για την λαθρομετανάστευση!!!..(Ηχητικό).



Μια πάρα πολύ αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε σήμερα ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος στο ραδιόφωνο του Alpha.
Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως μίλησε για το τεράστιο θέμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες με την επιχείρηση συλλογής των λαθρομεταναστών στις παλιές σχολές αστυνομικών στον Έβρο.
Ο Μητροπολίτης Άνθιμος δεν έμεινε εκεί, τόνισε πόσο μάταιο είναι αυτό που συμβαίνει με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», όταν κάθε ημέρα φεύγουν 10 λεωφορεία με λαθρομετανάστες, που έχουν καταγραφεί από την Frontex και καταλήγουν στην Αθήνα το απόγευμα! Μάλιστα αναρωτήθηκε, «που βρίσκουν τα λεφτά οι μετανάστες για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα; Οι λαθρέμποροι ζητούν 5 – 10.000 ευρώ! Αν είχαν τα λεφτά αυτά στη χώρα τους θα ήταν πάμπλουτοι! Ποιος τους έδωσε» και αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο πίσω από την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών στη χώρα.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ:  http://www.alpha989.com/Interview.aspx?a_id=44263
-----------------------------------------------------

Χρηστου Γιανναρα-H απενοχοποίηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

H απενοχοποίηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς
Tου Χρηστου Γιανναρα
Για να ξεπεράσουμε την κρίση (αν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιο ενδεχόμενο) χρειάζεται ρεαλιστική πιστοποίηση της πραγματικότητας. Δίχως σωστή διάγνωση δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Σήμερα μοιάζει να πολεμάμε με ασπιρίνες τις δευτερογενείς (οικονομικές) επιπτώσεις της κρίσης, χωρίς να θίγουμε τα πρωτογενή αίτια.
Yπάρχουν συμπτώματα που φωτίζουν τα πρωτογενή αίτια, αλλά δεν αντέχουμε να τα μνημονεύσουμε, να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Tα φοβόμαστε, γιατί είναι ενδείξεις προχωρημένης νέκρωσης των κοινωνικών αισθητηρίων, ασφαλώς ανίατης.

Eνα παράδειγμα: Yπάρχουν πολίτες στη χώρα μας που έχουν δεχθεί να παίρνουν ισόβια σύνταξη από το κράτος (να αμείβονται με χρήματα) επειδή αντιστάθηκαν στη γερμανική κατοχή ή στη χούντα επίορκων αξιωματικών. Oχι επειδή τραυματίστηκαν και είναι πια ανάπηροι, ανίκανοι να εργαστούν, όχι. Δέχονται χρηματική αμοιβή, μισθοδοτούνται διά βίου, για την αυτονόητη πατριωτική τους αξιοπρέπεια, για την αυθόρμητη κάποτε υπεράσπιση της ελευθερίας τους και της δημοκρατίας.

Kαι όχι μόνο. Eχουν οργανωθεί οι «αντιστασιακοί» συνδικαλιστικά, έχουν συμπήξει σωματεία για την προώθηση των «συμφερόντων» τους – αυτοί που ρίσκαραν τη ζωή τους από φιλοπατρία, ανιδιοτελή υποτίθεται, και δημοκρατική ευαισθησία. Oταν λοιπόν εξαγοράζεται με χρηματική διά βίου αποζημίωση η ιερότητα της αυταπάρνησης και της αυτοπροσφοράς, τότε, πραγματικά, όλα βγαίνουν στο σφυρί – η κοινωνία, που θεσμοποιεί την εξαγορά, βεβαιώνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτε άλλο από το χρήμα, το χρήμα είναι, για τα μέλη αυτής της «κοινωνίας», η μόνη καταξίωση της ζωής, χαρά και νόημα της ζωής.

Tότε ο πολλαπλασιασμός των συμπτωμάτων εγωκεντρικής ιδιοτέλειας γίνεται αλυσιδωτός, αποκτά δυναμική χιονοστιβάδας: 
Xιλιάδες πολίτες εισπράττουν από τον κοινωνικό κορβανά επίδομα αναπηρίας (ακόμα και τυφλότητας), χωρίς να είναι ανάπηροι, εισπράττουν επιδοτήσεις για γεωργικές καλλιέργειες στις οποίες δεν επιδίδονται, καρπώνονται συντάξεις συγγενών τους αποκρύπτοντας τον θάνατό τους. Eξαπατούν μεθοδικά και δίχως συνείδηση ενοχής την εφορία, αμείβουν ή αμείβονται λάθρα χωρίς απόδειξη, απαιτούν «φακελάκι» από τον πολίτη για υπηρεσίες για τις οποίες μισθοδοτούνται, κλέβουν από τις προμήθειες υλικών που χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει, κλέβουν από τα φάρμακα των ασθενών και το υγειονομικό υλικό, κλέβουν από τα δημόσια έργα υποβαθμίζοντας την ποιότητα.

Tο φαινόμενο δεν περιορίζεται σε επιμέρους παραβατικά άτομα, πρόκειται για καθολικό κανόνα συμπεριφοράς (με εξαιρέσεις), η αντικοινωνική διαγωγή, η εγωκεντρική ιδιοτέλεια είναι σήμερα τόσο αυτονόητη όσο και οι συντάξεις των αγωνιστών εθνικής αντίστασης. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το αυτονόητο της κλοπής του κοινωνικού χρήματος είναι το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, ο πρωταρχικός παράγων που αποκλείει τη συγκρότηση λειτουργικού κράτους. Παραβλέπουμε τον αυτονόητο χαρακτήρα του συμπτώματος, γι’ αυτό και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν «ηθικό» πρόβλημα, με νουθεσίες, συναισθηματικές εκκλήσεις, ποινικές διώξεις – μια τρύπα στο νερό. Oσα συμπτώματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, εγωκεντρικής ιδιοτέλειας έχουν απενοχοποιηθεί και λειτουργούν με τους όρους του συλλογικού αυτονόητου (το κομματικό ρουσφέτι, η φοροδιαφυγή, το «μαύρο χρήμα», η διανομή αξιωμάτων για ανταμοιβή κομματικού λακεδισμού, η «διαπλοκή» της εξουσίας με οικονομικά συμφέροντα κ.ό.ά.) αποκλείεται να εκλείψουν με ηθικολογίες και τιμωρίες. Aποκλείεται – το βεβαιώνει η πανανθρώπινη πείρα.

