Ἐγὼ τώρα ἐξαπλώνω ἰσχυρὰν δεξιὰν καὶ τὴν ἄτιμον σφίγγω πλεξίδα τῶν τυράννων δολιοφρόνων . . . . καίω τῆς δεισιδαιμονίας τὸ βαρὺ βάκτρον. [Ἀν. Κάλβος]


******************************************************
****************************************************************************************************************************************
****************************************************************************************************************************************

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.

ΑΙΘΗΡ ΜΕΝ ΨΥΧΑΣ ΥΠΕΔΕΞΑΤΟ… 810 σελίδες, μεγέθους Α4.
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

****************************************************************************************************************************************

TO SALUTO LA ROMANA

TO SALUTO  LA ROMANA
ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
****************************************************************************************************************************************

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

ΕΥΡΗΜΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΣΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗΝ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΙΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΜΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ! ΙΔΕ:
Οι γίγαντες της Αιγύπτου – Ανήκε κάποτε το δάχτυλο αυτό σε ένα «μυθικό» γίγαντα
=============================================

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

.

.
κλικ στην εικόνα

12 Μαΐου 2017

Ιωάννης Κωτούλας : Ο πόλεμος κατά της Δύσης - Μεταναστευτική κρίση και ευρωπαϊκή ασφάλεια


Ο πόλεμος κατά της Δύσης

Μεταναστευτική κρίση και ευρωπαϊκή ασφάλεια

Η μεταναστευτική κρίση της Ευρώπης έχει προκαλέσει οξείες αντιδράσεις και σημαντικές δυσχέρειες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, καθώς και έντονη συζήτηση για την ενδεδειγμένη πολιτική αντιμετώπισης της. Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι από μέλη των ισλαμικών κοινοτήτων της χώρας καταδεικνύουν τα όρια του εγχειρήματος ενσωμάτωσης στην ευρωπαϊκή νομική και πολιτισμική πραγματικότητα ατόμων με έντονες αντιδυτικές ιδεολογικές αναφορές. Ο συσχετισμός μεταναστευτικών ροών και ισλαμιστικής τρομοκρατίας αποτελεί κοινό τόπο στις αναλύσεις των Υπηρεσιών ασφαλείας, ωστόσο η συζήτηση πρέπει να πραγματοποιείται με τρόπο ορθολογιστικό και με αξιοποίηση όλων των δεδομένων.


ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΕΝΤΡΟΥ-ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ

Σε επίπεδο διεθνούς συστημικής οργάνωσης καταγράφεται η ανάδυση μιας περιφέρειας ή ενδοχώρας, η οποία κείται νοτίως και νοτιοανατολικώς της Ευρώπης, με την Ευρώπη να καθίσταται αντιληπτή ως το κέντρο ή ο πυρήνας του εν λόγω συστήματος κέντρου-περιφέρειας. Η Ευρώπη ως το κέντρο του συστήματος αποτελεί τον προορισμό των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Τα κράτη της Ευρώπης και ιδίως όσα διαθέτουν εκτεταμένη ακτογραμμή ή ευρίσκονται στην περιοχή της Μεσογείου (Ελλάς, Ιταλία, Μάλτα, Ισπανία), είναι εκτεθειμένα σε μαζικές μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές από την περιφέρεια ή ενδοχώρα. Η περιφέρεια ή ενδοχώρα θεωρείται ότι αποτελείται από δύο ευρείες γεωγραφικές περιοχές:

α) το σύμπλοκο της Μέσης Ανατολής-Βορείου Αφρικής.
β) το σύμπλοκο της υποσαχάριας Αφρικής.

Οι ροές πληθυσμών προς την ευρωπαϊκή ήπειρο από μεθοδολογικής απόψεως δεν είναι δυνατόν να κατηγοριοποιούνται συλλήβδην ως προσφυγικές, διότι περιλαμβάνουν υψηλό αριθμό ατόμων τα οποία δεν προέρχονται από κράτη στα οποία σημειώνονται συγκρούσεις. Οι ροές πληθυσμών είναι, επομένως, αφενός προσφυγικές αφετέρου μεταναστευτικές, υπό την έννοια της εκδημίας τμήματος του πληθυσμού των κρατών προέλευσης, το οποίο μεταβαίνει στην ευρωπαϊκή ήπειρο για οικονομικούς λόγους ή λόγους εγκατάστασης.

Το περιεχόμενο της έννοιας του πρόσφυγα (refugee) προσδιορίζεται από συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες, ειδικότερα την Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες (Convention relating to the Status of Refugees, 1951) και το Πρωτόκολλο για το Καθεστώς των Προσφύγων (Protocol Relating to the Status of Refugees, 1967), καθώς επίσης από τις εσωτερικές διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ως πρόσφυγας προσδιορίζεται βάσει του Άρθρου 1 της Σύμβασης της Γενεύης «κάθε πρόσωπο, το οποίο καθώς ευλόγως φοβάται ότι θα υποστεί διώξεις εξαιτίας της φυλής, της θρησκείας, της εθνικότητάς του ή των πολιτικών του πεποιθήσεων, βρίσκεται έξω από την χώρα της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν μπορεί ή εξαιτίας του φόβου του δεν επιθυμεί, να ζητήσει την προστασία της χώρας αυτής». [1]

Οι πρόσφυγες δεν έχουν δικαίωμα στην διπλωματική προστασία του κράτους ιθαγενείας τους, καθώς μια τέτοια σύμβαση θα αναιρούσε την ιδιότητά τους ως προσφύγων και την χορήγηση του καθεστώτος του πολιτικού ασύλου. [2]
Καμία εκ των διεθνών συνθηκών δεν παρέχει το καθεστώς του πρόσφυγα σε όσους διασχίζουν πολυάριθμες ασφαλείς χώρες και διαβαίνουν κατά τρόπο παράνομο πολυάριθμες συνοριακές διαβάσεις και οι οποίοι επιλέγουν το κράτος με τις πλέον γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές σε μη-πολίτες αυτού. 

Οι εισρέοντες μετανάστες επιλέγουν να εγκατασταθούν σε κράτη όπως η Γερμανία, η Σουηδία και το Βέλγιο, έχοντας προηγουμένως διασχίσει ασφαλή κράτη της περιφέρειας (Τουρκία) ή πολυάριθμα ασφαλή κράτη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία). Οι προσδιοριζόμενοι ως πρόσφυγες επομένως δεν δρουν με κριτήριο την ασφάλεια, αλλά τις οικονομικές παροχές και το πλέον γενναιόδωρο και εφεκτικό σύστημα κοινωνικών παροχών και πρόνοιας.

