Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

8 Ιανουαρίου 2013

Έχουμε τους Παπακωνσταντίνου που μας αξίζουν

ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Έχουμε τους Παπακωνσταντίνου που μας αξίζουν

 

H τραγωδία μιας χώρας. Αυτό ήταν η συνέντευξη του ανεκδιήγητου Παπακωνσταντίνου στην Ελλη Στάη. Αυτός ο τύπος (και όλοι οι υπόλοιποι σαν και δάυτον), για τον οποίο χθες βράδι ο Εισαγγελέας θα έπρεπε να είχε εκδώσει ένταλμα σύλληψης,  βρέθηκε στην πιο κρίσιμη συγκυρία για την πατρίδα του στο υπ. Οικονομικών.
Ένας λαός ολόκληρος κρεμάσθηκε από τις ικανότητες αυτού του ανερμάτιστου ψεύτη καθώς και των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Παπαδήμου και των συμβούλων τους. Οι Έλληνες του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Λεωνίδα, του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, εκφυλισθήκαμε τόσο πολύ στην πορεία των αιώνων που σήμερα καταντήσαμε να επιλέγουμε κάτι ανθρωπάκια για να διαχειρίζονται τα κοινά. Με ποια προσωπικότητα αυτός ο ανερμάτιστος ψεύτης, που μπροστά στους κατώτερους υπαλλήλους τού έβγαινε ο Ναπολέων που κρύβει μέσα του, και απέναντι στον Σόιμπλε δεν ήταν παρά ένα γιουσουφάκι της συμφοράς.
Αλλά η διαπίστωση αφορά και μας τους ίδιους: Μας αξίζουν Παπακωνσταντίνου. Εικόνα μας είναι.Ακόμη και οι Ιταλοί μέσα σε ένα χρόνο κατάφεραν να αποτεφρώσουν τον Μόντι, ο οποίος Μόντι είχε το σθένος να πει στον Σόιμπλε εκείνο το βράδι στο  Εurogroup ότι δεν «έχεις να πας πουθενά, αν δεν τελειώσουμε...»
Ε, λοιπόν αυτόν τον Μόντι οι Ιταλοί που είναι αξιοπρεπής λαός δεν τον αντέχουν. Δεν αντέχουν να υπακούουν σαν λαός-κανίς στις ορέξεις της Μέρκελ και τον στέλνουν στην 4η θέση της δημοτικότητας.
Μόνο οι κατ΄ευφημισμόν Έλληνες που αποτελούμε ζωντανή δυσφήμιση των προγόνων μας ανεχόμαστε ακόμη Παπακωνσνατντίνου, Στουρνάρες-(που ζει για τα "μπράβο" του Σόιμπλε), Σαμαράδες, Βενιζέλους, Κουβέληδες και ίσως και Τσίπρες-τον οποίο πρέπει να κάνουμε πρωθυπουργό για να διαπιστώσουμε αν εννοεί αυτά που λέει η είναι απλά έναν φαφλατάς.
Η χθεσινοβραδινή συνέντευξη του Παπακωνσταντίνου, εάν δεν σήμανε συναγερμό σε κάθε σπίτι, για να αλλάξουμε μέσα μας και να αλλάξουμε στην συνέχεια το πολιτικό προσωπικό της χώρας είμαστε άξιοι της τύχης μας. Σήμερα κιόλας πρέπει να διώξουμε με τις κλωτσιές τους ηγέτες που προσκυνάνε με την λογική του σφάξε με αγάμ να αγιάσω τους Γερμανούς. Δεν βλέπουμε ότι η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη; Δεν βλέπουμε ότι οι Αμερικανοί από αντίδραση βάζουν την Τουρκία και την Λιβύη- τις οποίες ελέγχουν-να μας απειλούν για τα πετρέλαια; Χθες διαπιστώσαμε ότι και να υπάρχουν πετρέλαια δεν πρόκειται να τα εκμεταλλευθούμε αν δεν δώσουν το OK oι Αμερικανοί, οπότε για ποιό λόγο αυτή η δουλοπρέπεια στους Γερμανούς; Όλα αυτά πρέπει να γίνουν βίωμα της κάθε ελληνικής οικογένειας διαφορετικά αυτό το απαξιωμένο κράτος πολύ σύντομα θα γίνει Λιβύη- ένα παίγνιο συμφερόντων στα χέρια των ισχυρών με τον λαό του άβουλο κοπάδι.
Όσο αφορά τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου. Τραγική φιγούρα. Ψεύτης και υποκριτής. Έχασε το  αρχικό CD, γύρευε σε ποιούς επιχειρηματίες μπορεί να το έχει δώσει, η σε ποιες οικογένειες. Χθες το βράδι μάλιστα έκαψε και  τουλάχιστο έναν συνεργάτη του-αυτό στον οποίο έδωσε το CD για να το μετατρέψει σε στικάκι! Για λόγους ασφαλείας μας είπε. Από πότε το ένα είναι πιο ασφαλές από το άλλο; Δεν ακολούθησε καν την θεσμική διαδικασία ώστε να παραλάβει το πρωτογενές υλικό ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Μόνο 20 ονόματα, τα οποία μάλιστα ο ίδιος δεν τα είδε. Ενώ είχε πρεμούρα για το CD και ζήτησε από τον πρέσβη μας στην Γαλλία να το παραλάβει προσωπικά εκτός διπλωματικού σάκου, αίφνης ο ίδιος δεν ασχολήθηκε καν. Μας είπε ότι δεν το άνοιξε, ότι δεν είδε τα ονόματα, δεν είδε τα ποσά, παρά μόνο τα 20 πρώτα σε καταθέσεις.
Το ένα ψέμα μετά το άλλο. Φυσικά! Ποιος από αυτά τα ανθρωπάκια θα ήθελαν να «δουν» πραγματικά τις καταθέσεις ενός από τους πανίσχυρους επιχειρηματίες της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι καταθέσεις τις οικογένειας Μπόμπολα δεν ήταν δηλωμένες και δικαιολογημένες. Απλά κανείς Παπακωνσνατντίνου, κανείς Βενιζέλος, κανείς Παπανδρέου, κανείς Σαμαράς δεν θα έκανε ποτέ έλεγχο σε επιχειρηματία βεληνεκούς Μπόμπολα μια και αυτοί κρατάνε στην ζωή το νοσηρό πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. 
Δεν βλέπετε πως έχει βραχυκυκλώσει ο Σαμαράς ανάμεσα στον Μελισσανίδη και στον Κόκκαλη για τον ΟΠΑΠ; Τον έχει υποσχεθεί και στους δύο και τώρα απελπισμένος αναζητεί οδό διαφυγής.Αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Ο ένας υπουργός δεν εμπιστεύεται τον άλλον και όλοι μαζί τον ΣΔΟΕ. Κι εκείνος ο Λέκκας, ο βαθύς πασόκος που «είδε» την Μαργαρίτα Παπανδρέου πίσω από τα 500 εκατ. Τι απέγινε; Πως κυβερνάνε τη χώρα όλοι αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι; Και τι σόι λαός είμαστε εμείς που τους ανεχόμαστε;
Πόσο ηλίθιος είναι ένας λαός που τον κυβερνούν οι Παπακωνσταντίνοι;