Aπό τις πιο χαρακτηριστικές ιστορικές επιβεβαιώσεις ήταν η Σοβιετική Eνωση, τα τελευταία πριν από την κατάρρευσή της χρόνια. Tα ψευδαισθητικά οράματα είχαν διαλυθεί και το κενό που άφησαν στις ψυχές έσπευσε (νομοτελειακά) να το καλύψει η ενστικτώδης ιδιοτέλεια της αυτοσυντήρησης. Aν δεν παρανομούσε ο πολίτης ήταν αδύνατο να επιβιώσει. H συναλλαγή, η κλοπή, η κατάχρηση είχαν απολύτως απενοχοποιηθεί, ήταν το δεδομένο αυτονόητο της καθημερινότητας. Γυμνωμένη η ζωή των ανθρώπων από κάθε άλλο νόημα πέρα από το κυνήγι του δολαρίου. Hταν ο θρίαμβος του Iστορικού Yλισμού, αλλά με αναποδογυρισμένους τους όρους που είχαν φανταστεί ο Mαρξ και ο Λένιν.

Σήμερα η Eλλάδα ζει την ίδια περίπου εφιαλτική σκοτοδίνη με εκείνη των κοινωνιών της Σοβιετικής Eνωσης πριν από την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού. Πρώτη και κατεπείγουσα ανάγκη είναι, αν μπορούσαμε, να πιστέψουμε οι απλώς πια Eλληνώνυμοι σε κάποιο περιεχόμενο ζωής διαφορετικό από το κυνήγι του χρήματος, στην ποιότητα της ζωής απελεύθερης από τη βουλιμική κατανάλωση. Tο να γίνει συλλογική αυτή η εύρεση είναι πρόβλημα πολιτικό, πρόβλημα λειτουργίας των θεσμών, όχι ηθικιστικό-ιδεαλιστικό, όχι σωφρονιστικό. Aλλά προϋποθέτει πολιτικούς που δεν εξαντλούν την πολιτική στον επαγγελματικό ραγιαδισμό των κομματικών προτεραιοτήτων, δεν την περιορίζουν σε μπακαλίστικα παζαρέματα με την Iστορικο-υλιστική Διεθνή των Aγορών. Προϋποθέτει κυβερνήσεις όχι με πρωθυπουργούς υποκοριστικής σημαντικής (Kωστάκη - Γιωργάκη - Aντωνάκη), στελεχωμένες προκλητικά με ευτελείς σπιθαμιαίους, όχι αντιπολίτευση βενιζέλειου αμοραλισμού ή νεκροφιλικών παλικαρισμών Tσίπρα.

Mία και μόνη φράση του Aνδρέα Παπανδρέου άρκεσε για να λειτουργήσει σαν καταλύτης ξεθεμελιωτικού «μετασχηματισμού» της ελλαδικής κοινωνίας: «Δικαιούτο ο κ. τάδε (λειτουργός του κράτους) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Aμεσα ο Eλλαδίτης βεβαιώθηκε ότι η κλοπή κοινωνικού χρήματος είναι επισήμως απενοχοποιημένη, απλώς παζαρεύεται το «πλαφόν». Συνέδεσε το αυτονόητο της κλοπής με το άλλο παπανδρεϊκό αυτονόητο ότι η «εθνική αντίσταση» εξαγοράζεται με ισόβιο μπαξίσι.

Mία και μόνη φράση ή ενέργημα του ηγέτη μιας χώρας μπορεί να έχει ακαταγώνιστη συμβολική δυναμική: να καταστήσει αυτονόητη επιδίωξη όλων μια ζωτική ή μια δόλια πολιτική σκόπευση. O A. Παπανδρέου είχε το φυσικό ταλέντο να πλάθει φράσεις και να σκαρώνει ενεργήματα μεγάλης συμβολικής απήχησης, τη ζωτικότητα ή δολιότητα των σκοπεύσεών του την κρίνει σήμερα με τρόπο χειροπιαστό η εφιαλτική καταστροφή της χώρας. Tσίπρας και Σαμαράς ούτε που υποψιάζονται ποιο είναι το ουσιώδες στην πολιτική, ποιες στοχεύσεις και ποια εκφραστική μπορούν να συνεγείρουν κοινωνική δυναμική ικανή να αναχαιτίσει τον πρωτογονισμό της εγωκεντρικής ζούγκλας, να πείσει για την ποιότητα και τη χαρά της ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής.
Διαπληκτίζονται για περισσότερο ή λιγότερο «Mνημόνιο», για περισσότερο ή λιγότερο νταηλίκι απέναντι στην Iστορικο-υλιστική Διεθνή των Aγορών. Λογαριάζουν για πολιτική το τυφλό παιχνίδι των ανταγωνισμών για την εξουσία.

Ο μετανάστης ως Προλετάριος και η εαυτοφοβία των Ευρωπαίων

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
ΚΟ: Ένα εξαιρετικό άρθρο από τον ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΤΟΥΛΑ*

Η ανάγνωση του μεταναστευτικού προβλήματος με μεροληπτικούς όρους και δομημένα ιδεολογικά στερεότυπα ή βάσει της εκ των προτέρων κατηγοριοποίησης των γηγενών Ευρωπαίων και των επήλυδων μεταναστών αντιστοίχως στις αξιολογικές κατηγορίες των εγγενών θυτών και των αιωνίων θυμάτων, καταδεικνύει ότι πρόκειται για ένα μη λειτουργικό στην ουσία του σχήμα, το οποίο θα ήταν δυνατόν να ονομάσουμε, ακολουθώντας τον Γάλλο φιλόσοφο Pierre-André Taguieff (γεν. 1946) μεταναστευτισμό(immigrationnisme).[1]