Κατά συνέπεια οι μετακινούμενοι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται πρόσφυγες, αφού αρνούνται την παραμονή σε ασφαλή κράτη, αλλά παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, εφόσον εισέρχονται με μη νόμιμο τρόπο στην ευρωπαϊκή επικράτεια.

Ακόμη και ένα άτομο το οποίο πληροί τις προϋποθέσεις, ώστε να χαρακτηρισθεί πρόσφυγας, χάνει το καθεστώς του πρόσφυγα όταν εγκαταλείπει τις εγκαταστάσεις φιλοξενίας προσφύγων οι οποίες υπάρχουν σε κράτη της άμεσης υποδοχής των ροών της περιφέρειας όπως η Τουρκία και ο Λίβανος, και χρησιμοποιεί διακινητές ανθρώπων, ώστε να εισέλθει στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το άτομο αυτό πλέον είναι αιτών άσυλο (asylum seeker), όχι πρόσφυγας, τουλάχιστον έως η αξίωσή του για χορήγηση ασύλου κριθεί ως πληρούσα τις αρχές.

Ο ΟΗΕ εφαρμόζοντας μια υπερμέτρως ιδεαλιστική εφαρμογή θεωρητικών αρχών αρνείται στα κράτη-μέλη της ΕΕ την δυνατότητα ελέγχου των εξωτερικών συνόρων τους ή ακόμη και του εσωτερικού της επικρατείας τους. Τα μέσα ενημέρωσης συχνά προσδιορίζουν κατά τρόπο λανθασμένο τους εισρέοντες πληθυσμούς ως πρόσφυγες από την Συρία ή το Ιράκ. Ωστόσο, βάσει των στοιχείων της Eurostat, προκύπτει ότι μόνο το 21% προέρχεται από την Συρία, ενώ ο πραγματικός αριθμός πιθανότατα είναι μικρότερος ακόμη και του 20%. [3]
Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στοιχείο δημογραφικής υφής είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα των εισρεόντων ατόμων –το 62%- είναι νεαροί άνδρες, ενώ οι γυναίκες αποτελούν μόλις το 16%. [4] Επομένως η εισροή πληθυσμών, η οποία παρατηρείται την τελευταία περίοδο, δεν περιλαμβάνει μόνον δυνητικώς προσφυγικούς πληθυσμούς (Σύρους, Ιρακινούς, Λίβυους, Αφγανούς), αλλά και μεταναστευτικούς πληθυσμούς (λοιπές χώρες περιφερείας), δηλαδή άτομα, τα οποία μετακινούνται προς την Ευρώπη όχι λόγω ενδοκρατικών ταραχών ή φόβου διώξεων, αλλά για λόγους οικονομικής υφής ή για λόγους οικιστικής εγκατάστασης.

Το καθεστώς των πολιτικών προσφύγων αφορά σε μια μαζικού χαρακτήρα πληθυσμιακή εισροή και δεν θα πρέπει να συγχέεται με αυτό των αιτούντων πολιτικό άσυλο.
Το πολιτικό άσυλο αφορά σε μεμονωμένα άτομα, αν και οι δύο κατηγορίες –αυτή των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο- είναι δυνατόν να αλληλεπικαλύπτεται. Το πολιτικό άσυλο χορηγείται κατ’ απόλυτη διακριτική ευχέρεια του κράτους υποδοχής, ανεξαρτήτως του αν ο αιτών πληροί ή όχι τις προβλεπόμενες συμβατικές προϋποθέσεις. Δεν γεννάται ούτε κατοχυρώνεται ατομικό δικαίωμα του αλλοδαπού στο πολιτικό άσυλο, καθώς το δικαίωμα και η δυνατότητα ενός κράτους να παρέχει πολιτικό άσυλο σε αλλοδαπούς δεν θεμελιώνει αντίστοιχο δικαίωμα εκ μέρους του αλλοδαπού για απόλαυση πολιτικού ασύλου.[5]

Η υποβολή αίτησης χορήγησης πολιτικού ασύλου εκ μέρους του αλλοδαπού δεν συνεπάγεται υποχρεωτικότητα για τις αρχές του Κράτους, στις οποίες υποβάλλεται το εν λόγω αίτημα. Και αυτό διότι η χορήγηση πολιτικού ασύλου εντάσσεται στο πλαίσιο της αποφασιστικής κυριαρχίας του Κράτους, το οποίο διαθέτει την αποκλειστική κυριαρχική αρμοδιότητα να παράσχει ή να αρνηθεί την χορήγησή του.

Το καθεστώς του ασύλου αποτελεί τη μετασχηματισμένη, γραφειοκρατική και παραποιημένη, εκδοχή της αρχαίας ξενίας, ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο ο πρόσφυγας διαιωνίζει την αντίληψη του πολιτικού πρόσφυγα βάσει των σχετικών διατάξεων της ψυχροπολεμικής περιόδου. Ο ορισμός του πρόσφυγα διαμορφώθηκε σε μια περίοδο, κατά την οποία ο νεοσύστατος Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ελεγχόταν σε επίπεδο αποφάσεων από τα κράτη της Δύσης και αφορούσε σε μεγάλο βαθμό τους διαφεύγοντες από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και δεν είχε υπ’ όψιν του μαζικές μεταναστευτικές ροές.


17032016-1.jpg
Νέοι άνδρες μετανάστες διαμαρτύρονται καθώς προσπαθούν να περάσουν από την Ελλάδα στην FYROM στο συνοριακό πέρασμα της Ειδομένης, στις 26 Νοεμβρίου 2015, και βρίσκουν τα σύνορα των Σκοπίων κλειστά. REUTERS/Yannis Behrakis
----------------------------------------------------------

Η μετανάστευση πλέον δεν παρουσιάζεται στους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών ως μια αναγκαιότητα οικονομικής υφής, καθώς άλλωστε οι Δυτικές κοινωνίες με υψηλό επίπεδο ανεργίας μεταξύ των πολιτών τους έχουν εγκαταλείψει τη μετάκληση ανειδίκευτων αλλοδαπών εργατών, αλλά ως ένα καθήκον ηθικής διάστασης. 