Κρύβει τον μισθό της Μπιρμπίλη η ΝΔ (16,5 χιλιάρικα το μήνα για να κάνει διακοπές!)


ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Κρύβει τον μισθό της Μπιρμπίλη η ΝΔ (16,5 χιλιάρικα το μήνα για να κάνει διακοπές!)




Τίποτα δεν κουνάει τους "κηπουρούς" του Τζέφρυ
Προκλητικά απέφυγε ο υπουργός Ανάπτυξης της συγκυβέρνησης των Μνημονίων, Κωστής Χατζηδάκης, να απαντήσει ευθέως στην σχετική ερώτηση του Συναγωνιστή Ηλία Παναγιώταρου -η οποία κατατέθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 2012-, αναφορικά με τις απολαβές της κυρίας Μπιρμπίλη. Υπενθυμίζεται ότι η κυρία Μπιρμπίλη, πρώην υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου(προσωπική του επιλογή), κατέχει θέση Μονίμου Αντιπροσώπου της χώρας μας στον ΟΟΣΑ.
Στην ερώτησή του, ο Συναγωνιστής Παναγιώταρος σημείωνε πως: ''Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» (16/09/2012) μία τέτοια περίπτωση αποτελεί η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη, πρώην Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία στις 30/09/2011 διορίστηκε στη θέση της μονίμου αντιπροσώπου της Ελλάδας στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) με έδρα το Παρίσι.Με τις μηνιαίες αποδοχές της να ανέρχονται σε 8.500 ευρώ (7.500 ευρώ μισθός και 1.000 ευρώ επίδομα τέκνου), η κυρία Μπιρμπίλη εμφανίζεται να αδιαφορεί για τα καθήκοντά της και να διάγει βίο τρυφηλό αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο στο γραφείο της και εν γένει στα εργασιακά της καθήκοντα. Σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η οποία σηκώνει μέσω της φορολόγησης το βάρος των αποδοχών της, η κυρία Μπιρμπίλη φέρεται να αποτελεί ακόμη μία περίπτωση «αποκατάστασης» «ημέτερων» από εκείνες που συνέβαλαν στο σημερινό οικονομικό τέλμα της Πατρίδας μας''.

Στην απάντηση του υπουργού Ανάπτυξης, με ημερομηνία 4 Ιανουαρίου 2013 (μόλις -σχεδόν- 2 μήνες μετά την ερώτηση.), αναφέρεται ότι: ''Οι μηνιαίες μικτές αποδοχές του Μονίμου Αντιπροσώπου στη ΜΕΑ (Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία) ΟΟΣΑ και του αναπληρωτή του καθορίζονται κατ΄αντιστοιχία βαθμού και μισθού Πρέσβεως και Πληρεξουσίου Υπουργού Β΄''. Ο υπουργός ενημερώνει πως: '' Με το, από 3 Αυγούστου 2011, Προεδρικό Διάταγμα διορίστηκε στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης η κ. Κωνσταντίνα Μπιρμπίλη στη θέση του Μόνιμου Αντιπροσώπου με βαθμό αντίστοιχο Πρέσβεως''. Για να γίνει περισσότερο ''σαφής'', ο κύριος Χατζηδάκης επισημαίνει ότι ''από 1ης Αυγούστου του 2012, σύμφωνα με τον Ν. 4093/2012, οι αποδοχές και των υπηρετούντων στη ΜΕΑ- ΟΟΣΑ θα μειωθούν με τα αντίστοιχα ποσά ή θα επιστραφούν ή θα συμφωνηθούν με τις αποδοχές του 2013, κατά τα οριζόμενα''.
Καταδεικνύεται, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, πως το πολιτικό-οικονομικό σύστημα, το οποίο κατακλέβει, εξαπατά και ξεπουλά το Λαό μας και τη δημόσια περιουσία, συνεχίζει προκλητικότατα να απλώνει δίχτυ προστασίας στους πιστούς του υπηρέτες! Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του Μεταπολιτευτικού Καθεστώτος της Προδοσίας της Πατρίδος και του ξεπουλήματος του ιδρώτα του Λαού μας. Οι ένοχοι, δίχως αιδώ, επιμένουν να προκαλούν, καθιστώντας την τιμωρία τους αναπόφευκτη και επιβεβλημένη. Κι όπου τιμωρία, μια φράση έρχεται στη σκέψη κάθε Ελληνίδος και κάθε Έλληνα, μια σκέψη που πρέπει να γίνει και πολιτική πράξη: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για να ξεβρωμίσει ο τόπος!

ΓΑΛΛΙΑ: Περισσότερα από χίλια αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν από "νεαρούς" τη νύχτα της πρωτοχρονιάς ως νέο "έθιμο"

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πέμπτη, 3 Ιανουαρίου 2013

ΓΑΛΛΙΑ: Περισσότερα από χίλια αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν από "νεαρούς" τη νύχτα της πρωτοχρονιάς ως νέο "έθιμο"

Ο Υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας Manuel Valls δήλωσε την Τρίτη, ότι 1.193 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν τη νύχτα τηςπαραμονής σε όλη τη χώρα. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πραγματοποιήθηκαν συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και δραστών σε συνοικίες που ομουσουλμανικός πληθυσμός είναι πλειοψηφία στην πόλη του Στρασβούργου και της Mulhouse. Περίπου επτά αστυνομικοί δέχτηκαν επίθεση τη νύχτα της παραμονής του νέου έτους.

