Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

19 Αυγούστου 2013

ΟΥΓΓΑΡΙΑ = Η "τακτική του σαλαμιού"


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η "τακτική του σαλαμιού"


Ο τρόπος με τον οποιο, η Σοβιετική Ένωση εγκατέστησεκομμουνιστική κυβέρνηση στην Ουγγαρία είναι χαρακτηριστικός και γνωστός στην διεθνή πολιτική σαν«μέθοδος του σαλαμιού» (szalámitaktika στα ουγγρικά). Αυτήη μέθοδος είναι πραγματικά σημαντική για έρευνα της τακτικής και των μεθόδων, που χρησιμοποιουν οικομμουνιστές για την άνοδό τους στην εξουσία.

Το 1945 οι κομμουνιστές δεν ξεπερνούσαν τους 2000 με την παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων κατοχής και με την υπονόμευση των πολιτικών τους αντιπάλων, η Ουγγαρία βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει, το 1949, κάτω από κομμουνιστική διακυβέρνηση.

Η τακτική, την οποία εφήρμοσε κατά τον πιο πιστό τρόπο οΡάκοσι* στην Ουγγαρία, συνίσταται στη σταδιακή εξόντωση των αντιπάλων των κομμουνιστών και την παράλληλη καιβαθμιαία ανοδική πορεία του Κ.Κ. προς την εξουσία. Οι αντίπαλοι λοιπόν κόβονταν με την σειρά «φέτα - φέτα», όπωςακριβώς κόβεται το σαλάμι.

* Ο Mátyás Rákosi (1892 - 1971) ήταν ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας – δηλαδή οπρωθυπουργός της χώρας - από το 1945 έως το 1956. Η πολιτική του ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένη με την πολιτική της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν. Ο Rákosi ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Ο Ράκοσι, την δράση του οποίου θα συναντάμε διαρκώς μέχρι και τα γεγονότα του 1956, σε μιά διάλεξή του το 1952 δίδει χαρακτηριστικά σημεία της τακτικής του σαλαμιού.

«Αν κάνουμε (οι κομμουνιστές) μιά φανερή κατά μέτωποεπίθεση για να εξοντώσουμε όλους τους αντιπάλους μας καινα πετύχουμε όλους τους στόχους μας τι θα συμβεί;Απλούστατα οι εχθροί μας θα συνενωθούν εναντίον μας.... Ποιά είναι λοιπόν η καλύτερη τακτική; Να αποφύγουμε την γενική κατά μέτωπο επίθεση και να αρχίσουμε την βαθμιαίαεξουδετέρωση των αντιπάλων μας, μεμονωμένοι, θα τους χτυπήσουμε όλους. Αλλά όχι όλους μαζί. Θα τους «φάμε» στο τέλος όλους... Θα επιβάλλουμε το καθεστώς μας σιγά - σιγά, κατακτώντας το έδαφος βήμα προς βήμα, με μια όχιεντυπωσιακή αλλά σοφά σχεδιασμένη και σταθερή πορεία. Θα καταλύσουμε ολότελα το αστικό κράτος. Θα τοκαταστρέψουμε, θεσμό προς θεσμό, φθείροντας κάθε φορά και έναν υπερασπιστή του.... Έτσι «φέτα - φέτα» θαφθάσουμε, ίσως πιο αργά, αλλά οπωσδήποτε πιο σίγουρα στοΤέρμα. Το μπαστούνι του σαλαμιού θα φαγωθεί χωρίς ναμας σταθεί στό λαιμό».

Στα πλαίσια αυτής της «προετοιμασίας» οι κομμουνιστές πρόσεξαν και μερικά άλλα σημεία.
1)      Ανέβασαν το γόητρο της ΕΣΣΔ και του Σοβιετικού «Απελευθερωτικού Στρατού».
2)      Εφήρμοσαν συγκεντρωτικό σύστημα στα εργατικά συνδικάτα
3)      Έθεσαν θέμα καταπατήσεως δικαιωμάτων ξένων μειονοτήτων (Γερμανών).
4)      Επεχείρησαν - σταδιακή αλλά ούσιαστική - διείσδυση στη διοίκηση - Αστυνομία - Στρατό, κατάληψη υπουργείων κλειδιών, με στόχο την κυριαρχία τους στον κρατικό μηχανισμό.
5)      Επέβαλαν έλεγχο των μέσων πληροφορήσεως και των εφημερίδων ούτως ώστε να γίνουν ή της αρεσκείας τους, ή να κλείσουν.
6)      Προκάλεσαν συχνές κοινωνικές αναταραχές με μαζικές κινητοποιήσεις, με σκοπό να αποπροσανατολίσουν τον λαό και μερίδες συνδικαλιστών μη κομμουνιστικών κομμάτων.

Στην ίδια διάλεξη δ Μ. Ράκοσι υπογραμμίζοντας την αποδοτικότητα της εφαρμογής της «τακτικής του σαλαμιού» δίνει μια εικόνα της πορείας του Κ.Κ. προς την εξουσία.

«Στα 1945μετά την Απελευθέρωση, το κόμμα μας όπως καί όλα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα που δοκίμασαν τη μπότα του Χίτλερ, ακολούθησε τις διαταγές του Στάλιν και σχημάτισε το Ουγγρικό Ανεξάρτητο Μέτωπο, ένα συνασπισμό δηλαδή, με τα άλλα αντιφασιστικά κόμματα. Μέσα σ’ αυτόν τον συνασπισμό είχαμε πάντα εμείς την πρωτοβουλία και είχαμε, φυσικά, την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης. Το κόμμα των Μικροϊδιοκτητών, που το υπεστήριξαν η Εκκλησία, οι Αξιωματικοί, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, ήταν κι αυτό ένα από τα κόμματα του συνασπισμού. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1945, το κόμμα των Μικροϊδιοκτητών κέρδισε απόλυτη πλειοψηφία και συγκεκριμένα το 56% των ψήφων. Στις ίδιες αυτές εκλογές οι σοσιαλδημοκράτες πήραν το 17%, το κόμμα των Χωρικών το 8% και οι κομμουνιστές το 17%. Στην κυβέρνηση πού σχηματίσθηκε ύστερα από τις εκλογές αυτές, οι μικροϊδιοκτήτες διόρισαν τον Πρωθυπουργό και κράτησαν τα μισά υπουργεία. Στο κόμμα μας δόθηκε το βαρυσήμαντο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εξωτερικών και η αντιπροεδρία της Κυβερνήσεως. Τον Μάρτιο του 1946 ιδρύσαμε ένα αριστερό μπλόκ μέσα στο Ανεξάρτητο Μέτωπο. Το μπλοκ αυτό περιέλαβε τους κομμουνιστές, τους σοσιαλδημοκράτες, το κόμμα των χωρικών και τη Συνδικαλιστική κίνηση.
  Ζητήσαμε τότε την εκκαθάριση των “αντιδραστικών στοιχείων”από το κόμμα των μικροϊδιοκτητών. Πετύχαμε τη διαγραφή 21 μικροϊδιοκτητών βουλευτών Από το κόμμα και την αποπομπή τους από τη Βουλή.  
Μετά τον θρίαμβό μας, θέσαμε σε εφαρμογή τη μέθοδο που εφαρμόζει ο μπακάλης, όταν κόβει φέτα - φέτα το σαλάμι. Αρχίσαμε δηλαδή να κόβουμε τη δύναμη του κόμματος των μικροϊδιοκτητών φέτα - φέτα. Εξακολουθήσαμε έτσι τον αγώνα μας κατά τη αντιδράσεως και απαλλάξαμε τη χώρα από πολλούς ιμπεριαλιστές, πράκτορες - μέλη του κόμματος των Μικροϊδιοκτητών.
Τότε έφτασε η σειρά του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι σοσιαλδημοκράτες καταπολέμησαν με πείσμα την πολιτική μας και το κόμμα τους έγινε άσυλο όλων των αντιδραστικών στοιχείων της χώρας. Αλλά κατά το 1947τους δώσαμε ένα γερό μάθημα. Η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε με περισσότερους κομμουνιστές υπουργούς.
Έπειτα αποφασίσαμε να πάρουμε ακόμα πιο “προοδευτικά” μέτρα. Διαλύσαμε το Ανεξάρτητο Μέτωπο και καταγγείλαμε δημόσια την προδοτική στάση των σοσιαλδημοκρατών. Οι απογοητευμένοι τους οπαδοί τάχθηκαν με το μέρος μας και ζήτησαν την εκκαθάριση των διπρόσωπων αρχηγών τους.
Η εκκαθάριση των σοσιαλδημοκρατών έγινε στις 18 Φεβρουάριου του 1948. Τον Ιούνιο του 1948 το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα συγχωνεύθηκε με το κόμμα μας. Έτσι πετύχαμε τις βασικές προϋποθέσεις για την εδραίωση της δικτατορίας του προλεταριάτου».

