Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

24 Ιανουαρίου 2013

ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ-Στέλνει 1200 θανατοποινίτες για να πολεμήσουν στη Συρία


ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ



Θανατοποινίτες στέλνουν οι Σαουδάραβες για να ενταχθούν στις δυνάμεις των «ακτιβιστών» που μάχονται το καθεστώς του Bashar Al Assad σύμφωνα με μυστική έκθεση του σαουδαραβικού υπουργείου Εσωτερικών που έφερε στη δημοσίότητα το Assyrian International News Agency.
Όπως αναφέρεται οι σαουδαραβικές αρχές έδωσαν την επιλογή σε τουλάχιστον 1200 κρατούμενους στις σαουδαραβικές φυλακές που αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου να πάνε στη Συρία και να πολεμήσουν εναντίον του Assad ήγ να παραμείνουν στη φυλακή αναμένοντας την εκτέλεση της ποινής τους.
Από την την έκθεση: «Φτάσαμε σε μια συμφωνία μαζί τους, ότι θα εξαιρεθούν από την ποινή του θανάτου θα τους δοθεί μισθός ενός μηνός για τον δώσουν στις οικογένειές τους και στους αγαπημένους τους, οι οποίοι δε θα μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό σε αντάλλαγμα για την αναμόρφωση των κατηγορουμένων την εκπαίδευσή τους και την αποστολή τους στη Συρία»
Είναι προφανές ότι οι Σαουδάραβες τους έθεσαν προ του διλλήματος: Ιε΄ρος πόλεμος ή αποκεφαλισμός. Στο σύνολό τους οι φυλακισμένοι από την Υεμένη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, Συρία, Ιορδανία, Σομαλία, Αφγανιστάν, Αίγυπτος, Πακιστάν, Ιράκ και Κουβέιτ επέλεξαν να πάνε στη Συρία.
Το AINA επικαλούμενο ιρακινή πηγή ανέφερε ακόμη ότι η Ρωσία εξέφρασε την αντίθεσή της στην απελευθέρωση των κρατουμένων. Περισσότερες πληροφορίες δεν υπάρχουν για το αν οι κρατούμενοι βρίσκονται ήδη στη Συρία ή είναι ακόμη στην Σαουδική Αραβία στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους.
Περισσότερα στο AINA
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο ΦΙΛΟ-ΟΜΠΑΜΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ:
Ο ΦΙΛΟ-ΟΜΠΑΜΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!
ΔΕΝ ΛΕΓΟΜΕ ΦΙΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ, ΔΙΟΤΙ Ο κ. ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Ο,ΤΙ ΕΚΛΕΚΤΟΤΕΡΟΝ ΠΑΡΗΓΑΓΕ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΟΣ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΞΕΦΩΝΙΜΕΝΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ Ο ΟΜΠΑΜΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ, ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΘΝΙΣΜΩΝ!
ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΕΞ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ! 
ΙΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ! ΕΞ ΟΙΚΕΙΩΝ ΤΑ ΒΕΛΗ! ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ!
---------------------------------------------
ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ


ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ (και αριστερός) ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

«Ενα πράγμα που ως Ελληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δεν βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς η χώρα μου βιώνει σήμερα. Δεν είδα κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού. Η Αμερική απέφυγε την κατάθλιψη μετά το 2008»...

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για απόσπασμα από την τοποθέτηση του κ. Τσίπρα στο ινστιτούτο «Brookings» των ΗΠΑ.
Προηγουμένως, ο κ. Τσίπρας με δηλώσεις του είχε χαιρετίσει την ομιλία Ομπάμα, κατά την ορκωμοσία του τελευταίου, για τον - όπως είπε - «συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό» της.
Η πολιτική Ομπάμα, εξήγησε ο κ. Τσίπρας, με τον «επεκτατικό» (σ.σ.: και αντικαταθλιπτικό, ίσως;) χαρακτήρα της θα μπορούσε να είναι... 
Μια απάντηση στην «περιοριστική» πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, όπου «κυριαρχούν οι συντηρητικές τοποθετήσεις», σε αντίθεση με ό,τι - κατά τον κ. Τσίπρα προφανώς - συμβαίνει στις ΗΠΑ.