Περίπου 1.200 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν από μουσουλμάνους δράστες την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Γαλλία, όπου το μαζικό κάψιμο αυτοκινήτων φέρεται να είναι ένα είδους «παράδοσης» μεταξύ των μουσουλμάνων κατοίκων των υποβαθμισμένων προαστίων στα οποία κατοικούν μετανάστες.
Προσέξτε το γκράφιτι με τα αραβικά στο καμένο αυτοκίνητο
Τα τελευταία χρόνια, κατά τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς και της Ημέρας της Βαστίλης (14 Ιουλίου) στη Γαλλία είναι συχνό το μαζικό κάψιμο αυτοκινήτων. Τη νύχτα της 1ηςΙανουαρίου του 2010, κάηκαν 1.137 αυτοκίνητα, ενώ τη νύχτα της 1ης Ιανουαρίου του 2009 κάηκαν 1.147.

Το καλοκαίρι του 2010, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Brice Hortefeux πήρε την απόφαση να σταματήσει την πρακτική της καταμέτρησης των εμπρησμών, καθώς όπως ισχυρίστηκε αυτό θα ενθαρρύνει τους μουσουλμάνους νέους να διαπράξουν τέτοια εγκλήματα. Ο σημερινός Υπουργός Εσωτερικών είπε ότι «ο γαλλικός λαός θα πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια».

Η μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, εάν μεταδώσουν την είδηση, (σπάνια) περιγράφουν το γεγονός χωρίς να αναφέρονται στην καταγωγή ή την θρησκεία των δραστών*.

Προσέξτε πόσο «άχρωμα» και «χαριτωμένα»(!) περιγράφεται η είδηση στο παρακάτω ελληνικό site με τον «ανάλαφρο» τίτλο Καίνε αυτοκίνητα...για το καλό!:

Άλλοι κόβουν βασιλόπιτα, άλλοι φιλιούνται και άλλοι παίζουν χαρτιά για να υποδεχτούν το νέο χρόνο. Στη Γαλλία όμως έχουν ένα διαφορετικό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να κάψουν όσα περισσότερα αυτοκίνητα μπορεί ο καθένας! Το ιδιότυπο έθιμο, στο οποίο παίρνουν μέρος κυρίως νεαροί από τα πιο φτωχά προάστια των γαλλικών πόλεων, ξεκίνησε στις αρχές του 1990.

Η γαλλική αστυνομία φέτος δηλώνει προετοιμασμένη για να αποτρέψει την πυρπόληση αυτοκινήτων από νεαρούς την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, με τους νεαρούς (sicνα συναγωνίζονται ποιος θα πυρπολήσει τα περισσότερα.

Η αστυνομία όμως δηλώνει ότι πλέον έχει δημιουργηθεί μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των νεαρών, οι οποίοι περιμένουν με αγωνία να ακούσουν την επόμενη ημέρα στις ειδήσεις σε ποια γειτονιά έγιναν οι περισσότερες καταστροφές.

Β. Βιλιάρδος- Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ


Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ: H λύση που φαίνεται περισσότερο αποτελεσματική αλλά και λιγότερο επικίνδυνη, για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την καταστροφή, είναι το άτοκο «πάγωμα» των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, σε όλη την έκταση της Δύσης

Η συνεχιζόμενη υπερχρέωση των κρατών, μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα της διάσωσης των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τους, οδηγεί στην κλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού τους - οπότε στην ασύμμετρη αύξηση των κεφαλαιακών (τοκογλυφικών) κερδών, εις βάρος των εισοδημάτων από την εργασία.

Όσο κλιμακώνονται τώρα τα εισοδήματα από τους τόκους, τόσο μειώνονται τα αντίστοιχα από την εργασία - έως εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, οι οφειλέτες αδυνατούν να πληρώσουν τους πιστωτές, επειδή τα εισοδήματα τους από την εργασία (φορολογικά για τα κράτη), δεν φτάνουν πια για την εξόφληση των τόκων και των δανείων τους. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το πρόβλημα λύνεται είτε με αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, ανάλογες της Γαλλικής επανάστασης, είτε με πολέμους”.   

Ανάλυση

Είμαστε σχεδόν απολύτως πεπεισμένοι ότι, ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την τεράστια κρίση χρέους που βιώνουμε, είναι το κάποιου είδους «άτοκο πάγωμα» τόσο των δημοσίων, όσο και των ιδιωτικών χρεών – αφού η όποια υγιής ανάπτυξη, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, είναι εντελώς ανέφικτη.

Η διαπίστωση μας αυτή δεν αφορά φυσικά μόνο την Ελλάδα ή/και τον Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά ολόκληρη τη Δύση – κυρίως δε τηνΙαπωνία, τη Μ. Βρετανία και τις Η.Π.Α. Εκτός αυτού έχουμε την άποψη ότι, πλησιάζουμε σύντομα στο σημείο χωρίς επιστροφή, αφού πολλά κράτη χρησιμοποιούν ήδη «μη συμβατικές» μεθόδους για την επιβίωση τους – όπως για παράδειγμα η Ισπανία, η κυβέρνηση της οποίας «υπεξαίρεσε» κρυφά τα συνταξιοδοτικά της ταμεία, για να μην οδηγηθεί στο μηχανισμό στήριξης και στα «νύχια» της Τρόικας. Στα πλαίσια αυτά τα παρακάτω:   

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο μας, όταν το δημόσιο χρέος μίας χώρας υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ της, ο ρυθμός ανάπτυξης της επιβραδύνεται συνεχώς – ακόμη και σε εποχές παγκόσμιας ευημερίας. Σήμερα, ο μέσος όρος των δημοσίων χρεών της Ευρωζώνης υπερβαίνει το κρίσιμο ποσοστό του 90%, των Η.Π.Α. πλησιάζει το 115% του ΑΕΠ και της Ιαπωνίας το 230% του ΑΕΠ – χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα «κρυφά χρέη», τα οποία προέρχονται από τις «ακάλυπτες» μελλοντικές υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων.  