Ο μεταναστευτισμός προσδιορίζεται ως η προσέγγιση του φαινομένου των διεθνών ροών μετανάστευσης, της εγκατάστασης των μεταναστών στις χώρες υποδοχής και των αντιδράσεων που προκαλούνται μεταξύ των γηγενών ευρωπαϊκών πληθυσμών με προκαθορισμένους όρους, οι οποίοι ουσιαστικά αναπαράγουν μειωτικούς χαρακτηρισμούς, επιθέσεις ad hominem και ιδεοληπτικές ηθικολογικές κατηγορίες.[2] Οι τελευταίες λειτουργούν ως μέσο κοινωνικού στιγματισμού όσων χαρακτηρίζονται από αντίθετη στην πολυπολιτισμικότητα άποψη και συμβάλλουν στην αποφυγή προβολής κάθε δομημένης επιχειρηματολογίας.[3] Κατηγορία αυτού του είδους είναι αυτή του «ρατσισμού», έννοια, η οποία έχει υποστεί μία πλήρη πολιτική εργαλειοποίηση, κυρίως από την Αριστερά και την άκρα Αριστερά.[4]

Αντί, δηλαδή, να προκριθεί μία ψύχραιμη, λειτουργική και ορθολογιστική προσέγγιση, η οποία θα αξιοποιεί λ.χ. την αρχή της επικουρικότητας,[5] επιλέγεται ένα ιδεοληπτικό σχήμα ερμηνείας, σύμφωνα με το οποίο η μαζική μετανάστευση συνιστά εξ ορισμού μία θετική ή ακόμη και αναπότρεπτη διαδικασία, ενώ οι αντιδράσεις στη μαζική μετανάστευση, ακόμη και στο ίδιο το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας σε επίπεδο θεωρητικής συζήτησης, αποτελούν οπωσδήποτε εκδηλώσεις ρατσιστικών πεποιθήσεων[6] και όχι θεμιτή άποψη,[7] η δε ενδεχόμενη βία και λοιπή εγκληματικότητα των μειονοτικών μεταναστευτικών ομάδων υφιστάμενη μία ενδιαφέρουσα μεταλλαγή αποκαλείται αντίδραση στη θεσμική ή την κοινωνική βία και ουσιαστικά mutatis mutandis δικαιολογείται, όταν μάλιστα δεν ενθαρρύνεται ανοικτά.

Παρατηρείται, επομένως, η κατασκευή της έννοιας του Μετανάστη ως Ευγενούς Αγρίου, ο οποίος έχει μεταφερθεί στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, ως Θυματοποιημένου Άλλου.[8] Σε επίπεδο ιδεοληπτικής πρόσληψης των προσωποποιημένων ιδεολογημάτων, ο Μετανάστης καταφανώς συνεχίζει το πρότυπο του Προλετάριου, του στερημένου από τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά, κατά συνέπεια ενός ιστορικού υποκειμένου, το οποίο μόνο βελτίωση των συνθηκών της κατάστασής του μπορεί να βιώσει και στο οποίο συγκεντρώνονται πλέον οι διαψευσμένες στο πρόσφατο παρελθόν ελπίδες των οπαδών του αντικαπιταλιστικού ιδεολογήματος. Ο Μετανάστης, μετουσιωμένος σε νέο πρότυπο ιδεολογικής αντίστασης, αντικαθιστά στη συνείδηση της Αριστεράς, η οποία βίωσε την αποτυχία του αντιδυτικού σοσιαλιστικού της οράματος το 1989το νέο ηρωικό πρότυπο, τον Παρία, περιθωριοποιημένο τόσο από ταξικής όσο και από πολιτισμικής άποψης –όταν πρόκειται για μη Ευρωπαίο μετανάστη-,[9] αλλά και τον Βίαιο Εκδικητή, τον φορέα της επαναστατικής ιδεολογίας, ο οποίος θα ανατρέψει την καπιταλιστική δομή.[10]

Η επανεπινόηση του Προλεταριάτου στο επαναστατικό φαντασιακό της Αριστεράς ως ιστορικού παράγοντα εκπλήρωσης του λυτρωτικού οράματος, το οποίο από την πραγμάτωση της σοσιαλιστικής α-εθνικής ουτοπίας έχει μεταβληθεί πλέον σε πραγμάτωση της πολυπολιτισμικής ουτοπίας, συνδέεται δομικά με την ξενοφιλία και την αποθέωση της ετερότητας, δηλαδή της αναλλοίωτης ταυτότητας του Άλλου, με την ταυτόχρονη αποποίηση της ίδιας ταυτότητας. Στο νέο ιδεολόγημα της Αριστεράς ο Μετανάστης, ιδίως ο μουσουλμάνος Μετανάστης ως κατ’ εξοχήν Άλλος στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, λειτουργεί, πράγματι, κατά ιδανικό τρόπο σε επίπεδο συμβολικής αναφοράς ως το νέο ιστορικό υποκείμενο, καθώς συνδυάζει την αρχή της ετερότητας με το μυθοποιημένο μεταπολεμικό ιδεολόγημα του Τρίτου Κόσμου. Το ιδεολόγημα του Τρίτου Κόσμου, άλλωστε, είχε απωλέσει τη συμβολική του ισχύ, μόλις εξέλιπε η σοβιετική υποστήριξη προς τον τριτοκοσμικό εθνικισμό και μόλις κατέστη σαφές ότι η κακή οικονομική κατάσταση του Τρίτου Κόσμου δεν συνιστά αποκλειστική ευθύνη των Δυτικών, οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί εδώ και πενήντα τουλάχιστον έτη από την περιφέρεια του Τρίτου Κόσμου.[11]

