Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

15 Φεβρουαρίου 2014

Review of “Dark Albion” by David Abbott

http://www.theoccidentalobserver.net/2014/02/review-of-dark-albion-by-david-abbott/



Review of “Dark Albion” by David Abbott


Francis Carr Begbie


Dark Albion
by David Abbott
Sparrow Book Publishers,  £10
There is a long and distinguished tradition of travel books by English authors  such as Patrick Leigh Fermor and Colin Thubron who travelled to exotic and  distant lands and tell of the strange ways of the people who lived there.
It is into this category that Dark Albion — A requiem for the English by David Abbott falls but this native South Londoner has not had to make much of a journey to find himself a stranger in a strange land. Instead he has just had to step outside the door of his house in the London borough of Greenwich and walk around and see how  the streets he grew up in have been utterly transformed by the largest wave of immigration that has ever hit our shores.
This is a story that could be told time and again in communities across England. It is the story of the gradual dispossession of the native English without public debate, without permission, without a shot being fired.
It is a howl of anger from a south London resident outraged at the betrayal of his people by their own elites.
The Royal Borough of Greenwich is a suitable location for the beginning of this story as it is steeped in maritime history and in some ways the cradle of our imperial achievements.  The Greenwich Observatory sits on a hill in one of London’s beautiful parks through which the Meridian line of Greenwich Mean Time passes.  The Maritime Museum was — before politically correct rot set in a — a temple to Britain’s imperial greatness with pride of place given to the tunic Admiral Lord Nelson was wearing when he was killed at the Battle of Trafalgar.
Not far away from the tourist spots, it is a different story.   In street after street Somalis, Tamils, Nigerians, East Europeans and many more now throng the pavements and jostle the polite and somewhat self-effacing  English population out of the way. Entire neighbourhoods have been turned into Third World slums. Typical is the vast Nigerian-dominated council estates in the district of Thamesmead. The whites fled long ago. It has been renamed “Little Lagos” and is said to be the centre of the active credit card fraud gangs in Europe.
But Abbott has a much smaller focus at first.  He laments the loss of the common street courtesies that made urban life in England so pleasant.  This has been replaced by the constant barging of woman in chadors and having to negotiate one’s way past groups of contemptuous, surly Muslim youth. Orderly bus queues, once the mark of English civilisation, have turned into Third World free-for-alls in many places.
He looks around in anger and bewilderment at the rest of the passengers on the double decker 53 Bus along the Old Kent Road where Chaucer’s Pilgrims began their journey to Canterbury. Invariably Abbott is the only indigenous White aboard.
English passengers used to be silent, composed and self-contained. Now the air is filled with the deafening sounds of mobile phone conversations in Nigerian dialects such as Yaruba and Hausa. Tamil and Somali youths yell at each other jostling and blocking the other passengers.
Talk about immigrant behaviour is usually muted but it is to Abbott’s credit that he does not shy away from describing the crudeness, grossness, incivility and lack of any restraint by Third World immigrants that makes life for the native English so intolerable.
One of the Nigerians speaking into one of these mobile phones is a gross woman dressed in gaudy African finery partly covered by an overcoat, who has an enormous arse. Although many passengers are having to stand she is unashamedly taking up two seats. The seats of London buses are not made for Nigerian arses. She has placed her shopping bag on the sliver of aisle not covered by her arse. In the bag she has a loaf of bread from which, with fingers adorned with rings, she scoops up crumbs and jams them into her mouth.
Crumbs are everywhere and she is also spitting them into her mobile. It is so unbelievably grotesque that the other passengers remain silent, unable to stop and interfere in this outrage against public decency.
