Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

18 Μαΐου 2014

ΓΑΛΛΙΑ: Το Υπουργείο Παιδείας κάλεσε μαθητές Λυκείου να πάνε στο σχολείο με φούστες

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΓΑΛΛΙΑ: Το Υπουργείο Παιδείας κάλεσε μαθητές Λυκείου να πάνε στο σχολείο με φούστες


 
Μαθητές Λυκείου στην Γαλλία πήγαν σχολείο με φούστες. Συνέβη την Παρασκευή (16/5) σε 27 λύκεια της Ναντ και δεν ήταν λόγω καρναβαλιού. Ήταν μια ενέργεια που τελούσευπό την αιγίδα του Υπουργείου «Παιδείας» της Γαλλίας.
 

Στόχος της καμπάνιας του Υπουργείου που είχε τίτλο«Σήκωσε την Φούστα», ήταν λέει, «να εμπεδωθεί η ισότητα των δύο φύλων και να αποκρουστούν τα κρούσματα σεξισμού». Στην ουσία, πρόκειται για επίδειξη «δύναμης» του φεμινιστικού / φιλο-ομοφυλοφιλικού αριστερού λόμπιστην εκπαίδευση και έμμονη στην προσπάθεια εκφυλισμού της σεξουαλικότητας και της διάκρισης των φύλων. Άλλωστε οι γονείς στην Γαλλία έχουν αντιδράσει και βρίσκονται σε επαγρύπνηση, για την εικαζόμενη εισαγωγή στα σχολεία της «θεωρίας του φύλου»που διδάσκει τα παιδιά ότι δεν γεννιούνται ως αγόρια ή κορίτσια, αλλά ότι μπορούν να «επιλέξουν» τι φύλο θέλουν να είναι. 


Το υπουργείο Παιδείας δεν ανησυχεί βέβαια για την ισότητα, αλλά μάλλον για τον ευνουχισμό των αγοριών, την ταπείνωση του αρσενικού και την καταστροφή των εγγενών διαφορών που εμποδίζουν τη μεγάλη σοσιαλιστική μηχανή ισοπέδωσης.

Η Γαλλίδα ακτιβίστρια Frigide Barjot, γνωστή για τη στάση της κατά του «γάμου» και το δικαίωμα υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ρώτησε από το twitter τον υπουργό Hamon, αν τα κορίτσια θα πρέπει να φορέσουν γενειάδες...

«Κάνουμε μια ανοησία στο όνομα της ισότητας»,είπε οOlivier Vial, πρόεδρος του της «συντηρητικής» φοιτητικής ένωσης UNI. "Η κίνηση αυτή γνωστή ως «Ημέρα της Φούστας», (‘La Journée de la jupe’)* είχε αρχικό στόχο να επιτρέψει στις γυναίκες να εκφράσουν τη θηλυκότητά τους σε περιβάλλοντα όπου ήταν συχνά δύσκολο. Αλλά το μόνο που κατάντησε  να κάνει είναι να αρνείται την γυναικεία και την ανδρική ταυτότητα".

Ποιος είναι ο νέος υπουργός Παιδείας; Ο Benoît Hamon, πρώην αναπληρωτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο πρώην εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στο παρακάτω βίντεο, η Véronique Louwagie του UMP καταδικάζει έντονα την πρωτοβουλία γνωστή ως «Ce que la soulève jupe» που "καλεί" τα αγόρια της πόλης της Ναντ να φορέσουν φούστες σήμερα Παρασκευή 16 Μαΐου ως αλληλεγγύη στα κορίτσια. Δείτε τις αντιδράσεις των κυβερνητικών…


* Βασισμένη στην «Ημέρα της Φούστας» γυρίστηκε το 2008, η ομώνυμη γαλλική τηλεοπτική ταινία “La journée dela jupe” σε σκηνοθεσίαJean-Paul Lilienfeld και με πρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Ατζανί,η οποία υποδύετεαι μία καθηγήτρια φιλόλογο γυμνασίου, η οποία διδάσκει σε ένα γυμνάσιο σε συνοικία μουσουλμάνων μεταναστών, που θεωρούν την εμφάνιση αυτή "αναιδή".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώεδώ και εδώ

Ποιός έκανε την Μεσόγειο νεκροταφείο;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ποιός έκανε την Μεσόγειο νεκροταφείο;



Γράφει ο Θ. Γκουρνέλος

Λέξεις και φράσεις χιλιοειπωμένες ''ανείπωτη τραγωδία'', ''νεκροταφείο η μεσόγειος'' και οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να περιγράψουν τα περιστατικά με τους πνιγμένους λαθρομετανάστες που προσπαθούν να έρθουν στην ''γη της επαγγελίας'', σαφώς και δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την πραγματικότητα. Όμως και αρκετά να ήταν, δεν εξηγούν το γιατί έρχονται εδώ αυτοί οι άνθρωποι.