Πρόκειται για μία γενικευτική και επομένως καταχρηστική αναπαράσταση, η οποία εξαλείφει έντεχνα τις ατομικές, ακόμη και τις εθνοτικές και πολιτισμικές, διαφορές των μεταναστών, καθιστώντας τους εν συνόλω μία ιδιαίτερη ομογενοποιημένη κατηγορία πληθυσμού και αναγορεύοντάς τους σε ένα συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, το οποίο είναι δυνητικά αξιοποιήσιμο αφενός λόγω της προβαλλόμενης ιδεοληπτικής θυματοποίησής του αφετέρου –στην περίπτωση των μουσουλμάνων μεταναστών- λόγω των μη δυτικών, ακόμη και αντιδυτικών, πολιτισμικών χαρακτηριστικών του. Αυτή η αμφίβολης εγκυρότητας κοινωνιολογική φαντασίωση, ωστόσο, δεν αποτελεί απλώς ένα εκκεντρικό ιδεολόγημα κάποιων ομάδων του πολιτικού και ιδεολογικού περιθωρίου, αλλά αναβαθμίζεται σε νέο λεξιλόγιο του μεταναστευτικού ζητήματος προς ζημία τόσο της κοινωνίας υποδοχής των μεταναστευτικών ροών όσο και των ιδίων των μεταναστών, οι οποίοι προσδιορίζονται συλλογικά, όχι κατ’ άτομο, και με βάση τις αρχές μίας αρνητικής στην εκδίπλωσή της αυτοεπιβεβαίωσης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ιδεολογικοποιημένο ηθικισμό, ο οποίος με την αναπαραγωγή του από τις πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ χρησιμεύει ουσιαστικά για τη νομιμοποίηση μίας καταχρηστικής διαχείρισης του μεταναστευτικού πληθυσμού.[12] Ο ηθικισμός αυτός επίσης αξιοποιείται και από όσους παράγοντες, γηγενείς και μετανάστες, εκμεταλλεύονται το μεταναστευτικό για την ατομική τους ανέλιξη ή για την εξασφάλιση πολιτικής ισχύος, κοινωνικής επιρροής και οικονομικής χρηματοδότησης.

Η κατασκευασμένη, δηλαδή, αυτή έννοια του Μετανάστη δεν περιορίζεται δυστυχώς στην πολιτική συζήτηση, όπου θα ήταν δυνατόν να θεωρηθεί πιθανώς με μία ευγενική συγκατάβαση εχέγγυο ενός επιδεικτικού φιλομεταναστευτισμού και μίας αμφίβολης προοδευτικότητας, αλλά μεταφέρεται και στα συνδεόμενα μεταξύ τους πεδία της επιστημονικής βιβλιογραφικής παραγωγής και της κυβερνητικής διαχείρισης, με προφανείς αρνητικές συνέπειες και για τους δύο κλάδους τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό-θεσμικό επίπεδο.

Η εθνική αυτοπεριφρόνηση και ο μεταναστευτισμός αποτελούν, επομένως, πλέον τους δύο ιδεολογικούς άξονες επί τη βάσει των οποίων πραγματοποιείται η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρόβλημα στις δυτικές κοινωνίες. Ο Γερμανός φιλόσοφος Hans-Magnus Enzensberger (γεν. 1929) έχει επισημάνει το ιδιότυπο αυτό ιδεολογικό φαινόμενο, την εθνική αυτοπεριφρόνηση, η οποία συνδυάζεται με την ξενοφιλία, με την άκριτη αποδοχή της ταυτότητας των μεταναστών. Η ιδεολογική αυτή τάση, ο μυστικισμός της ετερότητας, κατά τον οποίον καταδικάζεται κατά τρόπο αυτονόητο η δική μας ταυτότητα, ενώ εξαίρεται κατά τρόπο άκριτο η ταυτότητα των άλλων, είναι δυνατόν να αποκληθεί και εαυτοφοβία: «Η υπεράσπιση των μεταναστών πραγματοποιείται πάντοτε με ένα ηθικολογικό περίγραμμα και υπερβολικές δηλώσεις αυταρέσκειας και προσωπικής δικαίωσης. Συνθήματα, όπως ‘Μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Γερμανούς!’ και ‘Γερμανία –ποτέ πια’ συνιστούν αποδείξεις μίας φαρισαϊκής εννοιολογικής αντιστροφής. Πρόκειται για το φωτογραφικό αρνητικό ενός ρατσιστικού στερεότυπου».[13]

Αντίστοιχες ιδεολογικές εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα συχνές και στην Ελλάδα και προέρχονται κυρίως από το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα της αντιπατριωτικής άκρας Αριστεράς.[14] Η άκριτη ξενοφιλία και η ιδεοληπτική ελληνοφοβία συνιστούν άρρηκτα συνδεδεμένα και αμοιβαίως τροφοδοτούμενα ιδεολογήματα.

Η αμφισβήτηση των αξιών του δυτικού πολιτισμού στην ίδια την Δύση, έχει πλέον μεταβληθεί σε μία τυπική διανοητική διαδικασία, σε έναν ιδεολογικό αυτοματισμό, ο οποίος με την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία του μεταξύ των διανοουμένων και των μέσων ενημέρωσης έχει καταστεί ο νέος κομφορμισμός της εποχής μας.[15] Οι σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής χαρακτηρίζονται από αδύναμες συλλογικές ταυτότητες και από ισχυρή τάση εαυτοφοβίας και αποδόμησης των συλλογικών τους ιστορικών και πολιτισμικών αναφορών. Η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας ως νέας κυρίαρχης ιδεολογίας στις δυτικές κοινωνίες ουσιαστικά ισοδυναμεί με την καταφυγή σε ένα μηδενιστικό επιχείρημα, βάσει του οποίου η ταυτότητα των δυτικών κοινωνιών σήμερα είναι να μην έχουν κάποια ταυτότητα.[16] 
Η απουσία της ταυτότητας έχει καταστεί ακριβώς η νέα δυτική ταυτότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα ως το νέο ιδεολογικό τοτέμ, η επίκληση της διαπολιτισμικότητας ως θεσμοθετημένης αναγκαιότητας στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, η επιβολή αυτολογοκρισίας όταν γίνεται αναφορά στις εθνοτικές μειονότητες ή σε ορισμένες πρακτικές του ισλαμισμού,[17] και η ιδεολογική αυτομαστίγωση των μελών των γηγενών πληθυσμών των δυτικών κρατών συνιστούν πλέον τη νόρμα της όποιας ιδεολογικής παραγωγής στα κράτη της Δύσης σε θέματα εθνικής ταυτότητας, πολυπολιτισμικότητας, κοινωνικής συνοχής και διαχείρισης της μετανάστευσης.[18] Οι κομφορμιστικές ελίτ της διανόησης και της δημοσιογραφίας προάγουν μία κατά παραγγελία αισιοδοξία, έναν ανέφελο μεταναστευτισμό, διανθισμένο με τη ρητορική της θυματοποίησης, με τα κατάλοιπα ενός αντιδυτικού τριτοκοσμισμού και με τα σχήματα ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού.