Tens of thousands of ordinary Briton complain about such things every day. Yet this is probably the first time such sentiments have ever been made between hard covers.
One of the many shocks I had on reading Dark Albion was that this story had finally been published at all.  The replacement of the native White working class population is the biggest disaster to ever befall this nation. And yet here in the country of Milton, Shakespeare and Dickens, it is almost impossible to find any literature which reflects the ordinary White view of this.
Libraries, bookships, civic centres and classrooms are packed with tomes on all sorts, from the experience of wartime evacuees to the lives of eighteenth-century seafarers but none depart from the politically correct Narrative.   On the great central contemporary London experiences — White flight, Islamification, immigrant crime, mass child molestation gangs  — there is a screaming silence which is  rigorously enforced.
For anyone who still clings to an idealised notion of life in Britain Dark Albion is essential. Yet it is not an easy read.   The anguish, the pain, can be felt on every page.  If the book has a fault, it is that it tries to do too much.  But how could it be otherwise?
The fact is that we Cockneys constantly squeeze ourselves into less and less space. Everywhere we go an ethnic is in the way. Pavements, shops are all crowded with ethnics with new ones arriving daily, threatening and mysterious. We cannot understand why it is being allowed to happen. It is so obviously a strain on resources. Even if they all worked this would be the case.
Part of the reason for the power of Dark Albion is that Abbott, who is retired, comes from a different background than most journalists today. For a start he is White working class, a relic from an age when journalism was a suitable career for bright working class lads from unpromising backgrounds (that has been closed off now).
As a trained reporter, he is used to noticing things. Now with most young journalists today, what you do not notice is more important than what you do, especially if you want a flourishing career.
He not actually ashamed to get into insalubrious neighbourhoods, talk to White working class people and report their opinions. In this he is similar to that caustic observer of modern England, Theodore Dalrymple.  Young journalists on the Telegraph,  Times and Daily Mail tend to be the products of England’s finest schools and  find reporting a tiresome chore that gets in the way of the bloviating and  commentary.
Up until a year ago when you took a train from Greenwich to the Kent coast once you reached Chatham after an hour’s travelling you could reckon to be free  of the sound and sight of ethnics. now  they  teem in Chatham in the neighbouring  towns and in the coastal towns, few of them speaking English,. A gigantic gaudy Sikh temple looms over Gravesend.
Abbott’s book has a vast sweep.  He describes the Saxon origins of Greenwich and the history of modern immigration from the arrival of the S.S Empire Windrush which brought in the first few hundred West Indians in the fifties.
He describes the rise of the new Labour and its temple, the Dome on Greenwich’s shoreline, and how a tidal wave of immigration was unleashed by the government of Tony Blair. He is very good on the birth of the Minorities-Victimhood Industrial Complex and also the capitulation and eventual capture of the institutions to the forces of cultural Marxism.
He describes the villains of the story in detail:  Peter Mandelson, the Jewish advisor to Tony Blair who spent most of his time fixing UK passports with foreign billionaires; Ken Livingston, the far-left Mayor of London whose minority infested regime stank of corruption; Ali Dizai, the Met Police commander who was the target of numerous police inquiries because of his dealings with Muslim businessman, and many more grotesques.
At the end Abbott paints a fantasy of the future in 50 years of an ageing King William forced to agree to have his daughter married off to a Muslim. The African born Archbishop of Canterbury hands over the keys to 10 churches so that they can be converted to Mosques in a “moving ceremony”.
Dark Albion is a dangerous, important and essential book.  It reveals the story that the BBC tries so hard to conceal — the truth of the disaster of mass immigration and how it has destroyed much of England.