Παρερμηνεύοντας συνειδητά την έννοια της φιλοξενίας, [6] οι οπαδοί των ανοικτών συνόρων μετέβαλαν τη μετανάστευση από ένα εγχείρημα συμβολής στην οικονομική ανάπτυξη σε μια επίδειξη ηθικής ανωτερότητας και αυταρέσκειας, στον βαθμό που η μετανάστευση καθίσταται αντιληπτή από πολλούς Ευρωπαίους, ιδίως μεταξύ των διοικητικών και πολιτικών ελίτ, ως μια επιλογή των μεταναστών η οποία επιβεβαιώνει την πολιτισμική ανωτερότητα της Ευρώπης ως επιθυμητού προορισμού. Μια τέτοια ταύτιση συγχέει, όμως, την έννοια της έλξης προς έναν προορισμό με την έννοια του θαυμασμού αυτού του προορισμού. Η ιδεολογική σύγχυση και αφέλεια των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μεγάλη και διαχρονική. [7]

Η ιδεοληπτική ταύτιση της έννοιας του μετανάστη με την έννοια του πρόσφυγα είναι πολλαπλώς μη λειτουργική. 
Κατά πρώτον η ταύτιση αυτή τείνει να συσκοτίζει τα κίνητρα των συμμετεχόντων στις μεταναστευτικές ροές, ταυτίζοντας ένα εγχείρημα, το οποίο αφορά λόγους οικονομικούς ή λόγους εγκατάστασης, με την αναζήτηση ασύλου.
Κατά δεύτερον η ταύτιση των δύο ανωτέρω εννοιών προξενεί προφανείς δυσχέρειες στην πολιτική των χωρών υποδοχής, αφού συγχέονται η αποδοχή της οικονομικής μετανάστευσης, η οποία αφορά οικονομικούς λόγους, με το καθεστώς του ασύλου, το οποίο αφορά ανθρωπιστικούς λόγους. Η παράβλεψη της γεωπολιτικής διάστασης του προβλήματος και η μονόπλευρη και αναχρονιστική πλέον εμμονή σε οικονομικά δεδομένα έχουν προκαλέσει την μεταναστευτική κρίση της Ευρώπης και συμβάλλει στην ανατροφοδότηση της εσωτερικής τρομοκρατίας.


ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΕΣ ΡΟΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Οι μεταναστευτικές ροές θα επιταθούν τα επόμενα έτη σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο και τις επόμενες δεκαετίες σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μεταβάλλει δραστικά την αντίληψή της στο ζήτημα των μεταναστευτικών ροών. Οι δημογραφικές προβολές, οι οποίες εδράζονται στην σύνθεση του πληθυσμού και τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού, είναι δυνατόν να προσδιορίσουν εκ των προτέρων το μέγεθος του πληθυσμού των κρατών της περιφερείας και επομένως την δυνητική έκταση των μεταναστευτικών ροών, εφόσον η Ευρώπη εξακολουθεί να αποτελεί τον πυρήνα του συστήματος κέντρου-περιφερείας, προς τον οποίον κατευθύνονται οι ροές.

Σε επίπεδο εξελίξεων εντός του διεθνούς συστήματος είναι δυνατόν να διακρίνουμε τρία επίπεδα ιστορικού χρόνου:

α. Τον βραχύ ιστορικό χρόνο, ο οποίος αφορά γεγονότα τα οποία εκδηλώνονται εντός ορισμένου χρονικού πλαισίου (ενδοκρατικές ταραχές, επαναστάσεις, πόλεμοι). Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι ταραχές οι οποίες περιγράφονται με τον γενικό όρο Αραβική Άνοιξη, ο εμφύλιος στην Συρία, η κατάρρευση της Λιβύης και η αποδιοργάνωση του Ιράκ. Οι προσφυγικές ροές σχετίζονται κατά κύριο λόγο με τον βραχύ χρόνο, καθώς αποτελούν συνέπειες συγκεκριμένων γεγονότων ή αναταράξεως ενδοκρατικών και διακρατικών ισορροπιών. Οι προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη οφείλονται στην εσωτερική αποδιοργάνωση κρατών της περιφέρειας (Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν) και την μαζική εκδημία πολιτών των κρατών αυτών.

β.-γ. Τον μέσο και μακρό ιστορικό χρόνο (γεννητικότητα πληθυσμών, γεωγραφικά δεδομένα). Στην κατηγορία αυτή ανήκει η υψηλή γεννητικότητα των πληθυσμών της περιφέρειας και η εσωτερική αστάθεια ή ανεπαρκής οικονομικής ανάπτυξη κρατών με περιορισμένους φυσικούς πόρους ή ενδογενή γεωφυσικά μειονεκτήματα. Οι μεταναστευτικές ροές σχετίζονται κατά κύριο λόγο με τον μέσο και μακρό χρόνο, διότι αποτελούν συνέπειες της υψηλής γεννητικότητος των κρατών της περιφερείας ή της ανεπαρκούς οικονομικής αναπτύξεως των περιοχών αυτών, στοιχεία, τα οποία προκαλούν εκδημία και μεταναστευτικές ροές ασχέτως της πολιτικής καταστάσεως των κρατών αυτών. Οι μεταναστευτικές ροές οφείλονται επίσης στην υψηλή γεννητικότητα (παράγων ώθησης) των γεωγραφικών περιοχών της περιφερείας, η οποία προκαλεί υψηλή νεανική καμπύλη, υψηλό ποσοστό νεανικού πληθυσμού, το πλεόνασμα του οποίου διοχετεύεται προς την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ευρώπη διαθέτει υψηλό οικονομικό επίπεδο και ελκυστικό σύστημα κοινωνικών παροχών (παράγοντες έλξης).