Ο αποδομητικός αυτισμός, η απεριόριστη μεθοδολογική φλυαρία, η οποία επιμόνως αρνείται ή αδυνατεί να υπεισέλθει στο αντικείμενο της συζήτησης ή να θίξει συγκεκριμένες πλευρές του μεταναστευτικού ζητήματος, η επιστημονική καχεξία μέρους της βιβλιογραφίας για το μεταναστευτικό ζήτημα ή ακόμη και η ιδεοληπτική πρόσληψη του μεταναστευτικού φαινομένου, συμβάλλουν ως δομικοί παράγοντες στην δημιουργία ενός αυτοαναφορικού εν γένει ιδεολογικού συστήματος κατά την προσέγγιση της πολυπολιτισμικότητας και της μετανάστευσης, ενός συστήματος ιδεών, το οποίο κατατρύχεται από ερμηνευτική στειρότητα και τάσεις αυτοεπαλήθευσης.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΤΟΥΛΑΣ



[1] Ο Taguieff διατύπωσε τον ευρηματικό αυτό όρο για πρώτη φορά το 2006. Βλ. P.-A. Taguieff, ‘L’immigrationnisme, ou la dernière outopie des bien-pensants, εφ. Le Figaro φ. 9/5/2006.

[2] Βλ. C. Caldwell, ‘Fear Masquerading as Tolerance’, Prospect Magazine 158 (5/2009).

[3] Βλ. Χ. Λαζαρίδης, ‘Ακροφοβίες-ξανά’, εφ. Τύπος της Κυριακής, φ. 14/8/2005∙ Α. Παπαχελάς, ‘Ο φασισμός του πολιτικώς ορθού’, εφ. Η Καθημερινή, φ. 4/10/2006.

[4] Για τον Taguieff ακόμη και οι συμβολικές έννοιες του «αντιρατσισμού» και του «αντιφασισμού» είναι ιδεολογήματα, τα οποία ουσιαστικά αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση πολιτικών στόχων ορισμένων ομάδων, συγκεκριμένα στη νομιμοποίηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων παρανόμων μεταναστών χωρίς τις τυπικές διαδικασίες. Βλ. P.-A. Taguieff, Les Contre-réactionnaires: Le progressisme entre illusion et imposture, Paris: Denoël, 2007, 574, 576.

[5] Βλ. Δ. Παπαγιάννης, Εισαγωγή στο ευρωπαϊκό δίκαιο, Αθήνα-Κομοτηνή: Σάκκουλας, 1999, 234.

[6] Βλ. Π. Νεάρχου, ‘Ελληνική συνέχεια και εθνικό μέλλον’, εφ. Το Παρόν, φ. 8/4/2007.

[7] Βλ. λ.χ. Η. Ιωακείμογλου, ‘Οι μετανάστες και η απασχόληση’, στο Α. Μαρβάκης, Δ. Παρσάνογλου & Μ. Παύλου (επιμ.), Μετανάστες στην Ελλάδα, ό.π., 81, ο οποίος θεωρεί «ρατσιστικά» τα ερωτήματα για τον συσχετισμό της μετανάστευσης και της ανεργίας στην Ελλάδα και εκφράζει την αμφίβολης αξίας βεβαιότητα ότι «η λογική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν αποτελεί λογική της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων» (αυτόθι).

[8] Βλ. L. Back, ‘Pale Shadows: Racisms, Masculinity, and Multiculture’, στο J. Roche et al (eds.), Youth in Society: Contemporary Theory, Policy and Practice, London: SAGE, 2004, 28-9.

[9] Βλ. P.-A. Taguieff, Η νέα εβραιοφοβία, ό.π., 121 κ.ε.

[10] Βλ. S. Hall, ‘New Ethnicities’, στο Black Film/British Cinema, Institute of Contemporary Arts Documents 7, London: ICA/BFI, 1988. Πβ. επίσης τις ενστάσεις του Franz Fanon (1925-1961), θεωρητικού του τριτοκοσμισμού, κατά της μυθοποίησης των λαών του Τρίτου Κόσμου στο Black Skin, White Masks, trans. R. Philcox, New York: Grove Press, 2008 [Paris: Seil, 1952].

[11] Βλ. É. Barnavi, Φονικές θρησκείες, ό.π., 133. Για το ιδεολόγημα του Τρίτου Κόσμου βλ. C. Rangel, Third World Ideology and Western Reality: Manufacturing Political Myth, New York: Transaction, 1986.

[12] Βλ. επίσης την χαρακτηριζόμενη από ημιμάθεια κριτική των θέσεων της Νέας Δημοκρατίας για το μεταναστευτικό από τον Α. Στραγαλινό, ‘Η ιδεολογική αποενοχοποίηση της Δεξιάς στο μεταναστευτικό: Οι θέσεις της ηγεσίας της Ν.Δ.’, εφ. Κυριακάτικη Αυγή, φ. 18/7/2010.

[13] Βλ. H.-M. Enzensberger, Die grosse Wanderung: Dreiunddreißig Markierungen, Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag, 1994, 52.

[14] Στην Ελλάδα οι ομάδες ακραίων ιδεολογιών, αντιγράφοντας την αντίστοιχη φρασεολογία, η οποία διατυπώνεται από κύκλους των πολιτικών άκρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προβάλλουν συνθήματα, όπως «Έλληνες είστε και φαίνεστε», «Μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες!», «Ξεφτίλες πατριώτες». Για παρόμοια συνθήματα στην Γαλλία βλ. το άρθρο του A. Finkielkraut, ‘Στο όνομα του άλλου: Σκέψεις γύρω από τον επερχόμενο αντισημιτισμό’, μτφρ. Μ. Κοέν, στο P.-A. Taguieff, ό.π., 361.

[15] Βλ. T. Dalrymple, The New Vichy Syndrome: Why European Intellectuals Surrender to Barbarism, New York: Encounter Books, 2010.

[16] Βλ. F. Fukuyama, ‘Identity, Immigration and Democracy’, Journal of Democracy 17:2 (4/2006), 12.

[17] Βλ. E. Hillebrand, ‘Migration and Integration: The Errors of the European Left’, στο O. Cramme & C. Motte (eds.), Rethinking Immigration and Integration: A New Centre-Left Agenda, ό.π., 36.