Εάν τώρα η συγκεκριμένη χώρα ή το περιβάλλον της έχει επί πλέον τραπεζικά προβλήματα, πόσο μάλλον ανάγκη «διάσωσης» των τραπεζών της (η βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Ευρώπης), τότε είναι φύσει αδύνατον να αναπτυχθεί – ακόμη και αν το δημόσιο χρέος της δεν υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της (όπως τεκμηριώθηκε πρόσφατα στην περίπτωση της Κύπρου και τηςΙσπανίας).

Η αιτία είναι το ότι, τα χρήματα για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της «εκβάλλουν» στο δημόσιο χρέος(μεταφέρονται έμμεσα στους εκάστοτε φορολογουμένους), αυξάνοντας το ανάλογα.

ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Όσον αφορά τα συνολικά χρέη, τόσο τα δημόσια, όσο και τα ιδιωτικά δηλαδή, δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 200% του ΑΕΠ μίας χώρας - εάν θέλει να συνεχίσει να αναπτύσσεται υγιώς.

Όμως, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, "τα συνολικά χρέη στις 18 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, τα οποία ήταν στο 160% του ΑΕΠ τους το 1980, έχουν εκτοξευθεί σήμερα (2011) στο 321% του ΑΕΠ τους…Αποπληθωρισμένα δε, οι κυβερνήσεις έχουν τετραπλάσια χρέη σε σχέση με το 1980, τα νοικοκυριά εξαπλάσια και οι επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας τριπλάσια.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Με κριτήριο τις παραπάνω βασικές διαπιστώσεις, είναι προφανώς αδύνατον να επιτευχθεί ανάπτυξη – εκτός εάν αυξηθεί βέβαια πληθωριστικά η ποσότητα του χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες.

Όμως, αφενός μεν η ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών δεν κατευθύνεται στην πραγματική οικονομία, αφετέρου χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν τα συσσωρεμένα την τελευταία τριακονταετία, τεράστια χρέη των δυτικών κρατών, επιχειρήσεων, τραπεζών και νοικοκυριών.

ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ

Συνεχίζοντας, η επίλυση του προβλήματος αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια του πληθωρισμού (αύξηση της ποσότητας χρήματος), έτσι όπως επιχειρείται σήμερα, κυρίως από την Ευρώπη (ΕΚΤ), τις Η.Π.Α. (Fed), τη Μ. Βρετανία (BoE) και την Ιαπωνία (BoJ), αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – αφού είναι εύκολο να χαθεί ο έλεγχος του, με οδυνηρά αποτελέσματα εάν τυχόν «μεταλλαχθεί» σε υπερπληθωρισμό.

Ειδικά όσον αφορά τον πληθωρισμό, σύμφωνα με τη νεοκλασική και μονεταριστική θεωρία, η τιμή ενός προϊόντος καθορίζεται από το σημείο τομής της καμπύλης ζήτησης, με την καμπύλη προσφοράς.

Εάν εμφανισθεί αυξημένη ζήτηση για ένα προϊόν (μετατόπιση της καμπύλης ζήτησης προς τα δεξιά), ή μειωμένη προσφορά του (μετατόπιση της καμπύλης προσφοράς προς τα αριστερά), τότε αυξάνεται η τιμή πώλησης του. Το φαινόμενο του (υπερ)πληθωρισμού στην οικονομική θεωρία περιγράφεται, κάπως  απλουστευμένα, από την κατωτέρω «ποσοτική εξίσωση»:

ΠΠ x ΕΤ = ΧΠ x ΤΚ

στην οποία το ΠΠ (πραγματική παραγωγή) επί το ΕΤ (επίπεδο τιμών), είναι ίσο με το ΧΠ (ποσότητα χρήματος) επί το ΤΚ(ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος). Επίσης από την «παραλλαγή» αυτής της εξίσωσης (με το x να σημαίνει επί, ενώ το / διά),

ET = (XP x TK) / ΠΠ

όπως και από το ότι, η διαφορά του επιπέδου των τιμών (Δ ΕΤ) είναι ίση με τη διαφορά της ποσότητας χρήματος (Δ ΧΠσυν τη διαφορά της ταχύτητας κυκλοφορίας (Δ ΤΚ), μείον τη διαφορά της πραγματικής παραγωγής αγαθών (Δ ΠΠ).

Δ (ΕΤ) = Δ (ΧΠ) + Δ (ΤΚ) – Δ (ΠΠ)

Από τις παραπάνω εξισώσεις, καθώς επίσης από τις «παραλλαγές» τους μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, το επίπεδο των τιμών των προϊόντων, μέσω του οποίου μετρείται ο πληθωρισμός, αυξάνεται συνεχώς (με σταθερά τα εκάστοτε δύο άλλα μεγέθη), όταν:

(α)  μεγεθύνεται η ποσότητα χρήματος

(β) αυξάνεται η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος (αν και σύμφωνα με εμπειρικές μελέτες, η ταχύτητα του χρήματος μακροπρόθεσμα είναι σταθερή) και

(γ)  μειώνεται η πραγματική παραγωγή.

Η παραπάνω «ποσοτική εξίσωση» έχει αποδειχθεί εμπειρικά πως ισχύει ως έχει, κυρίως από το ότι η αύξηση της ποσότητας χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες οδηγεί σε μεγέθυνση του πληθωρισμού, ο οποίος είναι δυνατόν να μετατραπεί σε υπερπληθωρισμό - εάν τυχόν η κεντρική τράπεζα δεν καταφέρει να περιορίσει (αναρροφήσει) την ποσότητα χρήματος, την οποία έχει αυξήσει για να καταπολεμήσει την ύφεση, όταν η αγορά επιστρέφει σε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.  

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

Όπως φαίνεται, η σημερινή κρίση χρέους της Δύσης, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπερχρέωση των τραπεζών, έχει προκαλέσει ορισμένες «επιπλοκές» στο σύστημα – η κυριότερη των οποίων είναι πως η αύξηση της ποσότητας του χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες, δεν οδηγείται στην πραγματική οικονομία (σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη δε, ο μέσος τραπεζικός δανεισμός των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών στην Ευρώπη συνεχίζει να μειώνεται).

Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι, αφενός μεν οι εμπορικές τράπεζες, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ τους, δεν δανείζουν η μία την άλλη, αφετέρου στις συνθήκες που επικρατούν στην πραγματική οικονομία - λόγω της αυστηρής πολιτικής λιτότηταςπου δυστυχώς ακολουθείται (ύφεση, αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, χρεοκοπίες κλπ.). Σε αντίθεση δε με την προηγούμενη κρίση (κραχ του 1987), οι τράπεζες επιτρέπεται πια να κάνουν τα πάντα – έχουν δηλαδή εντελώς «απορυθμισθεί», όπως αποκαλείται συνήθως η ασυδοσία τους.    

Στα πλαίσια αυτά, τα επί πλέον χρήματα που προσφέρουν οι κεντρικές τράπεζες, είτε παραμένουν ανέπαφα στους λογαριασμούς που έχουν οι εμπορικές τράπεζες σε αυτές, είτε οδηγούνται στα χρηματιστήρια – δημιουργώντας τεράστιες και εξαιρετικά επικίνδυνες φούσκες στις μετοχές, στα εμπορεύματα κοκ.

Το συμπέρασμα μας αυτό αποδεικνύεται από τη συνεχιζόμενη αύξηση των δεικτών όλων σχεδόν των χρηματιστηρίων του πλανήτη - σε πλήρη σχεδόν αναντιστοιχία με την κερδοφορία, καθώς επίσης με τις μελλοντικές προοπτικές των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας. Όσο αυξάνονται οι δείκτες βέβαια, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται μία ενδεχόμενη κατάρρευση τους (κραχ) – αφού οι αλλαγές στα χρηματιστήρια, σε αντίθεση με την πραγματική οικονομία, είναι ξαφνικές, απρόβλεπτες, απότομες, μαζικές (αγελαίες) και ραγδαίες.      

Ειδικά όσον αφορά την ΕΚΤ, το γεγονός ότι συνδέει την αγορά ομολόγων των ελλειμματικών χωρών από τη δευτερογενή διαπραγμάτευση, με τη υποχρέωση τους να εφαρμόζουν την αυστηρή πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία,δημιουργεί περισσότερες επιπλοκές – ενώ τα επιτόκια δανεισμού των χωρών του Νότου έχουν περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό,επειδή ουσιαστικά η ΕΚΤ εγγυάται την πληρωμή των ομολόγων.

Είναι όμως η ΕΚΤ σε θέση να τηρήσει τις υποσχέσεις της, χωρίς να προκαλέσει μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού; Τι θα συμβεί εάν εντελώς απρόοπτα οι αγορές, κυριευμένες από κάποιον πανικό, προσπαθήσουν να «εξαργυρώσουν» τις εγγυήσεις της, «πλημμυρίζοντας» το σύστημα με κρατικά ομόλογα προς πώληση;  

ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΧΡΕΗ

Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει τεκμηριώσει το ότι, τα μη εξυπηρετούμενα, τα επισφαλή δηλαδή σε μεγάλο βαθμό δάνεια, μειώνουν ουσιαστικά την ταχύτητα κυκλοφορίας χρήματος - με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τη δημιουργία πληθωριστικών πιέσεων, όπως συμβαίνει σήμερα, παρά την αύξηση της ποσότητας χρήματος από όλες σχεδόν τις κεντρικές τράπεζες της Δύσης. Στην ποσοτική μας εξίσωση λοιπόν συμβαίνει το εξής:

(α)  Πριν από την αύξηση της ποσότητας χρήματος, ο πληθωρισμός (επίπεδο των τιμών) ήταν, για παράδειγμα,  ΕΤ = (ΧΠ x ΤΚ) / ΠΠ ήτοι ΕΤ = (100 x 10) / 10 = 100.

(β)  Μετά την αύξηση της ποσότητας χρήματος από 100 στα 200 (τυχαίοι αριθμοί), όπου όμως η ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος μειώθηκε από 10 στα 5, με σταθερή (ακόμη) την παραγωγή, ο πληθωρισμός στην πραγματική οικονομία παρέμεινε σταθερός – ήτοι: ET = (200 x 5) / 10 = 100.

Αντίθετα, ο πληθωρισμός στην «κερδοσκοπική οικονομία» (μετοχές, παράγωγα κλπ.) μεγεθύνθηκε σε μεγάλο βαθμό – επειδή εκεί οδηγήθηκε η αύξηση της ποσότητας χρήματος, ενώ δεν περιορίσθηκε η ταχύτητα κυκλοφορίας του (ΕΤ = 200 x 10 / 10 = 200, ήτοι 100% αύξηση των τιμών) – εάν υποθέσουμε ότι δεν αυξήθηκε πάνω από το 10 του παραδείγματος.

Ουσιαστικά λοιπόν και παρά τις αντίθετες απόψεις, έχουμε πληθωρισμό και απειλούμαστε με υπερπληθωρισμό – ο οποίος δεν επηρεάζει (ακόμη) την πραγματική οικονομία, αλλά την «κερδοσκοπική» (αν και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες έχει προκληθεί ήδη επισιτιστική κρίση, λόγω της δυσανάλογης αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων, στα αντίστοιχα χρηματιστήρια).   

(γ)  Περαιτέρω εάν, μετά την αύξηση της ποσότητας χρήματος, καθώς επίσης τη μείωση της ταχύτητας κυκλοφορίας του, μειωθεί η παραγωγή (ενδεχόμενο πολύ πιθανόν), τότε ο πληθωρισμός θα αυξηθεί και στην πραγματική οικονομία – ήτοι θα είναι: ET= (200 x 5) / 5 = 200. Στην περίπτωση αυτή, τα αποτελέσματα θα είναι εξαιρετικά οδυνηρά για την πλειοψηφία των ανθρώπων – αφού η αγοραστική αξία των υφισταμένων εισοδημάτων θα περιορίζεται συνεχώς, λόγω της αύξησης των τιμών των προϊόντων.

(δ)  Για να διατηρηθεί τώρα ο πληθωρισμός στα ίδια επίπεδα, εάν περιορισθεί η παραγωγή, θα πρέπει οι κεντρικές τράπεζες να μειώσουν την ποσότητα χρήματος στα 100 – οπότε η εξίσωση θα είναι: ΕΤ = (100 x 5) / 5 = 100. 