Από την μια μεριά υπάρχει ένα baby boom, ένας αριθμητικά ακμάζων πληθυσμός ανθρώπων της Αφρικανικής ηπείρου (αλλά και της Ασίας) και ειδικά των πιστών του Ισλάμ, πάμφτωχοι, με ελάχιστη παιδεία και μάθηση ,σχεδόν ανύπαρκτο μέλλον στους οποίους οι φήμες από χωριό σε χωριό, τα κηρύγματα ορισμένων ιερέων, οι φρούδες ελπίδες των κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων και τα θετικά μηνύματα που στέλνουν όσοι συγγενείς κατάφεραν να βρουν μια δουλειά στην Ευρώπη, έκαναν την Ήπειρο μας και τα κράτη της να μοιάζουν με την λύση στα προβλήματα τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έρχονται, εκεί πατάνε και τακυκλώματα που τους διακινούν, είτε για να κερδίσουν χρήματα, είτε για να ικανοποιήσουν περισσότερο συνωμοσιολογικά σενάρια και υποθέσεις.

Από την άλλη όμως η αποδοχή των ανθρώπινων αυτών κυμάτων δεν είναι λειτουργική, δεν είναι αποδοτική και λειτουργεί προβληματικά, αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν οι έρευνες και οι δημοσκοπήσεις που εξετάζουν την άποψη των Ευρωπαίων σχετικά με τους μετανάστες, η δε αντίδραση των κατοίκων αντικατοπτρίζεται στις εκλογικές διαδικασίες και την άνοδο των αντιμεταναστευτικών κομμάτων, των λεγόμενων «ακροδεξιών» κομμάτων. Δυστυχώς ολόκληροι πολιτικοί χώροι και οργανισμοί είτε της αριστεράς ,είτε της δεξιάς, είτε για ιδεολογικούς, εκλογικούς ή οικονομικούς λόγους, καλλιεργούν την είσοδο των μεταναστών, την αποτυχημένη μέχρι τώρα, ενσωμάτωση τους και ισχυρίζονται πως ο τρόπος με τον οποίο θα αποφύγουμε τέτοιες τραγωδίες είναι τα "ανοικτά σύνορα" (opened borders project), η εαυτοφοβία των Ευρωπαίων και η πάταξη των "ρατσιστικών" αντιλήψεων που διακατέχει τον πληθυσμό όλων των κρατών της ηπείρου! Όλο αυτό συνεχίζεται σε έναν ιδεολογικό και πολιτιστικό αγώνα όπου έννοιες όπως η πατρίδα, η ταυτότητα και ο πολιτισμός, βρίσκονται υπό συχνό πυρ διότι δεν ενάγουν με την ομόνοια, την ισότητα, τον εξισωτισμό, την εύρυθμη διαβίωση γηγενών και ξένων στην Ελλάδα, την Γαλλία, την Ιταλία κλπ. Όμως οι ίδιοι αυτοί υπερασπιστές αυτών των θέσεων, πέφτουν στο τραγικό για αυτούς λάθος της αφελούς, εκούσιας ή ακούσιας παράληψης των χαρακτηριστικών της ταυτότητας των ίδιων των μεταναστών. Οι μετανάστες δεν έρχονται στην Ευρώπη γιατί έχει χαβαλέ η Ευρωπαϊκή κουλτούρα, δεν πνίγονται σε καρυδότσουφλα επειδή θέλουν να πίνουν καφέ στον Πύργο του Άιφελ, το Κολοσσαίο ή την Ακρόπολη των Αθηνών, ούτε είναι έτοιμοι να ξεχάσουν την ταυτότητα τους να ντύσουν τις γυναίκες τους με 12ποντα τακούνια και τους άντρες τους να τους κάνουν hipsters. Έρχονται γιατί έχουν ανάγκη από φαγητό και χρήματα, κατ' επέκταση και σωστά από μέρους τους, διατηρούν την δικιά τους κουλτούρα και προσπαθούν να την επιβάλουν ενώ παράλληλα προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους. Έρχονται σε σύγκρουση με τις άλλες ταυτότητες, δηλαδή τις Ευρωπαϊκές, αλλά και τις μη Ευρωπαϊκές (να θυμίσω πως Κούρδοι και Τούρκοι έχουν πολλές φορές σφαχτεί στο Λονδίνο, Μπαγκλαντεσιανοί και Πακιστανοί στην Αθήνα κλπ) άρα δημιουργούν ένταση που στην συνέχεια αυτό εξελίσσεται σε σύγκρουση από την οποίο πάντα προκύπτει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Σαφώς είναι αφέλεια να νομίζει κανείς πως ο μέσος μετανάστης από την Ασία ή την Αφρική θα υιοθετήσει άμεσα τον υλιστικό μαρξισμό, τον διεθνισμό ή θα απαρνηθεί την πίστη του για να τρέξει να στηρίξει την ''ανοικτά σύνορα'' αριστερά ή την φιλελεύθερη οικονομικά δεξιά. Μόλις κάποιος από αυτούς ανεβάσει το βιοτικό του επίπεδο δεν σημαίνει πως αυτόματα θα γίνει φιλελεύθερος υποστηρικτής της πολυπολιτισμικότητας και της αριστεράς και της ''προόδου'', ούτε όνειρο τους είχανε να τους εξηγήσει ο τάδε διεθνιστής το μανιφέστο του, ούτε φυσικά να τους διώξουν γιατί ανήκουν σε άλλη εθνική, θρησκευτική και φυλετική ομάδα. Άρα θα αγωνισθούν για να διατηρήσουν αυτό που είναι και που θέλουν να είναι.