[18] Βλ. W. Laqueur, The Last Days of Europe: Epitaph for an Old Continent, New York: Thomas Dunne Books, 2007.

* Ο Ιωάννης Κωτούλας (BA, M.Phil.) είναι ιστορικός, υπ. Δρ.Φ. στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διατέλεσε Επιμελητής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (1999-2000) και του Μουσείου Κοσμήματος (2000-2003). Διευθυντής της σειράς Ιστορικό Αρχείο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Αθήνα: Περίπλους, 2009-). Βιβλία του: Thomas Mann και ιστορία (υπό συγγραφή), Κυρίαρχη Εθνική Κουλτούρα: Θρησκεία-πολιτική-πολυπολιτισμικότητα(Παπαζήσης, 2011). Έχει μεταφράσει έργα των Ezra Pound, Thomas Mann, Gottfried Benn, George Orwell.
Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του συντάκτη «Μετανάστευση και Κυρίαρχη Εθνική Κουλτούρα» (εκδ. Παπαζήσης, 2011) – βλ. και εδώ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

Τσάμπα διακοπές για Τραγάκη στη Μύκονο

Τσάμπα διακοπές για Τραγάκη στη Μύκονο


Ο κ. Τραγάκης και η σύζυγός του έμειναν στο πολυτελές ξενοδοχείο της Μυκόνου  Semeli όλη τη βδομάδα του Δεκαπενταύγουστου, σε μπανγκαλόου κατηγορίας superior με θέα τη θάλασσα και κόστος 420 ευρώ τη βραδιά.  Σύμφωνα όμως με το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» , προκύπτει ζήτημα από το γεγονός ότι ο κ. Τραγάκης φιλοξενήθηκε στο ξενοδοχείο εντελώς δωρεάν, όπως έδωσε εντολή ο ιδιοκτήτης του. Αυτό φέρεται να επιβεβαίωσε υπάλληλος του ξενοδοχείου που μίλησε στο Πρώτο Θέμα και είπε ότι «ο κ. Τραγάκης φιλοξενήθηκε στο ξενοδοχείο μας, δεν πλήρωσε για τη διαμονή του». 

Το ξενοδοχείο ανήκει στον επιχειρηματία Γιώργο Ζησιμόπουλο και τη σύζυγό του. Σύμφωνα με την εφημερίδα, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο 3299/04, προκειμένου να εκσυγχρονίσει τις εγκαταστάσεις του, και η επένδυση θα φτάσει στο συνολικό ύψος των 2,9 εκατ. ευρώ. Στις 6 Αυγούστου, μια βδομάδα δηλαδή πριν φιλοξενηθεί ο κ. Τραγάκης στο ίδιο ξενοδοχείο, ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης έβαλε την υπογραφή του για να μπει στην τελική ευθεία το θέμα της επιχορήγησης.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Κ.Σκανδαλίδης:" Ας έρθει στη βουλή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης"

Κ.Σκανδαλίδης:" Ας έρθει στη βουλή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης"


«Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι» δηλώνει στην Real News o κ. Σκανδαλίδης και υπογραμμίζει ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να ψηφίσει μέτρα που είναι εκτός της προγραμματικής συμφωνίας των τριών κομμάτων, της οποίας συντάκτης ήταν ο ίδιος μαζί με τους κυρίου Βαγγέλη Μεϊμαράκη και Δημήτρη Χατζησωκράτη από ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.

«Αν είναι να ακολουθήσει εντελώς άλλη πολιτική από την προγραμματική συμφωνία, ας έρθει στη Βουλή να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης» λέει χαρακτηριστικά ο Κώστας Σκανδαλίδης και σημειώνει ότι «τίθεται θέμα δημοκρατίας και ανυποληψίας του πολιτικού συστήματος» αν η κυβέρνηση φανεί ανακόλουθη με προγραμματική συμφωνία. Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο πρώην υπουργός μπορεί να δημοσιοποιήσει την επόμενη εβδομάδα ποια μέτρα δεν θα ψηφίσει.

Κόκκινες γραμμές για τον κ. Σκανδαλδη είναι η μη περικοπή των συντάξεων κάτω των 1000 ευρώ, η μη περικοπή των συντάξεων του ΟΓΑ, καθώς και να μην θιγούν τα ειδικά μισθολόγια για όσους δημοσίους υπαλλήλους αμείβονται με λιγότερα από 1300 ευρώ. Τι αντιπροτείνει; «Ας περικοπούν οι λειτουργικές δαπάνες του δημοσίου κατά 20%. Εξασφαλίζονται αυτομάτως 10 δισ. ευρώ. Αλλά μόνο οι λειτουργικές δαπάνες» λέει.

Επιπλέον, ο κ. Σκανδαλίδης ρίχνει τα βέλη του και εναντίον του ΠΑΣΟΚ για το οποίο αναρωτιέται: «Τι ανασύσταση θα κάνουμε και πως αυτή θα πετύχει αν δεν είμαστε στοιχειωδώς συνεπείς στον λόγο που εκφέρουμε;»
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Vernon Coleman-Why The EU Is Like The Old USSR




Why The EU Is Like The Old USSR
Vernon Coleman


Many people now believe that the EU is, in many critical ways, indistinguishable from the old Soviet Union.

In a speech delivered at the House of Commons in 2002, Vladimir Bukovsky noted the following similarities between the old USSR and the EU. I have paraphrased and expanded on his thoughts below:


1. Anyone who opposes or deviates from the socialist system will be ostracised. For example, when the Austrian people had the temerity to elect `the wrong sort of Government' (it was considered too nationalistic and right wing by the EU) the EU pronounced the new Government unacceptable. With apparent magnanimity, the EU announced that it would `accept' an Italian President elected by the Italian people. All sorts of tricks are used to isolate and marginalise those who opposed the EU. Those questioning the EU are often portrayed as insular and parochial.

2. Like the USSR, the EU is governed by a group of people who appoint one another, are unaccountable to the public, enjoy generous salaries, massive perks and huge pensions, are pretty much above the law and cannot be sacked. The EU, like any committed socialist government, operates without any real feedback from the people, and certainly without any concern for what the people think. The state must always come first. The only people who benefit (as with all socialist and fascist organisations - and the two are, of course, interchangeable) are those who have put themselves and their friends in charge. The workers never really benefit from socialism. The profits of the hard working, the creative and the thrifty are redistributed to the bureaucracy: the lazy, the unthinking and the wasteful.