17032016-2.jpg

Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι ισλαμικές κοινότητες στην Ευρώπη διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ανάπτυξης των ισλαμιστικών δραστηριοτήτων, καθώς οι Μουσουλμάνοι της Ευρώπης διακρίνονται από ισχυρά αντιδυτικά συναισθήματα και τάσεις αποστασιοποίησης από την κοινωνική και πολιτισμική σφαίρα του εκκοσμικευμένου ευρωπαϊκού χώρου. Έρευνες της κοινής γνώμης καταδεικνύουν ότι η πλειονότητα των Μουσουλμάνων της Ευρώπης επιθυμεί την καθιέρωση του ισλαμικού νόμου (σαρία) στα κράτη στα οποία ζει σημαντικός αριθμός Μουσουλμάνων, ακόμη και επί των μη-Μουσουλμάνων. Οι Μουσουλμάνοι στην πλειονότητά τους απορρίπτουν την προοπτική της αφομοίωσης ή ενσωμάτωσης στις δομές της Ευρώπης, δημιουργώντας παράλληλες κοινωνίες. [8]

Οι Μουσουλμάνοι της Ευρώπης δεν διαθέτουν κίνητρα ενσωμάτωσης, καθώς σε ιδεολογικό επίπεδο η ετερότητά τους καθίσταται αποδεκτή κατά τρόπο άκριτο, ακόμη και όταν επιμέρους εκφάνσεις της όπως ο αντιδυτικισμός, οι ανισωτικές διακρίσεις Μουσουλμάνων/μη-Μουσουλμάνων και η υποστήριξη της τρομοκρατίας, στρέφονται κατά πολιτών της Ευρώπης. Σε ένα τέτοιο ιδεολογικό πλαίσιο και δεδομένης αφενός της εγγενούς αντιδυτικής ιδεολογικής διάστασης αφετέρου της αξίωσης παγκόσμιας κυριαρχίας της ιδίας της ισλαμικής θρησκείας, η αύξηση του σχετικού ποσοστού του ισλαμικού πληθυσμού πιθανότατα θα επιφέρει επίταση των τρομοκρατικών επιθέσεων. Και αυτό διότι θα υφίσταται μια συνεχώς διευρυνόμενη δεξαμενή στρατολόγησης ισλαμιστών δρώντων, οι οποίοι ως Ευρωπαίοι πολίτες και ενίοτε ως εξισλαμισθέντες γηγενείς Ευρωπαίοι θα διαθέτουν αυξημένη δυνατότητα δράσης στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Οι ριζοσπάστες Ισλαμιστές και σαλαφιστές Μουσουλμάνοι της Ευρώπης ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες, με κύρια κέντρα την Γαλλία, το Βέλγιο, την Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία, ενώ σημαντικοί θύλακοι Ισλαμιστών απαντούν στην Ισπανία, την Σουηδία και την Νορβηγία.

Οι εκτιμήσεις ως προς την μελλοντική αναλογική αύξηση του ισλαμικών αναφορών πληθυσμού στο εσωτερικό της Ευρώπης διαφέρουν, ωστόσο προκύπτει ότι η αύξηση του ισλαμικού πληθυσμού κατά τον 21ο αιώνα θα μεταβάλει την δημογραφική και την πολιτισμική κατάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα στατιστικά δημογραφικά δεδομένα τείνουν να επιβεβαιώνουν την υπόθεση εργασίας ότι βάσει της σημερινής γεννητικότητας των γηγενών εκκοσμικευμένων Ευρωπαίων και των ισλαμικών αναφορών πολιτών/μεταναστών, της κατάχρησης της χορήγησης ασύλου και της οικογενειακής επανένωσης, καθώς και του αρχαϊσμού της ισλαμικής θρησκείας, η Ευρώπη πιθανώς κατά τα τέλη του 21ου αιώνα θα καταστεί μια περιοχή με ισχυρή ισλαμική παρουσία.[9] Σε επίπεδο σχετικού ποσοστού επί του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης ο ισλαμικών αναφορών πληθυσμός ανερχόταν σε 4,1% το 1990, σε 6% το 2010 και αναμένεται ότι θα προσεγγίσει το 8% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού το 2030. [10] Σύμφωνα με άλλες δημογραφικές προβολές, ο ισλαμικός πληθυσμός θα αποτελέσει το 20% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού περί το 2050 [11] και το 25% περί το 2100.[12] Περί το 2050 ορισμένα κράτη θα διαθέτουν ποσοστό ισλαμικών αναφορών κατοίκων μεταξύ 10-15%, ενώ σε άλλα κράτη, όπως η Σουηδία, ο πολιτισμικός εξισλαμισμός θα είναι εντονότερος, καθώς το ποσοστό θα προσεγγίσει το 25% περί το 2050.[13]

Η αύξηση του ισλαμικού πληθυσμού στην Ευρώπη πραγματοποιείται με τρεις τρόπους:
 
α) Την διαφορική, υπέρτερη γονιμότητα των ισλαμικών πληθυσμών σε σχέση με τους γηγενείς εκκοσμικευμένους και χριστιανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης. Η γονιμότητα των ισλαμικών πληθυσμών στην Ευρώπη παρουσιάζει μείωση κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο παραμένει υψηλότερη σε σχέση με την γονιμότητα των εκκοσμικευμένων πληθυσμών. [14] Μεταξύ του ισλαμικού πληθυσμού της Ευρώπης οι Ισλαμιστές και Σαλαφιστές εφαρμόζουν συχνά τακτικές πολυγυνίας με την ανοχή των ευρωπαϊκών αρχών, αποκτώντας συχνά άνω των δέκα τέκνων. Στην Γαλλία εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 20.000 πολυγυνικές οικογένειες, οι οποίες περιλαμβάνουν 200.000 άτομα. Καθώς δε οι ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές θεωρείται ότι κληροδοτούνται σε ποσοστό 75% στην επόμενη γενεά, έπεται ότι οι ισλαμιστές της Ευρώπης αυξάνουν σταθερά και συνεχώς το σχετικό ποσοστό τους εντός του ισλαμικού πληθυσμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ισλαμιστές και σαλαφιστές καθίστανται με επίταση το κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα, μετατρέποντας τις ισλαμικές κοινότητες σε χώρους ευμενούς υποδοχής των τρομοκρατικών ενεργειών. [15]

β) Την αδιάκριτη εφαρμογή της αρχής της οικογενειακής επανένωσης, μέσω της οποίας οι πολιτογραφηθέντες και οι νόμιμοι μετανάστες είναι σε θέση να φέρνουν στην Ευρώπη όχι μόνον άμεσους συγγενείς αλλά και πολλαπλούς ανιόντες.