Η διάλεξη αυτή του Μ. Ράκοσι αποτελεϊ μνημείο πολιτικού κυνισμού και ξενοδουλείας. Διακήρυξη του στραγγαλισμού κάθε έννοιας ελευθερίας, κλασσικό κείμενο της τροχιάς που διαγράφουν τα Κ.Κ., σε οποιαδήποτε χώρα, με τα συνθήματα της «δημοκρατικοποίησης» της κοινωνικής δικαιοσύνης, της Ισονομίας, της ειρηνικής συνύπαρξης, στην προσπάθεια τους για άνοδο στην εξουσία.

Απάντηση στη διάλεξη του Ράκοσι υπήρξε η επανάσταση των Ούγγρων τον Οκτώβριο του 1956.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το βιβλίο «Ουγγαρία 1956 : Η Άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ» του Ιωάννη Γιαννάκενα, εκδόσεις ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, 1986

Β. Βιλιάρδος - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ


Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ: Πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο - το ότι η εύκολη λύση του δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα, οδηγούν σε συνθήκες γαλλικής επανάστασης

"Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν μία χώρα, σαν την Ουγγαρία, η οποία έχει πληθυσμό περίπου ίδιο με την Ελλάδα, μηδαμινό πλούτο και το μισό ΑΕΠ, να διώχνει το ΔΝΤ και να βάζει στη θέση της τη Γερμανία - ενώ η Ελλάδα, παρά τον τεράστιο υλικό και πολιτιστικό πλούτο της, καθώς επίσης τις απίστευτες φυσικές ομορφιές της, να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην παγίδα του χρέους.  

Αδιανόητο είναι επίσης το ότι η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας, εφαρμόζοντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, συνεχίζει ανόητα να «παροπλίζει» τους Έλληνες - στοιβάζοντας όλο και περισσότερους πεινασμένους στα αμπάρια ενός βαποριού που πλέει ακυβέρνητο σε μία τρικυμισμένη θάλασσα, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως με τον τρόπο αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πλοίο θα βουλιάξει".              

Άρθρο

Σε μία συνέντευξη με την καγκελάριο της Γερμανίας, της ζητήθηκε η άποψη σχετικά με αυτά που είπε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης - αναφερόμενος στο ότι η Ουγγαρία θα έπρεπε να «απομονωθεί» από την ΕΕ, εάν δεν συμμορφωνόταν με τις απαιτήσεις της Κομισιόν. Η απάντηση της γερμανίδας ήταν η εξής:

"Θα έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να στείλει κανείς αμέσως το ιππικό στη χώρα. Θα ήταν καλύτερα να συζητήσουμε μαζί και να αλλάξουμε τους νόμους, με τους οποίους δεν συμφωνούμε, στην Ουγγαρία. Η χώρα αυτή μας βοήθησε πολύ στα πλαίσια της επανένωσης της Γερμανίας - κάτι που δεν είναι σωστό να ξεχάσουμε.

Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην επέμβουμε, εάν τυχόν βεβαιωθούμε ότι καλλιεργούνται αντισημιτικές ή άλλες επικίνδυνες τάσεις από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Οφείλουμε όμως να επιλέξουμε την ανοιχτή συζήτηση, με την οποία είμαστε εξοικειωμένοι. Εν τούτοις, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επαναφέρουμε τους Ούγγρους φίλους μας στο σωστό δρόμο - να μην αποδεχθούμε λοιπόν να τους αποκλείσουμε (διώξουμε) από την ΕΕ. Εάν το κάνουμε, τότε δεν θα έχουμε πλέον καμία επιρροή σε όλα όσα συμβαίνουν εκεί".  

Η τοποθέτηση της καγκελαρίου εκνεύρισε, εξόργισε ουσιαστικά τον αρκετά υπερήφανο πρωθυπουργό της Ουγγαρίας - ειδικά όσον αφορά την έκφραση της να μην στείλει αμέσως το ιππικό στη χώρα του. Στα πλαίσια αυτά, παρομοίασε την απειλή της Μέρκελ με την «επιχείρηση Μαργαρίτα» (Margarethe) του Χίτλερ - ο οποίος, το 1944, έστειλε στρατεύματα, για να καταλάβουν την τότε σύμμαχο του Ουγγαρία. Ο πρωθυπουργός είπε τα εξής:

"Οι Γερμανοί έχουν στείλει στο παρελθόν ξανά το ιππικό, με τη μορφή τότε των πολεμικών αρμάτων τους (τανκς). Θα τους παρακαλούσαμε να μην το επαναλάβουν - αφού, ακόμη και εκείνη την εποχή δεν ήταν καλή ιδέα, ενώ παράλληλα δεν λειτούργησε".

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι έμμεσα η Γερμανία, καλυμμένη δηλαδή «από το μανδύα» της Κομισιόν, διεξάγει συζητήσεις με την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, υπό την απειλή της χρήσης της παραγράφου 7 του ευρωπαϊκού συμβολαίου«περί απομόνωσης» μίας χώρας - κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν όμως τα υπόλοιπα μέλη της Κοινότητας.

Σύμφωνα με αυτή τη «ρήτρα»είναι δυνατόν ορισμένα δικαιώματα ενός κράτους-μέλους να καταργηθούν (για παράδειγμα, το δικαίωμα ψήφου στο συμβούλιο), εάν τυχόν οι βασικές αρχές, επάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η Ένωση (ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασικές ατομικές ελευθερίες, Κράτος Δικαίου), «τραυματίζονται» σοβαρά, σε επαναλαμβανόμενη βάση.

Απλούστερα, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας κατηγορείται για χειραγώγηση των ΜΜΕ προς όφελος του (όπως επίσης ο Ρώσος πρόεδρος), για παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά υπέρ των Πολιτών και εναντίον των τραπεζών (κρατική ρύθμιση των στεγαστικών δανείων), για την «άδικη φορολόγηση» των πολυεθνικών επί του τζίρου τους κλπ. - για την επιβολή νόμων γενικότερα, οι οποίοι είναι αντίθετοι με αυτούς που ισχύουν στην ΕΕ.

Με την αιτιολογία τώρα της αλλαγής του συντάγματος της Ουγγαρίας για πολλοστή φορά η Γερμανία, ως συνήθως μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέλησε να συστήσει μία επιτροπή παρακολούθησης της χώρας - έχοντας την άποψη, με τη δικαιολογία καλύτερα ότι, η κυβέρνηση αποσκοπούσε στη «συγκέντρωση δύναμης», εις βάρος των δημοκρατικών θεσμών. Ουσιαστικά δηλαδή ο Ούγγρος πρωθυπουργός κατηγορούταν ότι ακολουθούσε το δρόμο της Ρωσίας - θέλοντας να επιβάλλει στο κράτος του τη «δικτατορία των νόμων», όπως αποκαλείται ο συγκεκριμένος τρόπος διακυβέρνησης* από το Ρώσο πρόεδρο.   

Όπως είναι φυσικό (κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ στην Ελλάδα), ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αντέδρασε εξαιρετικά έντονα - λέγοντας ότι, η ίδρυση μίας ειδικής επιτροπής παρακολούθησης δεν είναι συμβατή με τις ευρωπαϊκές συνθήκες,επειδή με τον  τρόπο αυτό διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ των Θεσμών της ΕΕ και των κρατών-μελών της. Παράλληλα, κατηγόρησε αυτούς που κατακρίνουν την κυβέρνηση του, ισχυριζόμενος ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες.  

Περαιτέρω, ο πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας, με επιστολή του προς τη διευθύντρια του ΔΝΤ, απαίτησε να εγκαταλείψει άμεσα το Ταμείο τη χώρα του - επειδή δεν υφίσταται πλέον κανένας λόγος διαρκούς παραμονής του εκεί. Σε τελική ανάλυση δε, ζήτησε να κλείσουν τα γραφεία του ΔΝΤ στη Βουδαπέστη - αναφέροντας ότι η κυβέρνηση κατάφερε να επιτύχει το στόχο μείωσης του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ, να καταπολεμήσει την ύφεση, να αναχαιτίσει την ανεργία, καθώς επίσης να περιορίσει το δημόσιο χρέος. 

Οι στόχοι αυτοί επιτεύχθηκαν παρά το ότι, ή μάλλον επειδή η Ουγγαρία δεν εφάρμοσε ποτέ τα μέτρα που απαιτούσε το ΔΝΤ, έχοντας δανείσει το 2008 στη χώρα το ποσόν των 20 δις € - ένα ποσόν που εξόφλησε ήδη η Ουγγαρία, πριν ακόμη καταστεί ληξιπρόθεσμο, εξοικονομώντας τόκους 11,7 εκ. € (οι τελευταίες δόσεις, ύψους συνολικά 2,15 δις €, έληγαν το τρίτο και τέταρτο τρίμηνο του 2013, καθώς επίσης το πρώτο και δεύτερο τρίμηνο του 2014).

Ολοκληρώνοντας η Ουγγαρία (ΑΕΠ περί τα 97 δις €, εργαζόμενοι 4,38 εκ.), κατηγορούσε ανέκαθεν τόσο το ΔΝΤ, όσο και την Κομισιόν, σε σχέση με το ότι αναμιγνύονται υπερβολικά, σε θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχία της χώρας - κάτι που η κυβέρνηση της, σε αντίθεση με την ελληνική, δεν θέλησε ποτέ να ανεχθεί.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ο πρωθυπουργός έπαψε να εφαρμόζει ήδη από το 2010 το μνημόνιο που του είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ, ακλουθώντας το δικό του δρόμο καταπολέμησης της κρίσης - μεταξύ άλλων, φορολογώντας όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα τόσο τις τράπεζες, όσο και τις πολυεθνικές εταιρείες (επί του τζίρου τους, έτσι ώστε να μην  μπορούν να αποφεύγουν την πληρωμή φόρων, με τη βοήθεια υπεράκτιων «μορφωμάτων» ή άλλων μεθοδεύσεων).

Κατανοώντας λοιπόν οι Ούγγροι ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», καθώς επίσης πολύ δουλειά, θυσίες και ανιδιοτέλεια, κατόρθωσαν να διώξουν το ΔΝΤ από την πατρίδα τους - πριν οδηγηθούν στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, καθώς επίσης στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αδυνατούν να καταλάβουν το αυτονόητο - το ότι δηλαδή ο εύκολος δρόμος του συνεχούς δανεισμού και η πολιτική των υποκλίσεων δεν οδηγούν πουθενά. Ακόμη περισσότερο, η κάθε μία ημέρα που παραμένει η Τρόικα στη χώρα μας, κοστίζει τεράστια ποσά - ενώ, εάν δεν εκδιωχθεί άμεσα, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, το μέλλον της Ελλάδας θα γίνεται όλο και πιο σκοτεινό. 

Βέβαια, αν και η Ουγγαρία κατόρθωσε τελικά να διώξει το ΔΝΤ, δίνοντας του ένα πολύ μεγάλο μάθημα, θα δυσκολευθεί αρκετά να αντιμετωπίσει την ΕΕ - την πρωσική Γερμανία δηλαδή, για να είμαστε αντικειμενικοί, η οποία την απείλησε ήδη με διακοπή των κοινοτικών επιδοτήσεων ύψους 2 δις €.

Γνωρίζοντας η καγκελάριος το αδύνατο σημείο της χώρας (χρηματοδότηση), αρνείται εκβιαστικά να επιτρέψει την πληρωμή των συμφωνημένων επιδοτήσεων - έτσι ώστε να την αναγκάσει να συμβιβαστεί με την αποστολή του ιππικού (επιτροπή παρακολούθησης), ακολουθώντας ίσως πιστά, αν και με οικονομικούς όρους, τα βήματα του Χίτλερ.             

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

"Οι λαοί κυβερνώνται από το χαρακτήρα τους. Όλοι οι θεσμοί που δεν είναι προσαρμοσμένοι απόλυτα, με βάση αυτό το χαρακτήρα, δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα δανεικό ρούχο, κομμένο και ραμμένο σε λανθασμένα μέτρα - μία πρόσκαιρη μεταμφίεση, η οποία οδηγεί σε οδυνηρά μονοπάτια".

Όπως συμπεραίνεται από την Ουγγαρία μία κυβέρνηση, ειδικά σε εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους για τη χώρα της, κρίνεται εκ του αποτελέσματος - αφού αυτή είναι που αποφασίζει, που εφαρμόζει ή δεν εφαρμόζει δικά της ή ξένα μέτρα, που πείθει ή δεν πείθει τους κυβερνωμένους (να δουλέψουν, να επενδύσουν, να διατηρήσουν τα χρήματα τους στις εγχώριες τράπεζες, να καταναλώσουν, να πληρώσουν φόρους), που εμψυχώνει ή παρακινεί δημιουργικά το λαό, που διατηρεί ή δεν διατηρεί την τάξη και τη σταθερότητα, που διευκολύνει ή δυσκολεύει την είσοδο εξτρεμιστικών ομάδων στην πολιτική ζωή της χώρας κοκ.     

Δυστυχώς για όλους μας, με βάση τα πρόσφατα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού που εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας**, καθώς επίσης με κριτήριο την ανασφάλεια που επικρατεί στο σύνολο σχεδόν των Πολιτών της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς - ενώ πάρα πολλοί Έλληνες αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι, "Ο πόλεμος θα διεξαχθεί το Φθινόπωρο.... Θα ψηφίσουμε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης αλλά, εάν δεν τηρήσει και αυτός τις υποσχέσεις του ή εάν είναι επίσης ανίκανος και δεν τα καταφέρει, θα τον κρεμάσουμε κυριολεκτικά στο Σύνταγμα, θα τον σκοτώσουμε!".

Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μία εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη - πολύ περισσότερο επειδή ο άνθρωπος, όταν δεν καθοδηγείται σωστά, γίνεται πολύ πιο βλαβερός, απρόβλεπτα επικίνδυνος και καταστροφικός, παρά ωφέλιμος.

Εάν λοιπόν δεν υπάρξει κάποια σημαντική αλλαγή, εάν η Γερμανία παραμείνει αμετακίνητη στις θέσεις της, καθώς επίσης εάν η Τρόικα συνεχίσει την εγκληματική πολιτική της, προβλέπονται συνθήκες γαλλικής επανάστασης στην Ελλάδα - με τρομακτικές συνέπειες για όλους όσους οδήγησαν ενδοτικά την πατρίδα τους στη χρεοκοπία***, καθώς επίσης για αυτούς που συνεχίζουν να ακολουθούν με δουλοπρέπεια την ίδια καταστροφική πορεία.   


Σημειώσεις κειμένου:

* Ο ισόβιος σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας, η μυστική υπηρεσία καλύτερα (KGB), η οποία κατέλαβε (μέσω αυτού) πραξικοπηματικά την εξουσία το 2000 πιστεύει ότι, ένας λαός κυβερνάται σωστά μόνο από κάποιον ηγέτη, τον οποίο λατρεύει ως ένα υποθετικά ανώτερο πλάσμα - από έναν ηγέτη, τον οποίο ο λαός φοβάται εξαιτίας της δύναμης που του αποδίδεται, που υποτάσσεται τυφλά στις διαταγές του, που δεν τολμάει να αμφισβητήσει τα δόγματα που πρεσβεύει, καθώς επίσης που έχει τη διάθεση να τα διαδίδει παντού, θεωρώντας εχθρούς όλους όσους αρνούνται να τα αποδεχθούν.    

Στην εποχή του η Ρωσία κατάφερε, βοηθούμενη κυρίως από την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, να αποκτήσει μεγάλη σταθερότητα - μέσα από μία εθνικοσοσιαλιστική πολιτική που εφάρμοσε, μετά από πολλές περιπέτειες  (η κυριότερη των οποίων ήταν η χρεοκοπία της το 1998). Εν τούτοις, ακολούθησε μία στασιμότητα, πιθανότατα επειδή η κυβέρνηση δεν κατάφερε να βρει τη σωστή ισορροπία, ανάμεσα στη σταθερότητα και την ικανότητα μεταβολής μίας κοινωνίας.

Ειδικότερα, ο πρόεδρος της Ρωσίας επανέφερε τις σταθερές παραδόσεις στη χώρα, με τη βοήθεια της αναβίωσης εθνικιστικών συναισθημάτων - γνωρίζοντας ότι, χωρίς σταθερές παραδόσεις δεν υπάρχει πολιτισμός και δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η κοινωνική συνοχή. Δυστυχώς όμως, χωρίς την αργή εξάλειψη των παραδόσεων δεν υπάρχει πρόοδος αλλά στασιμότητα - αφού χάνεται η ικανότητα εξέλιξης ενός λαού.

** Η ολοκληρωτική αποτυχία της κυβέρνησης συμπεραίνεται εύκολα από την ανακοίνωση, την οποία εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδας. Σύμφωνα με αυτήν, την περίοδο Ιανουαρίου – Ιουλίου 2013, η κεντρική διοίκηση παρουσίασε ταμειακό έλλειμμα ύψους 7,932 δις €, έναντι ελλείμματος 7,186 δις € την αντίστοιχη περίοδο του 2012 (πηγή).

Δηλαδή, το έλλειμμα αυξήθηκε κατά 10,38% σε σχέση με το προηγούμενο έτος - γεγονός που σημαίνει μεταξύ άλλων ότι, το δημόσιο χρέος συνεχίζει να κλιμακώνεται ανεξέλεγκτα (σενάριο). Με δεδομένο δε το ότι, η ύφεση το 2013 θα είναι της τάξης του 5%, οπότε το ΑΕΠ θα μειωθεί ανάλογα, το έλλειμμα ως προς το ΑΕΠ, εάν τα στοιχεία παραμείνουν ως έχουν, θα ξεπεράσει το 12% - υπερβαίνοντας τα 16 δις € στα οποία, εάν προσθέσει κανείς τα ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, θα διαπιστώσει ότι το δημόσιο χρέος θα πλησιάσει, εάν δεν ξεπεράσει, το 200% του ΑΕΠ (πάνω από 360 δις €).  

Περαιτέρω, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού του κράτους μειώθηκαν στα 24,761 δις € - έναντι 25,990 δις € πέρυσι. Από την άλλη πλευρά, οι δαπάνες αυξήθηκαν στα 33,887 δις €, από 32,609 δις € την αντίστοιχη περίοδο του 2012. Επομένως, αφού τα έσοδα μειώθηκαν, ενώ τα έξοδα αυξήθηκαν, η οικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε σημαντικά - οπότε οι κίνδυνοι χρεοκοπίας, 
«αποβολής» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη κοκ. αυξήθηκαν κατακόρυφα.

Πόσο μάλλον όταν η γερμανίδα καγκελάριος, αλλάζοντας πρόσφατα τακτική, φαίνεται να απαιτεί την επαναφορά εξουσιών από την Κομισιόν στα εθνικά κράτη - γεγονός που σημαίνει ότι, έχει πάψει πλέον να πιστεύει στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ενώ βρίσκεται ακόμη πιο κοντά στο σχέδιο Β που διαθέτει (ανάλυση μας).

Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη, επειδή οι διεθνείς αγορές φαίνεται πλέον να αμφισβητούν τις δυνατότητες χειρισμού της υπερχρέωσης από τις κεντρικές τράπεζες - αφού μειώνουν σημαντικά τις επενδύσεις τους σε κρατικά ομόλογα, με εύλογο αποτέλεσμα την αδυναμία δανεισμού πολλών χωρών του πλανήτη.    

*** Προφανώς δεν πρέπει να δανείζεται κανείς χρήματα, όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αποπληρωμή τους - πόσο μάλλον από τοκογλύφους. Στα πλαίσια αυτά, εάν μία χώρα έχει υπερχρεωθεί, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της όσες θυσίες και αν κάνει, είναι καλύτερα να δηλώσει έγκαιρα αναβολή πληρωμών - παρά να βυθίζεται συνεχώς περισσότερο στην παγίδα του χρέους.

Εάν όμως η κυβέρνηση μίας χώρας αντικαθιστά τα δάνεια των ιδιωτών με κρατικά (ΔΝΤ κλπ.), τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει ή να αποφύγει, όπως συνέβη με την Ελλάδα (ανάλυση μας), τότε πολύ δύσκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μη ενδοτική, ως μη προδοτική - αφού όσο ανόητη, ανεπαρκής ή ανίκανη και αν θεωρηθεί, είναι αδύνατον να μην γνωρίζει ότι, με αυτόν τον τρόπο, οδηγεί τη χώρα της στη λεηλασία, στην απόλυτη εξαθλίωση, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην υποδούλωση.

Βέβαια, όταν οι πολίτες μίας χώρας χάσουν εντελώς την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση, χωρίς να υπάρχει μία ικανή αντιπολίτευση για να την αντικαταστήσει, το κράτος οδηγείται σε συνθήκες αναρχίας - τη διαχείριση της οποίας αναλαμβάνουν συνήθως οι «δυνάμεις καταστολής» (αστυνομία, στρατός κλπ.).        

Αθήνα, 16. Αυγούστου 2013

Β. Βιλιάρδος - Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ


Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: H Ευρώπη, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το χρυσόμαλλο δέρας για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη - ενώ θα έπρεπε να ενωθεί με τη Ρωσία, η οποία θα την συμπλήρωνε με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει

Θεμέλιο του σπιτιού είναι η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. Ένα καλό σπίτι δεν ξέρει τι θα πει προνόμιο, ούτε τι θα πει εγκατάλειψη – δεν έχει ούτε ευνοημένους, ούτε αποπαίδια. Σ’ αυτό το σπίτι κανένας δεν περιφρονεί το συνάνθρωπο του, κανείς δεν προωθεί το συμφέρον του εις βάρος των άλλων - οι ισχυροί δεν καταπιέζουν τους αδύναμους, ούτε τους απογυμνώνουν από τα υπάρχοντά τους.

Σε ένα καλό σπίτι υπερισχύουν η ισότητα, η περίσκεψη, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια. Αν εφαρμόσουμε τις ίδιες αξίες στο πιο μεγάλο σπίτι μας, στο σπίτι του λαού και του Πολίτη, στην πατρίδα μας και στην Ευρώπηθα γκρεμίσουμε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά φράγματα που σήμερα μας χωρίζουν σε προνομιούχους και αποκλεισμένους, σε κυβερνώντες και κυβερνωμένους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε ιδιοκτήτες και ακτήμονες, σε άρπαγες και θύματα.

Η σουηδική κοινωνία δεν είναι ακόμη ένα καλό σπίτι για τους Πολίτες της, η Ευρώπη επίσης όχι. Για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ταξικές διαφορές θα πρέπει να εξοστρακιστούν, η κοινωνική μέριμνα να διευρυνθεί και βαθμιαία να επικρατήσει η οικονομική ισότητα - καθώς επίσης η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.

Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμετάσχουν στην οικονομική διαχείριση, οι πολίτες στην ψήφιση των νόμων, ενώ στην κοινωνική και οικονομική ζωή πρέπει να εισχωρήσουν και να εφαρμοσθούν οι κανόνες της δημοκρατίας – αυτοί που διδάχθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες” (Hansen, στο Κοινοβούλιο της Σουηδίας, με μικρές παρεμβάσεις).

Ανάλυση

Ένα τέτοιο «σπίτι» θα ήθελαν οι Έλληνες πολίτες για να μεγαλουργήσουν και όχι απλά για να επιβιώσουν της καταστροφής -σε καμία περίπτωση ένα «απαίδευτο», φοβισμένο και περικυκλωμένο από αστυνομικούς «σπίτι της δημοκρατίας», όπως το Κοινοβούλιο.  

Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί έχουν μάθει να ζητούν ελεημοσύνη - να πηγαίνουν με όποιον είναι πρόθυμος να τους δανείσει χρήματα, να υποκλίνονται δουλικά, να ανέχονται ανερυθρίαστα κάθε είδους προσβολές, καθώς επίσης να υποτάσσονται σε όποια ξένη δύναμη αναλαμβάνει να τους εξασφαλίσει την εξουσία και την «καρέκλα» τους.

Οι περισσότεροι Έλληνες όμως δεν θέλουν κάτι τέτοιο - δεν είναι πρόθυμοι δηλαδή να εξευτελίζονται απλά και μόνο για να παίρνουν δανεικά, με τα οποία εξασφαλίζεται ο αργός, αλλά πολύ πιο επώδυνος θάνατος της πατρίδας τους.

Αντίθετα, αναζητούν απεγνωσμένα ένα όραμα για το μέλλον τους - ένα όραμα μακριά από τον ανόητο διαχωρισμό των κομμάτων σε υπέρ ή κατά των μνημονίων της υποτέλειας και της ντροπής, ελλείψει εναλλακτικών σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας.

Εάν λοιπόν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει την πρόθεση να λειτουργήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, εάν η μοναδική φροντίδα του δεν είναι το μέλλον της πατρίδας του, σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά η δόση της ντροπής, η κορτιζόνη δηλαδή που θα μας συγκρατήσει για λίγο στη ζωή, επιδεινώνοντας τις συνθήκες του θανάτου μας, είναι καλύτερα να αποσυρθεί – παρά το ότι δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο σημερινό πολιτικό στερέωμα.

Περαιτέρω, οφείλει κάποιος πολιτικός να πει επιτέλους την αλήθεια στους Έλληνες - όσο πικρή ή οδυνηρή και αν είναι, αφούδεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον μίας χώρας επάνω στα ψέματα. Πρέπει να τους εξηγήσει ότι είναι ανέφικτη η εξόφληση παλαιών χρεών με νέα χρέη, πως πρέπει να θυσιάσουν πολλά δικά τους περιουσιακά στοιχεία για να μην τα χάσουν όλα, ότι σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα, καθώς επίσης πως αυτά που βιώνουν σήμερα δεν είναι τίποτα, απέναντι σε αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν - εάν τελικά η χώρα αποτύγχανε, «αποβαλλόταν» από την Ευρωζώνη και χρεοκοπούσε.

Δυστυχώς, παρά το ότι οι περισσότεροι αναφέρονται σε έναν οικονομικό πόλεμο, καθώς επίσης σε αιμοβόρες δυνάμεις εισβολής και κατοχής, κανένας δεν συνειδητοποιεί ότι τα αποτελέσματα του, αντίστοιχα αυτών ενός συμβατικού πολέμου, δεν είναι ακόμη ορατά. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν ακόμη γκρεμισμένα νοσοκομεία, ερμητικά κλειστά σχολεία, ολοκληρωτική έλλειψη φαρμάκων, στρατιές εξαθλιωμένων, άστεγων πολιτών στους δρόμους, αναζητώντας τροφή στα σκουπίδια, μαζικοί θάνατοι, σκοτεινές πόλεις ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος, ακινητοποιημένα από την μη ύπαρξη βενζίνης αυτοκίνητα κοκ.   

Φυσικά οι Έλληνες μπορούν ακόμη να αποφύγουν το *μοιραίο - σε καμία περίπτωση όμως με ψέματα ή με τεχνάσματα, ενώ η ώρα της κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα. Εάν λοιπόν δεν βρεθεί κάποιος έντιμος, ανιδιοτελής, θαρραλέος και χωρίς τον ιό της εξουσίας για την εξουσία πολιτικός, ο οποίος να τους πει γυμνή, αμακιγιάριστη και ψυχρή την αλήθεια, καθώς επίσης εάν δεν είναι οι ίδιοι πρόθυμοι να την ακούσουν, να την αποδεχθούν με ρεαλισμό και να πληρώσουν για τα λάθη τους, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν.

Ολοκληρώνοντας, είναι φυσικά άδικο να πληρώσουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα τα λάθη εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι υπερχρέωσαν την πατρίδα τους - καθώς επίσης τα τεράστια σφάλματα των τραπεζών, οι οποίες δάνειζαν αφειδώς χρήματα σε ανθρώπους που ήταν αδύνατον να τα εξοφλήσουν.

Εν τούτοις, τα θύματα της κρίσης θα είναι κατά πολύ περισσότερα, εάν τυχόν η Ελλάδα δεν καταφέρει να αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του χρέους της. Εάν τελικά αποτύχει, οι δυνάμεις κατοχής θα εγκατασταθούν μόνιμα, τοποθετώντας δικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς εντός του κράτους - μέσω των οποίων θα λεηλατηθεί ολόκληρη η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία των Ελλήνων.     

Φυσικά για να αποδεχθούν οι Έλληνες τη, βιώσιμη βέβαια, πληρωμή των χρεών της πατρίδας τους (χαμηλά επιτόκια, μακροπρόθεσμες δόσεις, συμψηφισμός των γερμανικών χρεών, λογιστικός έλεγχος κλπ.), θα πρέπει αφενός μεν να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι της τραγωδίας (πριν από όλους ο Εφιάλτης του Καστελόριζου), αφετέρου να ελέγχουν οι ίδιοι τα οικονομικά της χώρας τους (άμεση δημοκρατία) - αφού διαφορετικά δεν θα εξασφαλιζόταν η μη επανάληψη της ληστείας του δημοσίου από επόμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις, με τη συνεργασία των τοπικών ή/και των διεθνών ολιγαρχών ή τοκογλύφων.                
  
ΟΙ Η.Π.Α.

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, η Ελλάδα χρησιμοποιείται διαρκώς από το ξεκίνημα της κρίσης (2009) σαν «παραπέτασμα καπνού», για την απόκρυψη των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων του πλανήτη - τα βασικότερα των οποίων είναι η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στην Ευρώπη, η έκρηξη του δημοσίου χρέους της Ιαπωνίας, η φούσκα του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα, καθώς επίσης η ιλιγγιώδης αύξηση του συνολικού χρέους στις Η.Π.Α.

Στα πλαίσια αυτά, εν μέσω ενός υπόγειου παγκόσμιου συναλλαγματικού και ενεργειακού πολέμου οι Η.Π.Α., κυρίως το εβραϊκό τοκογλυφικό κεφάλαιο που τις ελέγχει, προσπαθούν να επιβάλλουν στην Ευρώπη, μέσω της ΕΚΤ, το δικό τους πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης χρέους - τη μονεταριστική λύση, την αύξηση δηλαδή της ποσότητας χρήματος ή, καλύτερα, τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων.

Για να μπορέσουν δε να επιτύχουν τα σχέδια τους, επιτίθενται στις επί μέρους χώρες της ζώνης του ευρώ, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσον - ξεκινώντας τις επιθέσεις τους από την Ελλάδα (άρθρο μας), με την πρωσική Γερμανία ως «τοποτηρητή» τους (αν και ο ρόλος της Γερμανίας, η οποία θεωρείται προτεκτοράτο των Η.Π.Α., υφιστάμενη τον πλήρη έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών της υπερδύναμης, δεν είναι αρκετά σαφής). Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η αύξηση των ισολογισμών ορισμένων κεντρικών τραπεζών σε ποσοστά, από το 2007 έως το 2013:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη των ισολογισμών επιλεγμένων κεντρικών τραπεζών μεταξύ των ετών 2007 και 2013 

Τράπεζα
Ποσοστό αύξησης


Ελβετική κεντρική τράπεζα
493%
Fed (Η.Π.Α.)
287%
Τράπεζα της Αγγλίας
266%
Τράπεζα της Κίνας
196%
ΕΚΤ (Ευρωζώνη)
118%
Τράπεζα της Ιαπωνίας
89%
Πηγή: FAZ 02.07
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η ΕΚΤ, ειδικά μετά τις τελευταίες αποφάσεις μαζικής αύξησης της ποσότητας χρήματος από την τράπεζα της Ιαπωνίας, ακολουθεί μία σχετικά συντηρητική πολιτική, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες- γεγονός που αποτυπώνεται και στην ισοτιμία του ευρώ, η οποία διατηρείται ισχυρή, παρά τα προβλήματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών. 

Αντίθετα οι Η.Π.Α. ακολουθούν μία άκρως επεκτατική πολιτική, θεωρώντας ίσως ότι μπορούν να τη συνεχίσουν επ' άπειρον -αρκεί βέβαια να συμβαδίζουν όλες οι υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη είτε με το καλό, είτε με το κακό. Όποιος πιστεύει όμως ότι η αμερικανική οικονομία θα τα καταφέρει με το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, πλανάται - αφού, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, η υπερδύναμη ευρίσκεται στην τελική φάση ενός άνευ προηγουμένου σπειροειδή κύκλου υπερχρέωσης, μέσω του οποίου οι αμερικανοί κατάφερναν τις τελευταίες δεκαετίες να διατηρούν ένα βιοτικό επίπεδο πολύ υψηλότερο, από αυτό που τους επέτρεπε η οικονομία τους. 

Δυστυχώς, όλοι οι σπειροειδείς κύκλοι υπερχρέωσης τελειώνουν κάποια στιγμή - συνήθως με έναν εξαιρετικά επώδυνο,ανεξέλεγκτο τρόπο. Το γεγονός αυτό μάλλον τεκμηριώνεται από το διάγραμμα Ι που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι, μετά το 1975 η πορεία της αύξησης του ΑΕΠ (κόκκινη γραμμή), ήταν σε πλήρη διάσταση με την αύξηση του συνολικού χρέους (μπλε γραμμή). 

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι - ΠΗΓΗ FRED**

 

Ειδικότερα, πριν από σαράντα περίπου χρόνια το συνολικό χρέος των Η.Π.Α., το δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ήταν της τάξης των 2 τρις $. Σήμερα ξεπερνάει τα 56 τρις $ (πηγή: MSnyder), όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ περίπου, κλιμακούμενο με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, από αυτόν της αύξησης του ΑΕΠ.

Από το έτος 2000 και μετά το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. αυξήθηκε περισσότερο από 11 τρις $, στα 16 περίπου τρις $ - ενώ η σχέση του δημοσίου χρέους ως προς ΑΕΠ μετά την κρίση του 2008 (Διάγραμμα ΙΙ), όπου το κράτος διέσωσε τις χρεοκοπημένες τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του, παρουσίασε μία εκρηκτική άνοδο.     

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙ - ΠΗΓΗ FRED

 

Περαιτέρω, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος των Η.Π.Α.  είναι υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κλπ. - ενώ αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό, παράλληλα με την πτώση της ιδιωτικής περιουσίας των αμερικανών, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.   

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Σύγκριση κατά κεφαλήν δημοσίου χρέους και ιδιωτικής περιουσίας επιλεγμένων κρατών (σε €, το 2010)

Χώρα
Κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος
Κατά κεφαλήν ιδιωτική περιουσία
Αύξηση ιδιωτικής περιουσίας 2000-2010 σε %




Η.Π.Α.
32.755
*49.700
**-28,00%
Ελλάδα
24.280
56.937
72,25%
Ιρλανδία
23.520
74.661
57,65%
Πορτογαλία
11.847
48.528
79,41%
Ιταλία
29.324
130.215
89,04%
Γερμανία
21.490
94.576
83,31%
Αυστρία
22.034
101.010
42,75%
Μέσος ΕΕ 16
21.491
72.215
66,35%
Κατά νοικοκυριό στις Η.Π.Α.
** 2005
Ισοτιμία: 1 $ = 0,71 €
Πηγή: Basel Institute of Common and Economics
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η θέση της πατρίδας μας συγκριτικά με άλλες χώρες δεν είναι καθόλου αρνητική - όπως επίσης των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, σε σχέση με τις Η.Π.Α. Για παράδειγμα, η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων είναι υπερδιπλάσια (134,5%) του κατά κεφαλήν χρέους - ενώ η ιδιωτική περιουσία των αμερικανών μόλις 51,73% πάνω από το κατά κεφαλήν χρέος.

Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ότι, στις Η.Π.Α. τα περιουσιακά στοιχεία υπολογίζονται ανά νοικοκυριό και όχι ανά ενήλικο, τότεείναι πολύ πιθανόν το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. να είναι υψηλότερο από την ιδιωτική περιουσία - γεγονός που θα σήμαινε ότι, η υπερδύναμη είναι ανεπιστρεπτί χρεοκοπημένη. Αντίθετα, επειδή η ιδιωτική περιουσία των Ευρωπαίων είναι κατά πολύ υψηλότερη των δημοσίων χρεών, με μία ενδεχόμενη φορολόγηση της θα μπορούσε να εξοφληθεί το σύνολο των δημοσίων χρεών.   

Σε τυχόν ερώτηση τώρα γιατί η κατάσταση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών είναι καλύτερη, η απάντηση είναι απλή: επειδή οι τιμές των ακινήτων είναι πολύ πιο σταθερές σε σχέση με τις Η.Π.Α., ενώ οι υποθήκες επί των ακινήτων κατά πολύ μικρότερες - κάτι που οφείλουμε να προσέξουμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα, επειδή με τα εγκληματικά μέτρα λιτότητας που ακολουθούνται«καίγονται» πολλές αξίες, ενώ κινδυνεύει να καταρρεύσει η αγορά ακίνητης περιουσίας με ανυπολόγιστες, εξαιρετικά καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας.

Εάν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση που θα το προκαλούσε θα ήταν η πλέον εγκληματική των τελευταίων δεκαετιών, αφού θα οδηγούσε την Ελλάδα στην απόλυτη χρεοκοπία - σε έναν οδυνηρό θάνατο χωρίς επιστροφή.             

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ  

Είναι προφανές ότι, εάν τυχόν οι Η.Π.Α. χρεοκοπήσουν, το μέλλον του πλανήτη θα είναι πολύ σκοτεινό - ενώ όλα όσα λέγονται για τις χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), σχετικά με το ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μόνες τους την παγκόσμια ανάπτυξη και την πρόοδο, είναι εντελώς ανόητα.

Αρκεί να κατανοήσει κανείς ότι, για να φτάσει η Ρωσία το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας απαιτούνται το λιγότερο 15 χρόνια, με τις σημερινές τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου, για να καταλάβει που ακριβώς ευρίσκονται αυτές οι χώρες.

Επίσης, πόσο πλούσια είναι η Ευρώπη η οποία, εάν δεν καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της, θα αποτελέσει το «χρυσόμαλλο δέρας» για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Κατά την πάγια άποψη μας δε, θα έπρεπε να ενωθεί και με τη Ρωσία - η οποία θα την συμπλήρωνε ιδανικά με την ενέργεια και με τον πολεμικό εξοπλισμό που διαθέτει, ενώ θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία (έναν ρόλο που δεν μπορεί να ενσαρκώσει η Γαλλία αλλά ούτε και η Μ. Βρετανία - η οποία είναι πλέον επίσημα μπάτλερ των Η.Π.Α.).  

Περαιτέρω στις Η.Π.Α. η κυβέρνηση Obama, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης «θητείας» της, συσσώρευσε τόσα χρέη, όσα οι 42 πρώτοι πρόεδροι της υπερδύναμης - ενώ ο αριθμός των αμερικανών, οι οποίοι διαθέτουν κοινωνική περίθαλψη (Medicare) θα αυξηθεί από 50 εκ. σήμερα, στα 73,2 εκ. το 2025 (μία μεγάλη αύξηση του κοινωνικού κόστους στις Η.Π.Α., αν και οι ασφαλισμένοι είναι πολύ λίγοι, σε σχέση με τα 316,7 εκ. πληθυσμού της χώρας).

Σύμφωνα τώρα με αμερικανούς οικονομολόγους, οι Η.Π.Α. θα βρεθούν αντιμέτωπες στα αμέσως επόμενα χρόνια με τεράστιες, ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών - για την κάλυψη των οποίων θα πρέπει να τυπωθούν τεράστιες ποσότητες δολαρίων (ακάλυπτες είναι εκείνες οι πληρωμές, για τις οποίες δεν έχουν σχηματισθεί αποθεματικά).

Εάν δε συνυπολογισθούν και τα χρέη των δήμων (η χρεοκοπία του Ντιτρόιτ ήταν μόνο η αρχή, αφού σύντομα θα ακολουθήσουν πολλές άλλες πόλεις, με πρώτο μάλλον το Σικάγο), η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Στο διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί φαίνεται η αύξηση των χρεών των πόλεων και των δήμων, το συνολικό ύψος των οποίων από 1,2 τρις $ το 2000, έφτασε σήμερα στα 3 τρις $.

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙΙ - ΠΗΓΗ FRED

 

Στο διάγραμμα αυτό δεν εμφανίζονται οι ακάλυπτες υποχρεώσεις πληρωμών συντάξεων των πόλεων και των κοινοτήτων, οι οποίες υπολογίζονται στο 1,5 τρις $. Ας μην ξεχνάμε την υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας του Σικάγου από τη Moody's,σύμφωνα με την οποία οι ακάλυπτες πληρωμές συντάξεων είναι 36 δις $, αντί 19 δις $ που ισχυρίζεται η πόλη. Σημαντικά είναι επίσης και τα παρακάτω στατιστικά μεγέθη:

(α)  Τα ενυπόθηκα δάνεια είναι πέντε φορές περισσότερα, σε σχέση με είκοσι χρόνια πριν - ενώ το 70% όλων των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν, έχουν αγορασθεί επί πιστώσει.

(β)  Τα φοιτητικά δάνεια ξεπέρασαν το 1 τρις $ - με το 41% των αμερικανών εργαζομένων να αντιμετωπίζουν προβλήματα εξόφλησης των λογαριασμών για ιατρική περίθαλψη, όπου το 60% των πτωχεύσεων των ιδιωτών οφείλεται σε αυτούς ακριβώς τους λογαριασμούς (πηγήAmerican Journal of Medicare).

(γ)  Τα καταναλωτικά χρέη των αμερικανών αυξήθηκαν κατά 1.700% σε σχέση με το 1971 - ενώ το 46% του πληθυσμού μεταφέρει τα δάνεια των πιστωτικών καρτών, από τον ένα μήνα στον άλλο.

Δυστυχώς, στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι φαίνεται κατανοητό πόσο καταστροφικά είναι τα χρέη των πιστωτικών καρτών. Για παράδειγμα, εάν κάθε μήνα η κάρτα παραμένει χρεωμένη με ένα μέσο ποσόν της τάξης των 15.956 $(αυτός είναι ο μέσος όρος των πιστωτικών υπολοίπων των αμερικανών στις κάρτες τους), τα οποία τοκίζονται κατά μέσον όρο με 12,83% για σαράντα περίπου χρόνια (συνήθως μέχρι την ηλικία των 65 ετών), οι τόκοι που συσσωρεύονται, το κέρδος καλύτερα της εταιρείας έκδοσης πιστωτικών καρτών, φτάνει στο ποσόν των 2.629.618,64 $ - ένα πραγματικά ασύλληπτο ποσόν, το οποίο τεκμηριώνει απόλυτα πόσο επικίνδυνα είναι τα δάνεια για τους ανθρώπους (υπολογισμός αμερικανών οικονομολόγων).

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κράτη, το δημόσιο χρέος των οποίων έχει δημιουργηθεί κυρίως από τις πληρωμές τόκων. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας έχει αυξηθεί από το 1962 κατά 142 φορές - από 15 δις € τότε (30 δις μάρκα) στα 2.130 δις € σήμερα. Μετά από υπολογισμούς, το σύνολο των τόκων που πλήρωνε από τότε η Γερμανία, είναι σχεδόν ίσο με το δημόσιο χρέος της - γεγονός που σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνθηκε με 2,13 τρις € (2.130 δις) τόκους, σε περίπου 50 χρόνια.    

Στα πλαίσια αυτά, εάν παρέμεναν χαμηλοί οι τόκοι, όπως συμβαίνει σήμερα σε κάποιο βαθμό, με τη διατήρηση των βασικών επιτοκίων από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες σε μηδενικά επίπεδα, θα μπορούσαν ίσως να εξυπηρετηθούν τα χρέη του παρελθόντος - κάτι που όμως δεν θα επέτρεπε ποτέ το τοκογλυφικό κεφάλαιο, το οποίο θα αναζητούσε νέους προορισμούς (εκτός του ότι δεν θα ήταν εύκολη η διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, καθώς επίσης διάφορα άλλα).  

(δ)  Το 43% των αμερικανικών νοικοκυριών δαπανούν ετήσια περισσότερα από όσα κερδίζουν - γεγονός που επεξηγεί γιατί ένας σχεδόν ανάλογος αριθμός αμερικανών είναι απελπιστικά χρεοκοπημένοι.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με κριτήριο όλα όσα αναλύσαμε, η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει επικίνδυνα - ενώ υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις, με βάση τις οποίες μπορεί να προβλέψει κανείς την επερχόμενη, τέλεια καταιγίδα στις Η.Π.Α.

Για παράδειγμα, οι θεσμικοί επενδυτές πουλούν μαζικά μετοχές, όπως το 2008, οι τιμές των αμερικανικών μετοχών δεν αντιπροσωπεύουν την αξία των επιχειρήσεων, αλλά είναι πολύ υψηλότερες, η τιμή της βενζίνης φτάνει ξανά στα επίπεδα του 2008, οι τιμές των νέων κτιρίων καταρρέουν ξανά, τα κόκκινα δάνεια (επισφάλειες για τις τράπεζες) αυξάνονται, τα μεταβλητά επιτόκια επίσης, η απόδοση των δεκαετών ομολόγων (πάντοτε στις Η.Π.Α.) έφτασε στο 2,6%, τα ωρομίσθια μειώνονται, τα κέρδη των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας είναι απογοητευτικά, η αγορά μετοχών επί πιστώσει εκτοξεύθηκε, η τιμή του χρυσού μειώθηκε σημαντικά κοκ.  

Όπως αναφέραμε όμως, εάν τυχόν επανέλθει η κρίση στις Η.Π.Α., δριμύτερη φυσικά, τα πράγματα θα γίνουν πολύ επικίνδυνα για τον υπόλοιπο πλανήτη - ειδικά για την πάμπλουτη Ευρώπη, η οποία θα πρέπει με κάθε θυσία να διατηρήσει τη συνοχή της, εάν θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική λεηλασία και καταστροφή της.

Σύμφωνα δε με τους ισχυρισμούς πολλών, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αποφεύχθηκε τελικά τη δεκαετία του 1970 (όπου οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν τον κανόνα του χρυσού, οι τιμές ενέργειας αυξήθηκαν επικίνδυνα κλπ.), επειδή εξασφαλίσθηκε η ανάπτυξη μέσω δανεικών στον πλανήτη - μία διαδικασία που έχει φτάσει στο τέλος της, γεγονός που τεκμηριώνεται από τονπρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα.

Ολοκληρώνοντας, είναι ίσως σκόπιμο να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, εάν η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ελλάδας, ακολουθώντας δουλικά τις εντολές των εισβολέων, προκαλέσει την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων (κάτι που θα ενέτεινε τυχόν άρση των κατασχέσεων για την πρώτη κατοικία), η πατρίδα μας θα χρεοκοπήσει ακαριαία - με τις ελληνικές τράπεζες να σέρνουν το «χορό του Ζαλόγγου», μέσα από μία τεράστια έκρηξη επισφαλειών, η οποία θα «καταρράκωνε» τους ήδη αδύναμους ισολογισμούς τους.

Μία τέτοια κυβέρνηση, κατά τα «πρότυπα» της Γαλλικής επανάστασης, θα οδηγούταν πιθανότατα στο «ικρίωμα» από τους πολίτες της χώρας της - οι οποίοι μάλλον θα επαναστατούσαν μαζικά, αφού θα έχαναν όλες τις ελπίδες επιβίωσης τους.      

Σημειώσεις κειμένου

Τίτλος: Η διαφορά μεταξύ δράματος και τραγωδίας είναι το ότι, στο απλό δραματικό γεγονός βλέπουμε και κρίνουμε μόνο εμείς - ενώ στο τραγικό βλέπουμε τα πράγματα και εκείνα μας βλέπουν εξ ίσου (κάτι που ισχύει απόλυτα για την σημερινή κρίση χρέους της Δύσης, στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλοι - οπότε βλέπουμε τα προβλήματα, αλλά και αυτά μας βλέπουν).

* Μοιραίο: Εάν δεχόταν τη μοίρα παθητικά ο άνθρωπος, θα έπρεπε να παραιτηθεί από την πνευματική ουσία του - οπότε η ειδική μορφή της ανθρώπινης ζωής θα έχανε κάθε νόημα. Η ζωή έχει λοιπόν νόημα (μεταφορικά) όχι γιατί μας θέλει παθητικούς, αλλά επειδή προκρίνει ενεργητικότητα με αυτογνωσία (Σ.Ράμφος).

** FRED: Federal Reserve Economic Data

Ασύμμετροι προβληματισμοί: Σε σχέση με το κείμενο μας αυτό, ο μεν βιβλικός «Θεός των Ιουδαίων» είναι δημιουργός και μάλιστα εκ του μηδενός, ενώ οι Θεοί του Ολύμπου είναι οιονεί στοιχεία της φύσης - γεγονός που σημαίνει ότι, ο Θεός των Ελλήνων ήταν η ίδια η φύση.    

Αθήνα, 05. Αυγούστου 2013