The central planners (in the case of the USSR they were in Moscow, in the case of the EU they are in Brussels) insist on making all the judgements and decisions but their lack of experience means that they get everything wrong so there are constant shortages and black markets.

State socialism in the EU has not led to affluence, equality and freedom but, effectively, to a one-party political system. (All three main parties in Britain support the EU and the destruction of Britain). The fascist EU has,inevitably, created a massive bureaucracy, heavy-handed secret police, government control of the media and endless secrecy and lies.

The socialist bureaucracy of the EU is run by people who arrogantly believe that they are the only ones who need to know and that they always know best.

3. There was one political party in the USSR (and no opposition) and the same is true of the EU. Political parties which don't support the EU are denied the oxygen of financial support. Politicians who do support the EU can look forward to good jobs (when they retire or leave domestic politics they may, like Neil Kinnock or Chris Patten, get jobs as EU commissioners). The system looks after its own. When the EU constitution was being debated, the main sticking point among delegates was not the sovereignty of their individual nations, or the rights of the voters, but the number of delegates each country would be allowed to send to EU meetings. Each nation's individuality was pushed to one side as irrelevant and inconsequential, in favour of the rights of politicians to attend regular, all expenses paid beanos.

4. Like the USSR, the EU was created with little or no respect for normal democratic principles. Much of what has happened within the EU has happened secretly and without the normal principles of democracy being considered or applied. What has happened over the last few decades has happened largely in secret.

5. Instead of information about the EU we have been fed a good deal of propaganda. The bureaucrats organise and control people and they try to control the availability of knowledge. The people are always controlled with lies and misinformation. (Today these are known as `spin'.) Anyone who dares to oppose the EU or to promote England is likely to be described as a `racist'. My book England Our England has proved enormously popular with readers (and was, within the first year, reprinted numerous times) but advertisements for the book were banned by a number of publications. Although the book is one of Britain's bestselling books on politics, it has never been reviewed in any national newspaper.

Very few Britons realise exactly what has already happened, how what has happened has already affected their lives and how things will now develop unless we do something very soon. A poll quietly taken for Britain's Foreign Office showed that a quarter of Britons did not know that their country was already a member of the EU. Astonishingly, 7% of Britons thought that the USA was a member. This ignorance isn't unique to Britain. A poll in Germany showed that 31% of the public had never heard of the European Commission.

The bureaucrats realise that until there is more awareness of and interest in what has happened, and what is happening, there are unlikely to be any protests.

6. The former USSR was renowned for its vast number of laws, rules and regulations. But the USSR was nothing compared to the EU. The EC has become a law factory covering everything imaginable and enabling small petty-minded bureaucrats to hound small businesses and flex their puny muscles. One law on fire regulations alone cost UK businesses £8 billion. New regulations have poured out governing every aspect of our lives, and businessmen have been swamped by an avalanche of red tape.

Dairy farmers have been subjected, in the last few years alone, to 1,100 separate, specific new laws. Even teddy bear manufacturers have been targeted.

Huge numbers of new criminal offenses have been listed.

It is true that these new laws have to be debated by MEPs but the debates are managed at a such frenetic rate - with MEPs voting on as many as 400 issues in just 90 minutes - that in practice the laws proposed by the bureaucrats are just nodded through. Speakers in the European Parliament are allowed 90 seconds to read out prepared speeches. And then the voting begins.

There are so many new laws that the British Government cannot study them all. The Council of Ministers cannot even read the new laws which the EU passes. The real power now lies with faceless, nameless, unelected bureaucrats who have no accountability whatsoever.

The unknown bureaucrats in Brussels are so desperate to extend their own power and authority, that they have, through the production of miles and miles of unwanted red tape, effectively destroyed the European economy.

Our special tragedy is that Britain's economy has suffered more than most from these new laws.

The other big European nations (France, Germany and Italy) just ignore the rules they don't like. Both France and Germany have flagrantly broken the rules on government deficits but for these two countries there have been no sanctions, no fines and no penalties. `These are for smaller countries,' said a French Government spokesman with typical gallic arrogance. The French have ignored hundreds of directives relating to the single market (directives which Britain, of course, has obeyed slavishly). Commenting on why he had, like so many other Britons, bought a home in France, Lord Nigel Lawson (former Chancellor) said he'd bought it because it was such a relief to get away from the EU.

Britain, of course, obeys all the rules. And British people and British businessmen pay the ever increasing price.

7. It was a crime for individual countries to talk about quitting the USSR. Indeed, there was no procedure to enable countries to leave the soviet union. The EU is much the same.

8. Corruption usually starts from the bottom and works its way up through the system. In both the USSR and the EU the corruption starts at the top and works its way down. Corruption was systemic in the old USSR and it is systemic in the EU. The EU is riddled with the standard socialist form of corruption where the protagonists live by the motto: `what is yours is mine and what is mine is mine and I will chop your hands off if you try to take it'. This was the popular way of doing things in the USSR. Like the USSR, the EU operates in a way that ensures the redistribution of wealth. In both cases the system means that the wealth is redistributed from the workers to the bureaucrats.

9. Like a pyramid selling scheme the USSR needed to be aggressive and to continue growing in order to stay alive. If it stopped growing it would fail. The EU is the same. It makes absolutely no economic sense for the EU to take in small, poor countries. The countries encouraged to join the EU in 2004 were welcomed for ideological rather than economic reasons. The six original members of the Common Market have slowly become 25. And then how many will there be? The bureaucracy needs to grow to justify its existence and its demands for increasing amounts of money. All bureaucracies like to grow. It is, in part, their raison d'etre. As they grow so they become increasingly important. Assistants can have assistants of their own. Secretaries can have secretaries. The politicians of the existing countries are persuaded that if the EU grows they will have bigger markets. No one bothers about the fact that the new countries which join the EU will want to share in the subsidies which the EU hands out. Countries like the UK, which pay money to be members of the EU, will have to pay more money for even less reason.

The language problems are enormous. In the new EU there are hundreds of translation combinations. The EU now works like a series of Chinese whispers. Speakers in, say, Finnish are translated first into English and then into another language and then into a fourth language.