Στο μεταξύ, ένα μήνα πριν ο κ. Τσίπρας βρεθεί στις ΗΠΑ, από τη Διάσκεψη των Δημάρχων των αμερικανικών πόλεων δημοσιοποιήθηκε η έρευνα «Hunger and Homelessness Survey».
Η έρευνα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια οικονομική και κοινωνική ακτινογραφία των αποτελεσμάτων του «συνολικά προοδευτικού προσανατολισμού» της πολιτικής Ομπάμα. Μια πολιτική που μόνο κατά την περίοδο 2008 - 2010 (οπότε και η FED έδωσε σχετικά στοιχεία) πρόσφερε στις τράπεζες ενισχύσεις ύψους 3,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και σύμφωνα με το «Bloomberg» (28/11/2011) πάνω από 7,7 τρις δολάρια μέχρι και το 2011! 
Τι συνέβη, όμως, με τη ζωή του αμερικανικού λαού την ίδια αυτή περίοδο που στις ΗΠΑ διασώζονται (σ.σ.: εκεί δεν διασώζονται «περιοριστικά», διασώζονται «επεκτατικά»...) οι χρεοκοπημένες τράπεζες και τα μονοπώλια της Γουόλ Στριτ;
Σύμφωνα με την έρευνα:
  • Ο αριθμός των αστέγων, των ανθρώπων που επιβιώνουν αποκλειστικά μέσω των συσσιτίων και των φτωχών αυξήθηκε δραματικά το 2012.
  • Είναι ενδεικτικό ότι το 84% των αμερικανικών πόλεων κατέγραψε αύξηση αυτών που κατέφυγαν στην αρωγή των συσσιτίων (αριθμούν πλέον άνω των 50 εκατομμυρίων πολιτών), ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι στο σύνολο όσων επιζητούν επισιτιστική βοήθεια το 51% είναι οικογένειες.
  • Ο αριθμός των αστέγων που ζητούν βοήθεια αυξήθηκε κατά 7% από το 2011, ενώ σχεδόν το 19% των ατόμων που ζητούσαν βοήθεια για τη σίτισή τους δεν είδαν το αίτημά τους να ικανοποιείται. Σημειωτέον ότι και όσοι εντάσσονται στα προγράμματα συσσιτίων λαμβάνουν πλέον μειωμένες μερίδες φαγητού ώστε να τραφεί όσο το δυνατό μεγαλύτερος αριθμός πολιτών από την ίδια διαθέσιμη ποσότητα τροφίμων.
  • Από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της έρευνας είναι ότι η φτώχεια στις ΗΠΑ μαστίζει τους νέους και ειδικά τις οικογένειες με γονείς κάτω των 30 ετών σε ποσοστό 37%!
Τέλος, παράλληλα με την προηγούμενη έρευνα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε το υπουργείο Παιδείας, για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ ο αριθμός των μαθητών σε δημόσια σχολεία που είναι άστεγοι ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο.

Ενδεχομένως ο κ. Τσίπρας όντως να μην «παρατήρησε» τίποτα από όλα αυτά «περπατώντας στους δρόμους σας», όπως είπε στο ακροατήριο του «Brookings».
Ισως μάλιστα και περισσότερο παρατηρητικός αν ήταν, ίσως και περισσότερο αν περπατούσε, πάλι να μην έβλεπε τίποτα.
Και τούτο γιατί στο πλαίσιο του «συνολικά προοδευτικού προσανατολισμού» της πολιτικής Ομπάμα, μετά από την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων με τον πρόσφατο νόμο «HR 347», οι πολιτειακές αρχές των ΗΠΑ προχώρησαν ένα βήμα περισσότερο: Ποινικοποίησαν ακόμη και την εκδήλωση της αλληλεγγύης εργαζομένων και οικογενειών προς συνανθρώπους τους που αντιμετωπίζουν την πείνα και την εξαθλίωση. Πρόκειται για το μέτρο της απαγόρευσης της παροχής και διανομής τροφής προς αστέγους και φτωχούς σε δημόσιους χώρους. Ενα μέτρο που ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή στη Φιλαδέλφεια και στο Χιούστον και εξαπλώνεται ήδη σε δεκάδες αμερικανικές μεγαλουπόλεις με τάση να εφαρμοστεί σε όλη την αμερικανική επικράτεια...

Και κάτι ακόμα:
Στη μελέτη «Hunger and Homelessness Survey» καταγράφεται και ένα ακόμα στοιχείο:
Το 30% των αστέγων στις ΗΠΑ έχει σοβαρές ψυχικές διαταραχές, το 18% έχει μια αναπηρία, το 16% έχει πέσει θύμα ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και το 17% ενώ έχει εργασία, αυτή δεν είναι αρκετή για να καλύψει έξοδα στέγασης.
Ευτυχώς, πάντως, στο πλαίσιο του «συνολικά προοδευτικού προσανατολισμού» του Ομπάμα, αυτά τα εκατομμύρια των φτωχών, των απόρων, των ανέργων και των πεινασμένων στις ΗΠΑ, κατάθλιψη - κατά τον κ. Τσίπρα - δεν έχουν...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Το έγκλημα της παραχάραξης των στοιχείων

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ :: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Το έγκλημα της παραχάραξης των στοιχείων
24/1/2013
Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος εναντίον του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας μας, για την παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος του 2009, ώστε να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων η απόφαση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στο ολέθριο μνημονιακό καθεστώς.
Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος εναντίον του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας μας, για την παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος του 2009, ώστε να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων η απόφαση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στο ολέθριο μνημονιακό καθεστώς.
Το σχετικό ρεπορτάζ φιγουράριζε σε περίοπτη θέση στην τρίτη σελίδα της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», στη δεύτερη σελίδα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Πανικός επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, μόλις γνωστοποιήθηκε η άσκηση δίωξης από τους οικονομικούς εισαγγελείς Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρο Μουζακίτη. «Οσοι δημιούργησαν το πρόβλημα και οδήγησαν τη χώρα στον δημοσιονομικό γκρεμό με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους μέχρι τον Οκτώβριο του 2009 παραμένουν στο απυρόβλητο» γράφει στην προσωπική του ανακοίνωση ο Γ. Παπανδρέου, προσπαθώντας να διευρύνει τον κύκλο των ενόχων για την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο. Επαναφέρει έτσι τη γραμμή του ΠΑΣΟΚ στην κακόγουστη φάρσα της περυσινής εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, η οποία είχε συγκροτηθεί για να αθωώσει τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τον επί δύο δεκαετίες υπάλληλο του ΔΝΤ Ανδρέα Γεωργίου, τον οποίο ο πρώην «τσάρος» είχε διορίσει στην προεδρία της ΕΛΣΤΑΤ με υπερεξουσίες πρωτοφανούς έκτασης. Τότε η ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποχωρήσει καταγγέλλοντας την επιτροπή και το ΠΑΣΟΚ που έμεινε μόνο του, έβγαλε απόφαση που όχι μόνο αθώωνε τους Παπακωνσταντίνου και Γεωργίου, αλλά και επέρριπτε πολιτικές ευθύνες στον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιάννη Παπαθανασίου.
Οχι φυσικά ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έλεγε και τότε ασύστολα ψεύδη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι δύο ημέρες μόλις πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή έστελνε ενημέρωση στην ΕΕ ότι το έλλειμμα για το 2009 θα ανερχόταν στο... 6% του ΑΕΠ! 
Το ΠΑΣΟΚ απάντησε ακαριαία, αφού βέβαια πήρε πρώτα την εξουσία: δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές, ανακοίνωσε περισπούδαστα ότι το έλλειμμα ήταν... 12,5%! Τον ίδιο μήνα, τον Οκτώβριο του 2009, παραιτήθηκε ο γενικός γραμματέας της ΕΣΥΕ (έτσι λεγόταν τότε η στατιστική υπηρεσία), Μανώλης Κοντοπυράκης, ισχυριζόμενος ότι στις 7 Οκτωβρίου 2009 ο Γ. Παπακωνσταντίνου τού ανακοίνωσε ότι τα στοιχεία της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας θα τα ανακοινώσει ο ίδιος, γιατί πρέπει να αλλάξουν. Οντως έπρεπε να αλλάξουν, αλλά ο Γ. Παπακωνσταντίνου αρχικά άφησε ακέφαλη την ΕΣΥΕ επί πέντε μήνες και στη συνέχεια, τον Μάρτιο του 2010, την... κατάργησε, ίδρυσε την ΕΛΣΤΑΤ, της οποίας το ΔΣ το διόρισε τον Αύγουστο του 2010, όταν πια η χώρα είχε μπει σε καθεστώς μνημονίου. Ολο αυτό το διάστημα, τα στατιστικά στοιχεία τα χειριζόταν όπως ήθελε ο ίδιος! Ο ίδιος ο τέως διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος - Καν όμως έχει δηλώσει δημοσίως ότι ο Γ. Παπανδρέου ήδη από τον Οκτώβριο του 2009 είχε έρθει σε επαφή μαζί του και του ζητούσε να υπαγάγει την Ελλάδα σε καθεστώς μνημονίου. Κι όχι μόνο αυτό.
Ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης του ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει στις αρχές Μαΐου του 2010 στην τηλεόραση της ΝΕΤ ότι, «όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο ΔΝΤ» και πως το ΔΝΤ ήταν «πρώτη επιλογή και μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου 2009 (σ.σ. ημερομηνία ανάληψης της διακυβέρνησης από τον Γ. Παπανδρέου) και μετά»!!!
Τι φληναφήματα είναι λοιπόν αυτά του ΠΑΣΟΚ περί «θεωριών συνωμοσίας για το πώς οδηγήθηκε η χώρα στην κρίση»; Οταν ομολογεί ο Φ. Σαχινίδης ότι από την επομένη των εκλογών εκτιμούσαν ότι μοναδική λύση ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ, ποιος κοροϊδεύει ποιον; Ο Ανδρέας Γεωργίου, υπάλληλος του ΔΝΤ, υπενθυμίζουμε, ανεβάζει τον Νοέμβριο του 2010 το έλλειμμα του 2009 στο 15,4% καλύπτοντας έτσι την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο τότε υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος καθαίρεσε τα... 5 από τα 7 μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ που αντιδρούσαν στο νέο καθεστώς και στη συνέχεια κατάργησε εντελώς το ΔΣ, δίνοντας όλη την εξουσία στον Ανδρέα Γεωργίου! Τώρα που οι «κηπουροί» του Γ. Παπανδρέου έχουν σκορπίσει σε όλα τα σημεία του ορίζοντα και ο Γ. Παπακωνσταντίνου διαπομπεύεται πολιτικά με την παραπομπή του σε προανακριτική επιτροπή, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση του υπαλλήλου του ΔΝΤ που προΐσταται ως μονάρχης στην ΕΛΣΤΑΤ.

Β. Βιλιάρδος-ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ


ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ: Η τοποθέτηση διαχειριστών στα κράτη εκ μέρους των τοκογλύφων, οι φόβοι μίας νέα Γιάλτας, ο πολιτικός λαϊκισμός, η αναγκαιότητα της άμεσης δημοκρατίας, τα σκάνδαλα διαφθοράς στη Ισπανία, και οι ιδιαιτερότητες της οικονομικής βίας

“Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μέσα σε δύο μόνο έτη, η απόγνωση ριζώνει τόσο βαθιά, ώστε καμία κουλτούρα δεν μπορεί να την απορροφήσει εύκολα. Οι απολύσεις συνεχίζονται μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, επειδή οι ξένοι, οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας δηλαδή, απαιτούν οι επενδύσεις τους να αποφέρουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη – αλλά και οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, ενώ η χώρα παραμένει στον ορό (δόση), χωρίς ποτέ να μπορέσει να ξεχρεωθεί, καταλήγοντας έρμαιο των τοκογλύφων-δανειστών της”.

KEIMENA

Οι αγορές (οι τοκογλύφοι και οι δανειστές ευρύτερα) είναι υποχρεωμένες να δανείζουν τα χρήματα τους στα κράτη, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν – εάν είναι δυνατόν, χρεώνοντας τα υψηλότερα δυνατά επιτόκια. Είναι αυτονόητο όμως ότι, θέλουν να προστατεύουν τα χρήματα τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα δάνεια των τραπεζών στις μεγάλες επιχειρήσεις – όπου οι επιχειρήσεις, εάν αντιμετωπίζουν προβλήματα, υποχρεώνονται να αποδεχθούν την κηδεμονίατων δανειστών τους. 

Επομένως, είναι εύλογη η τοποθέτηση «διαχειριστών» εκ μέρους των τοκογλύφων στα κράτη – οι οποίοι θα επιβλέπουν την είσπραξη των απαιτήσεων τους. Οι διαχειριστές δε αυτοί πρέπει να έχουν την απαιτούμενη εξουσία, οπότε οφείλουν να κατευθύνουν ο ίδιοι τις κυβερνήσεις – ένα «πείραμα», η δοκιμή του οποίου μάλλον ξεκίνησε από την Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, όπως έχουμε πολλές φορές αναφέρει, είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της Ευρώπης των Πολιτών της, εναντίον της Ευρώπης των Τραπεζών, υπέρ του κοινού νομίσματος (Ευρώ) και εναντίον της επιστροφής στη δραχμή – τα αποτελέσματα της οποίας θα ήταν εξαιρετικά επώδυνα (αν και όχι ανυπέρβλητα, αρκεί να προετοιμαστεί έγκαιρα ένα σχέδιο Β).

Εν τούτοις, δεν θεωρούμε φυσικά ότι, η παραμονή μας στο Ευρώ πρέπει να εξασφαλιστεί με αντίτιμο την υποδούλωση της χώρας μας στις αγορές - ή/και με τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Γερμανίας, μέσα από αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις, επικίνδυνους εμφυλίους πολέμους, φτώχεια, εξαθλίωση, εξευτελισμούς, προσβολές, διασυρμούς και αυξημένη εγκληματικότητα.

Η ΝΕΑ ΓΙΑΛΤΑ

Τα βασικά οικονομικά στοιχεία της περιόδου πριν την καταδίκη της πατρίδας μας στη λεηλασία και στην εξαθλίωση, πριν δηλαδή οδηγηθούμε δόλια στα νύχια του ΔΝΤ, ήταν τα εξής:

(α)  Το έλλειμμα το 2007 ήταν στο 6,5% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 9,8% του ΑΕΠ και το 2009 έφτασε στο 15,6% - με την προσθήκη κονδυλίων που δεν έπρεπε να εισαχθούν, καθώς επίσης με τη μη είσπραξη φόρων, οι οποίοι όφειλαν να είχαν εισρεύσει στα δημόσια ταμεία.

(β)  Αντίστοιχα, το δημόσιο χρέος το 2007 ήταν στο 107,2% του ΑΕΠ, το 2008 αυξήθηκε στο 113% του ΑΕΠ και το 2009 διαμορφώθηκε στο 129,4% του ΑΕΠ (ενός ΑΕΠ της τάξης των 240 δις €, έναντι μόλις 190 δις € σήμερα).

(γ)  Η Ελλάδα δεν είχε τραπεζικό πρόβλημα, το οποίο παρουσιάστηκε μετά την υπαγωγή της στο ΔΝΤ – ειδικότερα, μετά τη φυγή καταθέσεων ύψους 100 δις € στο εξωτερικό (την οποία ουσιαστικά προκάλεσαν οι δηλώσεις περί Τιτανικού και αργότερα η απειλή της δραχμής), την εγκληματική διαγραφή χρέους (PSI), καθώς επίσης την αύξηση των τραπεζικών επισφαλειών, σαν αποτέλεσμα της ύφεσης και της ανεργίας.

(δ)  Η πατρίδα μας δεν είχε επίσης πρόβλημα στον τομέα των ακινήτων, το οποίο εμφανίσθηκε αφού βυθίστηκε (δόλια) στην ύφεση – η οποία καταδίκασε τόσο τα νοικοκυριά, όσο και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη χρεοκοπία.

Όσον αφορά το θέμα του ελλείμματος, είναι προφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να εκτοξευθεί στο 15,6% μέσα σε δύο μόλις χρόνια, σε μία χώρα η οποία δεν αντιμετώπιζε τραπεζικό πρόβλημα και δεν ήταν αντιμέτωπη με μία φούσκα ακινήτων – σε αντίθεση με άλλα κράτη, όπως για παράδειγμα την Ισπανία και την Ιρλανδία.

Όσον αφορά δε το δημόσιο χρέος, το 2009 ήταν στα τότε αλλά και στα σημερινά επίπεδα της Ιταλίας, η οποία προφανώς δεν θεωρείται χρεοκοπημένη – ενώ το 2007 και το 2008 ήταν αρκετά χαμηλότερο.

Εκτός αυτού, η Ελλάδα κατέχει σημαντικά κρατικά περιουσιακά στοιχεία, πολύ υψηλότερα από αυτά που διαθέτουν αρκετές άλλες χώρες – οπότε απέναντι στο χρέος υπάρχουν πολλαπλάσιες εγγυήσεις, με βάση τις οποίες δεν έπρεπε να χαρακτηρισθεί ποτέ ως αφερέγγυα από τις εταιρείες αξιολόγησης.   

Ανεξάρτητα λοιπόν από το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας, την πολιτική διαφθορά, η καταδίκη, η υπαγωγή της δηλαδή στο ΔΝΤ, η οποία της κόστισε την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, ενώ οδήγησε τους πολίτες της στην απόγνωση, δεν είχε απολύτως καμία οικονομική λογική – επομένως, θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαρακτηρισθεί ως το αποτέλεσμα μίας προδοσίας.   

Οφείλει λοιπόν να σταματήσει ο λαϊκισμός, ο οποίος έχει στόχο τη θυματοποίηση των Ελλήνων, έτσι ώστε να μην αντιδράσουν στη «νέα συνθήκη της Γιάλτας» – με την οποία φαίνεται (μεταφορικά) πως η πατρίδα μας παραχωρήθηκε στη ζώνη επιρροής της Γερμανίας, σαν ένας μελλοντικός δορυφόρος της.

Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Ειδικά όσον αφορά το λαϊκισμό, ο οποίος φαίνεται πως συνεχίζει να κυριαρχεί και σήμερα στα περισσότερα πολιτικά κόμματα, υπενθυμίζουμε ότι ορίζεται σαν μία «πολιτική φιλοσοφία», η οποία υποστηρίζει τα λαϊκά δικαιώματα, καθώς επίσης τη λαϊκή κυριαρχία – συνήθως απέναντι σε μία προνομιούχα άρχουσα τάξη.

Κατά την επικρατούσα άποψη πολλών, ο «οικονομικός λαϊκισμός» είναι μία αντίδραση ενός εξαθλιωμένου λαού, σε μία αποτυχημένη κοινωνία – μία κοινωνία δηλαδή, η οποία χαρακτηρίζεται από μία άρχουσα τάξη, η οποία θεωρείται «τάξη των καταπιεστών».

Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, ο «λαός» εν προκειμένω ορίζεται σαν μία άμορφη, μη συνεκτική μάζα ιδιοτελών, μη αλληλέγγυων ανθρώπων, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το σύνολο των ανεξάρτητων, «εκπαιδευμένων» και συνειδητών Πολιτών, το οποίο χαρακτηρίζει μία συνεκτική, δυναμική, δημοκρατική κοινωνία. 

Περαιτέρω, υπό καθεστώς «οικονομικού λαϊκισμού», η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των λαϊκών στρωμάτων,αγνοώντας εντελώς τόσο τα ατομικά δικαιώματα, όσο και την οικονομική πραγματικότητα – σε σχέση με το πως ο πλούτος ενός έθνους μπορεί να αυξηθεί ή, έστω, να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο Δηλαδή, οι συνήθως αρνητικές οικονομικές συνέπειες των χρησιμοποιουμένων μεθόδων αγνοούνται, είτε εκούσια, είτε κατ’ ανάγκη – ενώ ο λαϊκισμός είναι πιο εμφανής σε κοινωνίες με υψηλά επίπεδα ανισότητας στα εισοδήματα. 

Συνεχίζοντας, ο «οικονομικός λαϊκισμός» επιζητεί τη μεταρρύθμιση – όχι βέβαια την επανάσταση. Οι «απολογητές» του, οι εκάστοτε «λαϊκίστικες» κυβερνήσεις δηλαδή, είναι εντελώς σαφείς, σχετικά με τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν αλλά, ταυτόχρονα, οι «συνταγές» που προτείνουν είναι εξαιρετικά ασαφείς – ως επί το πλείστον σκόπιμα.

Σε πλήρη αντίθεση με τον καπιταλισμό (με τον κομμουνισμό επίσης), ο οικονομικός λαϊκισμός δεν ασχολείται σοβαρά με οποιαδήποτε ανάλυση των συνθηκών, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη δημιουργία πλούτου και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου - αρκούμενος σε λόγια, χωρίς πράξεις.

Οι «λαϊκιστές» ηγέτες προσφέρουν γενικά σαφείς υποσχέσεις για τη «θεραπεία» πραγματικών ή φανταστικών αδικιών, όπου η αναδιανομή των εισοδημάτων, καθώς επίσης η τιμωρία της διεφθαρμένης άρχουσας τάξης, η οποία «κλέβει τους φτωχούς», αποτελούν τα συνήθη «μέσα» επίλυσης των πάντων. Η «δικαιοσύνη» είναι άλλο ένα ζητούμενο, παρουσιαζόμενη με μία αναδιανεμητική ή «εκδικητική» μορφή, ενώ μία καθαυτό δημοκρατική διαδικασία ευρίσκεται πολύ χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων.

Φυσικά ο «οικονομικός λαϊκισμός» δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς, δεν δείχνει την τάση να υποχωρεί όταν αποτυγχάνει επανειλημμένα, ενώ «φαντασιώνεται» έναν πιο ευθύγραμμο, έναν απλούστερο δηλαδή και «συμμετρικό» κόσμο.

Τέλος, οι «αρχές» του είναι μάλλον «πρωτόγονες», βασιζόμενες στο κράτος-μητέρα, το οποίο οφείλει να κάνει τα πάντα για τους υπηκόους-παιδιά του, χωρίς να απαιτεί ουσιαστικές ενέργειες εκ μέρους τους - σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες της Οικονομίας, «εγκυμονώντας» συχνά τον ολοκληρωτισμό (ναζισμό κλπ). 


Έχουμε την άποψη ότι, υπάρχει άμεση ανάγκη αναθεώρησης του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:

Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων. Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό.

Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.

Περαιτέρω, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, “Όλα τα κόμματα εξουσίας μίας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία λειτουργεί μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο, είναι εκ φύσεως «υποχρεωμένα» να κάνουν μεγάλες «παραχωρήσεις» στους εκλογείς τους, να λειτουργούν με αδιαφάνεια, να διαπλέκονται και να διαφθείρονται - με αποτέλεσμα να μην διαχειρίζονται σωστά τα δημόσια οικονομικά, όχι επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν, αλλά λόγω του ότι δεν γίνεται διαφορετικά.

Το κυρίαρχο κόμμα, στην προσπάθεια του να «ισορροπήσει» παραμένοντας στην εξουσία, χωρίς να επιβαρύνει με φόρους ή με μειωμένες παροχές/διευκολύνσεις καμία από τις δύο κοινωνικές ομάδες (εργαζόμενους, επιχειρηματίες), καθώς επίσης να συντηρήσει τον αχόρταγο πολλές φορές κομματικό του μηχανισμό, καταφεύγει στο δανεισμό. Δια μέσου του δανεισμού όμως, γίνεται αυτόματα «υποχείριο» του αδρανούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, οδηγώντας τη χώρα του στην ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας

Ολοκληρώνοντας τη σκέψη μας, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, πιστεύουμε στα τεκμηριωμένα πλεονεκτήματα του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης της μη μονοπωλιακά καπιταλιστικής, της πραγματικά δηλαδή ελεύθερης αγοράς - με ελεγχόμενο το μέγεθος, τη δομή και τη λειτουργία των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται εντός της (από επαρκείς επιτροπές ανταγωνισμού κλπ), καθώς επίσης στην παραμονή όλων των κοινωφελών επιχειρήσεων στην ιδιοκτησία του δημοσίου.

Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι, η αναθεώρηση του πολιτεύματος οφείλει να είναι απόλυτα «εφαρμόσιμη» – να μην δημιουργήσει δηλαδή κοινωνικά, οργανωτικά ή επιχειρηματικά προβλήματα, να είναι σταδιακή και συνεχής, με προκαθορισμένο όμως τον τελικό προορισμό.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε ως τελικό προορισμό της συνεχώς εξελισσόμενης «συμμετοχικής δημοκρατίας», του δημοκρατικού πολιτεύματος δηλαδή, στο οποίο συμμετέχουν ενεργά όλοι οι ενδιαφερόμενοι Πολίτες, την άμεση δημοκρατία - έτσι όπως αυτή λειτουργεί σήμερα στην Ελβετία, η οποία την υιοθέτησε από την αρχαία Ελλάδα.  

Κατευθυνόμενοι τώρα προς την άμεση δημοκρατία, έχουμε την άποψη ότι, δεν χρειαζόμαστε νέα πολιτικά κόμματα, αφού έχουμε ήδη αρκετά. Αντίθετα, αυτό που χρειαζόμαστε άμεσα, είναι να πείσουμε ή να απαιτήσουμε από ένα τουλάχιστον κόμμα εξουσίας, υποσχόμενοι την ψήφο μας, να υιοθετήσει στο πρόγραμμα του τη συμμετοχική δημοκρατία.

Αναμφίβολα, όποιο κόμμα δεν αποφασίσει να υιοθετήσει τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, δεν αξίζει την ψήφο μας. Στην περίπτωση δε που δεν θελήσει να το κάνει κανένα από τα υφιστάμενα, είναι καλύτερα να διατηρήσουμε «λευκή» τη θέση μας - έως ότου ιδρυθεί κάποιο νέο κόμμα, το οποίο θα προσπαθήσει να υπηρετήσει πραγματικά τη χώρα του και τους Πολίτες της, με τη δική τους ενεργή συμμετοχή.

Άλλη λύση δεν υπάρχει, ενώ είναι σίγουρα ανόητο να συνεχίσουμε να περιμένουμε τον «από μηχανής Θεό» και το «σωτήρα» - ή να θεωρούμε «σωτήρες» κάποιους πολιτικούς, μετά από τόσες δεκαετίες συνεχών αποτυχιών, οι οποίες οδήγησαν την Ελλάδα στα νύχια του ΔΝΤ. Πόσο μάλλον να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε κόμματα που δεν τηρούν καμία από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις ή που αλλάζουν αμέσως την πολιτική τους, όταν διακρίνουν προοπτικές ανόδου τους στην εξουσία.     

ΙΣΠΑΝΙΑ, ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Όπως συμβαίνει σε αρκετές χώρες, έτσι και στην Ισπανία τα πολιτικά κόμματα απαιτούν από τους πολίτες φορολογική συνείδηση, όταν τα ίδια χαρακτηρίζονται από μία διαφθορά άνευ προηγουμένου.

Ειδικότερα, εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν το 26%, καθώς επίσης με καθημερινές αυτοκτονίες πολιτών λόγω αδυναμίας πληρωμής των χρεών, κατασχέσεων των σπιτιών τους κλπ., η Ισπανία σείεται από νέες αποκαλύψεις πολιτικής διαφθοράς – οι οποίες έχουν κυρίως σχέση με το κυβερνών κόμμα.

Σύμφωνα με τα ΜΜΕ της χώρας, πρόκειται για το μεγαλύτερο «σύστημα διαφθοράς», το οποίο ανακαλύφθηκε ποτέ – με κέντρο βάρους τις «δωρεές» στο συντηρητικό κόμμα (ΡΡ). Στα πλαίσια αυτά, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας σιωπά – έχοντας προφανώς καταλάβει ότι, τα ψέματα του παρελθόντος είναι αδύνατον πια να πείσουν τους Ισπανούς.

Περαιτέρω, όπως αποκαλύπτει η El Pais, ο πρώην υπουργός οικονομικών της Ισπανίας (L.Barcenas), ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια διέθετε λογαριασμούς με μαύρα χρήματα στην Ελβετία (περί τα 22 εκ. €), αναγκαζόμενος να παραιτηθεί, συνεχίζει να επισκέπτεται τα κεντρικά γραφεία του κόμματος του, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.  

Το γεγονός αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, σύμφωνα πάντα με την εφημερίδα, αφού το κυβερνών κόμμα προσπάθησε να κρύψει τα τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς που αποκαλύφτηκαν κάτω από το χαλί – κατ’ αναλογία με άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, όπου αντί να κατηγορούνται όλοι όσοι την οδήγησαν σκόπιμα και δόλια στα νύχια του ΔΝΤ, ελέγχεται ένας, απλά και μόνο για παραποίηση κάποιων φορολογικών στοιχείων!

Την ίδια στιγμή όλοι αναφέρονται σε «πολιτικές ευθύνες», για τις οποίες δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία ποινή και καμία τιμωρία – ενώ οι ευθύνες των απλών πολιτών, οι πραγματικές ευθύνες δηλαδή, είναι είτε ποινικές, είτε αστικές (όσον αφορά τους πολιτικούς, απαιτήσεις επιστροφής όχι μόνο των χρημάτων που «υπεξαιρέθηκαν», αλλά και αυτών από τις οικονομικές ζημίες που προκλήθηκαν στο δημόσιο).

Στα πλαίσια αυτά το να κατηγορεί κανείς απλά τη βία, χωρίς να κάνει παράλληλα τίποτα για την αποκατάσταση τουΚράτους Δικαίου, είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου – αφού οι πολίτες οδηγούνται εκ των πραγμάτων, από τις ίδιες τις κυβερνήσεις και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δηλαδή σε τέτοιου είδους εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες είναι δυστυχώς ότι χειρότερο για μία κοινωνία.

Συνεχίζοντας στη Ισπανία, μέσω των παράνομων λογαριασμών στην Ελβετία χρηματίζονταν για πάρα πολλά χρόνια οι εκπρόσωποι του συντηρητικού κόμματος – οι βουλευτές δηλαδή, αλλά και το ίδιο το κόμμα. Όπως απέδειξαν οι έρευνες, τα χρήματα «μοιράζονταν» στους διεφθαρμένους πολιτικούς μέσα σε «φακελάκια» και μαύρες τσάντες – γεγονός που θυμίζει το σκάνδαλο διαφθοράς στη Γερμανία (παράνομες δωρεές στο τότε κυβερνών κόμμα), για το οποίο κατηγορήθηκε ο καγκελάριος της ένωσης (H.Kohl).    

Όποιος νομίζει τώρα ότι η αντιπολίτευση είναι πιο καθαρή, κάνει μεγάλο λάθος – αφού τα τελευταία χρόνια έχουν αποκαλυφθεί μεγάλα σκάνδαλα χρηματισμού, σε τοπικό επίπεδο κυρίως, σε σχέση με το σοσιαλιστικό κόμμα. Ακριβώς για το λόγο αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους των μελών του κόμματος της αντιπολίτευσης, για μία λεπτομερέστερη έρευνα και καταδίκη των διεφθαρμένων συναδέλφων τους (κατά το ρητό, «κόκορας, κοκοριού μάτι δεν βγάζει»).

Άλλωστε όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Ισπανία, τυχόν κατάρρευση του συντηρητικού κόμματος θα οδηγήσει στην άνοδο τον επόμενο υποψήφιο – τη δήθεν αριστερά η οποία, όταν «μυρίσει» εξουσία, αλλάζει αμέσως την ιδεολογία της, «αμβλύνει» τα άκρα της, ενώ συμμαχεί ακόμη και με το διάβολο, εάν κριθεί απαραίτητο (κατά την οικονομική θεωρεία βέβαια, «Αριστερά» σημαίνει κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, κομμουνιστική – όλες οι υπόλοιπες «εκφάνσεις» της είναι παραλλαγές της ελεύθερης, καπιταλιστικής οικονομίας).       

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς και η κάθαρση οφείλει να ξεκινάει από τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα – πριν ακόμη απαιτηθεί από τους πολίτες μία καθαρή, έντιμη και νόμιμη συμπεριφορά.

Δυστυχώς όμως, στα έδρανα της ανώτατης ιεραρχίας κάθονται συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι «αγορεύουν» για την εντιμότητα και λειτουργούν ανέντιμα – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται όλοι οι υπόλοιποι γιατί θα πρέπει οι ίδιοι να σέβονται τους νόμους, όταν οι νόμοι δεν ισχύουν για τα μέλη της κυβέρνησης, καθώς επίσης για τα διακεκριμένα στελέχη όλων των πολιτικών κομμάτων.

ΒΙΑ

Καταδικάζουμε τη βία - πολύ σωστά. Η βία βλάπτει σοβαρά τη χώρα - επίσης πολύ σωστά. Τι γίνεται όμως με την οικονομική βία; Πως να αντιδράσει ένας ολόκληρος λαός, όταν απειλείται με την εκποίηση, την κλοπή ίσως των κοινωφελών του επιχειρήσεων, των κερδοφόρων και των στρατηγικών;

Τι πρέπει να κάνει ένας πολίτης, όταν έχει ψηφίσει κάποιους που δεν τήρησαν απολύτως καμία από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις; Μπορεί να παραμείνει ήρεμος και γαλήνιος, γνωρίζοντας πως το ίδιο θα συμβεί με τους επόμενους και τους μεθεπόμενους μνηστήρες της εξουσίας;

Πως πρέπει να συμπεριφερθεί κανείς απέναντι στα άκρως επικίνδυνα φαινόμενα της λαθρομετανάστευσης και του αφελληνισμού που μάλλον επιχειρείται; Έχει αλήθεια κάποια σημαντική διαφορά η οικονομική εισβολή από την συμβατική, τη στρατιωτική δηλαδή;

Όταν το 1940 εισέβαλλαν οι δυνάμεις κατοχής στην Ελλάδα, οι Έλληνες τότε θα έπρεπε να ανακοινώσουν επίσημα ότι καταδικάζουν τη βία, αντί να πολεμήσουν για την ελευθερία τους; Ήταν αρκετό να γράφουν άρθρα στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, εναντίον της βίας; Αντιμετωπιζόταν αλήθεια κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, από την αντίσταση τότε, η βία χωρίς βία;

Πως καταπολεμάει κανείς την ανεργία; Τι πρέπει να κάνει όταν γνωρίζει ότι επιδιώκεται σκόπιμα, αφού διαφορετικά δεν χαμηλώνουν οι μισθοί; Πως αντιδράει, διαπιστώνοντας ότι η ανεργία απαιτείται από το δόγμα της εσωτερικής υποτίμησης; Η σκόπιμα προκαλούμενη ανεργία δεν είναι μία από τις χειρότερες μορφές βίας;

Δεν είναι βία η διαπλοκή, η πολιτική διαφθορά, ο χρηματισμός και η υπεξαίρεση χρημάτων από τα δημόσια ταμεία, εκ μέρους της εκάστοτε εξουσίας; Δεν είναι βία η μη απονομή δικαιοσύνης, με συνθήκες ισότητας; Δεν είναι βία το ότι κάποιοι έχουν μόνο πολιτικές ευθύνες για τα τεράστια λάθη και τις παραλείψεις τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, έχει είτε ποινικές, είτε αστικές ευθύνες; Δεν είναι βία οι συνεχώς αυξανόμενοι φόροι, καθώς επίσης η δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας, με τα αλλεπάλληλα χαράτσια;

Από την άλλη πλευρά, όταν κάποιος πεινάει, έχει εξαθλιωθεί, δεν έχει τίποτα να χάσει και δεν διακρίνει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον, τόσο το δικό του, όσο και αυτό των παιδιών του, είναι δυνατόν να συγκρατήσει το μένος του, σεβόμενος, όπως αναμφίβολα οφείλει, το νόμο και την τάξη;

Για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί να συγκρατήσει κανείς το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει χωρίς σταματημό; Όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη δεν θα είναι η έκρηξη, η οποία θα ακολουθήσει νομοτελειακά;

Δεν είναι εύκολες και αυτονόητες οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα; Μήπως λοιπόν, καταδικάζοντας τυπικά τη βία, κάποια συγκεκριμένη μορφή βίας καλύτερα, κρύβουμε απλά το κεφάλι μας στην άμμο;

Δεν θα ήταν πιο συνετό να λειτουργήσουμε ανασταλτικά απέναντι στη βία που προβλέπεται να ξεσπάσει, να καταπολεμήσουμε τις πραγματικές αιτίες της και να την προλάβουμε πριν ακόμη γιγαντωθεί, αντί απλά να την κατηγορούμε;