Το ζήτημα που προκύπτει λοιπόν αφορά τόσο τις πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό των κρατών που καλλιεργούν την λαθραία μετανάστευση ακόμα και με Μ.Κ.Ο ή εθελοντικές οργανώσεις, όσο και η αδυναμία των κρατών της Ευρώπης να υιοθετήσουν μια ενιαία μεταναστευτική ατζέντα. Αν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η Ν.Δ θεωρεί πως μια νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών θα τους οδηγήσει εκτός χώρας μιας και θα πάνε σε βορειότερες, άλλο τόσο λάθος είναι η λογική των βόρειων κρατών που βλέπουν τα μεσογειακά κράτη σαν αποθήκες ψυχών. Το αποτέλεσμα αυτής της σκέψης είναι πως σήμερα, κάπου σε κάποιο χωρίο της ερήμου ή των Αφρικανικών δασών ή των ορεινών όγκων της Ασίας, να υπάρχουν κάποιοι φτωχοί και δύσμοιροι άνθρωποι, μιας εντελώς άλλης κουλτούρας, οι οποίοι φαντάζονται πως θα ευτυχίσουν, θα λυτρωθούν και θα ζήσουν άνετη ζωή εάν καταφέρουν να φτάσουν στην Ευρώπη. Ακριβώς για αυτό αναλαμβάνουν τα ακραία ρίσκα και πέφτουν με προθυμία στα χέρια των διακινητών (μιας και το έφερε η κουβέντα δεν είδα την αριστερά να ζητάει την ισόβια ποινή κάθειρξης για αυτούς ή ακόμα καλύτερα την θανατική τους καταδίκη) οι οποίοι δίχως στάλα ανθρωπιάς τους βάζουν να βουλιάξουν στα νερά της μεσογείου. Όταν έρθουν εδώ θα αντιληφθούν πως σαφώς και δεν είναι ρόδινα τα πράματα και πως όπως είχαν την κουλτούρα τους στο δικό τους χωριό, έτσι και οι ντόπιοι, έχουν την κουλτούρα τους στο δικό τους ''χωριό''.


Η αντιμετώπιση του ζητήματος δεν μπορεί να γίνει ούτε ιδεοληπτικά, ούτε με μοναδικό μέτρο την οικονομική ανάπτυξη και το τι έδειξαν οι δείκτες των χρηματιστηρίων. Η πολιτιστική σύγκρουση είναι εκείνη η οποία εις βάθος καθορίζει την από κοινού διαβίωση γηγενών και ξένων άρα και την οικονομική ανάπτυξη και ου τω κάθε εξής. Όσο η Ευρώπη, είτε ως Ε.Ε, είτε απλά ως σύνολο διακατέχεται πολιτιστικά από σύνδρομα ''μεταναστολαγνείας'' και όσο αρνείται να σε θεσμικό και διακρατικό επίπεδο να υιοθετήσει μια ενιαία ατζέντα, τόσο θα βλέπει φουρνιές δύσμοιρων ανθρώπων να ξεβράζονται στις παραλίες της νεκροί. Αυτή η ιδεολογική προσέγγιση και η πολιτική στάση φέρνει περισσότερους μετανάστες, άρα στην διαδικασία αυτή έχει και περισσότερους νεκρούς, αν η Ευρώπη είχε πάγια και ενιαία θέση ενάντια στην μετανάστευση προφανώς και αυτοί οι άνθρωποι θα έμεναν εκεί που ανήκουν και θα έβρισκαν άλλους τρόπους να λύσουν τα προβλήματα τους. Η ίδια η κουλτούρα και η ιδέα της ''ενίσχυσης'' της Ευρώπης με φτηνά εργατικά χέρια, είναι που μετατρέπει την Μεσόγειο σε νεκροταφείο και δίνει ζωντάνια σε ένα τεράστιο κύκλωμα εκμετάλλευσης ανθρώπων που δεν αφορά μόνο τους διακινητές και τα δίκτυα των εξτρεμιστών, αλλά και τις Μ.Κ.Ο ,τους πολιτικούς χώρους και τις πολιτικές ομάδες που τους τάζουν ίσα δικαιώματα και καλύτερο βιοτικό επίπεδο και τους βάζουν να κουνάνε τα πλαστικά σημαιάκια και τα πλακάτ στις προεκλογικές εκδηλώσεις.

Όταν μόνη της η Φαλάτσι έδιωξε τους Σομαλούς από την πλατεία του καθεδρικού ναού (Duomo) που την είχαν μετατρέψει σε αποχωρητήριο

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


Όταν μόνη της η Φαλάτσι έδιωξε τους Σομαλούς από την πλατεία του καθεδρικού ναού (Duomo) που την είχαν μετατρέψει σε αποχωρητήριο


Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ο πρόεδρο της Σομαλικήςκοινότητας της Τοσκάνης στην Ιταλία, Osman Gaal, έλαβε ειδοποιητήριο ότι πρέπει να πληρώσει φόρο 29.000 ευρώ, από ένα παλιό πρόστιμο που του είχε επιβληθεί για παράνομη κατοχή δημόσιας γης. Το πρόστιμο είχε επιβληθεί, επειδή μια ομάδα Σομαλών, τον Ιούλιο του 2000, είχε στήσει μια σκηνήστην Piazza Duomo της Φλωρεντίας, την πλατεία του ιστορικού Καθεδρικού Ναού της εκκλησίας της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (Αγίας Μαρίας των Λουλουδιών), ως μέρος μιας διαμαρτυρίας για κάποιους Σομαλούς πρόσφυγες, για την οποία υπήρχαν διαμαρτυρίες, αλλά και "αλληλέγγυοι", αφού, όπως αναφέρει ο Gaal, «είχαμε την αλληλεγγύη του καθολικού επισκόπου»Η ιστορία περιγράφεται από την αείμνηστη Oriana Fallaci, στο βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια» (2003) με τον μοναδικό, δικό της τρόπο. Απολαύστε την:


Εγώ, δεν πηγαίνω να στήσω αντίσκηνα στη Μέκκα. Ούτε πηγαίνω να πω το Πάτερ Ημών ή το Άβε Μαρία μπροστά από τον τάφο του Προφήτη. Δεν κατουρώ στους τοίχους ενός τζαμιού κι ούτε θα έκανα τη χοντρή μου ανάγκη πάνω τους. Όταν επισκέπτομαι τις χώρες τους (κάτι από το οποίο δεν αντλώ καμιά ευχαρίστηση), ποτέ δεν ξεχνώ ότι είμαιξένη και φιλοξενούμενη. Προσέχω να μην προσβάλλω τους κατοίκους με κάποια ενδυμασία, χειρονομία ή συμπεριφορά που ίσως να είναι συνηθισμένη για μας, αλλά ανάρμοστη για εκείνους. Θεωρώ καθήκον μου να συμπεριφέρομαι πάντοτε με σεβασμό, ευγένεια, προσοχή. Ζητώ συγγνώμη αν λόγω άγνοιας ή απερισκεψίας τύχει και παραβιάσω κάποιο κοινωνικό κανόνα ή κάποια δεισιδαιμονία τους. Έτσι….. δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα του τεράστιου αντίσκηνου που πριν δυο καλοκαίρια παραμόρφωνε την πλατεία του Καθεδρικού Ναού της Φλωρεντίας, της δικής μου πόλης. 
Ήταν ένα αντίσκηνο γιγαντιαίων διαστάσεων, μια τέντα, που την είχαν στήσει Μουσουλμάνοι από τη Σομαλία, οι οποίοι διαμαρτύρονταν επειδή η Ιταλική Κυβέρνηση, για μια και μοναδική φορά, είχε αργήσει να τους ανανεώσει τα διαβατήριά τους και να δεχτεί τους συγγενείς τους που κατά ορδές επιθυμούσαν να εισβάλουν στη χώρα μας. Δηλαδή, τις μανάδες, τους πατεράδες, τ’ αδέλφια, τους θείους, τις θείες, τα ξαδέλφια, τις έγκυες γυναίκες τους και πιθανόν ακόμη κι όλους τους συγγενείς των συγγενών. Είχαν στήσει το αντίσκηνό τους δίπλα στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής, ενώ είχαν τη συνήθεια να αφήνουν πάνω στο πεζοδρόμιο τα παπούτσια τους και τα μπουκάλια με το νερό που χρησιμοποιούσαν για να πλένουν τα πόδια τους πριν τις προσευχές. Δηλαδή, ακριβώς μπροστά στον Καθεδρικό Ναό της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε και μονάχα λίγα βήματα από το Βαπτιστήριο. Η σκηνή ήταν επιπλωμένη σαν ένα μικρό διαμέρισμα: τραπέζια, καρέκλες, σεζλόνγκ, στρώματα για να κοιμούνται και να γ….ν και καμινέτα για μαγείρεμα που γέμιζαν την πλατεία με μια ανυπόφορη δυσωδία. Πάντοτε διάπλατα ανοιχτή προς δημόσια θέα. Το αντίσκηνο είχε παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ από μέσα ακουγόταν συνεχώς μια κασέτα που έπαιζε τη φωνή ενός μουεζίνη, που ασταμάτητα προέτρεπε τους Πιστούς, κατηγορούσε τους Άπιστους και έπνιγε με βάναυσο τρόπο τους γλυκούς ήχους από τις γύρω καμπάνες. Και σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, παντού υπήρχαν οι κίτρινοι λεκέδες από ούρα που σπίλωναν τα χιλιόχρονα μάρμαρα και την επίχρυση πύλη του Βαπτιστηρίου. (Θεέ και Κύριε! Αυτοί οι γιοι του Αλλάχ ξέρουν να σημαδεύουν με τα ούρα τους από μεγάλη απόσταση! Πώς μπορούσαν να πετυχαίνουν με τέτοια ακρίβεια τον στόχο τους που βρισκόταν πίσω από ένα προστατευτικό κιγκλίδωμα, σχεδόν δυο μέτρα απόσταση από τα όργανα της εκτόξευσης;) Επιπλέον, οι γιοι του Αλλάχ, με λεκέδες από κάτουρο και με σωρούς από κόπρανα που έφραζαν την κύρια είσοδο του Σαν Σαλβατόρε Βεσκόβο: την εξαιρετική αυτή εκκλησία, ρωμανικής αρχιτεκτονικής (του ένατου αιώνα), που βρίσκεται κοντά στην πλατεία είχαν μετατρέψει τον ιερό ναό σε αποχωρητήριο.