The new countries coming into the EU have many different cultures and laws. Just how they are going to fit into one superstate is something only the bureaucrats who have planned the whole thing can explain. (And, as always, they aren't talking.)

For example, consider Turkey, one of the new EU proposed members. Under Turkish law, if a rapist marries his victim he can walk free. The basis for this is that nobody would want to marry a girl who is not a virgin and so the rapist is doing the girl a favour.

Turkish law also allows a mother who murders her child to be given a reduced sentence if the baby was born out of wedlock.

Another Turkish law rules that kidnapping a married woman is a greater crime than kidnapping a woman who isn't married.

The Turkish authorities arrested a young journalist simply on suspicion of being linked to a banned political party. For this, she was sentenced to over 12 years in prison.

I mention all this not in criticism but simply to show just how much difference there is between Turkish culture and British culture. And yet the Turks and the British are expected to be citizens of the same 450 million citizen country; supposedly sharing customs, mores and laws. Naturally, all governments want harmonisation to be organised on their own terms.

(The Americans, incidentally, are desperate for Turkey to join the EU. They believe that if this happens it will make it impossible for Bin Laden and others to claim that the EU is another `Christian Superstate'.)

10. In the former USSR the citizens of individual countries were told that they should forget about their former national identities. They should, they were told, consider themselves members of the USSR rather than citizens of Ukraine or Russia. Exactly the same thing is happening in the EU superstate.

The EU is intent on destroying and absorbing national states. Britain and England will both disappear completely as the EU superstate develops its identity.

11. The USSR was an ideological dictatorship. That is what the EU is. The aim of the EU is the formation of a state, the preservation of socialism within the state and the expansion of the principles of political correctness. Most political groups which oppose the EU are small, and will remain small, because it is virtually impossible to obtain funding or publicity for any group which opposes the EU.

In the UK there are just three main parties - all of which are supportive of the EU. This is manifestly unfair since it means that a majority of the British population must inevitably remain unrepresented.

Organisations which represent national interests (particularly English interests) are denied power, money and publicity on the grounds that they must be racist. Anyone who supports Britain or England will find themselves branded a racist. (Supporters of Wales and Scotland are never accused of being racist since both these countries will still exist as regions in the new EU superstate.)

12. The USSR had a gulag and so does the EU. The EU has an intellectual gulag; if your views differ from the `approved' views you will find it difficult to get them published.

Naturally, those who disapprove of the EU will find it difficult or impossible to obtain a job working for the EU. Making a speech or writing a book which criticises the EU (or the laws of the EU) may be regarded as a crime if it is considered subversive. (It is, of course, up to the bureaucrats of the EU to decide whether or not something is `subversive'.) One Englishman made the mistake of standing up at a public meeting and defending the rights and freedoms of English country people. As a result of his comments two police officers visited the speaker's home, arrested him (refusing to tell him why) took him to a police station and threw him into a cell.

When five Britons visited Brussels and drove around the city in vehicles which were decorated with posters which called for a referendum on the EU constitution they were arrested for `disturbing public order' and `demonstrating without permission'.

13. Citizens in the old USSR had to carry ID cards. The loss of civil liberties which this entailed used to be regarded with suspicion and some contempt by Western European democracies. In the new EU, citizens are losing their freedom and must carry ID cards. (It is a myth that ID cards contribute anything whatsoever to national security. ID cards always exist for one reason only: to take away the freedoms and civil liberties of the citizens who must carry them.)

It is very easy to lose your freedom, but very difficult to get it back.

14. Officers in the new EU police force have even greater privileges than officers in the much feared KGB. All members of the new EU police force have diplomatic immunity. They can walk into your home, arrest you, beat you up and steal your property and you cannot do a darned thing about it. Now do you believe me when I say that the EU is a fascist organisation?

Taken from Saving England by Vernon Coleman, published by Blue Books. `Saving England' is available from the webshop on this site (and from all other good bookshops whether online or not).


Copyright Vernon Coleman 2005

Vernon Coleman-Bureaucrats In Brussels Make It Clear Who Is In Charge





Bureaucrats In Brussels Make It Clear Who Is In Charge


In December 2010 the leaders of the UK, Germany, France, the Netherlands and Finland wrote to Jose Barroso, the president of the European Commission (all genuflect in the direction of Brussels, please) demanding that the EU increase its spending by no more than inflation from the year 2013. Cameron and the others suggested that the EU might perhaps consider making a few cuts - reducing the absurdly high salaries for EU officials, increasing the working week, increasing the retirement age and even cutting a few jobs.

The EU bureaucrats (who are overpaid, underworked and immune to taxes) thought about this and have replied with what can only be described as an artfully displayed two fingers.

The EU has decided that it will be spending around £1,000 billion between 2014 and 2020. And since the unelected EU bureaucrats run things, that is what will happen. While individual countries are cutting back and struggling to deal with their debts, the unelected bureaucrats will be on a spending mission. Spend, spend, spend is the new EU theme song.

The bureaucrats are introducing an EU wide tax on financial transactions to top up their coffers even further. (Yes, that means that you and I will be paying a new tax direct to Brussels. On top of all the other multi-billion contributions. No chance of voting on this, of course.)

None of this should come as a surprise to any of us. And it certainly shouldn't come as a surprise to readers of my book OFPIS.

When the Treaty of Lisbon was signed we became citizens of the new EU state. Our politicians handed over all rights and responsibilities to the unelected bureaucrats. The most important thing politicians sitting in the House of Commons have to deal with these days are expenses forms.

The EU rules. OK?

Naturally, Cameron and the rest will not complain about any of this since the EU rules mean that even if they want to they can't.

So, those of us who loathe the EU and everything it stands for can only hope that the Greek debt fiasco gets worse.

If Greece goes bankrupt (as it really should) then the euro will quite probably collapse.

(If Greek bankruptcy doesn't trigger a euro collapse then maybe the bankruptcies of Ireland, Spain, Portugal or Italy will do the job.)

And (as forecast in my book 2020) if the euro goes then the EU will quite probably also collapse.

Let's keep our fingers crossed.

There could be good times ahead for those of us who loathe the Fascist State of the EU.

Maybe the end is closer than we dare think.


Copyright Vernon Coleman, July 3rd 2011