Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

14 Απριλίου 2013

Β. Βιλιάρδος - Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ: Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα που δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ - όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν τον απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν, με τη βοήθεια της ΕΚΤ

Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια".

Άρθρο

Αρκετοί αναρωτιούνται σχετικά με το μέλλον της Ευρωζώνης, διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά - επί πλέον στα λάθη και στις παραλείψεις, οι οποίες έχουν δυστυχώς διαπιστωθεί κατά καιρούς.

Εν τούτοις, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό το να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα από ένα λάθος, σε σχέση με το να είναι σκόπιμο - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απάτη, όπως διαπιστώνεται στην περίπτωση της Κύπρου (σύμφωνα με τα ξένα ΜΜΕ). Ειδικότερα τα εξής:

Τόσο πριν, όσο και μετά τη διαγραφή χρέους της Ελλάδας (PSI), η κυπριακή κυβέρνηση τόνιζε συνεχώς ότι, η συγκεκριμένη διαδικασία θα απειλούσε τις τράπεζες της χώρας της - ενώ τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου ήταν σε πολλούς γνωστά (άρθρο μας).

Σε κάθε περίπτωση, το αργότερο στις αρχές του 2012, οι δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες (Λαϊκή, Τράπεζα Κύπρου), έπρεπε (α) είτε να χρεοκοπήσουν (κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας), (β)  είτε να διασωθούν, μέσω κάποιου πακέτου στήριξης - να αναδιαρθρωθούν, να ανακεφαλαιοποιηθούν ή να ληφθούν οποιαδήποτε άλλα ανάλογα μέτρα, αφού οι ζημίες στους ισολογισμούς τους υπολογίζονταν στα 11 δις € (ποσόν που αντιστοιχεί με το 60% περίπου του ΑΕΠ της χώρας).  

Εάν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή αντιδρούσε σωστά και έγκαιρα η Ευρωζώνη, τότε θα δημιουργούνταν μεγάλα προβλήματα σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της - επειδή στις αρχές του 2012 οι τράπεζες της Ευρωζώνης, κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές, είχαν ακόμη καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες ύψους 20 δις € (παρά το ότι είχαν ήδη αποσύρει το 2011 μεγάλα ποσά - Διάγραμμα Ι).

 

Στο Διάγραμμα Ι, η μαύρη γραμμή αφορά τις τοποθετήσεις των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών στην Κύπρο, οι οποίες απέσυραν μαζικά τα χρήματα τους το 2011. Η κόκκινη γραμμή αφορά τις καταθέσεις των Κυπρίων - επιχειρήσεων και ιδιωτών. Τέλος, η κίτρινη αφορά τις καταθέσεις των Ρώσων, ενώ η πράσινη τις τοποθετήσεις τραπεζών εκτός Ευρωζώνης. Όπως φαίνεται καθαρά, μόνο η μαύρη γραμμή εμφάνισε απότομη μείωση των τοποθετήσεων - ενώ οι άλλες είτε παρέμειναν σταθερές, είτε αυξήθηκαν ελαφρά.

Συνεχίζοντας, η Ευρωζώνη θα έπρεπε ήδη το 2012 να συμφωνήσει είτε να διασώσει την Κύπρο (Bailout), είτε να αναδιαρθρώσει τις κυπριακές τράπεζες - επειδή το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν ετοιμοθάνατο. Όμως, αυτό θα ζημίωνε τόσο τις γαλλικές, όσο και τις γερμανικές τράπεζες - οι οποίες θα υποχρεώνονταν να συμμετέχουν στην "δήμευση" των καταθέσεων.

Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό πως η Τρόικα καθυστέρησε τη διάσωση της Κύπρου, το "Bailout" δηλαδή, έως ότου να γίνει υποχρεωτικά "Bail-in" - όπως αποκαλείται η συμμετοχή των μετόχων, των ομολογιούχων, καθώς επίσης των καταθετών, στη διάσωση των τραπεζών.

Στην Ελλάδα η διαδικασία διάσωσης ήταν πολύ πιο σύντομη, επειδή εδώ οι τράπεζες των δύο ηγετικών χωρών της Ευρωζώνης είχαν αποσυρθεί γρηγορότερα - αφού το 80% των δανείων, τα οποία δόθηκαν στην πατρίδα μας πριν από το PSI, οδηγήθηκε στις τράπεζες των έντιμων "εταίρων" μας.

Σε σύγκριση τώρα με το 2010, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατάφεραν να αποσύρουν συνολικά 50 δις € από την Κύπρο, πριν από τη "δήμευση" που αποφασίσθηκε - ένα ποσόν που χωρίς καμία αμφιβολία συνέβαλλε τα μέγιστα στην ασθένεια, καθώς επίσης στη μετέπειτα κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου.

Ενδεχομένως δε, τα υπόλοιπα 10 δις € που έχουν ακόμη απομείνει στην Κύπρο να μην υποστούν διαγραφή - επειδή πιθανότατα είναι τοποθετημένα στις άλλες τράπεζες και όχι στην Κύπρου ή στη Λαϊκή (η άλλη απάτη).

Εκτός αυτού, δεν είναι όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες εξίσου δικτυωμένες με την Πολιτική - οπότε ίσως κάποιες δεν είχαν την απαιτούμενη εσωτερική πληροφόρηση, με τη βοήθεια της οποίας θα απέσυραν έγκαιρα τα χρήματα τους.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας, λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη κερδοφορία στις χώρες τους - μέσω της παροχής δανείων εκεί.

Εάν όμως τοποθετούσαν τα χρήματα τους στην Κύπρο, είτε σαν αποταμιεύσεις, είτε προθεσμιακά, με διάρκεια ενός έτους,μπορούσαν να επιτύχουν επιτόκια μεταξύ 2,8% και 4,9% - όταν το επιτόκιο στις χώρες τους ήταν μόλις 0,55% (Πίνακας Ι).    

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Επιτόκια καταθέσεων

Ποσοστό Επιτοκίου
Τύπος κατάθεσης και χώρα


0,55%
German Overnight Deposit
1,1%
Cyprus Overnight Deposit
2,8%
Cyprus Savings Deposit (1 year)
4,9%
Cyprus Time Deposit (1 year)
Πηγή: mdbriefing.com
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος      

Βέβαια, για να κερδίσουν περισσότερα, θα έπρεπε πραγματικά να αφήσουν τα χρήματα τους στην Κύπρο, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι - έτσι ώστε να πάρουν τους τόκους και να μην έχουν ζημίες. Επομένως, δεν μπορεί παρά να υποθέσει κανείς ότι, δεν απέσυραν όλες τις τοποθετήσεις τους αμέσως, επειδή δεν ήθελαν να χάσουν τα κέρδη τους - οπότε έπρεπε να περιμένουν ένα χρόνο.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο, εάν δεν είχαν τη βοήθεια της κεντρικής τράπεζας της Ευρωζώνης (ΕΚΤ) - οπότε του διοικητή της, της κυβέρνησης της Γερμανίας, καθώς επίσης της Γαλλίας.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Συμπερασματικά, η διάσωση της Κύπρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία "αηδιαστική" ιστορία εσωτερικής πληροφόρησης και απάτης.

Σε γενικές γραμμές δε, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα τα οποία δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ. Αργότερα, όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν το απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν - με τη βοήθεια της ΕΚΤ.

Εάν αυτό δεν είναι διαφθορά και διαπλοκή της χειρίστης μορφής, μπροστά στις οποίες η πολιτική διαφθορά στην Ελλάδα και στην Κύπρο φαίνονται παιδαριώδεις, τότε τι είναι; Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν οι απλοί πολίτες της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) το λογαριασμό της απίστευτης αυτής απάτης;

Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν ποτέ να ακολουθήσει η τραπεζική, η πολιτική και η δημοσιονομική ένωση τηςΕυρωζώνης, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένο το ευρώ, υπό αυτές τις προϋποθέσεις;

Τέλος, πως θα μπορούσαμε να έχουμε "εταίρους", οι οποίοι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, εξαπατώντας αφενός μεν τους δικούς τους πολίτες, αφετέρου όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;


ΥΓ: Είναι προφανές πως εάν θέλουμε να διατηρηθεί το ευρώ, η ειρήνη και η δημοκρατία στην ήπειρο μας, υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος: να φύγει η Γερμανία από τη Ευρωζώνη (εξοφλώντας μας φυσικά αυτά που μας οφείλει από χρόνια τώρα, τις πολεμικές επανορθώσεις, τις οποίες πάρα πολύ σωστά φαίνεται πως θα απαιτήσει επιτέλους η Ελληνική κυβέρνηση).  

Όπως αποδεικνύεται πλέον, είχαν δίκιο οι Βρετανοί όταν έλεγαν πως η απόφαση τους να μην συμμετέχουν στο κοινό νόμισμα βασιζόταν στο ότι, είναι αδύνατον να έχει μέλλον με τη Γερμανία «εταίρο».

Το απίστευτο μισθολογικό dumping που εφαρμόζει «μερκαντιλιστικά» η χώρα, έτσι ώστε να πετυχαίνει πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, ζώντας εις βάρος όλων των άλλων κρατών και εντείνοντας τις «ευρωπαϊκές ασυμμετρίες», αποδεικνύεται ακόμη μία φορά από την επίσημη διαμαρτυρία του Βελγίου στην Κομισιόν.

Ειδικότερα, όταν ο υπουργός οικονομικών του Βελγίου επισκέπτεται τα σφαγεία στη χώρα του, ακούει πάντοτε τα ίδια παράπονα:εργάτες από την Α. Ευρώπη δουλεύουν 60 ώρες την εβδομάδα στα γερμανικά σφαγεία, αμειβόμενοι με 400-600 € μηνιαία - το χειρότερο δε είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι παράνομο, αφού δεν υπάρχει νομοθεσία περί κατώτατου μισθού στη Γερμανία.  

Οι επιχειρήσεις του Βελγίου (επίσης της Γαλλίας και της Ολλανδίας) κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις γερμανικές. Για παράδειγμα, πάντοτε σύμφωνα με τον υπουργό, είναι φθηνότερο το να μεταφέρουν τα βελγικά μοσχάρια στη Γερμανία, να γίνει εκεί η επεξεργασία τους, να τα μεταφέρουν πίσω στο Βέλγιο και μετά να τα πουλήσουν.

Όπως υπολογίζεται, υπάρχουν 7,5 εκ. χαμηλά αμειβόμενοι στη Γερμανία, οι οποίοι εργάζονται για 3-4 € την ώρα, τις περισσότερες φορές ανασφάλιστοι – με αποτέλεσμα να κατηγορείται η χώρα από το Βέλγιο για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Όσον αφορά τώρα τις υπόλοιπες «μεθοδεύσεις» της Γερμανίας, η συμπεριφορά των τραπεζών της στο θέμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστική – δυστυχώς με τη συμμετοχή ορισμένων  γαλλικών τραπεζών.

Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να προσέξουμε τις δικές μας τράπεζες, όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίηση τους (γίνεται με δικά μας χρήματα, αφού ο προϋπολογισμός μας επιβαρύνεται με περίπου 50 δις €), έτσι ώστε να μην «αφελληνισθούν» – ειδικά ίσως την Εθνική, στην οποία είναι υποθηκευμένη η μισή Ελλάδα (τρόπος του λέγειν).


Αθήνα, 09. Απριλίου 2013
Facebook   Twitter   Linked in   

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ-Εξαγορασμένη συναίνεση!

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ :: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

Εξαγορασμένη συναίνεση!
Κάθε απόφαση έχει κόστος. Κι αν δεν συμφωνήσουμε μια ορθολογική διαδικασία επίλυσης των... διαφορών μας, δεν μας σώζουν ούτε χίλια μνημόνια!
13/4/2013
Μέχρι τώρα γνώριζα ότι για ορισμένους «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Από χθες το ρεπερτόριό μου διευρύνθηκε. Eτσι έμαθα, από αφίσα με την υπογραφή της «Συσπείρωσης αριστερών φοιτητών», ότι στο εξής θα πρέπει να λέμε «κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες κάθε φοιτητή».
Τι ακριβώς υπονοείται με αυτό το «ανάγκες» δεν γνωρίζω. Αν αναλογιστούμε τι κατά καιρούς διακινούν -όλες- οι φοιτητικές παρατάξεις, το μυαλό μας θα μπορούσε να πάει στα πάντα. Το συγκεκριμένο περιστατικό ωστόσο αναφέρεται στη μαζική παράσταση διαμαρτυρίας σε γραφείο καθηγήτριας γιατί τα θέματα που έβαλε στις εξετάσεις ήταν... δύσκολα και κόπηκε το 80% των εξετασθέντων.
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η εν λόγω καθηγήτρια, όπως μας πληροφορεί η σχετική αφίσα που σημειώνει ότι οι «συλλογικοί αγώνες πετυχαίνουν νίκες», «αποδέχθηκε» το λάθος της και υποσχέθηκε να μην το επαναλάβει. Ας ελπίσουμε όχι για να επιστρέψει στο «δημοκρατικό 5».
Να ήταν το μόνο κρούσμα; Προχθές μασκοφόροι τα έκαναν γυαλιά-καρφιά σε μια εκδήλωση της ΔΑΠ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Ετσι χωρίς λόγο στο πλαίσιο της επαναστατικής γυμναστικής. Χθες εξάλλου στο ΤΕΙ Πάτρας φοιτητές κρατούσαν επί ώρες ομήρους καθηγητές τους, προπηλακίζοντάς τους και απειλώντας να κάψουν τα γραφεία τους, επειδή, κατά την άποψή τους, δεν αντιδρούσαν αρκετά δυναμικά στο σχέδιο «Αθηνά».
Το αντικείμενο της αντιπαράθεσης προφανώς είναι το δευτερεύον. Σε κάποιες περιπτώσεις όσοι αντιδρούν μπορεί να έχουν δίκιο, σε άλλες τα κίνητρα μπορεί να είναι συντεχνιακά - κάθε αλλαγή προκαλεί διαφωνίες. Εκείνο που δεν μπορεί να παραβλεφθεί όμως είναι αυτή η γενικευμένη αντικοινωνική συμπεριφορά, η απόλυτη περιφρόνηση κάθε θεσμού που ενδημεί στα πανεπιστήμια. Αν οι νέοι αποτελούν -και σίγουρα αποτελούν- το μέλλον μας, τότε έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε.
Και δεν είναι μόνο στα πανεπιστήμια. Προχθές παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια κυρία από την Ιερισσό, μητέρα, όπως αυτοσυστήθηκε. Διαμαρτυρόταν σε έξαλλη κατάσταση γιατί της «έχουν κλέψει τη ζωή». Μου φάνηκε υπερβολική στη συμπεριφορά της, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στον ποταμό των κατηγοριών της τα έβαλε με όλους: όχι μόνο την πουλημένη κυβέρνηση αλλά και τους επιστήμονες που θεωρούν ότι πρέπει να προχωρήσει η επένδυση, αλλά και τη δικαιοσύνη. «Για ποια δικαιοσύνη;» ήταν η επωδός του λόγου της.
Καταλαβαίνω ότι για πολλούς συμπολίτες μας τα λεγόμενα της κυρίας είναι περίπου αυτονόητα. Αν έχουμε ωστόσο ακυρώσει κάθε θεσμοθετημένη διαδικασία αποφάσεων, υπάρχει πρόβλημα. Αναρωτιέμαι για παράδειγμα τι θα έκανε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αν βρισκόταν αντιμέτωπη με ανάλογες αντιδράσεις, αυτή τη φορά ωστόσο από την άλλη πλευρά, από τις χιλιάδες εργαζομένων που θα έμεναν στον δρόμο αν έκλειναν τα ορυχεία.
Ξέρω τι γινόταν ως σήμερα. Θα ερχόταν ο αρμόδιος υπουργός και, για να κλείσει τα ορυχεία και να έχει την ησυχία του, θα υποσχόταν τόσες προσλήψεις των (πρώην) μεταλλωρύχων σε δασοφύλακες, θα εξήγγελλε τη δημιουργία υπαίθριου μεταλλευτικού μουσείου, θα δημιουργούσε πιθανότατα και ΤΕΙ στην περιοχή για ορυκτολόγους.
Η παλιά καλή και δοκιμασμένη μέθοδος της εξαγορασμένης συναίνεσης. Η οποία τις περισσότερες φορές λειτουργούσε σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. «Ελυνε» ένα πρόβλημα και δημιουργούσε πολύ περισσότερα στο μέλλον. Αυτή την πολυτέλεια δεν την έχουμε πια. Κάθε απόφασή μας έχει κόστος. Κι αν δεν συμφωνήσουμε μια αποτελεσματική και ορθολογική διαδικασία επίλυσης των... διαφορών μας, δεν μας σώζουν ούτε χίλια μνημόνια!

Β. Βιλιάρδος - ΤΟ ΠΡΩΣΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΗΤΑ


ΤΟ ΠΡΩΣΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΗΤΑ: Όταν οι περισσότερες χώρες θα έχουν βυθιστεί στην ύφεση, με πολλές από αυτές να πλέουν ακυβέρνητες στην τρικυμία της κρίσης χρέους, ενώ τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας δεν θα μπορούν πουθενά να εφαρμοσθούν, η Γερμανία θα έχει επιστρέψει έγκαιρα στο μάρκο

Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης” (NRidley, υπουργός βιομηχανίας της Μ. Βρετανίας, το 1990)

Ανάλυση

Η οικονομική κατάσταση σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη επιδεινώνεται ραγδαία – αφού στην Ιαπωνία έχει ήδη ξεκινήσει η κατάρρευση της αγοράς ομολόγων, οι Η.Π.Α. σχεδιάζουν την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ποσότητας χρήματος (τύπωμα), ενώ οι αμερικανικές Πολιτείες, με πρώτο το Τέξας, δεν εμπιστεύονται πλέον την πολιτική της Fed, ζητώντας την επιστροφή του δικού τους χρυσού στα θησαυροφυλάκια τους.

Στο σημείο αυτό, η αυθόρμητη ερώτηση που δημιουργείται στους Έλληνες, αφορά τα δικά τους αποθέματα χρυσού - που ακριβώς ευρίσκονται δηλαδή και πως η πατρίδα τους τα έχει εμπιστευθεί σε μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα (άρθρο μας), οι προβλέψεις της οποίας μέχρι σήμερα ήταν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εντελώς εσφαλμένες (ανάλυση).

Ειδικά όσον αφορά την Κύπρο και τις πληροφορίες περί πώλησης χρυσού, αξίας 400 εκ. €, ο οποίος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των συνολικών συναλλαγματικών της αποθεμάτων (περί τα 930 εκ. € το 2011), η εύλογη απορία αφορά τη δυνατότητα της ή μη τότε να υιοθετήσει, εάν το κρίνει απαραίτητο, ένα εθνικό νόμισμα. Μήπως λοιπόν με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να τοποθετηθούν ανυπέρβλητα εμπόδια;  

Δυστυχώς για το νησί βέβαια, η ΕΚΤ έχει πλέον καταλάβει απροκάλυπτα την κεντρική του τράπεζα, οι ανάγκες του έχουν αυξηθεί στα 23 δις € (κατά την άποψη μας θα ξεπεράσουν τα 30 δις €), συζητείται ήδη «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους του κατά το «πρότυπο» της Ελλάδας (PSI), ενώ κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θα συμβεί με τις καταθέσεις στις τράπεζες – όχι μόνο με αυτές στη Λαϊκή ή στην Κύπρου (τα ίδια θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε και για την πατρίδα μας).         

Περαιτέρω, φαίνεται πως στην Κίνα έχει δημιουργηθεί μία τεράστια πιστωτική φούσκα (διάγραμμα), κυρίως λόγω της επικίνδυνης υπερχρέωσης των επιχειρήσεων – οι οποίες δανείζονται συνεχώς, για να μπορούν να παράγουν φθηνά προϊόντα.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, αφενός μεν ο δανεισμός (κόκκινη στήλη) αυξάνεται από το 2002 περισσότερο από ότι το ΑΕΠ της χώρας, αφετέρου πλησιάζει τα 100 τρις γουάν (περί τα 16 τρις $) - είναι δηλαδή σχεδόν διπλάσιος του ΑΕΠ της Κίνας (8,26 τρις $), οπότε σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα. 

Στα πλαίσια αυτά, η υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Κίνας από την Fitch ήταν ασφαλώς μία σοβαρή προειδοποίηση, σε σχέση με την πιθανή έκρηξη της φούσκας – πόσο μάλλον όταν παράλληλα υφίστανται τα μεγάλα προβλήματα των σκιωδών τραπεζών της οι οποίες, λειτουργώντας ουσιαστικά στο παρασκήνιο, είναι αδύνατον να ελεγχθούν.

Στην Ευρώπη τώρα η Deutsche Bank, εκτεθειμένη στην αγορά παραγώγων με το τεράστιο ποσόν των 59,19 τρις €, εκ των οποίων τα 48 τρις € σε «στοιχήματα» μελλοντικών διακυμάνσεων των αγορών, δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στη Γερμανία – αφού εάν τυχόν χάσει το 10% του ποσού αυτού, θα χρεοκοπήσει.

Την ίδια στιγμή, στην Πορτογαλία φαίνεται να επιδεινώνεται η τραπεζική κρίση, παρά το ότι η Τρόικα πρότεινε την καθυστέρηση της αποπληρωμής του «πακέτου στήριξης» της οικονομίας της κατά επτά έτη (το ίδιο συνέβη και με την Ιρλανδία).

Οι τράπεζες της χρειάζονται τουλάχιστον 8 δις € - περί τα 2 δις € περισσότερα από αυτά που είχαν υπολογισθεί στο δάνειο που εγκρίθηκε για τη χώρα (συνολικά 78 δις €, εκ των οποίων τα 12 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών - όπου, μέχρι στιγμής, έχουν διατεθεί τα 6 δις €).  

Η κατάσταση στη γειτονική Ισπανία είναι κατά πολύ χειρότερη – αφού αντιμετωπίζει  αφενός μεν ανάλογα προβλήματα με τη Γαλλία (κυβερνητική διαφθορά, μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, μαζικές αντιδράσεις του πληθυσμού κλπ.), αφετέρου χαρακτηρίζεται από μία συνεχώς κλιμακούμενη τραπεζική κρίση, την οποία αδυνατεί να καταπολεμήσει.     

Από την άλλη πλευρά, ο πρώην Ολλανδός επίτροπος της Κομισιόν (Bolkestein), συστήνει την άμεση αποχώρηση της πατρίδας του από την Ευρωζώνη λέγοντας:

Η νομισματική ένωση έχει αποτύχει εντελώς. Το ευρώ λειτούργησε σαν υπνωτικό, το οποίο μας κοίμισε και δεν προσέξαμε την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας μας. Ας σταματήσουμε όλοι μαζί το εγχείρημα, ενισχύοντας αντί αυτού την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά. Δεν χρειαζόμαστε το ευρώ για να το πετύχουμε. Η Ολλανδία πρέπει να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατόν την Ευρωζώνη”.

Συνεχίζοντας, φαίνεται πως η καταστροφική συζήτηση για τη «δήμευση» των καταθέσεων όχι μόνο δεν έχει σταματήσει, αλλά επεκτείνεται και στο διατραπεζικό δανεισμό – με την έννοια πως θα συμμετέχουν μελλοντικά στη διάσωση των υπερχρεωμένων τραπεζών και οι άλλες τράπεζες-δανειστές τους.

Το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα, αφού θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην δανείζει καμία τράπεζα την άλλη – οπότε θα περιορισθεί πολύ περισσότερο η ρευστότητα, ενώ θα δημιουργηθούν συνθήκες χρεοκοπίας, ακόμη και για τις υγιείς τράπεζες.            

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, είναι δυστυχώς πολύ άσχημο να προβλέπει κανείς οδυνηρά γεγονότα (ανάλυση), πολύ περισσότερο δε, όταν αυτές οι προβλέψεις επαληθεύονται - γεγονός που σημαίνει ότι, δεν δόθηκε απολύτως καμία σημασία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, αφού διαφορετικά θα είχε διαψευσθεί.

Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν λύσεις, όπως στην περίπτωση της Ευρωζώνης, είτε (α) με τη συμβολή της ΕΚΤ (άρθρο μας), (β) με την αντιμετώπιση των Ευρωπαϊκών Ασυμμετριών (ανάλυση μας), (γ) με την τόνωση της ζήτησης, της κατανάλωσης καλύτερα στη Γερμανία (αύξηση των μισθών των Γερμανών, μείωση της φορολογίας κλπ.), με προϊόντα των ελλειμματικών οικονομιών της Ευρώπης, (δ) με την έκδοση ευρωομολόγων, (ε) με τον ελεγχόμενο πληθωρισμό (στ) είτε με άλλους τρόπους ή/και συνδυασμό των παραπάνω.

Όταν όμως συνεχίζονται οι λανθασμένες επιλογές, όπως για παράδειγμα η «Πύρρειος χρεοκοπία» της Ελλάδας, καθώς επίσης η συνεχής καθυστέρηση των αποφάσεων, εκ μέρους του περιπλανώμενου Ευρωθιάσου, τότε δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον –ενώ θα διαδέχεται η μία χώρα την άλλη στον ευρωπαϊκό χορό του Ζαλόγγου, ειδικά μετά την «εν ψυχρώ» δολοφονία της Κύπρου (άρθρο). Περαιτέρω τα εξής:

ΒΕΛΓΙΟ

Η χώρα ανήκει στα συνολικά δεκατρία κράτη, τα οποία πρέπει να αναδιαρθρώσουν την οικονομία τους – σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (σύνδεσμος). Ειδικότερα, η ανταγωνιστικότητα του Βελγίου μειώνεται συνεχώς, οι εξαγωγές περιορίζονται, ενώ το υψηλό δημόσιο χρέος θα έχει σαν αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, τη μείωση της ανάπτυξης (μόλις 0,2% το 2012).

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στον οποίο συμπεριλαμβάνουμε και τον επόμενο υποψήφιο, τη Σλοβενία, καθώς επίσης το Λουξεμβούργο, είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οικονομικά μεγέθη του Βελγίου, της Σλοβενίας και του Λουξεμβούργου, σε δις $ (προβλέψεις 2012)  

Μεγέθη
Βέλγιο
Σλοβενία
Λουξεμβούργο




ΑΕΠ
476,8
45,4
56,2
ΑΕΠ κατά κεφαλή
38.100
28.600
80.700
Εργαζόμενοι
5.055.000
923.000
208.200
Ανεργία
7,6%
11,9%
6%
Έλλειμμα προϋπολογισμού
-3,3%
-4,6%
-0,9%
Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ
99,6%
53,2%
18,4%
Έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών
-4,80
0,29
0,50
Εξαγωγές
314,6
28,4
15,5
Εισαγωγές
325,2
29,8
25,1
Εμπορικό έλλειμμα*
-10,6
-1,4
-9,6
Εξωτερικό χρέος
1.399
61,2
**2.146
Εξωτερικό χρέος / ΑΕΠ
293%
135%
3.818%
* Ουσιαστικά το εμπορικό έλλειμμα είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ανταγωνιστικότητα μίας χώρας - όχι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, του οποίου αποτελεί μέρος.
** «Μόλις» 106,5 δις $ της Κύπρου
ΠηγήCIA – World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι τα μεγέθη του Βελγίου, μίας χώρας ιδίου σχεδόν εργατικού δυναμικού με την Ελλάδα, είναι κατά πολύ μεγαλύτερα – υπερδιπλάσιο ΑΕΠ, διπλάσιο ΑΕΠ κατά κεφαλή, υπερδιπλάσιο δημόσιο και εξωτερικό χρέος, πάνω από δεκαπλάσιες εξαγωγές (μόλις 28,67 δις $ οι ελληνικές) κοκ.

Επομένως, τυχόν κίνδυνοι της οικονομίας του θα ήταν πολύ πιο απειλητικοί για την Ευρωζώνη – πόσο μάλλον αφού εκεί στεγάζεται η πρωτεύουσα της Ευρώπης, υπάρχει φόβος γεωγραφικού διαχωρισμού του λόγω των Φλαμανδών, ενώ είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο.         

Εν τούτοις, το εξαιρετικά μεγάλο πρόβλημα του Βελγίου δεν είναι τόσο η πραγματική του οικονομία, όσο ο χρηματοπιστωτικός τομέας - παρά το ότι στην πρωτεύουσα του, στις Βρυξέλλες, στεγάζεται ένας μεγάλος αριθμός offshoreεταιρειών (όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερα άρθρα μας).

Ειδικότερα, το 2009 η κεντρική τράπεζα του Βελγίου διέσωσε την «Fortis Bank», δαπανώντας το τεράστιο ποσόν των 54 δις €. Για σύγκριση, η ανακεφαλαιοποίηση ολόκληρου του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος έχει τοποθετηθεί στα 49 δις € - παρά το ότι πρόκειται για μία χώρα με σχεδόν ίδιο πληθυσμό.

Την ίδια στιγμή, η γαλλοβελγική τράπεζα «Dexia» (η διάσωση της οποίας θα μπορούσε να κοστίσει το, ασύλληπτο για τα δικά μας δεδομένα, ποσόν των 220 δις €), για τα χρέη της οποίας εγγυώνται ήδη με 55 δις € η Γαλλία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, δεν έχει πάψει να αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα.

Σύμφωνα τώρα με παλαιότερη μελέτη, εάν η Ιταλία έπαυε να εξυπηρετεί τα ομόλογα της, ο τραπεζικός τομέας του Βελγίου θα έχανε το 85% των κεφαλαίων του – αφού οι Βελγικές τράπεζες κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας 17,4 δις € (Ιούνιος 2012).

Ολοκληρώνοντας, οι υποχρεώσεις του τραπεζικού συστήματος του Βελγίου είναι εξαιρετικά μεγάλες – κάτι που επισήμανε το ΔΝΤ, στην πρόσφατη αναφορά του (σύνδεσμος). Η συνολική του οικονομική κατάσταση λοιπόν, ειδικά επειδή το πολύ υψηλό δημόσιο χρέος του δεν επιτρέπει μία επόμενη ενίσχυση των τραπεζών, είναι κάτι παραπάνω από προβληματική.

Επομένως, πρόκειται για μία μεγάλη βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης, η οποία μάλλον δεν θα αργήσει να εκραγεί – εάν δεν αλλάξει ριζικά ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης χρέους από τη Γερμανία.

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

Σε περίπτωση στάσης πληρωμών της Ιταλίας, οι τράπεζες του Λουξεμβούργου θα έχαναν το 94% των ιδίων κεφαλαίων τους, παρά το ότι κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας μόλις 1,4 δις € - επειδή τα ίδια κεφάλαια τους είναι πάρα πολύ χαμηλά. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος, για τον οποίο έχει εμφανώς τρομοκρατηθεί το Λουξεμβούργο, μετά τη «δολοφονία» της Κύπρου.

The game is over, θα μπορούσαμε τότε να πούμε και εμείς με τη σειρά μας στον κ.Juncker - ο οποίος ουσιαστικά έγραψε με τη φράση αυτή τον πρόλογο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, οδηγώντας την πατρίδα μας στα νύχια του ΔΝΤ. Φυσικά δεν θα ήταν σωστό, θα ήταν πολύ χαιρέκακο και δεν νομίζουμε ότι θα το κάναμε ποτέ – ευχόμενοι να ξεπεράσει το Λουξεμβούργο τον κίνδυνο χρεοκοπίας του.

Εν τούτοις, το τεράστιο εξωτερικό χρέος του Δουκάτου (η 10η χώρα παγκοσμίως, μετά την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία – Πίνακας ΙΙ), το οποίο οφείλεται προφανώς στον υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό κλάδο του, στα ξένα χρήματα δηλαδή που έχουν τοποθετηθεί στις τράπεζες του, δεν εμπνέει καμία ασφάλεια – ενώ αιτιολογεί καλύτερα το ξαφνικό ενδιαφέρον του κ.Juncker για την Ελλάδα και την Κύπρο.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Οι δέκα πρώτες χώρες του πλανήτη, όσον αφορά το εξωτερικό χρέος τους - σε δολάρια, με ημερομηνία 30.06.11

Α/Α
Χώρα
Εξωτερικό χρέος



1
Η.Π.Α.
14.710.000.000.000
2
Μ. Βρετανία
9.836.000.000.000
3
Γαλλία
5.633.000.000.000
4
Γερμανία
5.624.000.000.000
5
Ιαπωνία
3.024.000.000.000
6
Ολλανδία
2.655.000.000.000
7
Ιταλία
2.460.000.000.000
8
Ιρλανδία
2.352.000.000.000
9
2.250.000.000.000
10
Λουξεμβούργο
2.146.000.000.000
Σημείωση: Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ευρωζώνης είναι 16,08 τρις $ - ενώ η Ελλάδα είναι στην 22η θέση, με 583,3 δις $
ΠηγήCIA
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ολοκληρώνοντας, το εξωτερικό χρέος του Λουξεμβούργου είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο της Αυστραλίας (1,46 τρις $), του Βελγίου (1,39 τρις $), της Ελβετίας (1,34 τρις $) και του Καναδά (1,18 τρις $).

Επομένως φαίνεται πως, εάν τυχόν αντιμετωπισθεί το Λουξεμβούργο όπως η Κύπρος, μάλλον δεν πρόκειται να αποφύγει το μοιραίο – ενώ αποτελεί έναν «συστημικό» κίνδυνο, κατά πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με άλλες χώρες.              

ΣΛΟΒΕΝΙΑ       

“Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι, θα λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα μας”, είπε η πρωθυπουργός της Σλοβενίας, όπως ακριβώς ο Κύπριος «συνάδελφός» της στο παρελθόν - αρνούμενη να αποδεχθεί τη σύγκριση της χώρας της με την Κύπρο, προσβάλλοντας ανεπίτρεπτα το νησί και τονίζοντας παράλληλα ότι, η Σλοβενία δεν είναι φορολογικός παράδεισος.

“Εκτός αυτού, ο τραπεζικός μας τομέας δεν υπερβαίνει το 350% του ΑΕΠ, όταν σε κάποιες άλλες χώρες είναι της τάξης του 800%”, συνέχισε αμέσως μετά - εννοώντας την Κύπρο, τη Μάλτα ή την Ιρλανδία και αποφεύγοντας σκόπιμα να αναφέρει το Λουξεμβούργο (2.200% του ΑΕΠ του).

“Μεγάλα, κενά λόγια” θα απαντούσαμε εμείς, γνωρίζοντας πως ο ΟΟΣΑ την  προειδοποίησε πρόσφατα για τους μεγάλους κινδύνους του χρηματοπιστωτικού της τομέα - συμβουλεύοντας την πρωθυπουργό να διασώσει τις τράπεζες της χώρας της, με τη συμμετοχή των πιστωτών και των αποταμιευτών τους.

Απλούστερα, με τη «δήμευση» (haircut) μέρους των καταθέσεων των πολιτών, ανάλογη με αυτήν της Κύπρου - καθώς επίσης με διαγραφή χρέους εκ μέρους των δανειστών τους (ομολογιούχοι, μέτοχοι κλπ.). Αμέσως μετά δε, αφού «διασωθούν» οι τράπεζες από τους φορολογουμένους πολίτες και εξυγιανθούν, να τις ιδιωτικοποιήσει – κάτι που δεν επιθυμεί η κυβέρνηση της Σλοβενίας, ενώ είναι η μοναδική πρώην κομμουνιστική χώρα που δεν εγκρίνει τις ιδιωτικοποιήσεις.   

Συνεχίζοντας, ο ΟΟΣΑ προβλέπει για το 2013 ύφεση της τάξης του 2,1% - γεγονός που σημαίνει ότι το σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο όμως υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το 2008 (περί το 22% τότε του ΑΕΠ), θα αυξηθεί περαιτέρω.

Με την επιβάρυνση δε του προϋπολογισμού από τη διάσωση των τραπεζών, καθώς επίσης λόγω των υψηλότερων επιτοκίων που πληρώνει η Σλοβενία μετά την περιπέτεια της Κύπρου, το ποσοστό του δημοσίου χρέους της, το 2015, θα υπερβεί το 100% του ΑΕΠ - εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. 

Περαιτέρω, τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών της χώρας υπολογίζονται από την κυβέρνηση της στα 7 δις € - στο 15% περίπου του ΑΕΠ της. Εν τούτοις, ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ότι είναι κατά πολύ υψηλότερα, προτείνοντας τη δημιουργία μίας «κακής τράπεζας» (Bad bank), η οποία θα τα συγκεντρώσει.

Πριν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, πάντοτε κατά τον ΟΟΣΑ, η χώρα οφείλει να αξιολογήσει με διαφάνεια τις τράπεζες, ως προς την ανθεκτικότητα τους (stress test), δημοσιεύοντας τα αποτελέσματα – πόσο μάλλον όταν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αγορών, οι κρατικές τράπεζες της Σλοβενίας έχουν πλέον αρνητικά ίδια κεφάλαια.

Κατά την άποψη μας, με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις του ΟΟΣΑ, η Σλοβενία δεν πρόκειται να αποφύγει το μοιραίο – ενώ θα είναι πιθανότατα το αμέσως επόμενο θύμα του πολέμου.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, τόσο από εμάς (ανάλυση), όσο και από άλλους, με τη Γερμανία στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει μέλλον. Ειδικότερα, με δεδομένες τις θέσεις της κυβέρνησης της, καθώς επίσης με το γεγονός ότι, οι ευκατάστατοι συνταξιούχοι της είναι αυτοί που ουσιαστικά αποφασίζουν στις εκλογές (οι νέοι της Γερμανίας, συμμετέχοντας δυστυχώς στο σύγχρονο «σκλαβοπάζαρο» των χαμηλών, dumping μισθών, είναι πάμπτωχοι), φαίνεται αδύνατον να αποφασισθεί ο ελεγχόμενος πληθωρισμός από την ΕΚΤ – αφού έτσι θα περιοριζόταν η αγοραστική αξία των συντάξεων.   

Επίσης δεν πρόκειται να αποφασισθεί η υποτίμηση του ευρώ στο 1:1 με το δολάριο, μέσω της αύξησης της ποσότητας χρήματος, το μερικό πάγωμα των δανείων, τα ευρωομόλογα, η συμμετρική ανάπτυξη της ηπείρου μας, χωρίς πλεονασματικές και ελλειμματικές χώρες στο εσωτερικό της κοκ. - λύσεις τις οποίες έχουμε απόλυτη ανάγκη, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την καταστροφή, παρασέρνοντας μαζί μας και τον υπόλοιπο πλανήτη.

Συμπερασματικά λοιπόν, εάν παραμείνει η Γερμανία στην Ευρωζώνη, συνεχίζοντας να μας επιβάλλει την ίδια αποτυχημένη πολιτική, οι περισσότερες άλλες χώρες θα χρεοκοπήσουν - με αποτέλεσμα να επιλέξουν την έξοδο η μία μετά την άλλη, οπότε να προκληθεί ένα απερίγραπτο χάος.

Ειδικότερα, όσον αφορά τα αποτελέσματα της εξόδου μίας ή περισσοτέρων χωρών από το ευρώ, δημιουργούνται τα παρακάτω ερωτήματα:

(α)  Σε μία τέτοια περίπτωση, θα συνεχίσουν να πληρώνονται τα χρέη εκείνων των χωρών που θα αποχωρήσουν; Ήδη αρκετοί στην Ελλάδα έχουν συνδέσει την προτεινόμενη εκ μέρους τους επιστροφή στη δραχμή, με την άρνηση της πληρωμής μεγάλου μέρους των χρεών της - αφού διαφορετικά το εξωτερικό δημόσιο χρέος της, παραμένοντας υποχρεωτικά σε ευρώ μετά το εγκληματικό PSI, θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθεί (ακόμη και αν το θέλαμε).   

(β)  Τα χρέη των κρατών που θα φύγουν θα πληρώνονται σε ευρώ ή στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα; Εάν αντιληφθούν οι πολίτες ότι η χώρα τους θα αποχωρήσει από το ευρώ, δεν θα ακολουθήσουν τραπεζικές επιθέσεις (Bank run), με αποτέλεσμα την κατάρρευση των τραπεζών; Δεν θα υπάρξουν εσωτερικές αναταραχές με επικίνδυνα προφανώς επακόλουθα για την κοινωνική συνοχή, σε εκείνες τις χώρες που θα αποχωρήσουν;

(γ)  Εάν επιλέξει μία χώρα την έξοδο από το κοινό νόμισμα, δεν θα προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις κάθε είδους σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό στερέωμα; Πως θα συμπεριφερόταν η Γερμανία, εάν κάποια χώρα προσπαθούσε  να την εκβιάσει, μέσω της δυνατότητας της να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα, υιοθετώντας παράλληλα τη στάση πληρωμών;

(δ)  Μέχρι που μπορεί να φτάσει η Γερμανία, εάν πράγματι υποθέσουμε ότι επιθυμεί την ηγεσία της Ευρωζώνης; Μήπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, όπου κάποια χώρα θα αρνηθεί να εξοφλήσει τις οφειλές της απέναντι της – γεγονός που θα την οδηγούσε χωρίς καμία αμφιβολία στη χρεοκοπία, αφού η μία μετά την άλλη χώρα θα έπαυε με τη σειρά της να την πληρώνει;   

Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε έναν ολόκληρο κατάλογο με τέτοια δύσκολα ερωτήματα, τα οποία θα προέκυπταν εάν κάποια χώρα ξεκινούσε το «χορό του Ζαλόγγου». Εάν όμως επέλεγε μόνο η Γερμανία την έξοδο, δεν θα υπήρχε σχεδόν κανένα πρόβλημα - ούτε καν για την ίδια, εάν εξαιρέσουμε ένα κάποιο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα υπέφερε από την προβλεπόμενη ανατίμηση του νομίσματος της.

Επομένως, η λύση της εξόδου της Γερμανίας από την Ευρωζώνη φαίνεται προτιμότερη από κάθε τι άλλο όπως, για παράδειγμα, από το συνασπισμό των κρατών του Νότου, ο οποίος προτείνεται απερίσκεπτα από κάποιους - αφού κάτι τέτοιο θα κατακερμάτιζε την Ευρώπη, δημιουργώντας αντίπαλα, εχθρικά στρατόπεδα, με αποτελέσματα που δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν.

Μήπως όμως είναι αυτό που στην πραγματικότητα επιδιώκει κρυφά η Γερμανία, η οποία χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από μία εξαιρετικά «συμφεροντολογική», «συνωμοσιολογική» και απολύτως μη αλληλέγγυα νοοτροπία; Μήπως ο απώτερος στόχος της είναι η είσπραξη των πάσης φύσεως δανείων της (Target II κλπ.) από τις υπόλοιπες χώρες, η υποδούλωση αυτών που δεν μπορούν να την εξοφλήσουν, η λεηλασία τους, η υιοθέτηση του μάρκου, η απολυταρχική ηγεμονία της στην Ευρώπη, καθώς επίσης η ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α.;

Μήπως για αυτόν ακριβώς το λόγο ιδρύθηκε το νέο αντιευρωπαϊκό κόμμα με την ονομασία «Εναλλακτική για τη Γερμανία» - η «συμμορία του μάρκου» ουσιαστικά, η οποία κατά πολλούς χρηματοδοτείται και ενισχύεται από την ίδια την παράταξη της καγκελαρίου; Μήπως αυτό είναι το δικό της «Σχέδιο Β» 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ας μην ξεχνάμε ότι, η Δυτική Γερμανία εκμεταλλεύθηκε αρχικά (1990) τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για να «εξαγοράσει» την Ανατολική Γερμανία. Στη συνέχεια, κατάφερε να επιτύχει την ένωση, με τη συμφωνία της Γαλλίας και της Μ. Βρετανίας– υπό την προϋπόθεση της συμμετοχής της στο κοινό νόμισμα, έτσι ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη.  

Αργότερα, χρηματοδότησε το τεράστιο κόστος της ένωσης (150 δις €, για δέκα περίπου χρόνια), μέσω των εξαγωγικών πλεονασμάτων, εις βάρος των δήθεν «εταίρων» της - μεταξύ άλλων, «χρηματίζοντας και φακελώνοντας» ορισμένες διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες τους (καθώς επίσης με ένα άνευ προηγουμένου μισθολογικό dumping, εις βάρος των Πολιτών της).

Σήμερα δε, καταδυναστεύει τους πάντες, έχοντας αποκτήσει πλέον την απαιτούμενη οικονομική ισχύ, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – κάτι που αποδείχθηκε από την απίστευτα εκδικητική και εγκληματική συμπεριφορά της απέναντι στην Κύπρο, όταν ο λαός της (Βουλή) αποφάσισε να ψηφίσει υπερήφανα «Όχι» (αν και πιθανότατα πρόκειται για έναν αντιπερισπασμό της Γερμανίας, για μία σκόπιμη «εστία πυρκαγιάς», με στόχο να εξασφαλίσει χρόνο για τις ενέργειες που προγραμματίζει – για το «Σχέδιο Β»).   

Ενδεχομένως λοιπόν, ο στόχος της να είναι αυτός που προαναφέραμε – αν και δεν είναι καθόλου εύκολο να τεκμηριωθεί. Ακόμη όμως και να κάνουμε λάθος, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε, εάν η Ευρώπη είναι αυτή τη φορά σε θέση να αντέξει μία ενωμένη, πανίσχυρη Γερμανίαμε το δικό της νόμισμα;

Μία χώρα, η οποία θα μπορούσε σε χρόνο μηδέν να επιβάλλει στο δύστυχο λαό της το, επιτυχημένο οικονομικά, σύστημα της Κίνας; Τον κρατικό καπιταλισμό δηλαδή, ο οποίος αποκαλείται «κατ’ ευφημισμό» έτσι, αφού ουσιαστικά δεν διαφέρει από τη δικτατορία ή από το γνωστό μας εθνικοσοσιαλισμό;

Σε τελική ανάλυση, μπορεί η Ευρώπη να αντέξει μία δεύτερη Κίνα, με «σκοτεινές» διαθέσεις, τοποθετημένη μέσα στα «σπλάχνα» της; Είναι αλήθεια σε θέση οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είτε παρέμεναν στο ευρώ, είτε επέστρεφαν όλες μαζί στα εθνικά τους νομίσματα, να εγγυηθούν την ειρήνη και την ελευθερία στη ήπειρο μας, εάν απελευθερωθεί ξανά η Γερμανία, υιοθετώντας το γνωστό παρελθόν της; 

Μήπως η μοναδική λύση δεν είναι άλλη από την υποχρέωση της Γερμανίας να συμφωνεί δημοκρατικά με τις προτάσεις των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης - με εναλλακτική δυνατότητα την αποχώρηση της από το ευρώ, παράλληλα με το διαχωρισμό της ξανά σε Ανατολική και Δυτική;

Άλλωστε, είναι αδιανόητο, ανεξήγητο, εξευτελιστικό καλύτερα το να συνεδριάζουν κάθε φορά οι 17 υπουργοί ή οι πρωθυπουργοί των χωρών της Ευρωζώνης και να αποφασίζει μόνη της η Γερμανία. Ειδικά για τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία - οι πρωθυπουργοί των οποίων θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μπορούν να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι σε μία χώρα, το μοναδικό πλεονέκτημα της οποίας είναι η στυγνή εκμετάλλευση/κινεζοποίηση του λαού της.

Αθήνα, 13. Απριλίου 2013
Facebook   Twitter   Linked in