Άλλωστε, αυτά τα γνωρίζεις. Τα γνωρίζεις, γιατί σε είχα πάρει τηλέφωνο και σε είχα παρακαλέσει να παρέμβεις, θυμάσαι; Είχα, επίσης, τηλεφωνήσει και στον Δήμαρχο της Φλωρεντίας, ο οποίος με επισκέφτηκε αμέσως, υπέμεινε στωικά την έξαρση του θυμού μου και κάπως ντροπαλά παραδέχτηκε πως οι διαμαρτυρίες μου ήταν δικαιολογημένες: «Έχετε δίκιο. Πραγματικά, έχετε δίκιο». Αλλά δεν έδωσε εντολή να απομακρυνθεί το αντίσκηνο. Το αμέλησε, ή καλύτερα, δεν είχε τα κότσια να το κάνει.Επικοινώνησα και με τον Υπουργό Εξωτερικών, έναν Φλωρεντινό με έντονη φλωρεντινή προφορά, ο οποίος είχε την αρμοδιότητα να εγκρίνει ή να απορρίψει την ανανέωση των διαβατηρίων τους. Κι αυτός υπέμενε στωικά τον ψυχικό μου αναβρασμό. Κι αυτός παραδέχτηκε ότι οι διαμαρτυρίες μου ήταν δικαιολογημένες: «Έχετε δίκιο. Πραγματικά, έχετε δίκιο». Αλλά, ούτε κι αυτός έκανε το παραμικρό για να απομακρυνθεί η σκηνή. Ακριβώς όπως ο Δήμαρχος, το αμέλησε. Ή καλύτερα, δεν είχε τα κότσια να το κάνει.Κατόπιν (πέρασαν πάνω από τρεις μήνες) άλλαξα τη στρατηγική μου. Τηλεφώνησα στον αστυνομικό διευθυντή της πόλης και του έτριξα τα δόντια: «Αγαπητέ κύριε διευθυντά, εγώ δεν είμαι πολιτικός: όταν λέω κάτι, το εννοώ στα σοβαρά. Αν μέχρι αύριο δεν έχετε απομακρύνει την αναθεματισμένη τη σκηνή, θα της βάλω φωτιά. Ορκίζομαι, λόγω τιμής, ότι θα την κάψω κι ούτε μια διμοιρία στρατιωτών δεν θα μπορέσει να με εμποδίσει και γι’ αυτό θέλω να με συλλάβετε! Να μου περάσετε χειροπέδες, να με ρίξετε στη φυλακή, να με κλείσετε μέσα! Έτσι, οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα ενημερώσουν ολόκληρο τον κόσμο ότι η Φαλάτσι βρίσκεται κρατούμενη στην ίδια της την πόλη, επειδή επιχείρησε να την υπερασπιστεί. Κι αυτό θα αδειάσει τα σκατά στη μούρη ολωνών σας». Λοιπόν, σαν πιο γνωστικός από τους άλλους, ο διευθυντής της Ασφάλειας, μέσα σε λίγες μέρες είχε απομακρύνει την σκηνή. Το μόνο που απέμεινε ήταν μια έντονη και αηδιαστική δυσωδία στο πεζοδρόμιο της πλατείας. Δηλαδή, τα βρομερά υπολείμματα από την τρίμηνη σιχαμερή εκείνη κατάληψη. 
Μουσουλμάνοι προσεύχονται μπροστά από τον καθεδρικό ναό του Μιλάνου
Η νίκη μου όμως ήταν μια φτωχή νίκη, μια Πύρρειος νίκη.Κι αυτό επειδή αμέσως μετά, τα διαβατήρια των Σομαλών ανανεώθηκαν με την έγκριση του υπουργού Εξωτερικών, αυτού που μιλούσε με έντονη φλωρεντινή προφορά, ενώ επιπλέον όλα τα αιτήματά τους έγιναν δεκτά από την κυβέρνηση. Οπότε, σήμερα, όλοι αυτοί οι Σομαλοί διαμαρτυρόμενοι, καθώς και οι πατεράδες τους, οι μανάδες τους, τ’ αδέλφια τους, οι θείοι τους, οι θείες τους, τα ξαδέλφια τους και οι έγκυες γυναίκες τους (που, στο μεταξύ, έχουν προλάβει να γεννήσουν) έχουν εγκατασταθεί ακριβώς εκεί που ήθελαν: στη Φλωρεντία και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Η νίκη μου ήταν φτωχή, ήταν μια Πύρρειος νίκη, επειδή η απομάκρυνση του αντίσκηνου δεν άλλαξε σε τίποτε τις εξωφρενικές προσβολές που για δεκαετίες τώρα ντροπιάζουν την πόλη μου, μια πόλη που κάποτε ήταν η θαυμαστή πρωτεύουσα της τέχνης, της ομορφιάς, του πολιτισμού. Η παρέμβασή μου δεν αποκάρδιωσε τους υπόλοιπους μουσουλμάνους εισβολείς: τους Αλβανούς, τους Σουδανούς, του Βεγγαλέζους, τους Τυνήσιους, τους Αιγυπτίους, τους Αλγερινούς, τους Πακιστανούς και τους Νιγηριανούς, που διακινούν πυρετωδώς ναρκωτικά.(φαίνεται ότι αυτό είναι μια αμαρτία που δεν την καταδικάζει το Κοράνι). Μαζί μ’ αυτούς, οι πλανόδιοι πραματευτές που κατακλύζουν τους δρόμους μας πουλώντας φτηνιάρικα ρολόγια και στυλό. Οι μικροπωλητέςπου εκθέτουν τα εμπορεύματά τους πάνω σε μικρά χαλιά, στη μέση των πεζοδρομίων. Οι πόρνες που, ασκώντας το επάγγελμά τους, διαδίδουν το AIDS ακόμη και στους δρόμους της επαρχίας. Οι διαρρήκτες που λεηλατούν τα σπίτια στην ύπαιθρο, ειδικά τη νύχτα και δεν τολμάς να τους αντιμετωπίσεις μ’, ένα ρεβόλβερ, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση εσύ είσαι αυτός που θα πάει φυλακή. (Εκτός των άλλων και με την κατηγορία του ρατσιστή).



* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το «H Οργή και η Περηφάνεια» (“The Rage and The Pride”του 2003, που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.




ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ποιοι και γιατί μισούν το UKIP;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ποιοι και γιατί μισούν το UKIP;


Του Tobias Langdon (Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣΟΥΡΑΝΟΣ

Μπορείτε να εμπιστευτείτε κάποιον που λέει πάντα την αλήθεια. Αλλά μπορείτε επίσης να εμπιστευτείτε κάποιον που λέει πάντα ψέματα. Η mainstream βρετανική πολιτική εμπίπτει στη δεύτερη κατηγορία. Έχουμε ένα Συντηρητικό κόμμα που μισεί την Παράδοση, ένα Εργατικό κόμμα που μισεί την εργατική τάξη και ένα κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών που μισεί τη δημοκρατία. Μπορείτε να εμπιστευτείτε τα τρία αυτά κόμματα που βρίσκονται διαρκώς στην υπηρεσία των πλούσιων επιχειρηματιών που τα χρηματοδοτούν.
Ως εκ τούτου, αν θέλετε να ξέρετε αν κάτι είναι κακό για τη Βρετανία, απλά ρωτήστε: λένε οι Τρεις Μεγάλοι (Big Three) ότι αυτό είναι καλό για τη Βρετανία; Αν ναι, λένε ψέματα, οπότε πρέπει να είναι κακό. Οπότε πάμε στο UKIP, το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου που θέλει να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να μειώσει δραστικά τη μαζική μετανάστευση. Οι Big Three και τα μέσα ενημέρωσης των συμμάχων τους από καιρό εργάστηκαν για να δυσφημιστεί το UKIP ως «ρατσιστικό» και «ξενοφοβικό».Και τώρα, καθώς φαίνεται ότι το UKIP θα κερδίσει στις επερχόμενες ευρωεκλογές, εργάζονται ακόμη πιο σκληρά:

Διαβάζουμε: Η πρώτη διακομματική εκστρατεία για την καταδίκη του κόμματος του Nigel Farage ως «ρατσιστικό»ξεκίνησε, εν μέσω φρέσκων δημοσκοπήσεων που δείχνουν ότι το UKIP μπορεί να έρθει πρώτο σε ολόκληρη την Αγγλία στις ευρωπαϊκές εκλογές.

Η εκστρατεία με επικεφαλής την πρώην υπουργό Εργασίας Μετανάστευσης Barbara Roche (φώτο δεξιά, μαζί με τηνεβραϊκής καταγωγής βουλευτή Lynn Featherstone), η οποία υποστήριξε : «η εκστρατεία του UKIP πρέπει να το εκτεθεί για αυτό που είναι, μια ρατσιστική εκστρατεία. Το κόμμα ενεργεί αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια μορφή «Euracism» («Ευρατσισμού»!). Πρόκειται για την χρησιμοποίηση της ίδιας γλώσσας και τακτικών που χρησιμοποιούνται από ανοιχτά ρατσιστικά κόμματα, όπως τοBNP, αλλά αντί για στόχο τους μετανάστες από την Αφρική και την Ασία έχει στόχο τους μετανάστες από το εσωτερικό της ΕΕ».

Η νευρικότητα Συντηρητικών και Εργατικών για την άνοδο του UKIP έχει οδηγήσει σε μια όλο αυξανόμενη δημόσια συζήτηση και στα δύο κόμματα για το αν θα του επιτεθούν ή θα απορρίψουν τις πολιτικές του κατά της μετανάστευσης(βλThe Guardian, 28 Απριλίου 2014).

Σημειώστε ότι η καμπάνια είναι «διακομματική» και μιλάει εκ μέρους των Big Three. Και σημειώστε ποιος είναι ο υπεύθυνος. Η Barbara Roche, η οποία είναι μια ενδιαφέρουσα φιγούρα. Φαίνεται και ακούγεται ένα καλό παράδειγμα : οι αριστερές πολιτικοί δεν είναι οι στερεοτυπικές θηλυκές γυναίκες. Η Roche ήταν επίσης στο επίκεντρο της συνομωσίας των Εργατικών να βλάψουν τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους με το άνοιγμα των συνόρων της Βρετανίας σε όλον τον κόσμο.