Το ΥΠΟΙΚ σκότωσε την κτηματαγορά

www.capital.gr - Κεφάλαιο στην ενημέρωση

Το ΥΠΟΙΚ σκότωσε την κτηματαγορά

Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου 2014 - 00:06
«Ταφόπλακες» ο επταπλασιασμός των επιβαρύνσεων και ο φόρος υπεραξίας

Από τον Δημήτρη Δελεβέγκο


Τα πυρά που εκτόξευσαν αγανακτισμένοι ιδιοκτήτες κατά βουλευτών των δύο κομμάτων εξουσίας και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο πλαίσιο πρόσφατου συνεδρίου για τα ακίνητα, καταδεικνύουν την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα νοικοκυριά που είχαν επενδύσει τις αποταμιεύσεις τους, κατά τα τελευταία χρόνια, στην αγορά ακινήτων, την οποία θεωρούσαν ασφαλή επενδυτικό προορισμό.

Ωστόσο, εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια οι αποδόσεις είναι πολύ χαμηλές και περιορίζονται μόνο σε πρώτης κατηγορίας ακίνητα, με την πλειονότητα των ιδιοκτητών να μην είναι σε θέση ούτε να πουλήσουν ούτε να βρουν αξιόπιστο ενοικιαστή για το σπίτι ή το κατάστημά τους. Και, κυρίως, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στη δυσβάσταχτη φορολογία, δεδομένου ότι το συνολικό ποσό από φορολόγηση των ακινήτων από το 2009 επταπλασιάστηκε, αγγίζοντας τα 3,5 δισ. ευρώ, από μόλις 500 εκατ. ευρώ.

Κατάρρευση
Την ίδια στιγμή, η επιβολή του φόρου υπεραξίας έχει «νεκρώσει» τις περιορισμένες, έστω, πράξεις αγοραπωλησίας που ενδεχομένως να πραγματοποιούνταν. Και αυτό, επειδή δεν έχουν εκδοθεί οι απαιτούμενες διευκρινιστικές εγκύκλιοι, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατος ο υπολογισμός της επιπρόσθετης επιβάρυνσης.

Όπως αναφέρουν παράγοντες της κτηματαγοράς, η παράλυση λόγω του φόρου υπεραξίας ξεκίνησε μέσα Δεκεμβρίου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ στον «πάγο» έχουν μπει και οι επενδύσεις από το εξωτερικό.

Όλα αυτά, όταν, το 2013, ο αριθμός των συναλλαγών σε ακίνητα εκτιμάται ότι δεν ξεπέρασε τις 20.000 πανελλαδικά, από τις οποίες οι 3.600 αφορούν την Αθήνα.

Και, από τις 40.000 κατοικίες που χτίζονταν, σε τριμηνιαία βάση, το 2007, ο αριθμός αυτός κατρακύλησε στα 4.000 σπίτια το 2013 ανά τρίμηνο, σύμφωνα με την Alpha Bank.

Πέραν της φορολογίας, το σημερινό κραχ στα ακίνητα οφείλεται στη φούσκα που είχε δημιουργηθεί στο real estate τα περασμένα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ποσά που επενδύονταν στην οικοδομή διαμορφώνονταν περίπου στα 33-35 δισεκατομμύρια το 2007, ενώ σήμερα έχουν συρρικνωθεί στα 7-8 δισ. ευρώ. Οι επενδύσεις αυτές, που αφορούν ένα οικιστικό απόθεμα αντικειμενικής αξίας άνω των 650 δισ. ευρώ το 2013 (από άνω των 1.000 δισ. το 2008), δεν είναι αρκετές για να αντικαταστήσουν ούτε το ένα τέταρτο των κατοικιών που τίθενται εκτός λειτουργίας κάθε έτος, όπως αναφέρουν οι ειδικοί.

Ως αποτέλεσμα, αυξάνονται τα «πωλητήρια» σε ακίνητα των οποίων το κόστος, που προέρχεται από τη φορολογία επί των παράλογων αντικειμενικών αξιών, δεν μπορούν να επωμιστούν οι ιδιοκτήτες τους.

Στις ακριβές περιοχές το φαινόμενο αυτό είναι εντονότερο, με μεζονέτα 500 τ.μ. στην Εκάλη, κατασκευής 1990, που βρίσκεται σε οικόπεδο 750 τ.μ., να διατίθεται προς πώληση έναντι 800.000 ευρώ, λόγω και της συρρίκνωσης του διαθέσιμου προς κατανάλωση εισοδήματος, όταν το ζητούμενο τίμημα ήταν διπλάσιο πριν από μερικά χρόνια.

Ο υπολογισμός των φόρων βάσει της αντικειμενικής και όχι βάσει της εμπορικής αξίας έχει καταστήσει δυσβάσταχτη την ιδιοκτησία.

Εν προκειμένω, ο ιδιοκτήτης καλείται να πληρώσει φόρο άνω των 10.000 ευρώ, καθώς η αντικειμενική αξία του ακινήτου είναι υψηλότερη κατά 60%.

Επίσης, στην ίδια περιοχή, μεζονέτα κατασκευής 1980, τριών επιπέδων, 235 τετραγωνικών, διατίθεται προς 425.000 ευρώ.

Σε ακόμα μία τριών επιπέδων βίλα των βορείων προαστίων, 390 τ.μ., κατασκευής 2000, το ζητούμενο τίμημα περικόπηκε κατά 100.000 ευρώ, με την τιμή πώλησης να διαμορφώνεται στα 700.000 ευρώ, δηλαδή περίπου 1.795 ευρώ/τ.μ.

Στην Κηφισιά, διαμέρισμα δύο επιπέδων, 180 τ.μ., κατασκευής 2009, με θέση στάθμευσης, τρία υπνοδωμάτια και τρία μπάνια, πωλείται προς 540.000 ευρώ ή 3.000 ευρώ ανά τ.μ.

Ιστορίες φορολογικής τρέλας
Με μόνιμο παρονομαστή την επιβολή φόρων στην τιμή που προσδιορίζει η Εφορία και όχι στην αγοραία αξία, μεσίτες αναφέρουν στο «Κ» περιπτώσει αγοραπωλησιών που ακυρώθηκαν επειδή η επιβάρυνση δεν συνέφερε τον αγοραστή.

Ενδεικτικά, δικαιούχος απέρριψε κληρονομιά που αφορούσε διατηρητέο οίκημα με αντικειμενική αξία 400.000 ευρώ και εμπορική τιμή 100.000 ευρώ επειδή θα έπρεπε να πληρώσει φόρο κληρονομιάς ύψους 160.000 ευρώ.

Ακόμα, ακίνητο με αντικειμενική 4,1 εκατ. ευρώ πωλούνταν προς 1,9 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, ο ενδιαφερόμενος αγοραστής ήλθε, είδε και... απήλθε, καθώς έπρεπε να δικαιολογήσει το ποσό των 4,1 εκατ. ευρώ τη στιγμή που πλήρωνε 1,9 εκατ.! Ταυτόχρονα, υπολογιζόταν ότι θα έπρεπε να κα-ταβάλει 600.000 ευρώ σε φόρο υπεραξίας, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά για τη νέα αυτή επιβάρυνση.

Η επιστροφή του πόθεν έσχες αποτελεί εμπόδιο και για τις γονικές παροχές. «Εάν πατέρας σχεδιάζει να προχωρήσει σε δωρεά ή γονική παροχή χρημάτων που συνιστώνται αποκλειστικά για την αγορά ή ανέγερση κατοικίας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον έλεγχο πόθεν έσχες, πληρώνοντας περίπου 15% επί του ποσού της δωρεάς», αναφέρει μεσίτης.

Και, πέραν των αλυσιδωτών και πολύπλοκων επιβαρύνσεων, οι πωλητές έχουν να αντιμετωπίσουν τον... αθέμιτο ανταγωνισμό του Δημοσίου.

Το τελευταίο απαλλάσσεται από τον φόρο μεταβίβασης αλλά και από τα δεκάδες τέλη που βαρύνουν μια αγοραπωλησία, με αποτέλεσμα ένα ακίνητο με πωλητή το Δημόσιο να είναι φθηνότερο σε σχέση με αυτό που τίθεται προς πώληση από έναν ιδιώτη.


*Αναδημοσίευση από το Κεφάλαιο της 8ης Φεβρουαρίου

http://www.capital.gr/news.asp?id=1959088

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ - Δραματικό έλλειμμα δημοκρατίας είναι η ασθένεια της ΕΕ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ :: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ :: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δραματικό έλλειμμα δημοκρατίας είναι η ασθένεια της ΕΕ