Με δεδομένο όμως το ότι, η ποσότητα χρήματος μειώνεται, μεταξύ άλλων, είτε με την αύξηση των βασικών επιτοκίων, είτε με την πώληση κρατικών ομολόγων εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας, η διαδικασία θα προκαλούσε άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των διαφόρων χωρών – δυστυχώς, με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της ύφεσης, τις χρεοκοπίες κλπ.   

ΕΜΜΕΣΗ ΔΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ

Εάν επιλέξουμε τώρα τη «μονεταριστική λύση» του προβλήματος, θα πρέπει να βρούμε καινούργια «εργαλεία» - όπου, στην προκειμένη περίπτωση, οφείλει να αυξομειώνεται η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος, με τη βοήθεια του «παγώματος» και «ξεπαγώματος» μέρους των χρεών.

Ειδικότερα, αντί οι κεντρικές τράπεζες να αυξάνουν την ποσότητα χρήματος (με κινδύνους αφενός μεν να μην οδηγείται η νέα ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και να δημιουργούνται φούσκες, αφετέρου να μην μπορούν να τη μειώσουν όταν ξεπεραστεί η κρίση), θα μπορούσαν να παγώσουν άτοκα ένα ορισμένο ποσοστό δημοσίων και ιδιωτικών χρεών έτσι ώστε, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, να τα «ξεπαγώνουν» σταδιακά.

Με τον τρόπο αυτό θα κατευθυνόταν τα (παγωμένα) χρήματα απ’ ευθείας στην πραγματική οικονομία, αφού θα ελαφρυνόταν οι δανειακές επιβαρύνσεις (τοκοχρεολύσια) όλων των «συντελεστών παραγωγής» – οπότε δεν θα δημιουργούνταν φούσκες, δεν θα μειωνόταν η παραγωγή προϊόντων και δεν θα προκαλούνταν πληθωριστικές πιέσεις.

Η εξίσωση μας λοιπόν θα ήταν ET = (200 x 5) / 10 = 100 και στη συνέχεια ΕΤ = (200 x 10) / 20 = 100 – αφού θα αυξανόταν η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος στα προηγούμενα επίπεδα, μέσω του (ξε)παγώματος των χρεών, ανάλογα με το ρυθμό αύξησης ή μείωσης της παραγωγής (σύμφωνα με την εξέλιξη των εισοδημάτων των εργαζομένων, με την κερδοφορία των επιχειρήσεων κοκ.).

Εάν δεν επιθυμούσαμε την αύξηση της παραγωγής, θα επαναφέραμε την ποσότητα χρήματος στο 100 – οπότε η εξίσωση στο παράδειγμα μας θα ήταν ΕΤ = (100 x 10) / 10 = 100. Ουσιαστικά λοιπόν ο πληθωρισμός θα ρυθμιζόταν από το ύψος των χρεών, χωρίς τις επιπλοκές της ενδιάμεσης λειτουργίας των τραπεζών – ενώ δεν θα μεταφερόταν στην «κερδοσκοπική οικονομία».

Ολοκληρώνοντας, εάν επί πλέον οι τράπεζες δεν υποχρεώνονταν να «καλύψουν» τα, νόμιμα παγωμένα, χρέη των οφειλετών τους στους Ισολογισμούς τους, δεν θα υπήρχε ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τους, στη σημερινή έκταση – με αποτέλεσμα να εξασφαλίζεται και από εδώ η ομαλότερη λειτουργία της Οικονομίας.

Η ΕΛΛΑΔΑ

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, δεν μειώθηκε σημαντικά η ποσότητα χρήματος (προφανώς δεν αυξήθηκε), κυρίως λόγω του ειδικού δανεισμού (ELA) των τραπεζών από την ΤτΕ και την ΕΚΤ – ενώ ο περιορισμός της ταχύτητας κυκλοφορίας των χρημάτων αντισταθμίστηκε από τη σχετική μείωση της παραγωγής (υποθετικά στην εξίσωση μας ET = 90 x 7 / 6 = 105, ήτοι 5% αύξηση).   

Η εσωτερική υποτίμηση δε (μείωση μισθών κλπ.), η οποία θα προκαλούσε λογικά την (τεχνητή) αποκλιμάκωση των τιμών, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, επειδή υπερκαλύφθηκε από τη μεγάλη αύξηση της φορολογίας (άμεσους και έμμεσους φόρους) – με αποτέλεσμα οι τιμές να παραμείνουν υψηλές, απέναντι σε συνεχώς χαμηλότερα εισοδήματα, οπότε να καταρρεύσει το βιοτικό μας επίπεδο.  

Το αργότερο όμως όταν μειωθεί σημαντικά η παραγωγή (προσφορά), κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί, εάν δεν μεσολαβήσει κάποια μεγάλη αλλαγή, οι περισσότερες τιμές (με την ίδια ή ελαφρώς χαμηλότερη ποσότητα και ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος) θα εκτοξευθούν στα ύψη (ΕΤ = 90 x 7 / 3 = 210), αφού η ζήτηση θα υπερκαλύπτει την προσφορά – κάτι που πολύ δύσκολο δεν θα προκαλέσει, μάλλον ξαφνικά, μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν όχι αιματηρές εξεγέρσεις.     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
          
Με βάση την παραπάνω πρόχειρη ανάλυση, αλλά και την Ιστορία, η λύση που φαίνεται περισσότερο αποτελεσματική, χωρίς να διακινδυνεύσει το σύστημα (όπως θα μπορούσε να συμβεί εάν αποφασιζόταν η διαγραφή χρεών – η σεισάχθεια δηλαδή), είναι το άτοκο «πάγωμα» των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, σε όλη την έκταση της Δύσης – σε συνδυασμό με έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό, καθώς επίσης με την καταπολέμηση τόσο των ευρωπαϊκών, όσο και των παγκόσμιων ασυμμετριών, όπως τις έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα μας.

Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη υπενθυμίζουμε ότι (άρθρο μας), θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ειδικό «ευρωπαϊκό κεφάλαιο αποπληρωμής χρεών» bad bank» ουσιαστικά), στο οποίο να «οδηγηθούν» εκείνα τα χρέη των χωρών της ΕΕ που υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους – έτσι ώστε να παγώσουν και να αποπληρωθούν σταδιακά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή/και το επιβάλλουν, για να μην προκληθεί υπερπληθωρισμός (κάτι ανάλογο θα μπορούσε να δρομολογηθεί και για τα ιδιωτικά χρέη).    

Παράλληλα, η πολιτική λιτότητας οφείλει να γίνει πολύ πιο ήπια (με τα «χρόνια προσαρμογής» περισσότερα), έτσι ώστε να αποφευχθεί η ύφεση και τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί - όπως διαπιστώθηκε κυρίως στην περίπτωση της Ελλάδας (ανεργία, χρεοκοπίες, κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, φτώχεια, αυξημένη εγκληματικότητα, κοινωνικές εξεγέρσεις, εθνικές αντιπαλότητες κοκ.).

Φυσικά πρέπει να συνοδευθεί με μέτρα ανάπτυξης όλων των χωρών της ΕΕ, αφού διαφορετικά είναι αδύνατη η μακροπρόθεσμη επίλυση της κρίσης χρέους – ενώ ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός οφείλει να αναπροσαρμοσθεί στο 4%, από το 2% σήμερα. Επίσης, με μέτρα ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου, όπου το κυριότερο όλων οφείλει να είναι ο διαχωρισμός των επενδυτικών από τις αμιγώς «εμπορικές» τράπεζες – στις οποίες πρέπει να απαγορεύεται η κερδοσκοπία με τις καταθέσεις των πελατών τους.  

Στη συνέχεια πρέπει να δρομολογηθεί ένα νέο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο όμως να απαγορεύει τιςασυμμετρίες στα εξωτερικά ισοζύγια συναλλαγών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης - με τα οποία κάποιες χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), αναπτύσσονται εις βάρος των υπολοίπων.

Τέλος, τονίζουμε ξανά ότι, το ESM θα ήταν σωστό να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο, το οποίο να λειτουργείόπως το ΔΝΤ από την ίδρυση του μέχρι τη δεκαετία του 1970 – με κύριο στόχο την συμμετρική ανάπτυξη των χωρών της ΕΕ. Πόσο μάλλον αφού, η μη ισορροπημένη εξέλιξη των κρατών, καθιστά αδύνατη την εφαρμογή μίας κοινής νομισματικής πολιτικής – για παράδειγμα, στη Γερμανία απαιτούνται υψηλά επιτόκια, ενώ στην Ιταλία χαμηλά.

Το «ταμείο» αυτό θα έπρεπε βέβαια να συνοδευθεί από την ίδρυση ευρωπαϊκών εταιρειών αξιολόγησης, έτσι ώστε να πάψει να υφίσταται το μονοπώλιο των τριών αδελφών (FitchS&PMoodys) – οι οποίες αξιολογούν ουσιαστικά την πιστοληπτική ικανότητα των διαφόρων χωρών, σύμφωνα με τις οικονομικές ανάγκες, την εξωτερική πολιτική (γεωπολιτική) και τα υπόλοιπα στρατηγικά σχέδια της υπερδύναμης.

Αθήνα, 06. Ιανουαρίου 2013
Facebook   Twitter   Linked in   

Β. Βιλιάρδος- ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ


ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ: Εάν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την «ζωώδη» επιρροή της βίας, είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις

Όσο αυξάνονται τα χρέη και επομένως οι τόκοι που πληρώνονται για τα δάνεια, κυρίως για αυτά που δεν εξοφλούνται ποτέ (δημόσια), τόσο μειώνονται τα εισοδήματα από την εργασία – αφού το ποσόν των τόκων αφαιρείται ουσιαστικά από τους μισθούς. Ειδικά όσον αφορά τα κράτη, η μείωση αυτή είναι είτε άμεση (πολιτική λιτότητας), είτε έμμεση (φορολογία) – ενώ ολοκληρώνεται με τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών.  

Η συγκεκριμένη διαδικασία όμως λειτουργεί μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή όπου, οι οφειλέτες αδυνατούν να πληρώσουν τους πιστωτές - επειδή τα εισοδήματα τους από την εργασία δεν φτάνουν πια για την πληρωμή των τόκων των δανείων τους. Ακριβώς τότε έρχεται συνήθως το «πλήρωμα του χρόνου» – όπου το πρόβλημα λύνεται ριζικά, είτε με αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, ανάλογες της Γαλλικής επανάστασης, είτε με συμβατικούς πολέμους”.  

Άρθρο

Χρέη που δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν - αν και δεν θέλει να το καταλάβει κανείς, όπως για παράδειγμα οι αγορές, το ΔΝΤ και η Γερμανία. Όσο πιο γρήγορα λοιπόν περιοριστεί, ελαφρυνθεί, μειωθεί ίσως το βάρος αυτών των χρεών, όπως το απόλυτο ύψος τους, οι δόσεις αποπληρωμής ή/και τα επιτόκια, τόσο λιγότερο οδυνηρή θα είναι η κοινωνική έκρηξη που υποχρεωτικά θα ακολουθήσει - γεγονός που αναλύσαμε οικονομικά, στο πρόσφατο άρθρο μας (η αποφυγή του χάους).

Αναλυτικότερα, η δυναμική των ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, όπως αυτών της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Μ. Βρετανίας, των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας, καθώς επίσης όλων των άλλων υπερχρεωμένων κρατών, έχει ημερομηνία λήξης - είτε το αποδεχόμαστε, είτε όχι.

Επομένως, εάν δεν ακολουθήσουν σημαντικές, ριζικές αλλαγές, όπως το πάγωμα μέρους των πιστώσεων με τη βοήθεια τωνκεντρικών τραπεζών ή κάποιες ανάλογες, θα ενταθεί ο ρυθμός του καθοδικού σπειροειδή κύκλου - η κατάρρευση δηλαδή.Τελικός προορισμός του δε θα είναι οι καταστροφικές εκρήξεις ωμής βίας σε πολλές μαζί περιοχές του πλανήτη - όπου η βία εμφανίζεται συνήθως ξαφνικά, απρόοπτα και απρόβλεπτα.