Διαβάζουμε: Τα ισχυρότερα στοιχεία για την συνωμοσία του Εργατικού Κόμματος προέρχονται από ένα από τα «δικά τους παιδιά», τον Andrew Neather (φώτο), που έγραφε τις ομιλίες του  Μπλερ, του Jack Straw και του David Blunkett, ο οποίος με ένα άρθρο του στην Evening Standard, τον Οκτώβριο του 2009, έριξε την βόμβα: Η Μετανάστευση, έγραψε, «δεν συνέβη έτσι απλά, αλλά ήταν σκόπιμη πολιτική των υπουργών από τα τέλη του 2000 ... το σχέδιο ήταν να ανοίξει το Ηνωμένο Βασίλειο τα σύνορά του στη μαζική μετανάστευση» (βλ. εδώεδώ και εδώ).

Ήταν στο επίκεντρο της πολιτικής τον Σεπτέμβριο του 2001, συντάσσοντας την ομιλία ορόσημο της τότε Υπουργού Μετανάστευσης Barbara Roche και ανέφερε «είναι ξεκάθαρο από κάποιες συζητήσεις ότι η πολιτική είχε ως στόχο - αν και αυτό δεν ήταν ο κύριος σκοπός της - να τρίψετε στη μούρη της Δεξιάς τη διαφορετικότητα και να βγάλει εκτός παιχνιδιού τα επιχειρήματά τους» . ...

[Ο Neather υπογράμμισε ότι η μελέτη αυτή είχε περιβληθεί από μυστικότητα: «Προσχέδια είχαν μοιρασθεί το καλοκαίρι του 2000 με εξαιρετική απροθυμία: υπήρχε μία παράνοια μήπως φθάσει στα ΜΜΕ»].

Έρευνα που διεξήγαγε η Εκλογική Επιτροπή μετά τις γενικές εκλογές του 2005 διαπίστωσε ότι το 80 τοις εκατό των ψηφοφόρων με καταγωγή από την Καραϊβική και την Αφρική είχε ψηφίσει Εργατικούς, ενώ μόνο το 3 τοις εκατό είχε ψηφίσει Συντηρητικούς και περίπου 8 τοις εκατό Φιλελεύθερους Δημοκράτες.

Η ψήφος των Ασιατών χωρίστηκε περίπου 50 τοις εκατό στους Εργατικούς, 10 τοις εκατό στους Συντηρητικούς και 15 τοις εκατό στους Φιλελεύθερους  Δημοκράτες.

Όπως οι Εργατικοί στο σύνολό τους, έτσι και η Barbara Rocheπροφανώς δεν ενδιαφέρονταν για τη Λευκή εργατική τάξη. Αλλά για ποιον νοιάζεται άραγε; Πιθανόν η εκπαίδευση της προσφέρει μια ένδειξη. Παρακολούθησε το JFS στο Λονδίνο, γνωστό παλαιότερα ως ‘Jews’Free School’. Σύμφωνα με τηWikipedia, η θρησκεία του είναι «Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός» και υπήρξε κάποτε το μεγαλύτερο εβραϊκό σχολείο στην Ευρώπη. Ένας άλλος πρώην μαθητής του είναι ο IsraelZangwill (1864 – 1926 - φώτο), ο οποίος εκλαΐκευσε την ιδέα της Αμερικής ως «χωνευτήρι» (“melting-pot”) όλων των φυλών και των θρησκειών.

Ο Cohen, ο... «Διαφορετικοκράτης»
Έτσι, η Roche και ο Zangwill παρακολούθησαν ένα αποκλειστικά εβραϊκό σχολείο πριν αρχίσουν τα πολυπολιτισμικά τους κηρύγματα στους «εθνικούς». Αυτό το πρότυπο ζει και βασιλεύει. Ο σημερινός γενικός διευθυντής του BBC ονομάζεται Danny Cohen. «Παρακολούθησε ένα εβραϊκό δημοτικό σχολείο στο βόρειο Λονδίνο» και είναι παντρεμένος με μια Εβραία οικονομολόγο ονόματι NoreenaHertz (εδώ). Παρά το γεγονός αυτού του εθνοκεντρισμού του για τον εαυτό του, θέλει να προωθήσει το ιδεώδες της πολυτισμικότητας στους υπόλοιπους από εμάς :


Αυτό που θέλει πραγματικά ο Cohen είναι λιγότεροι Λευκοί άνδρες, αν και αυτός ο περιορισμός δεν θα επηρεάσει τους Εβραίους, όπως τον αποκρουστικό David Baddiel (φωτο).Μοιράζεται το όραμα της Barbara Roche, μια Βρετανία δηλαδή «χωνευτήρι», όπου οι Λευκοί Βρετανοί θα εξαφανιστούν μέσα σε μια πλημμύρα «διαφορετικότητας». Με άλλα λόγια, ο ίδιος και η Roche θέλουν να καταστρέψουν τη Βρετανία. Η οποία δεν θα είναι ένα έθνος πια, αλλά ένα είδος μοτέλ, κάποιων ανθρώπων χωρίς ρίζες που ήρθαν να ζήσουν εκεί, ενώ θα παρέχουν φτηνή εργασία για τους ολιγάρχες. Το UKIP φαίνεται να απειλεί αυτό το λαμπερό όραμα, το οποίο είναι ο λόγος που η Roche και ο Cohenαγωνίζονται σκληρά εναντίον του UKIP.