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση οικοδομείται από τους ηγέτες των κρατών, με πλήρη περιφρόνηση των επιθυμιών και της βούλησης των λαών
7/2/2014
Είναι αμφίβολο αν σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο υπάρχει πιο φιλοευρωπαϊκή εφημερίδα -και μάλιστα από βαθιά πεποίθηση, όχι από καιροσκοπισμό- από τη γαλλική «Λε Μοντ». Οταν λοιπόν βλέπει κανείς στην εφημερίδα αυτή, σε περίοπτη θέση, άρθρο με τίτλο «Μια Ευρώπη με έλλειμμα δημοκρατίας», σίγουρα εντυπωσιάζεται.
Είναι αμφίβολο αν σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο υπάρχει πιο φιλοευρωπαϊκή εφημερίδα -και μάλιστα από βαθιά πεποίθηση, όχι από καιροσκοπισμό- από τη γαλλική «Λε Μοντ». Οταν λοιπόν βλέπει κανείς στην εφημερίδα αυτή, σε περίοπτη θέση, άρθρο με τίτλο «Μια Ευρώπη με έλλειμμα δημοκρατίας», σίγουρα εντυπωσιάζεται. Ακόμη περισσότερο προκαλεί σοκ η ομολογία της «Μοντ» στο άρθρο αυτό ότι η ΕΕ χτίζεται αντιδημοκρατικά, μακριά από τους λαούς της Ευρώπης, μη λαμβάνοντας καθόλου υπόψη τους οι ηγέτες των κρατών της τη βούληση ή τις επιθυμίες των υπηκόων τους.
«Το να κακολογεί κανείς την Κομισιόν δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά η κρίση προσφέρει ένα πρόσχημα για να ξαναρχίσουν οι επιθέσεις... Αυτό το "πράγμα" αποφασίζει για την τύχη μας εν κρυπτώ και παραβύστω. Διαμορφώνει στα παρασκήνια κανόνες που μας τους επιβάλλει. Από την Ευρώπη λείπει η δημοκρατία. Δύσκολο να διαψεύσεις αυτή την ιδέα» παραδέχεται η αρθρογράφος Κλερ Γκατινουά, του Διεθνούς τμήματος της «Μοντ». Η Κομισιόν, η τρόικα, οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων - όλοι αυτοί οι θεσμοί επιθυμούν να δρουν και όντως δρουν μακριά από τους λαούς της Ευρώπης. «Η χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης έχει υποχρεώσει σε γρήγορες αποφάσεις, χωρίς γνωμοδότηση των λαών, για τη λήψη μέτρων συχνά καταπιεστικών» παραδέχεται η γαλλική εφημερίδα και συνεχίζει: «Για να απαντήσει στις επείγουσες περιστάσεις, να αποφύγει την αποσύνθεση, την κατάρρευση ή την έκρηξη της ΕΕ, η Ευρώπη αγωνίζεται, αλλά συχνά περιφρονώντας τους λαούς...» υπογραμμίζει.
Η αρθρογράφος δείχνει βαθιά προβληματισμένη από τις πιέσεις που άσκησαν οι Ευρωπαίοι πάνω στον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου του 2011, όταν πήγε και τους είπε ότι θα κάνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα. «Το να ερωτηθεί ο (ελληνικός) λαός ήταν εκτός συζήτησης. Δικαίως, ίσως. Αυτό το γεγονός όμως επιβεβαιώνει ότι υπάρχουν θέματα ταμπού, τα οποία οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέλουν να προσεγγίσουν από φόβο ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη λαϊκή αποδοκιμασία. Το ίδιο συμβαίνει και με τα καλά ή τα κακά του ευρώ» επισημαίνει. Περιγράφει στη συνέχεια με γαλλικό παράδειγμα την απέχθεια που αισθάνονται όλο και εντονότερα οι πολιτικοί για τους ενοχλητικούς γραφειοκράτες των Βρυξελλών. «Ο Αρνό Μοντεμπούρ, υπουργός Παραγωγικής Ανόρθωσης, γνωστός για την ευθύτητα του λόγου του, δεν φοβάται πλέον να διαβεβαιώσει δημοσίως ότι θα ήθελε οι Βρυξέλλες "να τον παρατήσουν ήσυχο"» γραφεί η δημοσιογράφος στο άρθρο της και προσθέτει: «Εξοργισμένος με την Κομισιόν που χώνει τη μύτη της σε κρατικές ενισχύσεις προς επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, στις 22 Ιανουαρίου ο Μοντεμπούρ απαίτησε να παραιτηθεί η Κομισιόν "από την καταχρηστική της εντύπωση για τις εξουσίες της" και "να αναφέρεται περισσότερο στη δημοκρατία"».
Δεν πρόκειται φυσικά για τίποτα σοβαρές κουβέντες, αλλά το γεγονός ότι ακόμη και οι Γάλλοι υπουργοί αισθάνονται ότι πρέπει να πουν κι αυτοί κάτι εναντίον της ΕΕ, προκειμένου να εναρμονιστούν κάπως με τα αισθήματα κατά της ΕΕ που αναπτύσσει εσχάτως ο γαλλικός λαός, είναι ενδεικτικό της τεράστιας κρίσης νομιμοποίησης της ΕΕ στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών. «Κάθε κριτική δεν μπορεί παρά να προέρχεται από εξτρεμιστικά κόμματα ή από προσωπικότητες με τις οποίες δεν πρέπει να κάνει κανείς παρέα» γράφει εξοργισμένη με τους ισχυρισμούς των ηγετών των ευρωπαϊκών χωρών η αρθρογράφος της «Μοντ», καθώς αυτές τις «ταμπέλες» προσπαθούν να κολλήσουν σε όποιον ασκεί κριτική στη δράση τους στο πλαίσιο της ΕΕ. «Οι πρόσφατες αποφάσεις που αποσκοπούν στη διόρθωση των χασμάτων του ευρωπαϊκού σχεδίου δεν κάνουν άλλο από το να διατηρούν αυτή την ιδέα μιας Ευρώπης που ανοικοδομείται χωρίς τους λαούς» τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση.
Καταπέλτης είναι το άρθρο της «Μοντ» και εναντίον της τρόικας «η οποία υπαγορεύει την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι χώρες που λαμβάνουν βοήθεια, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία», όπως γράφει. «Η επιτόπια δράση των «ανθρώπων με τα μαύρα κοστούμια», η οποία επισκιάζεται από τις αφαιρέσεις (δημοσίων υπαλλήλων, κοινωνικών δαπανών, χρημάτων για τις συντάξεις...) έχει οξύνει τις κατηγορίες εναντίον τους για αυταρχισμό» υπογραμμίζει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ-Πλησιάζει η ώρα να πάρουν ρεβάνς οι «ανανιστές»

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ :: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ :: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Πλησιάζει η ώρα να πάρουν ρεβάνς οι «ανανιστές»

Ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός, χωρίς φίλους και συμμάχους αυτήν τη φορά, σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει την κατάλυση ή όχι του κράτους της Κύπρου
11/2/2014
Σήμερα στις 11.30 το πρωί, στο εγκαταλελειμμένο εδώ και σαράντα χρόνια αεροδρόμιο της Λευκωσίας που βρίσκεται στη νεκρή ζώνη, θα συναντηθούν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Ερογλου.
Σήμερα στις 11.30 το πρωί, στο εγκαταλελειμμένο εδώ και σαράντα χρόνια αεροδρόμιο της Λευκωσίας που βρίσκεται στη νεκρή ζώνη, θα συναντηθούν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Ερογλου. Θα συνυπογράψουν το κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος και θα αρχίσουν νέο γύρο διαπραγματεύσεων με στόχο την επίλυση του Κυπριακού. Πριν από 10 χρόνια, το 2004, οι Ελληνοκύπριοι είχαν απορρίψει με τη συντριπτική πλειοψηφία του 76% το απαίσιας μνήμης σχέδιο Ανάν, το οποίο οι Τουρκοκύπριοι είχαν υπερψηφίσει σε ποσοστό 65%.
Αυτήν τη φορά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι οι Ελληνοκύπριοι θα έχουν το πολιτικό σθένος να απορρίψουν τη νέα εκδοχή του υπό διαμόρφωση σχεδίου λύσης. Ο Κύπριος πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης ήταν και προ δεκαετίας ένθερμος, διαπρύσιος υποστηρικτής του παλιού σχεδίου Ανάν και προφανώς τώρα εκτιμά πως ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του από τους συμπατριώτες του που τον είχαν ταπεινώσει σε εξευτελιστικό βαθμό με την ψήφο τους το 2004. Οπως και προ δεκαετίας, οι Αμερικανοί επέβαλαν την έναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών.
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Ν. Αναστασιάδη, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα ήρθε στην Αθήνα και φυσικά απέσπασε την πρόθυμη συναίνεση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου να προχωρήσει στην υπογραφή του κοινού ανακοινωθέντος. Η τουρκοκυπριακή πλευρά συμφώνησε ύστερα από συνάντηση στο Μόναχο των υπουργών Εξωτερικών ΗΠΑ και Τουρκίας Τζον Κέρι και Αχμέτ Νταβούτογλου, την οποία ακολούθησε και τηλεφώνημα του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Γουίλιαμ Μπερνς προς τον Ντερβίς Ερογλου.
Πέρα όμως από την αμερικανική επιβολή της επανέναρξης των συνομιλιών, πολλά άλλα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει επηρεάζοντας αρνητικά τον συσχετισμό δυνάμεων για τους Ελληνοκύπριους. Η Κύπρος δεν έχει πια κανέναν σχεδόν φίλο σε διεθνές επίπεδο. Μετά την αρπαγή των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ από τον πρόεδρο Αναστασιάδη κατ' απαίτηση των Γερμανών, όσοι ξένοι είχαν λεφτά στις τράπεζες του νησιού βλέπουν δικαιολογημένα την ελληνοκυπριακή ηγεσία ως «κλέφτες». Κανείς δεν ενδιαφέρεται να έχει σχέσεις με ένα κράτος καταρρακωμένου διεθνούς κύρους. Ούτε καν οι Αραβες -πέρα από τις κλεπτοκρατικές ελίτ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης- δεν θέλουν πια να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τους Ελληνοκύπριους, αφού η Λευκωσία έχει γίνει τυφλό όργανο του Ισραήλ.
Η Ελλάδα, άλλοτε στήριγμα και άλλοτε όλεθρος για την Κύπρο, βρίσκεται οικονομικά εξαθλιωμένη και πολιτικά υποτελής στις δυνάμεις που απεργάζονται την καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οσο για τον ελληνικό πληθυσμό που έχει βυθιστεί στα Τάρταρα της οικονομικής καταβαράθρωσης εξαιτίας της ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής, διακατέχεται πλέον από ένα πρωτοφανούς έκτασης και έντασης αίσθημα παντελούς αδιαφορίας για την τύχη της Κύπρου - τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Εν ολίγοις οι συνθήκες είναι ιδανικές για την Τουρκία προκειμένου να επιβάλει όποια λύση επιθυμεί στο Κυπριακό - και σίγουρα θα εκμεταλλευθεί την ευκαιρία αυτή, όσο μικρή σημασία κι αν δίνει πλέον στο ζήτημα αυτό, καθώς η ηγεσία της υπό τον Ερντογάν ασχολείται πρωτίστως με πολύ σοβαρότερα ζητήματα που άπτονται του γεωπολιτικού ρόλου της Τουρκίας ως τοπικής υπερδύναμης στον χώρο της Μέσης Ανατολής.
Εντελώς μόνοι τους, χωρίς φίλους και συμμάχους, θα δώσουν αυτήν τη φορά τη μάχη οι Ελληνοκύπριοι. Η πρόβλεψη της διεξαγωγής δημοψηφίσματος προκειμένου να εγκριθεί ή όχι η όποια τελική πρόταση επίλυσης του Κυπριακού αποφασιστεί από τις δύο πλευρές καθιστά όλους τους Ελληνοκύπριους υπεύθυνους για τη μοίρα της χώρας τους. Οταν επέλεξαν τον Νίκο Αναστασιάδη ως πρόεδρο της Κύπρου ήξεραν πολύ καλά ότι πολύ σύντομα θα τους καλούσε να αποφασίσουν αν αποδέχονται ή όχι μια επικαιροποιημένη εκδοχή του σχεδίου Ανάν. Ο Ν. Αναστασιάδης δεν είχε κρύψει ποτέ τις απόψεις του. Οι Ελληνοκύπριοι τον εξέλεξαν πανηγυρικά. Σύντομα, όπως όλα δείχνουν, ο πληθυσμός του ελεύθερου κομματιού του νησιού θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της επιλογής του και στον τομέα της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της αντικατάστασης από άλλο κράτος, πολύ διαφορετικό. Οι Κύπριοι, μόνοι τους, θα αποφασίσουν την τύχη τους.