γ) Την συνεχιζόμενη εισροή ισλαμικών αναφορών μεταναστών και προσφύγων από την ευρεία περιοχή, την οποία προσδιορίσαμε ως ισλαμική ενδοχώρα της Ευρώπης. Οι παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι έχουν εισέλθει στην Ευρώπη κατά την πρόσφατη μεταναστευτική κρίση, είναι κυρίως Μουσουλμάνοι, στοιχείο το οποίο συμβάλλει στην περαιτέρω αύξηση του σχετικού ποσοστού του ισλαμικού πληθυσμού της Ευρώπης και μάλιστα σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.


17032016-3.jpg

Η πολιτισμική μεταβολή και η διαφαινόμενη μετάβαση ορισμένων περιοχών της ευρωπαϊκής ηπείρου προς ένα διαφορετικό, μη-δυτικό και μη-εκκοσμικευμένο πολιτισμικό πλαίσιο, ταυτίζεται με την μετάβαση σε ένα ισλαμικών αναφορών πολιτισμικό πλαίσιο. Στην Ευρώπη το Ισλάμ αποτελεί σε εντεινόμενο βαθμό μια υπερεθνοτική ενοποιητική αρχή, η οποία χρησιμεύει στην θεμελίωση μιας αίσθησης ταυτότητας μεταξύ του μεταναστευτικού πληθυσμού. [16] Η ποσοτική διεύρυνση της παρουσίας Μουσουλμάνων στο εσωτερικό ενός κρατικού σχηματισμού δεν αποτελεί αφ’ εαυτής παράγοντα πολιτισμικής μεταβολής. Η ουσιώδης παράμετρος είναι η μη εξελιξιμότητα της ισλαμικής θρησκείας και ο μη πραγματοποιηθείς συγχρονισμός των παραδοχών της με τις αρχές του δημοκρατικού πλαισίου και με τις θεμελιώδεις για τις Δυτικές κοινωνίες παραμέτρους της δημοκρατίας και της κυριαρχίας του νόμου. Η νομική υπόσταση της ισλαμικής θρησκείας, η αξίωση εισαγωγής στοιχείων της ισλαμικής νομικής παραδόσεως, της σαρία, η αποδοχή του χαλιφάτου ως μόνης αποδεκτής πολιτειακής μορφής, είναι σε τελική ανάλυση ασύμβατη με την ίδια την δημοκρατία των Δυτικών κοινωνιών.

Στην ισλαμική αντίληψη ο κόσμος διαιρείται σε δύο ευρείες επικράτειες, αφενός στον «οίκο του Ισλάμ» (dar al-Islam), μία περιοχή εσωτερικής ειρήνης και ευημερίας, γνωστή και ως «οίκος της ειρήνης» (dar al-salam), όπου επικρατεί ο λόγος του Αλλάχ και οι αρχές του Κορανίου, αφετέρου στον υπόλοιπο κόσμο, γνωστό ως «οίκο του πολέμου» (dar al-harb), το αρνητικό συμπλήρωμα του οίκου του Ισλάμ. Ο οίκος του πολέμου πρέπει νομοτελειακά δια του πολέμου να περιέλθει υπό την ισλαμική κυριαρχία, ώστε να επιτευχθεί ο εγγενής στην ισλαμική θρησκεία στόχος της παγκόσμιας επικράτησης και καθολικής κυριαρχίας. [17] Μια γεωγραφική περιοχή ή ένας κρατικός σχηματισμός είναι δυνατόν να χαρακτηρισθεί οίκος του Ισλάμ ακόμη και όταν οι Μουσουλμάνοι εκεί αποτελούν πληθυσμιακή μειονότητα. Σε ιδεολογικό επίπεδο ο προσδιορισμός του μη-ισλαμικού γεωγραφικού και πολιτισμικού πλαισίου ως «οίκου του πολέμου’ αντανακλά μια θεωρητική αντίληψη συγκρουσιακής υφής όσον αφορά στις σχέσεις με τις μη-ισλαμικές κρατικές οντότητες. [18]
Όσοι εμμένουν στην μονομερή οικονομοκεντρική ανάγνωση της δημογραφικής υποκατάστασης στην Ευρώπη παραβλέπουν σημαντικές παραμέτρους: Τις θρησκευτικές και πολιτισμικές αναφορές του νέου πληθυσμού, ο οποίος σταδιακώς υποκαθιστά τον παραδοσιακό χριστιανικό και μετα-χριστιανικών αναφορών ευρωπαϊκό πληθυσμό. Οι αναλύσεις αυτές αγνοούν την φονταμενταλιστική αναβίωση, η οποία παρατηρείται στους κόλπους του Ισλάμ εδώ και τρεις αιώνες λόγω της επίγνωσης της δυτικής υπεροχής.


ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η σαλαφιστική τρομοκρατική οργάνωση ISIS περιέγραψε σε επιχειρησιακό υπόμνημά της τον Φεβρουάριο του 2015, το οποίο κυκλοφόρησε μεταξύ των μελών της οργάνωσης στην Λιβύη, την χρήση των μεταναστευτικών ροών για την διείσδυση ισλαμιστών μαχητών στην επικράτεια της Ευρώπης. Στο κείμενο δίνονται οδηγίες για την διείσδυση των ισλαμιστών μαχητών στην Ευρώπη και τονίζεται η εκμετάλλευση των μεταναστευτικών ροών για την εισδοχή ισλαμιστών στα νότια σταυροφορικά κράτη: «Προσθέστε στα ανωτέρω το γεγονός ότι [η Λιβύη] διαθέτει εκτεταμένη ακτογραμμή και βρίσκεται απέναντι από τα νότια σταυροφορικά κράτη [ενν. την Ιταλία, την Μάλτα και την Ελλάδα], στα οποία είναι δυνατόν να φθάσει κανείς με ευκολία ακόμη και με μια απλή βάρκα. Σημειώστε επίσης ότι ο αριθμός των ταξιδιών των παρανόμων μεταναστών από την ακτή αυτή είναι μαζικού χαρακτήρα, καθώς εκτιμάται ότι φθάνει σε 500 άτομα ανά ημέρα βάσει της χαμηλής εκτίμησης. Σύμφωνα με πολλούς από αυτούς [τους μετανάστες] είναι εύκολο να περάσει κανείς από τα σημεία ελέγχου της ναυτικής ασφάλειας και να φθάσει σε αστικά κέντρα. Εάν εκμεταλλευθούμε και αξιοποιήσουμε από στρατηγικής άποψης, έστω και σε ορισμένο μόνον βαθμό, αυτό το δεδομένο, θα μπορέσουμε να επιφέρουμε πανδαιμόνιο στην νότια Ευρώπη. Είναι ακόμη δυνατόν να παύσουν οι γραμμές της ναυτιλίας λόγω της στοχοποίησης των πλοίων και των δεξαμενόπλοιων των Σταυροφόρων».