Αυτός εδώ είναι ένας άλλος CohenΟ Nick ο «Νεοσυντηρητικός», όχι ο Cohen, ο «Διαφορετικοκράτης»
Διαβάζουμε (Nick Cohen): Να σας το πω ξεκάθαρα : το UKIPείναι εμπνευσμένο από το μίσος. Το θέαμα των συμπολιτών οδηγεί τους οπαδούς του UKIP να βγάζουν αφρούς και όχι σε επιχειρήματα σχετικά με την Κοινή Γεωργική Πολιτική . ... Κάθε φορά που υπάρχει ένα σκάνδαλο, οι αντίπαλοι τουUKIP και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αφήνουν τον Farageνα ξεφύγει με λέγοντας ότι ο ρατσιστής, σεξιστής ή ομοφοβικός υποψήφιος του UKIP είναι απλά ένα σάπιο μήλο και θα το πετάξει μακριά. Αλλά τα σκάνδαλα είναι τόσο συχνά που έχετε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι το σάπιο μήλο που χρειάζεται πεταχτεί μακριά, αλλά ολόκληρο του βρωμερό βαρέλι (βλ. The Spectator, 28 Απριλίου 2014).

Αν στον Nick Cohen δεν αρέσει το UKIP, αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι υπέρ του. Το ίδιο η αντίδραση ενός εβραϊκής καταγωγής πολιτικού που ονομάζεται Robert Halfon, (φωτο). βουλευτής των Συντηρητικών, που λέει ότι «Τα μέλη τουUKIP μοιάζουν με Ναζί», και ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει καθαρίσει το κόμμα του από εξτρεμιστές.

Διαβάζουμε: Ένας βουλευτής των Συντηρητικών ισχυρίζεται ότι το UKIP έχει κάνει το κόμμα του David Cameron μια χάρη, να το «καθαρίσει» από τα άτομα με ακραίες απόψεις. Ο Robert Halfon κατηγόρησε τον ευρωβουλευτή του UKIPGerard Batten, ότι υποστηρίζει μια πολιτική που «κυριολεκτικά μοιάζει με τους Ναζί», προτείνοντας οι μουσουλμάνοι να υπογράφουν μια Χάρτα στην οποία θα απορρίπτουν τη βία ....

Ο Halfon είπε : «Για μένα υπάρχουν δύο είδη UKIP - ο τύπος του Godfrey Bloom, που είναι σαν μια διασταύρωση μεταξύ του [κωμικού ηθοποιού] Sid James και του [κωμικού] BernardManning και στη συνέχεια υπάρχει ένα πολύ πιο σκοτεινό, εκείνο του ευρωβουλευτή ο οποίος είπε ότι κάθε μουσουλμάνος θα πρέπει να υπογράψει μια δήλωση μη - βίας , η οποία για μένα είναι κυριολεκτικά σαν τους Ναζί που έλεγαν στους Εβραίοι ότι θα πρέπει να φορούν ένα κίτρινο αστέρι».

Ο Halfon, του οποίου ο Εβραίος παππούς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Λιβύη για να αποφύγει τις διώξεις, πρόσθεσε: «Πραγματικά θεωρώ ότι είναι αποτρόπαιο και τρομακτικό. Είμαι κατάπληκτος ότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πώς θα μπορούσε κάποιος να πει κάτι τέτοιο και στη συνέχεια, να μην ζητεί συγγνώμη».

Και πρόσθεσε : «Με πολλούς τρόπους το UKIP μας έχουν κάνει ένα τεράστιο όφελος επειδή έχει καθαρίσει το κόμμα των Συντηρητικών από ανθρώπους που έχουν παρόμοιες απόψεις, κάτι που είναι σπουδαίο, διότι δεν θέλω ανθρώπους που έχουν αυτές τις απόψεις στο κόμμα μου».(βλ. TheIndependent, 6 Μαρτίου 2014).

Πάντως δεν περιμένω πολλά από το UKIP. Είμαι καχύποπτος για τους υποστηρικτές του και μπορώ να προβλέψω ότι οι υποστηρικτές του θα αξιοποιηθούν σαν τους Λευκούς εθνικιστές της Ουκρανίας, οι οποίοι αγωνίστηκαν για να αντικαταστήσουν  ένα φιλο- ρωσικό καθεστώς με ένα καθεστώς Εβραίων ολιγαρχών. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες ελπιδοφόρες ενδείξεις του φαινομένου UKIP. Η εχθρική ελίτ ουρλιάζει «ρατσιστές» και προσπαθεί να τρομάξει τους Λευκούς που τους αρέσουν αυτά που λέει τοUKIP. Η τακτική δεν λειτουργεί. Πολλοί από εμάς δεν θέλουμε η χώρα μας να μετατραπεί σε ένα “Μοτέλ Roche”. Το UKIP μπορεί να είναι η αρχή για κάτι μεγάλο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή