Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

31 Ιανουαρίου 2013

Τζορτζ Όργουελ και επικρατούσες ορθοδοξίες

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


Τζορτζ Όργουελ και επικρατούσες ορθοδοξίες


Του Dr Phil Edwards (BNP) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το BBC Radio 4 αυτό τον καιρό παρουσιάζει το έργο τουΤζορτζ Όργουελ – η εκπομπή λέγεται “Discover the man Eric Blair and the writer George Orwell” («Ανακαλύψτε τον άνθρωπο Eric Blair – το πραγματικό του όνομα - και τον συγγραφέα Τζορτζ Όργουελ») – και περιλαμβάνει αναφορές από το βιβλίο του "Η Φάρμα των ζώων".

Ο Orwell (που γεννήθηκε το 1903 στην Ινδία) έγραψε στην εισαγωγή της "Φάρμας των Ζώων" (1945):

"Σε κάθε δεδομένη στιγμή υπάρχει μια ορθοδοξία, ένα σώμα ιδεών τις οποίες υποτίθεται ότι όλοι οι σωστά σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να δεχτούν χωρίς ερώτημα".

Στη Βρετανία (και την Ευρώπη) του 2013, οι επικρατούσες ορθοδοξίες είναι οι εξής: ‘ισότητα’, ‘διαφορετικότητα’, ‘πολυπολιτισμικότητα’, ‘υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων’, ‘καταπολέμηση των διακρίσεων’, ‘υπέρ της παγκοσμιοποίησης’, ‘υπέρ του φεμινισμού’, ‘κατά του ρατσισμού’ – και ο κατάλογος των πολιτικώς ορθώνσυνεχίζεται.

Αντίθετα, οι αξιοπρεπείς, υγιείς παραδόσεις, όπως ο εθνικισμός, ο πατριωτισμός, οι οικογενειακές αξίες, - ο γάμος, η πιστότητα και η πατριαρχία - η κοινωνική ‘κόλλα’ που συνδέει την κοινωνία μας - είναι out.

Το απόσπασμα του Όργουελ συνεχίζει:

"Δεν είναι ακριβώς ότι απαγορεύεται να πεις αυτό, εκείνο ή το άλλο, αλλά «δεν κάνει» να το πεις ... Όποιος αμφισβητεί την επικρατούσα ορθοδοξία οδηγείται στην σιωπή με εκπληκτική αποτελεσματικότητα.

Μια πραγματικά ‘εκτός μόδας’ γνώμη σχεδόν ποτέ κανένας δεν την ακούει, είτε στον τύπο είτε στα υψηλής αισθητικής περιοδικά".

Πάρτε για παράδειγμα τον David Bellamy, τον κάποτε δημοφιλή τηλεοπτικό παρουσιαστή, βοτανολόγο και περιβαλλοντικό ακτιβιστή ο οποίος τώρα υποστηρίζει ότι η τηλεοπτική καριέρα του κόπηκε απότομα από το BBC από την στιγμή που απέρριψε ("αρνήθηκε" κατά την σημερινή γλώσσα) την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη το 2004.

"Από εκείνη τη στιγμή, πραγματικά δεν ήμουν καλοδεχούμενος στο BBC. Με έβαλαν στον πάγο, γιατί δεν πιστεύω στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Η καριέρα μου τέλειωσε. Με πέταξαν έξω. Δεν ήθελαν να ακούσουν την άλλη πλευρά», είπε.

Πίσω στο 2007 υπήρξε η φοβερή εκείνη υπόθεση που αφορούσε το Νομπελίστα χημικό James Watson*, έναν από τους εξερευνητές της ελικοειδούς δομής του DNA – ο οποίος είπε κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Λονδίνο, ότι οι μαύροι άνθρωποι είναι λιγότερο ευφυείς από τους λευκούς ανθρώπους και ότι η ιδέα ότι υπάρχουν «ίσες νοητικές δυνάμεις» ανάμεσα στις φυλετικές ομάδες ήταν μιααυταπάτη.
Ο Dr Watson δήλωσε στους Sunday Times ότι ήταν «εκ φύσεως απαισιόδοξος για την προοπτική της Αφρικής», επειδή "όλες οι κοινωνικές πολιτικές μας βασίζονται στο γεγονός ότι η ευφυΐα τους είναι η ίδια με τη δική μας - ενώ όλα τα τεστ δεν το λένε".

Είπε ότι υπάρχει μια φυσική επιθυμία όλα τα ανθρώπινα όντα να πρέπει να είναι ίσα, αλλά «οι άνθρωποι που έχουν να αντιμετωπίσουν μαύρους εργαζομένους δεν το βρίσκουν αυτό αληθές».

Το γεγονός ότι ο Dr Watson είναι ένας διακεκριμένος επιστήμονας και είναι σε θέση να διαβάζει άφθονη ποσότητα δημοσιευμένων ερευνών για να υποστηρίξει την άποψή του δεν τον σώζει από το διασυρμό από άσχετους και κομπογιανίτες – και τον έστειλαν πίσω στην Αμερική όπου παραιτήθηκε από επικεφαλής του Cold Spring Harbor Laboratory.

Το να χάνεις μιας θέση εργασίας ή μια καριέρα παρουσιαστή είναι κάτι σημαντικό, αλλά το να πηγαίνεις στη φυλακή επειδή αμφισβήτησες την επικρατούσα ορθόδοξη άποψη της ιστορίας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Οι άνθρωποι που ζουν στο Λονδίνο ή στο Κόβεντρι μπορεί να προσβληθούν εάν κάποιος "αρνηθεί" ότι οι πόλεις τους βομβαρδίστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα μπορούσαν να θεωρήσουν αυτόν που έχει τέτοιες απόψεις τρελό ή εξαπατημένο, αλλά αμφιβάλλω αν θα επιδίωκαν να τον στείλουν στη φυλακή μόνο και μόνο επειδή είχε μια τέτοια άποψη.

Αλλά σε πολλά μέρη της ηπειρωτικής Ευρώπης (και τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο, χάρη στο ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης) το να αμφισβητήσει κάποιος τις λεπτομέρειες της αντιμετώπισης των Εβραίων της Ευρώπης από τους Γερμανούς κατά τα έτη 1933 - 1945 θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο τον διασυρμό, την απώλεια της εργασίας ή την οικονομική καταστροφή, αλλά και μια μακρά ποινή φυλάκισης!

Οι αριστεροί έχουν εφεύρει ένα συγκεκριμένο αδίκημα γύρω από αυτό το θέμα - το λένε «άρνηση του Ολοκαυτώματος».

Τόσο μεγάλης σημασίας είναι η τακτική ενίσχυση της συγκεκριμένης ορθοδοξίας, για τη διατήρηση της πολυφυλετικής Βρετανίας και την εξάλειψη κάθε αντίθεσης προς αυτή, που αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν πριν από 80 χρόνια σπάνια βγαίνουν εκτός επικαιρότητας.
Για παράδειγμα, το Teesside University έχει δημιουργήσει ένα ειδικό κέντρο - "Το Κέντρο για τις  φασιστικές, αντι-φασιστικές και μετα-φασιστικές Σπουδές" – για να μελετήσει την "εξτρεμιστική δεξιά, με ιδιαίτερη έμφαση στην αύξηση των βίαιων αντι-ισλαμικών αισθημάτων και τη δυνατότητα επίθεσης από έναν και μόνο κατά το στυλ του Anders Behring Breivik".

Το κέντρο ξεκίνησε επίσημα την «Εθνική Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος» (27 Ιανουαρίου), και συνοδεύεται από ομιλίες και διαλέξεις σχετικά με το Ολοκαύτωμα, συμπεριλαμβανομένης των «The Holocaust on Film», «Γράφοντας τα Απομνημονεύματα του Ολοκαυτώματος» και «Πολιτική Θρησκεία και το Ολοκαύτωμα».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καθηγητής Nigel Copsey, της μονάδας, συνέδεσε ειδικά «την άκρα δεξιά» με το "Ολοκαύτωμα", λέγοντας : "Θα είναι μια μεγάλη εμπειρία για τους φοιτητές, τόσο από το πανεπιστήμιο όσο και από τα άλλα κολέγια, καθώς και το κοινό και το προσωπικό, να προβληματιστούν σχετικά με αυτή την καταστροφική περίοδο στην ιστορία που προέκυψε από τον ακροδεξιό εξτρεμισμό ". (Προσέξτε: "ακροδεξιό εξτρεμισμό").
Τώρα, το σημαντικό ερώτημα είναι πώς ακριβώς οι «επικρατούσες ορθοδοξίες», που περιγράφει ο Όργουελ δημιουργήθηκαν, και όταν δημιουργήθηκαν πώς γνωστοποιήθηκαν, διατηρήθηκαν και αναπαράχθηκαν;

Απάντηση: από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

ΚΟ: Τον Μάρτιο του 2008, ο Δρ. James Watson - που το 2011, την ομιλία του στο 12ο Συνέδριο Ιατρικής Χημείας στην Πάτρα προσπάθησε να διακόψει μια ομάδα «αναρχικών», που επιτέθηκε με χυδαιότητες στον 83χρονο καθηγητή ενώ ένας από αυτούς προσπάθησε να του επιτεθεί με καδρόνι (!) - είχε προγραμματίσει μια διάλεξη στο Μουσείο Επιστημών. Όταν σε μία συνέντευξη του στους Sunday Times άφησε να νοηθεί ότι η νοημοσύνη έχει σχέση με τη φυλή, το μουσείο ακύρωσε τη διάλεξη. Στη δήλωση που εξέδωσε, ειπώθηκε ότι το μουσείο «δεν αποφεύγει τον διάλογο επί επίμαχων ζητημάτων», αλλά επέμεινε ότι ο Δρ. Watson «είχε υπερβεί τα όρια του επιτρεπτού διαλόγου»... Δηλ. σε ελεύθερη μετάφραση,“μπορείς να πεις ότι θέλεις αρκεί να συμφωνείς μαζί μου”!!! με τα κοινωνικά επιθυμητά ψεύδη εν προκειμένω!!
Είπε επίσης πως η γυναίκα πρέπει μόνη της να αποφασίζει αν θα κρατήσει ή όχι το έμβρυο που κυοφορεί, ότι οι μαύρου δέρματος φυλή έχει μικρότερη νοημοσύνη από την λευκή φυλή, ότι η ομοφυλοφιλία είναι παρέκκλιση, ότι .. ότι… και τι δεν είπε ο καθηγητής. Όλα κόντρα στο κοινωνικό κατεστημένο που θέλει να επιβάλλει την ομοφυλοφιλία σαν κάτι φυσιολογικό και όχι σαν παρέκκλιση, που η γυναίκα δεν επιτρέπεται να έχει άποψη αφού είναι μια μηχανή αναπαραγωγής ή σεξ, χωρίς πνευματική υπόσταση. Που το ανακάτεμα των φυλών είναι όχι απλά επιτρεπτό αλλά αναγκαίο, και άλλα πολλά. Είναι φυσικό να ξεσηκωθούν τα πρόβατα όταν διαταράσσεται η ησυχία και η τάξη στο μαντρί.
Όλα τα παραπάνω από το αναλυτικό άρθρο εδώ.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / 

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Δημοτικό σχολείο απαγόρευσε σε 6χρονο να φοράει στην τάξη λουράκι με χριστιανικά σύμβολα για «λόγους υγείας και ασφάλειας»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Δημοτικό σχολείο απαγόρευσε σε 6χρονο να φοράει στην τάξη λουράκι με χριστιανικά σύμβολα για «λόγους υγείας και ασφάλειας»


Ο Peter Thompson, πατέρας του 6χρονου Eddie παιδιού εξαγριώθηκε με την απόφαση αυτή του σχολείου να απαγορεύσει το παιδί να φοράει ένα χριστιανικό λουράκι που είναι διακοσμημένο με το ψάρι, ένα χριστιανικό σύμβολο.
Το λουράκι το εντόπισε ένας δάσκαλος στον αστράγαλο του παιδιού και είναι χαρακτηριστικό ότι το λουράκι καλυπτόταν από την κάλτσα του! Ο δάσκαλος διέταξε να το παιδί του το παραδώσει το «ένοχο» λουράκι.

Ο 39χρονος κ. Thompson,  απαιτεί τώρα μια συγγνώμη από την διεύθυνση του Δημοτικού σχολείου Estfeld στο Tickhill, κοντά στο Doncaster, και κρατά τον Eddie στο σπίτι έως ότου η κατάσταση ξεκαθαρίσει.

Έχει προβεί σε καταγγελία καθώς πιστεύει ότι το σχολείο κάνει διακρίσεις εναντίον του παιδιού επειδή είναι Χριστιανός.

Ο κ. Thompson, που είναι από το Tickhill, λέει: «Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν μου είπε ο Eddie αυτό που είχε συμβεί. Το παιδί ήταν τόσο αναστατωμένο.

«Φοράει το λουράκι αυτό επειδή θέλει να αισθάνεται ότι ο Θεός είναι πάντα μαζί του. Το είχε τους τελευταίους έξι μήνες και είναι σίγουρο ότι καλύπτεται από την κάλτσα του, έτσι ούτε το βλέπει κανένας, ούτε υπάρχει κανένα είδος κινδύνου.

«Κανείς δεν του είχε πει τίποτα όλο αυτό το διάστημα, αλλά όταν έπεσε στην αντίληψη ενός από τους δασκάλους του, εκείνος το αφαίρεσε.
 
«Όταν διαμαρτυρήθηκα γι’ αυτό στο σχολείο, μου είπαν ότι τέτοιου είδους λουράκια απαγορεύονται. Νομίζω ότι αυτό αποτελεί διακρίσεις εναντίον του επειδή είναι Χριστιανός. Αυτό είναι ένα σύμβολο της πίστης του.

"Είμαι ιδιαίτερα θυμωμένος και αναστατωμένος γιατί το σχολείο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, πουλούσε λουράκια από καουτσούκ για να συγκεντρώσει χρήματα".

"Είναι ακατανόητο να λένε τώρα ότι απαγορεύονται, όταν στο καλοκαίρι τα πουλούσαν".

"Δεν θέλω να έχει πρόβλημα με τα μαθήματά του, αλλά δεν θέλω να τον στείλω πίσω σε αυτή τη κατάσταση, και όταν πάει πίσω ανησυχώ για το πώς θα του φερθούν."

Η επικεφαλής καθηγήτρια Diane Risley, δήλωσε: "Στο Tickhill Estfeld η ασφάλεια και η ευημερία όλων των μαθητών λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη και το σχολείο έχει μια σαφή πολιτική σχετικά με την εμφάνιση των μαθητών για να βοηθήσει τις οικογένειες να κατανοήσουν τι μπορούν και τι δεν μπορούν να φορούν οι μαθητές στο σχολείο".

Η είδηση αυτή έρχεται μετά ​την πρόσφατη νίκη της χριστιανής εργαζόμενης στην British AirwaysNadia Eweida η οποία κέρδισε την δικαστική μάχη κατά της απαγόρευσης που της είχε επιβληθεί από την εταιρία να φοράει ένα σταυρό. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε ότι είχε δικαίωμα να το φοράει ως μια έκφραση της πίστης της.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Παιδόφιλος μουσουλμάνος γλύτωσε την φυλακή γιατί το δικαστήριο αναγνώρισε ότι, λόγω της θρησκείας του, «δεν ήξερε ότι είναι παράνομο να κάνεις σεξ με 13χρονη»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Παιδόφιλος μουσουλμάνος γλύτωσε την φυλακή γιατί το δικαστήριο αναγνώρισε ότι, λόγω της θρησκείας του, «δεν ήξερε ότι είναι παράνομο να κάνεις σεξ με 13χρονη»


  • Στο ισλαμικό σχολείο που πήγαινε του δίδασκαν ότι «οι γυναίκες δεν αξίζουν περισσότερο από ένα γλειφιτζούρι που έχει πέσει στο έδαφος».

Ένας νεαρός μουσουλμάνος που έκανε σεξ με ένα 13χρονο κορίτσι που ‘ψάρεψε’ μέσα από το Facebook, γλύτωσε την ποινή της φυλάκισης, επειδή σύμφωνα με τον δικαστή, ο δράστης πήγαινε σε ισλαμικό σχολείο όπου τον δίδασκαν ότι «οι γυναίκες δεν έχουν καμία αξία».

Ο 18χρονος Adil Rashid, ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε ότι ήταν παράνομο να κάνει σεξ με το ανήλικο κορίτσι, διότι στο σχολείο που πήγαινε δεν του δίδασκαν τη βρετανική νομοθεσία.

Χθες ο δικαστής Michael Stokes καταδίκασε τον Rashid σε ποινή με αναστολή, λέγοντας: «Παρά το γεγονός ότι είσαι 18 χρονών, είναι σαφές από τις εκθέσεις ότι είσαι πολύ αφελής και ανώριμος σχετικά με σεξουαλικά θέματα».

Τα εγκλήματα αυτά, όπως ειπώθηκε στο Βασιλικό Δικαστήριο του Nottingham, συνήθως καταλήγουν σε ποινή φυλάκισης από τέσσερα έως επτά χρόνια.

Όμως, ο δικαστής είπε ότι επειδή ο Rashid έδειξε μια«παθητικότητα» και μια «έλλειψη αυτοπεποίθησης», το να το βρεθεί στη φυλακή θα μπορούσε να του προκαλέσει «περισσότερη ζημιά παρά καλό».
Ο Rashid, που είναι από το Μπέρμιγχαμ, παραδέχθηκε ότι είχε σεξουαλική επαφή με το κορίτσι, λέγοντας ότι «μπήκε στον πειρασμό μετά την online γνωριμία τους».

Αντάλλαξαν αρχικά μηνύματα στο Facebook και μετά κείμενα και συνομιλία από το κινητό, κατά τη διάρκεια μιας δίμηνης περιόδου.

Στη συνέχεια, συναντήθηκαν στο Nottingham, όπου ο Rashidείχε κλείσει ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο.

Το κορίτσι είπε στην αστυνομία ότι έκανε σεξ με τον Ρασίντ στο ξενοδοχείο όπου έμειναν για δύο ώρες.

Ο Ρασίντ στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι του και πήγε κατ 'ευθείαν σε ένα τζαμί για να προσευχηθεί. Συνελήφθη την επόμενη εβδομάδα αφότου το κορίτσι ομολόγησε τι είχε συμβεί σε μια φίλη της στο σχολείο, η οποία ενημέρωσε έναν καθηγητή.

Νωρίτερα το δικαστήριο άκουσε πώς ο Rashid είχε «μικρή εμπειρία με τις γυναίκες που οφείλεται στην εκπαίδευση του σε ισλαμικό σχολείο στο Ηνωμένο Βασίλειο», το οποίο δεν μπορεί να ονομαστεί για νομικούς λόγους.

Μετά τη σύλληψή του, είπε σε ένα ψυχολόγο ότι δεν ήξερε ότι το σεξ με μια 13χρονη ήταν ενάντια στο νόμο. Είπε δε στο δικαστήριο ότι ανακάλυψε ότι ήταν παράνομο μόνο όταν το πληροφορήθηκε από ένα μέλος της οικογένειάς του.

Σε άλλους ψυχολόγους, ο Ρασίντ ισχυρίστηκε ότι είχε διδαχθεί στο σχολείο του, ότι «οι γυναίκες δεν αξίζουν περισσότερο από ένα γλειφιτζούρι που έχει πέσει στο έδαφος».

Όταν ο δικαστής Stokes δήλωσε ότι ο Ρασίντ έπρεπε να γνωρίζει ότι ήταν παράνομο, ο δικηγόρος υπεράσπισης LabanLeake υποστήριξε ότι ο Rashid είχε «σεξουαλική αφέλεια».

«Το σχολείο που παρακολουθούσε, δεν είναι υπερβολικό να πούμε, ότι περιγράφεται ως μια κλειστή κοινότητα και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο ίδιος ίσως δεν γνώριζε ότι οι σεξουαλικές σχέσεις με ένα 13χρονο κορίτσι ήταν κάτι παράνομο».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

Έρευνα για τους Εβραίους στην Γαλλία

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ:

ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΠΛΕΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΜΑΛΙΑ ΣΩΣΤΑ! 
------------------

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


Έρευνα για τους Εβραίους στην Γαλλία δείχνει ότι το 40% των Γάλλων πιστεύει ότι οι Εβραίοι έχουν μεγάλη οικονομική δύναμη και περίπου το 50% ότι είναι πιο πιστοί στο Ισραήλ, παρά στην Γαλλία


Μια νέα έρευνα σχετικά με το πώς βλέπουν οι Γάλλοι τους Εβραίους δείχνει, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Times of Israel, και "αντισημιτικές" και "φιλο-Ισραηλινές" και "φιλο-εβραϊκές" αντιλήψεις.

Η έρευνα, που διενεργήθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα από την εταιρεία δημοσκοπήσεων Market Watch μεταξύ 1.000 ερωτηθέντων, έδειξε ότι το 39 τοις εκατό των ανδρών και των γυναικών που ερωτήθηκαν συμφώνησαν με τη δήλωση ότι «οι Εβραίοι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη στον επιχειρηματικό τομέα». Ένα άλλο 21 τοις εκατό διαφώνησε και ένα 40 τοις εκατό δήλωσε ουδέτερο.

Σαράντα επτά τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι Γαλλο-Εβραίοι είναι πιο πιστοί στο Ισραήλ από ό, τι στη Γαλλία, ενώ μόνο το 15 τοις εκατό διαφώνησε. Η δημοσκόπηση, που δημοσιεύθηκε στις 24 Ιανουαρίου από την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση, (World ZionistOrganization - μια οργάνωση ομπρέλα του σιωνιστικού κινήματος, που ιδρύθηκε το 1897 στην Βασιλεία της Ελβετίας), η οποία την ανέθεσε στην εταιρία, πραγματοποιήθηκε online στις 13 Ιανουαρίου μέσω μιας πλατφόρμας που αναπτύχθηκε από την εταιρεία δημοσκοπήσεων IPSOS.

Αλλά όταν ρωτήθηκαν για τα συναισθήματά τους σχετικά με τους Γαλλο-Εβραίους, το 43 τοις εκατό είπε ότι έχει μια "θετική" άποψη και το 53 τοις εκατό είπε ότι είναι ουδέτερο. Μόνο 4 τοις εκατό δήλωσε ότι έχει αρνητικές απόψεις για τους Εβραίους.

Ερωτηθέντες σχετικά με τις απόψεις τους για το Ισραήλ, το20 τοις εκατό είπε ότι έχει μια "ευνοϊκή" άποψη για το κράτος του Ισραήλ, το 61 τοις εκατό δήλωσε ουδέτερο και το19 τοις εκατό είπε ότι έχει αρνητική γνώμη.

Το πενήντα-τέσσερα τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσε ότι τα «αντι-εβραϊκά συναισθήματα» είναι η πηγή των βίαιων επεισοδίων που στοχεύουν τους Εβραίους, ενώ το 19 τοις εκατό αποδίδει την βία κατά των Εβραίων σε «αισθήματα κατά του Ισραήλ» και το 27 τοις εκατό δεν είχε γνώμη επί του θέματος.

Σχ. ΚΟ: Η γαλλική εβραϊκή κοινότητα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εκτός Ισραήλ (διασπορά), με περίπου 500.000 μέλη.

Τον περασμένο Μάρτιο σε έρευνα που έγινε, το ένα τέταρτο των Εβραίων στην Γαλλία δήλωσε ότι προτίθεται να μεταναστεύσει λόγω της αύξησης των κρουσμάτων «αντισημιτισμού». Φυσικά, τα κρούσματα «αντισημιτισμού» οφείλονται σε μουσουλμάνους μετανάστες, αλλά αυτό είτε δεν αναφέρεται καθόλου, είτε γράφεται με ψιλά γράμματα, για να μην χαλάσει η ‘σούπα’ της πολυπολιτισμικότητας,(την οποία στηρίζουν οι εβραϊκές κοινότητες σε Ευρώπη και ΗΠΑ). 

Το 86% από αυτούς που σκέφτονται να φύγουν, θέλουν να πάνε  στο Ισραήλ, που το θεωρούν πιο ασφαλές από τη Γαλλία.


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

SOS-Ευγνωμοσύνη από τους μουσουλμάνους της Ελλάδας προς τον Ερντογάν!

Ευγνωμοσύνη από τους μουσουλμάνους της Ελλάδας προς τον Ερντογάν!



Διαστάσεις «θριάμβου» παίρνει στον τουρκικό Τύπο η  πρόταση του Ρ.Τ. Ερντογάν για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα και την πρόθεσή του να το χρηματοδοτήσει με δημοσιεύματα τα οποία εκθειάζουν το θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη των μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα για την πρόταση του Τούρκου πρωθυπουργού.
Όπως από την αρχή αναφέραμε μέσα από το defencenet.gr ο κίνδυνος από την «αθώα» τουρκική πρόταση είναι ιδιαίτερα μεγάλος καθώς ο Τούρκος πρωθυπουργός εμφανίζεται από τον τουρκικό Τύπο  ως «προστάτης» και μέγα ευεργέτης των μουσουλμάνων στην Ελλάδα  φιλοξενώντας δηλώσεις εκπροσώπων μουσουλμανικών οργανώσεων.
Η είδηση ότι η Τουρκία θα ζητούσε την ανέγερση ενός τζαμιού στην Αθήνα –έχει τη συμβολική του αξία αυτό- μέχρι και πριν από δύο δεκαετίες θα φάνταζε ως ανέκδοτο και ουδείς θα μπορούσε να την αντιληφθεί.
Τώρα όμως και με την αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών στη χώρα, εισβολή η οποία πραγματοποιείται με τη συνεργασία των τουρκικών αρχών και την απάθεια του ελληνικού (;) κράτους τέτοια θέματα δυστυχώς απασχολούν την εσωτερική επικαιρότητα ενώ υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να καν να υπάρχουν.
Οι τουρκικοί σχεδιασμοί είναι πλέον φανεροί και απροκάλυπτοι. Πρώτα στέλνουν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους και ακραίους ισλαμιστές, από όλα τα μέρη του κόσμου, έχοντας προεξοφλήσει  εκ των προτέρων ότι η αδύναμες, ηττοπαθείς και καθοδηγούμενες πολιτικές ηγεσίες στην Αθήνα δε θα αντιδράσουν και μετά ως «Δούρειο Ίππο» χρησιμοποιούν τους πληθυσμούς αυτούς για να περάσουν τη δική τους ατζέντα: Άλωση του ελληνισμού εκ των έσω.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών οδηγήθηκε στην Ελλάδα βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, πέρασαν τα σύνορα παράνομα ως να περνούσαν στο γειτονικό νομό, καταλαμβάνοντας αστικές περιοχές στην πρωτεύουσα της χώρας, δημιουργώντας γκέτο και τώρα χρησιμοποιούνται ως μέσο και μοχλός  πίεσης από την Άγκυρα.
Και ξαφνικά η Ελλάδα βρίσκεται με ένα πρόβλημα στα χέρια της, τη στιγμή που εάν σε αυτό τον καταπληγωμένο από προδοσίες τόπο, όλα λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν και απλά εφαρμοζόταν ο νόμος ουδέποτε θα έπρεπε να αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα. Και αυτό είναι το πλέον εξωφρενικό:
Πληθυσμοί οι οποίοι ουδέποτε έπρεπε να βρίσκονται εδώ, γιατί πολύ απλά η χώρα δεν είχε καμιά υποχρέωση να τους δεχτεί αφού ποτέ δεν τους κάλεσε, τώρα ζητούν και επίσημα να αλλάξει η εικόνα όχι μόνο της πόλης, αλλά της κοινωνίας της ίδιας.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι «μετανάστες» αυτοί εάν πάλι εφαρμοζόταν ο νόμος θα έπρεπε να έφευγαν από τη χώρα καθώς κακώς ήρθαν, πλην αυτών που δικαιούνται βάσει διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει, περί πολιτικού ασύλου.
Τώρα, όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό αντίθετα το πρόβλημα διογκώνεται συνεχώς. Φυσικά και δεν πρόκειται περί ενός και μόνο τζαμιού και ενός νεκροταφείου όπως ζητούν. Πόσους θα καλύψει ένα τζαμί; Πεντακόσιους; Χίλιους; Δύο χιλιάδες;
Σύμφωνα με το Anadolu agency που δημοσιεύει τη σχετική είδηση στην Ελλάδα ζουν μισό εκατομμύριο μουσουλμάνοι – και επαναλαμβάνουμε εκεί που δεν θα έπρεπε να υπήρχαν παρά μόνο κάποιες χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες- εκ των οποίων το 40% στην Αθήνα δηλαδή κάπου 200.000.
Εάν από το νούμερο αυτό αφαιρέσουμε 150.000 Έλληνες μουσουλμάνους –οι μισοί περίπου τουρκόφωνοι- που ζουν στη δυτική Θράκη, έχουμε ένα νούμερο 350.000 μουσουλμάνων οι οποίοι δε θα έπρεπε να υπήρχαν καν εδώ! Και το νούμερο αυτό μόνο αφορά μόνο μια συντηρητική πρόβλεψη καθώς ουδείς πράγματι γνωρίζει πόσοι πράγματι είναι εδώ. Άλλες εκτιμήσεις μιλούν μέχρι για 700.000 μουσουλμάνους και ακραίους ισλαμιστές.
Έτσι ακόμη και αν ανεγερθεί το τζαμί είναι σίγουρο πως σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλα αιτήματα για περισσότερα τζαμιά, στη συνέχεια μουσουλμανικά θρησκευτικά σχολεία, περισσότερα κέντρα ισλαμικών σπουδών.  Θα ακολουθήσουν όμως και άλλα. Στα γκέτο θα δημιουργηθούν ζώνες απαγόρευσης κυκλοφορίας για τον υπόλοιπο πληθυσμό, θα επιβληθεί ο νόμος της σαρία και άλλα πολλά. Άλλωστε αυτά ήδη συμβαίνουν στην Βρετανία.
«Είμαστε πολύ ευγνώμονες προς τον κ. πρωθυπουργό. Η προσφορά του μας έκανε πολύ ευχαριστημένους. Αλλά εκτός από το τζαμί υπάρχει ένα περισσότερο κρίσιμο ζήτημα αυτό του νεκροταφείου. Μπορούμε να βρίσκουμε πάντα ένα μέρος να προσευχόμαστε αλλά όχι και να και να θάβουμε τους νεκρούς μας»,  δήλωσε κάποιος Mazen Rassas, αντιπρόεδρος της μουσουλμανικής ένωσης Ελλάδας.
Θαυμάστε δήλωση. Είναι δηλαδή ευγνώμονες στον Τούρκο πρωθυπουργό και όχι βέβαια στην Ελλάδα που τους φιλοξενεί ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε και παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν τι έχει υποφέρει ο τόπος αυτός από τους Τούρκους ανά τους αιώνες  παρόλα αυτά εκφράζει τον θαυμασμό του για τον Ρ.Τ. Ερντογάν.
Παρόμοιες δηλώσεις είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν και από άλλους μουσουλμάνους και εάν δεν βγουν στη δημοσιότητα σίγουρα θα εννοούνται.
Διαμορφώνεται επομένως ένα πληθυσμιακό στοιχείο –παρανόμως διαμένοντας στην Ελλάδα- το οποίο εναγκαλίζεται με την τουρκική πολιτική στην καρδιά της Ελλάδας.
«Προστασία σε όλους τους μουσουλμάνους της Ελλάδας θέλει να “πουλήσει” ο Ερντογάν» αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση. Όλα δείχνουν πλέον ότι οι μουσουλμάνοι την «αγοράζουν» μετά χαράς. Και οι αληθινές περιπέτειες για τον τόπο τώρα ξεκινούν…
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

30 Ιανουαρίου 2013

Β. Βιλιάρδος-ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ


ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ: Η χρησιμοποίηση της κρίσης για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων αλλαγών στην ΕΕ, οι οποίες δεν είναι επιθυμητές ούτε από το λαό, ούτε από την πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων – με γρήγορο ρυθμό, πριν προλάβουν να συνέλθουν οι πολίτες από το σοκ

Μέσω των έντονων διαρθρωτικών επεμβάσεων στον ευρωπαϊκό Νότο, έχει τεθεί ουσιαστικά σε λειτουργία η διαδικασία της κατάλυσης του εναπομένοντος κοινωνικού κράτους της ΕΕ. Η «κατεδάφιση» αυτή έχει ήδη προηγηθεί στη δυτική, καθώς επίσης στην ανατολική Ευρώπη - μέσω της εκποίησης των κοινωφελών δημοσίων επιχειρήσεων, η οποία εξυπηρετεί κυρίως την «πάταξη» του συνδικαλισμού (η διαφθορά, καθώς επίσης η γενικότερη «αμετροέπεια» αρκετών συνδικαλιστών, μάλλον διευκολύνει την όλη διαδικασία).

Εάν η πολιτική λιτότητας συνεχισθεί έως το 2014/15, παρά τις λαϊκές αντιδράσεις, εκβάλλοντας νομοτελειακά σε μία αντιστροφή της τάσης, σε μία νέα ανάπτυξη δηλαδή, τότε ο θάνατος της σοσιαλδημοκρατίας, καθώς επίσης των εργατικών συνδικάτων, θα είναι τέλειος - ενδεχομένως ολοκληρωτικός”.

Ανάλυση

Θα επιθυμούσαμε να κάνουμε κριτική στην ελληνική πολιτική, στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, εμπλουτισμένη με οικονομικές προτάσεις εξόδου της πατρίδας μας από την παγίδα του χρέους – κυρίως επειδή με τη βοήθεια της παγίδας αυτής πρόκειται να επιβληθεί στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη πολιτικήνα λεηλατηθεί ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας, νααποκρατικοποιηθεί η εξουσία, καθώς επίσης να μετατραπεί σε προτεκτοράτο των δανειστών της.

Εν τούτοις, οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται δυστυχώς από την πολιτική της χώρας μας – χωρίς να εξαιρούμε την αξιωματική αντιπολίτευση, την (δήθεν) «αριστερά» παράταξη δηλαδή, αφού είμαστε ουσιαστικά αντιμέτωποι με έναν «μονοδιάστατο δικομματισμό», ο οποίος υπηρετεί αφενός μεν ιδιοτελή κομματικά συμφέροντα, αφετέρου ατομικές φιλοδοξίες. 

Θεωρούμε προτιμότερο λοιπόν να επικεντρωθούμε στην κριτική της κυβέρνησης εκείνης της χώρας, η οποία «κινεί τα νήματα» στην Ευρώπη – με τη βοήθεια πληροφοριών Γερμανών συναδέλφων μας, οι οποίοι έχουν καλύτερη εικόνα της πολιτικής που ακολουθείται στην πατρίδα τους, από την καγκελάριο τους (η κ.Merkel φαίνεται πως, μεταξύ άλλων,«χειραγωγεί» αρκετά ΜΜΕ - αφού τα εκλογικά αποτελέσματα είναι συνήθως αντίθετα από τις δημοσκοπήσεις, στις οποίες θριαμβεύει).     

Σύμφωνα λοιπόν με τις «αντιλήψεις» που επικρατούν σήμερα στη Γερμανία, όλοι οι ηγέτες είναι υπέρ τη ανάπτυξης. Εν τούτοις, οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, όταν οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί τεκμηριώνουν τις αποφάσεις τους, με στόχο τη μεγαλύτερη ανάπτυξη – επειδή, για τους ίδιους, η ανάπτυξη είναι συνώνυμη με την «καθαίρεση» του κοινωνικού κράτους, ενώ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ευημερία των ανθρώπων. 

Ειδικά όσον αφορά την καγκελάριο, τη φημισμένη πλέον «βερολινέζα νοικοκυρά», σπάνια αναφέρεται δημόσια ή/και καθαρά σε αυτά που πραγματικά πιστεύει, σχετικά με την οικονομία. Αναγκαστικά λοιπόν οι επικριτές της αναζητούν την ιδεολογική βάση, επάνω στην οποία στηρίζει τις αποφάσεις της – αποφάσεις που αφορούν καταρχήν τη Γερμανία και στη συνέχεια ολόκληρη την Ευρώπη.

Μία πρώτη απάντηση εδώ, σε σχέση με την ιδεολογική της βάση, θα μπορούσε να δώσει το παρακάτω απόσπασμα της κυβερνητικής της ανακοίνωσης, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας και του ESM. Λέει λοιπόν η κ. Merkel:

Κοιτάξτε – εάν μου επιτρέπετε να το αναφέρω ξανά: Ο πλανήτης έχει πλέον 7 δισεκατομμύρια κατοίκους. Όλοι επιθυμούν να ζήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Όταν ο Adenauer αγόρευε στη Βουλή, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν μόλις 2,5 δισεκατομμύρια – ενώ εμείς οι Ευρωπαίοι 500 εκατομμύρια. Σήμερα, εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε ακόμη 500 εκατομμύρια, ενώ αποτελούμε το 8,7% του συνολικού πληθυσμού του πλανήτη. Παράγουμε το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και δαπανάμε το 50% περίπου, από όσο ξοδεύει ολόκληρος ο πλανήτης για κοινωνικές παροχές.

Εάν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτό το κοινωνικό μοντέλο, το κράτος πρόνοιας δηλαδή, στο οποίο πιστεύουμε όλοι, περισσότερο ή λιγότερο, με διάφορες παραλλαγές, εάν θέλουμε να πολεμήσουμε για την ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο,τότε θα πρέπει να καταλάβουμε το εξής: Δεν πρόκειται να εξασφαλίσουμε την ευημερία της χώρας μας και της Ευρώπης, χωρίς την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Η ανταγωνιστικότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Η ανταγωνιστικότητα δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι, οι επιχειρήσεις μας πρέπει να είναι σε θέση να πουλούν τα εμπορεύματα τους στο εξωτερικό: αυτοκίνητα της VW ή άλλων βιομηχανιών, χημικά προϊόντα και πολλά άλλα. Αυτό σημαίνει ανταγωνιστικότητα”.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ

Σύμφωνα τώρα με τους επικριτές της κυρίας Merkel (είναι μεγάλο λάθος να ταυτίζουμε τη χώρα με τη νεοφιλελεύθερη,μερκαντιλίστρια καγκελάριο, μάλλον πρωσικών και εξτρεμιστικά «προτεσταντικών» αντιλήψεων ή/και να κατηγορούμε «συλλήβδην» τους Γερμανούς), στην εποχή του Adenauer, το 1950, ο μέσος μισθός ενός Γερμανού εργαζόμενου ήταν 1,24 ΓΜ την ώρα – με τα οποία μπορούσε να αγοράσει τότε λιγότερα από μισή δωδεκάδα μήλα ή αυγά.

Το γεγονός ότι, ο πληθυσμός της Ευρώπης από τότε δεν έχει αυξηθεί σημαντικά, δεν έχει κανένα ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο - όσον αφορά τουλάχιστον τη σημερινή μας ευημερία. Αντίθετα, ο μέσος μισθός των εργαζομένων στη Γερμανία, μεταξύ των ετών 1950 και 1990, έχει υπερτετραπλασιαστεί – με αποπληθωρισμένα μεγέθη. Η αιτία αυτής της εξέλιξης ήταν η τεχνολογική πρόοδος, η υγιής ανάπτυξη, καθώς επίσης η ελεύθερη αγορά, με κοινωνικό πρόσωπο – το κράτος πρόνοιας, σαν ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα.

Μόλις μετά το 1990, όταν δηλαδή επικράτησε ο μετασχηματισμός της κοινωνικής, φιλελεύθερης αγοράς, στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, σταμάτησε να αυξάνεται το πραγματικό μέσο εργατικό εισόδημα στη Γερμανία – ενώ συνέχισε να αυξάνεται σε ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για παράδειγμα, εάν είχαν αυξηθεί οι μισθοί στη Γερμανία ανάλογα με αυτούς στη Δανία, η αμοιβή του μέσου Γερμανού εργαζόμενου θα ήταν σήμερα κατά 380 € υψηλότερη.  

Περαιτέρω, δεν τεκμηριώνεται σε καμία περίπτωση ο ισχυρισμός ότι, η αύξηση του βιοτικού επιπέδου μίας χώρας έχει σχέση με το μέγεθος της εκάστοτε Οικονομίας ή/και με δημογραφικές εξελίξεις – με την αύξηση ή με τη μείωση του πληθυσμού δηλαδή.

Αντίθετα, είναι αποδεδειγμένο από τη επιστήμη το ότι, η αύξηση του βιοτικού επιπέδου προκαλεί μείωση των γεννήσεων. Εάν λοιπόν η συνολική παγκόσμια οικονομία είχε την εποχή του Adenauer το βιοτικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, καθώς επίσης το κοινωνικό σύστημα της Ευρώπης, ο πληθυσμός του πλανήτη μας δεν θα είχε πιθανότατα αυξηθεί – θα παρέμενε στα 2,5 δις.

Συνεχίζοντας, είναι αναπόφευκτο από μαθηματικής πλευράς το γεγονός ότι σε έναν πλανήτη, στον οποίο το βιοτικό επίπεδο οφείλει να εξισωθεί, υπαγόμενο στον κανόνα των συγκοινωνούντων δοχείων, εκείνα τα κράτη, τα οποία υστερούν, θα έχουν μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης από τα υπόλοιπα – τα ήδη ανεπτυγμένα. Αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι Γερμανοί πολίτες περισσότερο από κάθε άλλο λαό.

Ειδικότερα, μόνο μεταξύ των ετών 1951 και 1958 (όπου διαγράφηκε μεγάλο μέρος των χρεών της Γερμανίας, μειώθηκαν τα επιτόκια και συνδέθηκε η πληρωμή των υπολοίπων οφειλών της με την αύξηση των εξαγωγών), η χώρα πέτυχε καθαρούς (αποπληθωρισμένους) ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 8,26% - με αποτέλεσμα να μειώσει τη διαφορά του βιοτικού επιπέδου της (το οποίο κατέρρευσε μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο), από τους γείτονες της.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 λοιπόν το βιοτικό επίπεδο της Γερμανίας έφτασε το αντίστοιχο της Μ. Βρετανίας – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, οι Βρετανοί ζούσαν χειρότερα, αφού και εκεί αυξανόταν το μέσο εισόδημα των εργαζομένων (αν και με χαμηλότερο ρυθμό).

Η εξέλιξη αυτή στη Βρετανία διακόπηκε μετά την άνοδο της κυρίας Thatcher και του νεοφιλελευθερισμού στην εξουσία – όπως συνέβη και στις Η.Π.Α., υποχρεώνοντας τους εργαζομένους να υπερχρεωθούν, για να καλύψουν τη διαφορά (γεγονός που μας οδήγησε στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. σε τρις $, Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρις $

Έτος
Δημόσιο Χρέος
Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ
Έλλειμμα




1981
1,0
32,5%
-0,08
1985
1,8
43,8%
-0,21
1990
3,2
55,9%
-0,22
1995
4,9
67,0%
-0,16
2000
5,6
57,3%
+0,24
2005
7,9
63,5%
-0,32
2009
11,9
83,4%
-1,41
2010*
13,8
94,0%
-1,42
2011*
15,1
100,0%
-1,27
* Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης
Πηγή: Spiegel
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του ’70. 

Από τον Πίνακα Ι τεκμηριώνονται, μεταξύ άλλων, τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, τουκυρίαρχου δόγματος καλύτερα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. - από τον τότε πρόεδρο Ronald Reagan, για τον οποίο το κράτος δεν αποτελούσε τη λύση για τα προβλήματα, αλλά ήταν το ίδιο πρόβλημα (ως γνωστό, «απελευθέρωσε» τις αγορές, άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, αποκρατικοποίησε ακόμη και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, ενίσχυσε τα μέγιστα τοΚεφάλαιο, το οποίο σήμερα προσπαθεί να διαφύγει στην Ασία από την «έξοδο κινδύνου», μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% κλπ.).

Στην εποχή του δόθηκε τεράστια σημασία στον τραπεζικό κλάδο, ο οποίος διπλασίασε έκτοτε την κερδοφορία του – ενώ πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, το 40% των κερδών όλων των αμερικανικών επιχειρήσεων προερχόταν από τον τραπεζικό τομέα.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Επιστρέφοντας στην καγκελάριο, όπως φαίνεται, δεν έχει ακόμη κατανοήσει την παγκοσμιοποίηση. Ειδικότερα, εάν κανείς συμπεράνει πως οι διαφορές του βιοτικού επιπέδου σε παγκόσμια βάση θα εξισωθούν, είναι προφανώς αναπόφευκτο το ότι, οι πιο αδύναμες περιοχές του πλανήτη θα έχουν μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης, σε σχέση με τις πιο πλούσιες.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αρνητικό για τη Γερμανία, δεν αποτελεί δηλαδή μειονέκτημα για την ίδια, η προοπτική αύξησης του ρυθμού ανάπτυξης των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ή της Ασίας – εκτός εάν η κυρία Merkel διακατέχεται από συναισθήματα κακεντρέχειας, φθόνου ή μισαλλοδοξίας ή εάν επιθυμεί να αναπτύσσεται εις βάρος των άλλων,απολαμβάνοντας «σαδιστικά» όχι την ευημερία της πατρίδας της, αλλά την οδύνη και τα βάσανα των υπολοίπων.

Αυτό που είναι σημαντικό, αποφασιστικό καλύτερα για τη Γερμανία, είναι η σταθερή αύξηση του δικού της βιοτικού επιπέδου, σε απόλυτα και όχι σε σχετικά μεγέθη – ποσοτικά και όχι ποσοστιαία. Για παράδειγμα, εάν οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας είναι πολύ πιο υψηλοί από αυτούς της Γερμανίας, δεν σημαίνει ότι μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών – όπως φαίνεται ότι θέλει να πιστέψουμε η καγκελάριος. Αντίθετα, εάν κανείς παρατηρήσει τους αριθμούς σε απόλυτα μεγέθη, θα διαπιστώσει ότι η αύξηση της παγκόσμιας οικονομίας ωφελεί, αργά ή γρήγορα, όλα τα επί μέρους κράτη.

Ειδικότερα, για τους ανθρώπους είναι εντελώς αδιάφορο το σχετικό, το συγκριτικό μέγεθος του «κομματιού της πίτας» - αυτό δηλαδή που κατέχει το κράτος τους, η οικονομία της χώρας τους, στην «παγκόσμια πίτα». Αποφασιστικό για τους ανθρώπους είναι το απόλυτο μέγεθος του - το πόσο μεγάλο είναι καλύτερα και σε πόσους μοιράζεται.

Μελλοντικά, το ευρωπαϊκό «κομμάτι της πίτας» θα είναι πιθανότατα μεγαλύτερο σε απόλυτα μεγέθη, αλλά συγκριτικά μικρότερο σε σχέση με το «παγκόσμιο κομμάτι της πίτας» - αφού η πίτα θα μεγαλώνει συνολικά. Το 1950, το μερίδιο της δυτικής Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία ήταν 26,3% - το 1998 μόλις 20,6%. Εν τούτοις, κανένας δεν συμπεραίνει ανόητα από τα νούμερα αυτά πως το βιοτικό μας επίπεδο ήταν χαμηλότερο το 1998, σε σχέση με το 1950 – ότι ζούμε δηλαδή σήμερα χειρότερα από το 1950.  

Ασφαλώς, το μερίδιο του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, σε σχέση με το παγκόσμιο, είναι σήμερα μικρότερο. Εν τούτοις, επειδή το μέγεθος της «παγκόσμιας πίτας» είναι σημαντικά μεγαλύτερο, το μερίδιο μας σε απόλυτα νούμερα, το ευρωπαϊκό «κομμάτι της πίτας» δηλαδή, είναι πολύ πιο υψηλό.

Το ότι αρκετοί Ευρωπαίοι, κυρίως δε οι Γερμανοί πολίτες, έλαβαν δυστυχώς μικρότερο «κομμάτι της ευρωπαϊκής ή της γερμανικής πίτας» τις δύο τελευταίες δεκαετίες, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης των αδύναμων οικονομιών της περιφέρειας. Αντίθετα, έχει άμεση σχέση με την λιγότερο δίκαια αναδιανομή των εισοδημάτων – με το μοίρασμα λοιπόν του δικού μας «κομματιού πίτας», μεταξύ μας.

Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού ήταν ουσιαστικά η αιτία, σύμφωνα με την οποία οι πλούσιοι λάμβαναν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, ενώ οι φτωχοί όλο και μικρότερο – γεγονός που σημαίνει ότι, το πρόβλημα οφείλεται σε εμάς, είναι εθνικό και προέρχεται από τους δικούς μας μηχανισμούς αναδιανομής.

Εάν η κυρία Merkel βρίσκει προβληματικό το ότι, η Ευρώπη έχει σχετικά μικρότερο μερίδιο (όχι απόλυτα) στην παγκόσμια οικονομία, τότε σημαίνει πως αυτό που την ενδιαφέρει δεν είναι οι άνθρωποι στην ήπειρο μας αλλά, αποκλειστικά και μόνο, η «συγκριτική» ισχύς των εθνικών κρατών και της «εθνικιστικής» Ευρώπης – γεγονός που κινεί τη υποψία ότι, η καγκελάριος θέλει να μετατρέψει το σύστημα της Ευρώπης σε έναν κρατικό καπιταλισμό, αντίστοιχο ενδεχομένως του κινεζικού ή του «εθνικοσοσιαλιστικού» παρελθόντος.  

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ MERKEL

Χωρίς καμία αμφιβολία, σε έναν πλανήτη που (ευχόμαστε να) ευημερεί συνεχώς περισσότερο και στον οποίο οι υπόλοιπες περιοχές, από την Ασία έως την Αφρική, μειώνουν την απόσταση τους από το δικό μας βιοτικό επίπεδο, περιορίζεται το προβάδισμα, καθώς επίσης η πολιτική ισχύς της Ευρώπης.

Εάν λοιπόν κάποια στιγμή τόσο η Κίνα, όσο και η Ινδία φτάσουν το δικό μας επίπεδο, εάν καταφέρουν δηλαδή να έχουν το ίδιο κατά κεφαλή ΑΕΠ (κάτι μάλλον απίθανο), η Ευρώπη θα πάψει να έχει τη σημερινή πολιτική ισχύ – αφού ο πληθυσμός των δύο αυτών χωρών είναι κατά πολύ μεγαλύτερος.

Θα ήταν όμως τόσο προβληματικό για εμάς τους Ευρωπαίους; Ο άνθρωπος, το άτομο καλύτερα, καθορίζεται από τη δική του ευημερία – σε καμία περίπτωση από το κατά πόσον το δικό του βιοτικό επίπεδο είναι υψηλότερο, από αυτό του γείτονα του. Όπως φαίνεται όμως, η καγκελάριος επιθυμεί να διατηρήσει η Ευρώπη το προβάδισμα της, σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς – ενώ αδιαφορεί για τις ανθρώπινες θυσίες που απαιτούνται, με στόχο να διατηρηθεί η ηγεμονία της στον πλανήτη.

Για να το πετύχει λοιπόν είναι πρόθυμη να επιβάλει μία οικονομική πολιτική, η οποία δεν στηρίζεται στην αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης, αλλά στη μείωση του. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί η (εγκληματική) πολιτική λιτότητας, την οποία υποστηρίζει με όλες τις δυνάμεις της.

Ουσιαστικά δε η καγκελάριος, με αυτήν την μερκαντιλιστική πολιτική, θέλει να μειώσει τις εισαγωγές μας και να αυξήσει τις εξαγωγές – αφενός μεν εις βάρος των πολιτών της Γερμανίας και της Ευρώπης (αφού η μείωση των εισαγωγών απαιτεί περιορισμό των μισθών - γεγονός που προϋποθέτει με τη σειρά του την αύξηση της ανεργίας, αφού διαφορετικά δεν μειώνονται οι μισθοί), αφετέρου εναντίον των χωρών του υπολοίπου πλανήτη. 

Για την κ.Merkel η ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τους μισθούς των εργαζομένων της – οι οποίοι πρέπει να μειωθούν σε επίπεδα ανάλογα με τις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη (κατά προτίμηση δε να είναι χαμηλότεροι από τους μισθούς στην Κίνα). Από οικονομικής πλευράς όμως, η συγκεκριμένη επιδίωξη είναι εντελώς παρανοϊκή.

Ειδικότερα, ποιος θα αγοράζει τότε τα προϊόντα μας, καθώς επίσης τα εμπορεύματα άλλων χωρών, όταν η ζήτηση καταρρεύσει, σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφης πτώσης των εισοδημάτων; Φυσικά η καγκελάριος επιθυμεί να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, κυρίως βέβαια των γερμανικών, έτσι ώστε να μπορούν να πωλούνται τα προϊόντα τους στο εξωτερικό – όπως ακριβώς πρεσβεύει ο οικονομικός μερκαντιλισμός των προηγουμένων αιώνων, καθώς επίσης ο σύγχρονος γερμανικός. Είναι όμως λογικό κάτι τέτοιο;

Είναι σε θέση μία ήπειρος, όπως η δική μας, να ζήσει εις βάρος όλων των άλλων, περιορίζοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές της; Θα ήταν κάτι τέτοιο ανεκτό από άλλες ισχυρές χώρες, όπως οι Η.Π.Α., η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία και οι υπόλοιπες; Δεν μπορεί να καταλάβει αλήθεια το αυτονόητο η κ. Merkel; Πως είναι δυνατόν να τοποθετείται φραστικά (δήθεν) υπέρ της εθνικής ανταγωνιστικότητας και να εφαρμόζει πρακτικά την εθνικιστική «παραλλαγή» της;

Εντελώς ανόητες είναι φυσικά και οι αναφορές της, σύμφωνα με τις οποίες ”Η Ευρώπη κατέχει το 50% των συνολικών κοινωνικών δαπανών στον πλανήτη”. Τι θέλει να μας πει και τι επιδιώκει αλήθεια με αυτή τη σύγκριση; Οι κοινωνικές δαπάνες, το κράτος πρόνοιας δηλαδή που οικοδομήσαμε, δεν είναι σε καμία περίπτωση ανταγωνιστικό μειονέκτημα. Καθαρά από οικονομικής πλευράς, πρόκειται για ένα σύστημα αναδιανομής εισοδημάτων με το οποίο, μεταξύ άλλων, επιτυγχάνεται η αύξηση της ζήτησης.

Όταν λοιπόν η καγκελάριος αναφέρεται σε αυτούς τους αριθμούς, ισχυριζόμενη ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι, έτσι ώστε να προστατεύσουμε την οικονομία της αγοράς με κοινωνικό πρόσωπο (σοσιαλδημοκρατία), έχει κάτι κοινό με το γνωστό μας «1984» του Orwell, σύμφωνα με το οποίο: ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη – στην περίπτωση της καγκελαρίου, «το κοινωνικό κράτος πρέπει να καταστραφεί, για να μπορέσει να επιβιώσει, να διατηρηθεί»!     

Ολοκληρώνοντας, φαίνεται ότι ο κόσμος της Merkel είναι ο κόσμος της «άμετρης» ανταγωνιστικότητας – στον οποίο προηγείται και κερδίζει αυτός που παράγει όσο το δυνατόν φθηνότερα. Στον κόσμο της Merkel δεν υπάρχει ο όρος της Ζήτησης – της είναι αδιάφορο το ποιος θα αγοράζει τα εμπορεύματα που θα παράγονται φθηνά. Στον κόσμο της Merkel δεν έχει καμία σημασία η ευημερία των εργαζομένων – αντίθετα, επειδή οι μισθοί των εργαζομένων από τη μία πλευρά, είναι κόστος των εργοδοτών από τη άλλη, η συλλογική ευημερία είναι μάλλον προβληματική.

Στον κόσμο της Merkel πρέπει το εκάστοτε άτομο, σαν μονάδα, να περιορίζει το βιοτικό του επίπεδο, έτσι ώστε να αυξάνεται η πολιτική ισχύς του συνόλου. “Εσύ είσαι ένα μηδενικό, είσαι εντελώς αδιάφορος” λέει η καγκελάριος σε όλους τους Γερμανούς, καθώς επίσης στους Ευρωπαίους συνεχίζοντας “Το έθνος μας, η φυλή μας είναι το παν”. Δεν είναι εντελώς παρανοϊκός και δεν μας οδηγεί σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ο κόσμος της Merkel;  

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΗΜΕΡΑ

Από ευρωπαϊκής πλευράς τώρα, κατά την άποψη μας και με δεδομένο το ότι, η επιστροφή στην ανάπτυξη πολλών χωρών το 2014/15 δεν θα είναι καθόλου δύσκολη, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, οι πιθανότητες να συμβεί πράγματι κάτι τέτοιο δεν είναι αμελητέες – επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες και επιβραβεύοντας άδικα την πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, στα πλαίσια της όλης «διαδικασίας εξυγίανσης», οι ρωγμές που έχουν προκληθεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αρκετά επικίνδυνες - με αποτέλεσμα να είναι μάλλον αβέβαιο το μέλλον του. Η μεγαλύτερη απειλή δε είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η ανεργία - ειδικά η ανεργία των νέων. Παράλληλα, δεν έχουν καθόλου ομαλοποιηθεί οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, ενώ η Ευρωζώνη συνεχίζει να είναι ένας μη άριστος νομισματικός χώρος.  

Επί πλέον, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η Ευρώπη είναι «διαμελισμένη» σε πάρα πολλά «ασύμμετρα» κομμάτια, τα οποία επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τις προοπτικές της:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι επί μέρους περιοχές της Ευρώπης, ο ρυθμός ανάπτυξης (αύξησης ή μείωσης του ΑΕΠ) την περίοδο 2011-12 σε ποσοστά (%), το ποσοστό ανεργίας το Σεπτέμβρη του 2012 και η εξέλιξη, επίσης σε ποσοστά, των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων (2011-12)   

Περιοχή
Χώρα
Ρυθμός ανάπτυξης (%)
Ανεργία (%)
Εξέλιξη πραγ. Αμοιβών (%)






Ευρωζώνη (17)
-0,4
11,6
-0,1

ΕΕ (27)
-0,3
10,6
-0,1






Αυστρία
0,8
4,4
0,5

Βέλγιο
-0,2
7,4
0,5
Πυρήνας
Φιλανδία
0,1
7,9
0,2
της
Γαλλία
0,2
10,8
0,2
ΕΕ
Γερμανία
0,8
5,4
1,0

Λουξεμβούργο
0,4
5,2
-0,4

Ολλανδία
-0,3
5,4
-0,3











Ελλάδα
-6,0
25,4
-7,8
Περιφέρεια
Ιρλανδία
0,4
15,1
-1,2

Ιταλία
-2,3
10,8
-1,4

Πορτογαλία
-3,0
15,7
-5,1

Ισπανία
-1,4
25,8
-1,8











Κύπρος
-2,3
12,2
-3,7

Εσθονία
2,5
10,0
0,9
Νέες χώρες
Μάλτα
1,0
6,4
-1,3
Ευρωζώνης
Σλοβακία
2,6
13,9
-2,1

Σλοβενία
-2,3
8,4
-2,2










Βόρειες
Δανία
0,6
8,3
-0,5
χώρες
Σουηδία
1,1
7,8
1,9
εκτός
Μ. Βρετανία
-0,3
7,8
-0,2
Ευρωζώνης










Βουλγαρία
0,8
12,4
2,1

Κροατία
-1,9
15,2
-1,9
Ανατολικές
Τσεχία
-1,3
6,8
-0,5
χώρες
Ουγγαρία
-1,2
10,6
-1,2
εκτός
Λετονία
4,3
15,9
0,5
Ευρωζώνης
Λιθουανία
2,9
12,9
0,1

Πολωνία
2,4
10,1
0,3

Ρουμανία
0,8
7,1
0,9
Πηγή: Eurostat, Ameco (11/2012)
Πίνακας: Β.Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα Ι συμπεραίνουμε πως η Ευρώπη είναι ήδη διαχωρισμένη σε πολλές περιοχές, με διαφορετικά οικονομικά μεγέθη και προοπτικές – ενώ φαίνεται καθαρά ότι, οι χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Μεταξύ αυτών, στην Ελλάδα διαπιστώνονται οι υψηλότερες μειώσεις των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων της, παράλληλα με τρομακτικά επίπεδα ανεργίας, ίσα με αυτά της Ισπανίας.

Με κριτήριο τώρα τα συγκεκριμένα μεγέθη, η επόμενη «αναζωπύρωση» της κρίσης (η οποία πιθανότατα θα συνοδευθεί από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, ενδεχομένως με αιματηρές εκρήξεις βίας), αφενός μεν θα συμβεί, αφετέρου θα προέλθει είτε από την Ελλάδα, είτε από την Ισπανία - με την Ελλάδα να έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες, εάν δεν πάψει άμεσα να εφαρμόζεται η πολιτική που ακολουθείται.

Η ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΣ ΣΤΟ ΝΤΑΒΟΣ

Κατά τη διάρκεια του φετινού Νταβός η καγκελάριος, θεωρώντας πως η Γερμανία είναι πλέον ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ευρώπης, έχοντας καταφέρει να ανέλθει στην πρώτη θέση του βάθρου με τη βοήθεια της κρίσης, μίλησε πια ολοκάθαρα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Κρίνοντας από αυτά που είπε, θεωρεί χωρίς καμία αμφιβολία την κρίση χρέους της Ευρώπης, της Δύσης καλύτερα, σαν μία μεγάλη ευκαιρία – μία μοναδική συγκυρία, με τη βοήθεια της οποίας θα οδηγήσει ολόκληρη την Ευρώπη, όπως έχει ήδη συμβεί με τη Γερμανία, σε ένα «εξτρεμιστικά» νεοφιλελεύθερο καθεστώς. Ειδικότερα, είπε τα εξής:

Εμείς στην Ευρώπη θέλουμε να εξελίξουμε την οικονομική και νομισματική ένωση, σε μία ένωση σταθερότητας – ενώ είμαστε όλοι εντός της ΕΕ σύμφωνοι. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από μία βραχυπρόθεσμη εγχείρηση, στην οποία αναγκάζεται να υποβληθεί κανείς επειγόντως.

Πρόκειται ασφαλώς για έναν μακροπρόθεσμο δρόμο – έναν δρόμο, τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου είναι από τη μία πλευρά οι διαρθρωτικές αλλαγές, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ενώ από την άλλη η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών.

Θέλω να τονίσω ακόμη μία φορά εδώ το ότι, για εμένα είναι και τα δύο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η δημοσιονομική πειθαρχία και η ανάπτυξη είναι βασικά οι δύο όψεις του ενός και μοναδικού νομίσματος, όταν το ζητούμενο είναι η επανάκτηση της εμπιστοσύνης”.

Η ερώτηση που τίθεται αυτόματα εδώ είναι, ποιού ακριβώς την εμπιστοσύνη θέλει να επανακτήσει η κυρία Merkel; Πρόκειται για τη εμπιστοσύνη των ανθρώπων; Μήπως το ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη των αγορών, μία «συμβατή» με το «χρηματοπιστωτικό τέρας» παρωδία της δημοκρατίας;

Μία νέα τάξη πραγμάτων, στην οποία η ελίτ του παγκόσμιου καρτέλ και των τραπεζών θα έχει την απόλυτη εξουσία; Μήπως αυτοί είναι οι κρυφοί εργοδότες της καγκελαρίου και όχι ο γερμανικός λαός που την ψήφισε;

Ένας λαός που θα κληθεί πιθανότατα να πληρώσει ακόμη μία φορά τα τεράστια σφάλματα της ηγεσίας του; Ένας λαός που δεν εμπιστεύεται τον ίδιο τον εαυτό του, φοβούμενος την «αναζωπύρωση» του ναζιστικού παρελθόντος, εάν τυχόν εμφανισθεί ένας αντίστοιχος με το Χίτλερ ηγέτης;    

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, θεωρούμε πως το παρακάτω δημοσίευμα μίας σοβαρής γερμανικής ηλεκτρονικής εφημερίδας (NDS), από την οποία αντλήσαμε τις απαραίτητες πληροφορίες, σε ελεύθερη μετάφραση, δίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Το δημοσίευμα γράφει, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:

"Όπως είχε πει ο B.Brecht, «Μόνο τα πιο ανόητα μοσχάρια επιλέγουν μόνα τους το χασάπη». Κατ' επέκταση, τα «γερμανικά μοσχάρια», εμείς δηλαδή, πρέπει να είμαστε αρκετά ανόητοι - αφού διαφορετικά δεν μπορούν να εξηγηθούν οι συνεχείς εκλογικές επιτυχίες της κυρίας Merkel, σε μία χώρα που οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και πιο πολύ.

Στο σημείο αυτό, όσον αφορά δηλαδή εμάς τους Γερμανούς που ανεχόμαστε από τόσα χρόνια τώρα την πολιτική λιτότητας, τις αμοιβές πείνας, τους φορολογικούς διωγμούς και την κατάλυση του κράτους πρόνοιας στην πατρίδα μας, δεν μπορούν να κάνουν δυστυχώς τίποτα οι Ευρωπαίοι γείτονες μας.

Η Ευρώπη όμως δεν είναι γερμανικό προτεκτοράτο, αλλά μία ένωση εθνικών κρατών, όπου η Γερμανίδα καγκελάριος δεν έχει κανένα θεσμοθετημένο δικαίωμα να επιβάλλει τη δική της πολιτική - όσο μεγάλη και αν είναι η κρίση χρέους.

Εάν, παρ' όλα αυτά, η καγκελάριος συνεχίσει να εγείρει την απαίτηση να διαδραματίσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη, όπως διαβάζουμε μεταξύ άλλων στην ιστοσελίδα της, τότε πρόκειται μάλλον για μία απίστευτη συνθηκολόγηση της λογικής.

Δηλαδή, η καγκελάριος δεν φαίνεται να έχει καταλάβει καθόλου τι σημαίνει Δημοκρατία, έχοντας χαθεί στο λαβύρινθο του «οίστρου» και της «λεκτικής ανισορροπίας» της. Για να μπορέσει να πετύχει τους στόχους της, παίζει το παιχνίδι χέρι-χέρι με την Κομισιόν. Ποιος μπορεί λοιπόν να απορήσει σχετικά με το ότι, όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν κουραστεί ήδη από την Ευρώπη;

Μία Ευρώπη, η οποία έχει σαν αποκλειστικό στόχο την κατεδάφιση της Δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας και της ίσης συμμετοχής στις αποφάσεις, δεν έχει κανένα μέλλον και κανένα νόημα ύπαρξης.

Εάν λοιπόν επιθυμούν οι Ευρωπαίοι γείτονές μας να σώσουν την Ευρώπη και την ευρωπαϊκή ιδέα, τότε θα πρέπει να απελευθερωθούν από την «κακοποίηση» της καγκελαρίου. Πρέπει να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι στην Merkel. Έχει φτάσει πλέον το πλήρωμα του χρόνου, η ύστατη στιγμή για να αντιδράσουν".

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η στρατηγική της καγκελαρίου, την οποία αποκάλυψε ολοκάθαρα στο Νταβός, είναι παρόμοια με αυτήν που γνωρίζουμε από το «Δόγμα του Σοκ» - η χρησιμοποίηση δηλαδή μίας καταστροφής, για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες δεν είναι επιθυμητές ούτε από το λαό, ούτε από την πλειοψηφία της πολιτικής του ηγεσίας. Όλα αυτά με γρήγορο ρυθμό, πριν προλάβουν να συνέλθουν οι άνθρωποι από το σοκ και πριν περάσει η κρίση.

Η ειρωνεία της μοίρας είναι το ότι, η πολιτική αυτή ξεκίνησε από τον σοσιαλιστή προκάτοχο της κ. Merkel – από τον κ.Schroeder ο οποίος, στην ίδια πόλη πριν από 8 χρόνια, στο Νταβός (28.01.2005), είχε πει τα εξής:

«Έπρεπε και καταφέραμε να απελευθερώσουμε την αγορά εργασίας στη χώρα μας, στη Γερμανία. Έχουμε οικοδομήσει μία από τις καλύτερες και τις πλέον χαμηλόμισθες οικονομικές ζώνες στην Ευρώπη».

Σειρά έχουν προφανώς οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες πρέπει να οικοδομήσουν τα δικά τους «κρεματόρια» – δηλαδή, ειδικές οικονομικές ζώνες μηδενικής κοινωνικής ασφάλισης και χαμηλού κόστους εργασίας.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις των χωρών-προτεκτοράτων οφείλουν, μάλλον με τη συνδρομή της γερμανικής οικονομικής αστυνομίας, της μυστικής υπηρεσίας και άλλων, να εξαπολύσουν φορολογικούς και άλλους διωγμούς επί δικαίων και αδίκων - φροντίζοντας για τη βίαιη καταστολή των αντιδράσεων των πολιτών, οι οποίοι δεν αποδέχονται τα σχέδια της εξουσίας, επιμένοντας στις γνωστές «ανοησίες»: όπως για παράδειγμα στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στη δικαιοσύνη και στην ισότητα.      

Αθήνα, 29. Ιανουαρίου 2013
Facebook   Twitter   Linked in