17032016-4.jpg
Εικόνα με χιλιομετρικές αποστάσεις από την Κρήτη, την Μάλτα και την Σικελία σε εγχειρίδιο τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους
-----------------------------------------------------------------------

Η εσωτερική τρομοκρατία σε κράτη όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, γνωρίζει νέα έξαρση, καθώς πολυάριθμοι ισλαμιστικοί πυρήνες και δίκτυα υποστήριξης δρουν εκμεταλλευόμενα το χαλαρό νομικό ευρωπαϊκό πλαίσιο και την ύπαρξη ενός διευρυνόμενου πληθυσμού υποστήριξης. Ο Andrew Parker, γενικός διευθυντής των βρετανικών Υπηρεσιών ασφαλείας (MI5), προειδοποίησε ότι το επίπεδο απειλής στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πλέον το μέγιστο εδώ και δεκαετίες, ενώ η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται. Η χαλαρή πολυπολιτισμική στάση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει επιφέρει την ανάδυση παραλλήλων κοινωνιών και την ριζοσπαστικοποίηση του βρετανικού ισλαμικού πληθυσμού, ο οποίος τάσσεται υπέρ της καθιέρωσης της σαρία και επιδοκιμάζει τρομοκρατικές επιθέσεις σε βάρος των μη-Μουσουλμάνων συμπολιτών τους.[20]

Στην Γερμανία, έκθεση των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας η οποία διέρρευσε στον Τύπο, αναφέρει ότι «η ενσωμάτωση εκατοντάδων χιλιάδων παρανόμων μεταναστών δεν είναι πλέον εφικτή δεδομένου του υφισταμένου αριθμού μεταναστών και των ήδη υφισταμένων παραλλήλων κοινωνιών. […] Εισάγουμε ισλαμικό εξτρεμισμό, αραβικό αντισημιτισμό, εθνικές και εθνοτικές συγκρούσεις άλλων λαών, καθώς επίσης μια διαφορετική αντίληψη της κοινωνίας και του νόμου». Η έκθεση καταλήγει με την δυσοίωνη πρόβλεψη ότι οι γερμανικές αστυνομικές Αρχές δεν θα έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα εισαγόμενα αυτά προβλήματα ασφάλειας, καθώς και τις αντιδράσεις του γηγενούς γερμανικού πληθυσμού.[21] Γερμανικά μέσα ενημέρωσης όπως ο σταθμός N24, αναφέρουν ότι περί το 50% των αιτούντων άσυλο διαθέτουν άγνωστο τόπο κατοικίας ώστε να αποφύγουν την διοικητική απέλαση, ενώ οι Αρχές αγνοούν τον τόπο διαμονής τους. Η ελληνικής καταγωγής Γερμανίδα αξιωματικός της αστυνομίας Τάνια Καμπούρη περιγράφει στο άρτι εκδοθέν (Οκτώβριος 2015) βιβλίο της το οποίο πραγματοποιεί υψηλές πωλήσεις στην Γερμανία, την επιδεινούμενη κατάσταση ασφάλειας στην Γερμανία λόγω της μαζικής εισροής μεταναστών οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται από σεβασμό έναντι της τάξης και του νόμου.[22] Σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό Deutschlandfunk, η Καμπούρη ανέφερε ότι η γερμανική αστυνομία σταδιακά χάνει τον έλεγχο στους δρόμους της χώρας λόγω της παραβατικότητας των νεαρών αρρένων Μουσουλμάνων.
Ταυτοχρόνως, το υψηλό οικονομικό κόστος για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης συνεπάγεται την αύξηση των φόρων επί των γηγενών Ευρωπαίων πολιτών. Το αρχικό κόστος της μεταναστευτικής εισροής είχε υπολογισθεί σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Η εκτίμηση αυτή αναμορφώθηκε σε 25 δισεκατομμύρια ευρώ για την διετία 2015-2016 από την ιαπωνική τράπεζα Mizuho, ενώ η πλέον πρόσφατη εκτίμηση από την Ένωση Γερμανικών Πόλεων αναφέρεται σε 16 δισεκατομμύρια ευρώ ανά έτος. [23] Ήδη, σε πολλά κράτη, ένα συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα του πληθυσμού αντιδρά στην επιβολή και στην πολιτική των ανοικτών συνόρων. Στελέχη του CDU και ιδίως του CSU, όπως ο επικεφαλής του κόμματος Horst Seehofer, ζήτησαν από την καγκελάριο Μέρκελ να μεταβάλει την στάση της έναντι της μαζικής εισροής μεταναστών και προσφύγων, καθώς η Γερμανία, όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, θεωρείται ότι έχουν φθάσει στο όριό τους όσον αφορά στις δυνατότητες υποδοχής μεταναστών και προσφύγων. Η Γερμανία έχει δεχθεί άνω του 1 εκατομμυρίου άτομα μόνο το 2015, ενώ αναμένεται ότι αν συνεχισθεί η ίδια πολιτική, ο αριθμός θα αυξηθεί το 2016. Ακόμη και ο Sigmar Gabriel, επικεφαλής του SPD, ο οποίος αρχικά είχε ταχθεί υπέρ της μεταναστευτικής εισροής, πλέον θεωρεί ότι η υποδοχή προσφύγων στην Ευρώπη πρέπει να σταματήσει και η Γερμανία να αποδέχεται λιγότερα αιτήματα ασύλου. Ένας Γερμανός αξιωματούχος των Υπηρεσιών ασφαλείας ανέφερε στην εφημερίδα Die Welt: «Η μαζική εισροή ατόμων από άλλα μέρη του κόσμου θα οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση της χώρας μας. Επιτρέποντας αυτή την μαζική μετανάστευση παράγουμε εξτρεμιστές. Η καθωσπρέπει κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται επειδή η πλειοψηφία δεν επιθυμεί την μετανάστευση η οποία επιβάλλεται από τις πολιτικές ελίτ. Στο μέλλον, πολλοί Γερμανοί θα αποστασιοποιηθούν από το συνταγματικό κράτος». [24]


ΑΡΧΕΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η συνεχιζόμενη μεταναστευτική κρίση της Ευρώπης έχει υποβαθμίσει το μέγεθος της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών. Η πολιτική χορήγησης ασύλου συνιστά θέμα συνδεόμενο τόσο με την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου όσο και με την καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας, καθώς και με την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο εξορθολογισμός και η εργαλειακή αναβάθμιση του συστήματος παροχής ασύλου συνδέεται με μια σειρά θεσμικών μεταβολών, μέσω των οποίων θα προστατευτεί η εγκυρότητα της απόφασης των Αρχών της χώρας υποδοχής ως προς την απόδοση του πολιτικού ασύλου και θα αποτραπούν οι καταχρήσεις. Μεταβολές αυτού του είδους είναι οι κατωτέρω:

α. Η διατύπωση της εννοίας του εσωτερικού ασύλου. Σε περίπτωση κατά την οποία ο αιτών πολιτικό άσυλο αλλοδαπός είχε την δυνατότητα να καταφύγει σε ασφαλές σημείο εντός της επικράτειας της χώρας του, η αίτηση πολιτικού ασύλου στην χώρα υποδοχής και εξέτασης του αιτήματος θα πρέπει να απορρίπτεται ως καταχρηστική.

β. Η δημιουργία ενός καταλόγου κρατών ασφαλούς προέλευσης των μεταναστευτικών ροών. Η εξέλιξη αυτή θα εξορθολογίσει την διαδικασία παροχής ασύλου, αποφεύγοντας την μεταλλαγή των οικονομικού χαρακτήρα μεταναστευτικών ροών σε έμμεση αποδοχή αυτών. Για τα πρόσωπα τα οποία προέρχονται από ασφαλή κράτη προέλευσης, θα θεωρείται ότι δεν θεμελιώνονται επαρκείς λόγοι παροχής ασύλου, ενώ θα είναι δυνατή η απέλαση του αιτούντος μετά την απόρριψη του αιτήματός του. Κράτη μη ασφαλούς προέλευσης είναι δυνατόν να θεωρούνται η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Υεμένη, η Σομαλία και η Βόρειος Κορέα. Ακόμη και στην περίπτωση των κρατών αυτών η χορήγηση ασύλου πρέπει να πραγματοποιείται κατόπιν πλήρους διακρίβωσης της εγκυρότητας του αιτήματος.

Η διαμόρφωση ενός μόνιμου μηχανισμού ανακατανομής προσφύγων σε όλα τα κράτη της Ε.Ε. αποτελεί μια προσωρινή μόνον λύση η οποία δεν είναι δυνατόν να παρατείνεται, καθώς θα συμβάλει στην προσέλκυση νέων μεταναστευτικών ροών εφόσον η κατανομή κατά χώρα θα αποτελεί δεσμευτική νομική πραγματικότητα. Αντιστοίχως, η ενεργοποίηση του μηχανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας και πολιτικής προστασίας της Ε.Ε. και η έκτακτη οικονομική ενίσχυση προς τα κράτη εισόδου προσφύγων και μεταναστών αποτελούν απλώς μεσοπρόθεσμες λύσεις, οι οποίες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες και όχι τα αίτια της μεταναστευτικής κρίσης.

Σε διακρατικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλεται να ενεργήσει ως αυτόνομος και ισχυρός δρων υιοθετώντας μια δέσμη μέτρων, βάσει των οποίων θα διασφαλισθεί η αποτροπή των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς τον ευρωπαϊκό χώρο:

-Ενθάρρυνση κρατών περιφέρειας/διέλευσης με οικονομικά και θεσμικά κίνητρα να απορροφήσουν πρόσφυγες. Ως κράτη περιφέρειας/διέλευσης, τα οποία είναι δυνατόν λόγω της πολιτικής σταθερότητος ή/και της οικονομικής αναπτύξεως αυτών να απορροφήσουν σημαντικούς αριθμούς προσφύγων, νοούνται τα εξής: Τουρκία , Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Λίβανος και Αίγυπτος.

-Δημιουργία κέντρων προσφύγων και μεταναστών στα κράτη της περιφέρειας και όχι σε ευρωπαϊκό έδαφος, ώστε το αίτημα χορήγησης ασύλου να εξετάζεται εκτός της ευρωπαϊκής επικράτειας.

-Διασύνδεση της όποιας σύγχρονης ή μελλοντικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης προς κράτη της περιφέρειας με την αποτροπή μεταναστευτικών ροών προς την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την αποδοχή λειτουργίας των ανωτέρω κέντρων προσφύγων/μεταναστών.

-Αίτημα προς τα κράτη του Κόλπου να ενσωματώσουν στο εθνικό δίκαιό τους την νομική έννοια του πρόσφυγα με υπογραφή και επικύρωση των σχετικών συνθηκών και συμβάσεων για τους πρόσφυγες. Τα Κράτη του Κόλπου δεν έχουν υπογράψει ούτε την Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες ούτε το Πρωτόκολλο για το Καθεστώς των Προσφύγων, κατά συνέπεια δεν δέχονται πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο.

-Ασφαλής επαναπροώθηση σκαφών και πλοιαρίων με συνοδεία δυνάμεων της FRONTEX στα χωρικά ύδατα των κρατών διελεύσεως των μεταναστευτικών ροών και εφαρμογή των πρωτοκόλλων επανεισδοχής μεταναστών.

-Διεύρυνση συνεργασίας με Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης για την υλοποίηση του Προγράμματος εθελούσιας επιστροφής υπηκόων τρίτων χωρών και επανένταξης στη χώρα καταγωγής τους.

-Ενδεχόμενη αξιοποίηση του πλαισίου επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για την διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της ανάπτυξης ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στην θαλάσσια περιφέρεια.

-Σύλληψη και δίκη ισλαμιστών μαχητών, οι οποίοι είναι Ευρωπαίοι πολίτες ή μετανάστες διαβιούντες στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη έχει εμπλακεί σε έναν παγκόσμιο πόλεμο ο οποίος στρέφεται κατά της Δύσης και των αξιών της, και σκοπός του οποίου είναι η κατάκτηση της ίδιας της Δύσης. Η έξοδος από ένα ιδεοληπτικό σχήμα Δυτικής ενοχής και η ανάταξη της Ευρώπης ως αυτόνομου δρώντος σε διεθνές επίπεδο, ο οποίος ενεργεί με θεμελιώδη κριτήρια την προστασία των συνόρων, την αποτροπή των μεταναστευτικών ροών και την ενθάρρυνση της ανάπτυξης της περιφέρειας αποτελούν τις θεμελιώδεις παραμέτρους για την επίλυση της μεταναστευτικής κρίσης και ένα πρώτο βήμα για την καταπολέμηση της ριζοσπαστικοποίησης στο εσωτερικό της Ευρώπης.


ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Πβ. Εγχειρίδιο για τις διαδικασίες και τα κριτήρια του καθορισμού των καθεστώτος των προσφύγων, Αθήνα: Γραφείο Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, 1997. Στην ελληνική έννομη τάξη οι προϋποθέσεις για την αναγνώριση της ιδιότητας του πρόσφυγα εξειδικεύθηκαν και προσδιορίστηκαν με μεγαλύτερη ακρίβεια με τον Ν. 1975/1991. Βλ. Ν. 1975/1991, Άρθρα 24 και 25.
[2] Βλ. Π. Νάσκου-Περράκη, Το νομικό καθεστώς των προσφύγων στην ελληνική και διεθνή έννομη τάξη, Αθήνα: Σάκκουλας, 1991.
[3] Eurostat (ed.), Asylum Quarterly Report, 16/9/2015, http://goo.gl/FtsHzf.
[4] United Nations (ed.), Refugees/Migrants Emergency Response-Mediterranean, http://goo.gl/47BF1N.
[5] Βλ. Α. Μάνεσης, Ατομικές ελευθερίες, τ. Α΄, Αθήνα 1982, 124-5.
[6] Στην αρχαιότητα η έννοια της ξενίας αφορά στην παροχή στέγης, τροφής και ασφάλειας για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, δεν αφορά στην αποδοχή της εγκατάστασης ενός ξένου στην χώρα υποδοχής. Βλ. K.D. O’ Gorman, ‘Dimensions of Hospitality: Exploring Ancient and Classical Origins’, στο C. Lanchley, P. Lynch & A.J. Morrison (eds.), Hospitality: A Social Lens, Amsterdam: Elsevier, 2007, 17-32.
[7] European Parliament News, ‘François Hollande and Angela Merkel Face MEPs’, 8/10/2015, http://goo.gl/YAoYah.
[8] Pew Research Center (ed.), The World’s Muslims: Religion, Politics and Society, 30/4/2013, http://goo.gl/v2DSdY.
[9] V. Smil, ‘The Next 50 Years: Unfolding Trends’, Population and Development Review 31:4 (12/2005), 605-43.
[10] Pew Forum (ed.), The Future of the Global Muslim Population, 2011.
[11] E. Pan, Europe: Integrating Islam, παρατίθεται στην ιστοσελίδα http://goo.gl/8Wq63Z.
[12] Ph. Jenkins, ‘Demographics, Religion, and the Future of Europe’, Orbis: A Journal of World Affairs 50:3 (Summer 2006), 519-39.
[13] E. Kaufmann, Shall the Religious Inherit the Earth?, New York: Profile Books, 2012, 181-2.
[14] Βλ. C.F. Westoff & T. Frejka, ‘Religiousness and Fertility among European Muslims’, Population and Development Review 33:4 (2009), 785-809.
[15] Βλ. A. Muxel, ‘Young People and Politics’, στο P. Perrineau & L. Rouban (eds), Politics in France and Europe, New York: Palgrave Macmillan, 2009, 72. Για την πολυγυνία στην Ευρώπη βλ. St. Swinford, ‘Muslim men having '20 children each' because of polygamy, peer claims’, The Telegraph, 23/10/2015, http://goo.gl/Qg2VhI (Ηνωμένο Βασίλειο)• ‘Polygamy in France: Many Wives’ Tales’, The Economist, 6/5/2010 (Γαλλία)• ‘Scharia hält Einzug in deutsche Gerichtssäle’, Die Welt, 1/12/2012, http://goo.gl/xuQUBb (Γερμανία)• ‘België laat kinderen uit polygamie toe’, hln.be, 10/7/2008, http://goo.gl/rYLbje (Βέλγιο).
[16] Βλ. D. Coleman, ‘Europe’s Demographic Future: Determinants, Dimensions, and Challenges’, Population and Development Review 32: The Political Economy of Global Population Change, 1950-2050 (2006), 84-6.
[17] Βλ. Ι.Θ. Μάζης, Γεωγραφία του ισλαμιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, Αθήνα: Παπαζήσης, 2002. Πβ. λήμμ. ‘Dar-al-salam’, The Encyclopaedia of Islam, vol. 2, 128.
[18] Βλ. J. Waardenburg (ed.), Muslim Perceptions of Other Religions: A Historical Survey, New York and Oxford: Oxford University Press, 1999, 19-20.
[19] Ch. Winter, Libya: The Strategic Gateway for the Islamic State: Translation and Analysis of IS Recruitment Propaganda for Libya, 2/2015, 10.
[20] L. Dearden, ‘UK terror threat is at the highest level in 30 years and growing, MI5 chief warns’, The Independent, 17/9/2015, http://goo.gl/1ti4oi.
[21] ‘Sicherheitsexperten entsetzt über deutsche Politik’, Die Welt, 26/10/2015, http://goo.gl/ULBOqB.
[22] T. Kambouri, Deutschland im Blaulicht: Notruf einer Polizistin, Piper Verlag, München 2015.
[23] J. McGeever & J. Geddie, ‘Germany could spend up to 25 bln euros on migrant intake-banks’, Reuters, 17/9/2015, http://goo.gl/zFXyLw• M. Rehle, ‘Germany to spend up to 16 billion euros on refugees next year’, Reuters, 29/10/2015, http://goo.gl/wrX3so.
[24] ‘Gabriel zur Flüchtlingsdebatte: Entlastung Deutschlands "absolut erforderlich’, Süddeutsche Zeitung, 24/11/2015, http://goo.gl/cNvOdh.

-------------------------