Ας μην ξεχνάμε πως η βία (συνήθως πηγάζει από τη φτώχεια, την ανέχεια, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση, τα οποία μεταλλάσσονται σταδιακά σε επικίνδυνο μίσος), μπορεί να προκληθεί σκόπιμα, προγραμματισμένα, εσκεμμένα - μέσα από τη χειραγώγηση ενός καταρρακωμένου πλήθους, το οποίο έχει χάσει όλες του τις ελπίδες για το παρόν και το μέλλον.

Ειδικότερα, εάν δημιουργηθούν ομάδες, οι οποίες θα μπορέσουν να κατανοήσουν την τρομακτική δύναμη, καθώς επίσης την «ζωώδη» επιρροή της βίαςτη γοητεία ίσως που ασκεί στις μάζες (όπως στο παράδειγμα του ναζισμού), είναι πολύ εύκολο να χαθεί ο έλεγχος - με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, εάν όχι αδύνατον να ελεγχθούν.

Δυστυχώς, όταν μία τέτοια ομάδα δώσει στο αδύναμο, στο απροστάτευτο, στο εξαθλιωμένο ίσως μέλος μίας κοινωνίας σκόπιμα την εντύπωση ότι, ο μόνος τρόπος για να πάψει να το εκμεταλλεύεται η, υπεράνω των νόμων και των θεσμών, διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας του, είναι η ένωση του με άλλους «ομοιοπαθείς», με στόχο τη «βίαιη κάθαρση του σάπιου συστήματος», τότε θα είναι πολύ αργά για οποιασδήποτε ειρηνική και αναίμακτη αλλαγή.         

Συνεχίζοντας, όσον αφορά την Ελλάδα, όπως επίσης τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, αργά ή γρήγορα οι πολίτες θα καταλάβουν ότι η διάσωση τους, έτσι όπως τους παρουσιάστηκε, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα - αφού ουσιαστικά διασώθηκαν εκείνες οι τράπεζες των βορείων χωρών, οι οποίες είχαν δανείσει αφειδώς και ανεύθυνα χρήματα στο Νότο.

Την ίδια στιγμή, απαιτήθηκαν και συνεχίζουν να απαιτούνται τέτοιου είδους ανταλλάγματα από τις ελλειμματικές αυτές χώρες (πολιτική λιτότητας, μειώσεις ονομαστικών αμοιβών, τεράστια φορολόγηση, διωγμοί, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας κλπ.), τα οποία είναι αδύνατον ποτέ να τις οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση.

Πόσο μάλλον στην έξοδο από αυτήν την κρίση, η οποία θεωρητικά χαρακτηρίζεται ως ύφεση (recession), ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία μακροπρόθεσμη «καθίζηση» της οικονομίας (depression). Με όρους ψυχολογίας, δεν πρόκειται για μία απλή μελαγχολία, η θεραπεία της οποίας είναι θέμα χρόνου, αλλά για μία βαριά οικονομική κατάθλιψη – η οποία κάποιες φορές είναι ανίατη και οδηγεί στην αυτοκτονία.  

Τα εκατομμύρια άνεργοι, καθώς επίσης οι συνεχιζόμενες χρεοκοπίες τόσο κάποιων μεγάλων, όσο και σχεδόν του συνόλου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δημιουργούν πληγές, οι οποίες πολύ δύσκολα επουλώνονται στη χρονική διάρκεια μίας γενιάς- όσο και αν δεν θέλουμε καθόλου να το πιστεύουμε.     

Σε τελική ανάλυση λοιπόν είναι φανερό ότι, πρόκειται για μία «τιμωρητική ενίσχυση» των χωρών του Νότου, η οποία θα επιβραδύνει μεν, αλλά δεν θα σταματήσει την πορεία τους προς την απόλυτη καταστροφή - ιδίως επειδή οι υποσχέσεις για ανάπτυξη είναι κενές περιεχομένου.

Ειδικότερα, όλες αυτές οι συνεχείς ανοησίες περί προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την τάση, σταθεροποιώντας τις οικονομίες, με επόμενο στάδιο την ανάπτυξη, αργά ή γρήγορα θα πάψουν να πείθουν και να «παράγουν» ψευδείς ελπίδες για το μέλλον.

Το ίδιο θα συμβεί και με τις αποκρατικοποιήσεις - ο στόχος των οποίων δεν είναι ασφαλώς η ανάπτυξη, αλλά η «αποκαθήλωση», καθώς επίσης η «δολοφονία» του κοινωνικού κράτουςΕίναι άλλωστε φανερό ότι, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να πληρώνονται οι αυξημένοι τόκοι και τα χρέη, είναι ο περιορισμός των υπολοίπων δαπανών του δημοσίου – εκ των οποίων οι περισσότερες αφορούν τις συντάξεις, την υγεία και την παιδεία.  

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να ανήκουμε στους οπαδούς του Keynes (επειδή δεν θεωρούμε πως το κράτος μπορεί να επεμβαίνει εξυγιαντικά στην οικονομία σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ικανότατους πολιτικούς, τους οποίους δυστυχώς σπάνια διαθέτει μία χώρα) ή του Marx (απαιτούνται εξαιρετικά ώριμες κοινωνίες, οι οποίες σήμερα μάλλον δεν υπάρχουν), δεν πιστεύουμε ούτε στις θεωρίες της νεοφιλελεύθερης σχολής του Μ.Friedman ή στις ηπιότερες του F.Hayek - οι οποίες ουσιαστικά «Θεοποιούν» την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Κατά την υποκειμενική μας άποψη, όσο οι πολίτες δεν συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική και λοιπή διαχείριση των κρατών τους (άμεση δημοκρατία), ψηφίζοντας οι ίδιοι τους νόμους και επιλέγοντας κάθε φορά εκείνη την εκτελεστική εξουσία, η οποία θα μπορεί να εφαρμόζει ορθολογικά τα κατάλληλα μέτρα (τα οποία διαφέρουν από χώρα σε χώρα, καθώς επίσης από εποχή σε εποχή), δεν πρόκειται να υπάρξει ελπιδοφόρο μέλλον.

Τρίτη, 8 Ιανουαρίου 2013